Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-01-18 21:30

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-01-18 21:30

Voel je niet schuldig, je kan er niets aan doen.
Het is haar keuze, hoe moeilijk ook.
Al begrijp ik je heel goed.

Ik heb niet echt tips voor je maar ik vind je erg dapper en ik wil je sterkte wensen.

**Geplaatst**: 12-01-18 22:21

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-01-18 22:21

Heel veel sterkte voor jou...!

Ik had van de week een totaal andere confrontatie met de dood - het gaat je niet in je koude kleren zitten.
Probeer erg goed voor jezelf te zorgen, jezelf troosten en kalmeren.

**Geplaatst**: 12-01-18 23:38

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-01-18 23:38

Sterkte! Ik lees nog mee en wens je opnieuw alle goeds.
Blijf dapper, je weg gaat ooit weer omhoog uit het dal!

**Geplaatst**: 13-01-18 00:52

Geplaatst: 13-01-18 00:52

fjaril schreef:
Ik weet niet of er nog mensen meelezen, maar maakt niet uit. Ik moet dit even kwijt

Kreeg net een berichtje dat een oud-klasgenootje van me is overleden. Het ging al een tijd slecht, erg depressief. Een paar weken geleden wilde ik haar een kaart sturen om te laten weten dat ik aan haar denk. De kaart ligt klaar. Had ik hem maar eerder op de post gedaan.. Nu is het te laat..
Kan het niet bevatten.. Ik weet dat het misschien niet reëel is, maar voel me schuldig. Misschien had mijn kaartje het kunnen voorkomen. Misschien had ik haar wat op kunnen peppen. We hebben eerder fijn contact gehad en ik hoopte dat ik wat voor haar kon doen. Had ik nog maar een keer kunnen laten weten dat ik om haar geef.. misschien kon het haar leed wat verzachten

Wat een verdrietig bericht :(:)

ik snap dat je daarvan van slag bent.
Die schuldgevoelens zijn echt onzin. En ook zo zinloos, je hebt er niks aan, of jij je schuldig voelt of niet maakt niks uit voor wat er is gebeurd.
Je zult nooit weten of dat kaartje van jou het verschil zou maken dus laat die gedachte alsjeblieft los.
Verdriet is goed, die schuldgevoelens niet.
Ik wens je veel sterkte dit komt bij iedereen hard aan maar ik denk dat het vooral bij jou dubbelhard binnenkomt. Dikke knuffel :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-18 17:10

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-18 17:10

Een beetje een late reactie, maar bedankt voor jullie lieve berichtjes. Ik voel nog steeds spijt dat het zo gelopen is, maar ik mag ook best wat minder streng zijn voor mezelf. Als ik dit aan had zien komen, was het heel anders gegaan. Maar moeilijk is het wel.

Sterkte Janneke!

De afgelopen dagen waren er weer van pieken en dalen. Sinds mijn psycholoog me gezegd heeft dat mijn sombere stemming niet echt een depressie is, maar eerder stemmingswisselingen die aan gebeurtenissen gerelateerd zijn, durf ik het op de een of andere manier wat meer toe te laten om beter in mijn vel te zitten. In plaats van dat een betere dag alleen maar vraagtekens oproept.
Ik ben me er meer van bewust geworden hoe iets superkleins mijn stemming om kan laten slaan als een blad aan de boom. Een bepaalde toon in iemands stem, een blik, een gedachte is genoeg om de zon te laten verdwijnen achter een donkere wolk. En dat is best weleens lastig, zo heen en weer geslingerd te worden. De mensen om me heen bepalen hoe ik me voel.

Op mijn werk gaat het wat beter. Ik heb iets meer rust kunnen vinden. Besloten dat ik hem niet mag, dat mijn gevoel over hem klopt en dat het voor mij geen belang heeft dat hij mij wel mag. Graag niet zelfs! Ik irriteer me aan zijn gedrag. Hoe hij neerbuigend kan praten over anderen als ze er niet bij zijn en vriendelijk is als ze er zijn, hoe hij trucjes gebruikt om mensen te krijgen waar hij ze hebben wil en zogenaamd interesse toont. Het is lastig om het bij hem te laten en het niet mee naar huis te nemen. Ik betrap mezelf erop dat ik er veel (teveel) over na aan het denken ben. En dat ik ondanks mijn besluit wel de neiging heb om mezelf tegenover hem te moeten bewijzen. Ik ben bang dat hij zijn kritiek op mij ook bespreekt met anderen. Ook al weet ik dat ik dat bij hem kan laten liggen, omdat dat zijn verantwoording is.

De omgang met mijn ouders is moeilijk. Ik irriteer me ook aan hen, vooral aan hun onrechtvaardigheid. Vorige week heb ik geprobeerd om daar een gesprek over te openen met mijn moeder. Mislukt helaas.. Ze schiet volledig in de verdediging en is voor geen rede vatbaar.
Ik voel dat ze niet weten wat ze met mij en de situatie moeten. Aan de ene kant een bepaalde verantwoordelijkheid om mij welkom heten in hun huis en aan de andere kant ontkenning en zelfbescherming. Want o wee als ik te dichtbij kom. Ik ben wel een gevaar. Emotioneel wordt ik op afstand gehouden. De zorg, het meeleven die mijn broer en zus krijgen, wordt mij onthouden. 'Bespreek dat maar met je psycholoog' zegt ze dan.
Want mij toelaten in hun leven, betekent hun eigen fouten en de gevolgen daarvan onder ogen zien. En blijkbaar is het makkelijker je kind in de steek te laten dan fouten toe te geven. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit mijn man boven mijn kind zal kiezen in een situatie als deze. Ongelofelijk, wat moet je dan hard zijn.

**Geplaatst**: 16-01-18 17:43

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-01-18 17:43

Fjaril, bij die snelle wisselingen van stemming denk ik zelf een beetje aan gesmolten kaarsvet: dat koelt eerst af aan de buitenkant, en stolt daar dus ook het eerst. Dan ziet het er aan de buitenkant al snel weer helemaal goed uit. Alleen daaronder is het nog lang niet gestold, en je prikt dan heel makkelijk door het laagje heen. Naarmate je meer de tijd krijgt om te herstellen wordt dat laagje dikker en stabieler en prikt een enkele gebeurtenis er niet meer zomaar doorheen.

**Geplaatst**: 16-01-18 18:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-01-18 18:23

Wat sneu van je ouders, maar het lijkt wel duidelijk dat er bij hun niks te halen valt. Ik denk dat je dat ook maar moet gaan accepteren, als je verwachtingen blijft houden valt het alleen maar tegen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-18 20:08

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-18 20:08

Shadow, dat van dat kaarsvet klinkt als een mooi voorbeeld. Als je er een gaatje in prikt, stroomt het er uit. Dat is denk ik wel hoe ik het voel. Ik voel me neutraal, voorzichtig blij en dat kan dan ineens heel heftig omslaan. Dan zou ik wel in een hoekje willen gaan zitten huilen

Vandaag was ook weer zo'n rare dag. Het begon best goed. Had zelfs zin om te winkelen, dus leuk wat kleding ingeslagen. En nu zit ik thuis en ineens slaat het om. Nergens zin in, niet vooruit te branden, gewoon echt depri. En dan is het wachten tot het weer beter gaat. Er is geen peil op te trekken. Soms wisselt het met vijf minuten en het is best beangstigend om weer zo'n donkere wolk te voelen aan komen.

Joolien, ik ga er ook steeds meer voor vrezen. Zoals iemand in dit topic ook al zei, misschien pas als mijn vader wegvalt. En zelfs dan heb ik er nog een hard hoofd in, want ze gelooft echt in hem.

Het lastige is dat ik ooit het gesprek aan wil gaan als ik wat steviger in mijn schoenen sta. Mijn psycholoog zei ook dat ik wat dat betreft in een lastige situatie zit, omdat ik nog best jong ben en in dat opzicht meer 'afhankelijk' ben van mijn ouders dan iemand van bijvoorbeeld vijftig.
Wat betreft dat gesprek, ik vrees voor de gevolgen die dat zal gaan hebben. Daar denk ik best weleens aan. Ik kan me niet voorstellen dat mijn ouders ineens het licht gaan zien. En ook al gebeurd dat wel, dan is er al zoveel kapot gemaakt. Misschien gaan ze wel gemaakt aardig doen of word ik een nog grotere bedreiging voor de en stoten ze me nog meer af om hun 'droomhuwelijk' en fijne gezinnetje maar heel te houden.
Het lijkt soms wel of ze nu het vonnis afwachten. Er is nog niks aan de hand, want ik onderneem nog geen actie. Dus soms stoten ze me af, dan doen ze ineens weer wat voor me. Of ze op hun tenen lopen om maar geen slapende honden wakker te maken. Ik vraag me ook weleens af of zij er samen over praten. En wat er dan gezegd wordt.

**Geplaatst**: 17-01-18 11:58

Geplaatst: 17-01-18 11:58

Ja het is bizar hoe sommige ouders in hun eigen wereldje kunnen zitten en zelfs hun eigen kinderen 'verraden' om maar niet de waarheid te hoeven zien.
Het is ook klote, want het is biologisch ook vanzelfsprekend dat je terug valt op je ouders als er iets is. Zo heb ik een moeilijke paar weken achter de rug omdat mn pa er niet voor me was na het ongeluk, en omdat de feestdagen toch altijd een moment zijn van 'hij is er niet (voor mij)'. Die pijn en rouw zal altijd wel blijven, maar weegt niet op tegen de onzekerheid, pijn en verdriet wat hij mij heeft aangedaan.
Soms is het beter om jezelf te beschermen voor de mensen die je pijn doen. Als een willekeurig persoon zo tegen je zou doen, had je waarschijnlijk direct gedacht dat ie kon oplazeren, met ouders is dat veel anders. We staan het maar toe, vaak omdat we ook niet beter weten. En dat is wat ons het meeste schaadt. We raken eraan gewend, we doen alles om het gedrag van onze ouders maar niet aan te wakkeren, maar ondergaan het ook als het wel gebeurd. En dan ook nog denken dat het onze fout is, dat we de volgende keer nog voorzichtiger moeten zijn, of anders moeten doen.
Pijnlijk, zo pijnlijk...

**Geplaatst**: 17-01-18 20:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 17-01-18 20:16

Moodswings kunnen ook een lichamelijke oorzaak hebben (bijvoorbeeld hormonaal).
En voeding (o.a suiker) doet ook wat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-01-18 20:55

Geplaatst door de TopicStarter : 17-01-18 20:55

Joolien, heel bizar ja..
Feestdagen zijn inderdaad moeilijk. Kan me goed voorstellen dat het voor jou ook weer even slikken was! Dat herken ik wel. Juist die dagen komt dat extra binnen.
Maar inderdaad wat je zegt, de onzekerheid en het geen en weer geslinger kost ook tranen en energie. Soms is het dan beter om de knoop definitief door te hakken. Al gaat daar de een heel proces aan vooraf, ik kan je voorstellen dat het een hele opluchting kan zijn. Want het gedrag went inderdaad. Richting ouders,maar ook anderen. Dat herken ik enorm. Ik vind het normaal dat mensen me zo behandelen. Ik ga er bij voorbaat van uit dat mensen me niet mogen. En soms heb ik van die dagen, zoals vandaag ook, dat ik overal een geïrriteerde ondertoon in hoor en overal boze blikken zie.
En hoewel ik weleens denk: nu weet ik het wel, nu trap ik er niet meer in. Toch telkens weer. Dat iemand bijvoorbeeld zegt het fijn te vinden om met mij samen te werken, terwijl ik al weken op eieren liep, omdat ik er van overtuigd was dat diegene zich aan mij ergerde. Dat zal misschien altijd wel een dingetje blijven. Al zou het al veel uitmaken als ik me minder verantwoordelijk voel voor het gedrag van anderen. Als iemand zucht of kortaf is, is mijn eerste gedachte: wat heb ik fout gedaan..

Senna, dat is iets wat ook wel in mijn gedachten speelt ja. Ik twijfel al een tijdje om weer eens bloed te laten prikken. Maar weet niet of dat echt zin heeft. Heb afgelopen jaar meerdere keren laten prikken en alles was in principe goed. Heb de uitslag op papier gevraagd.

**Geplaatst**: 17-01-18 20:59

Geplaatst: 17-01-18 20:59

Gebruik je de pil o.i.d.? Is het te linken aan je cyclus? Dit soort dingen zijn niet te vinden in het bloed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-01-18 22:18

Geplaatst door de TopicStarter : 17-01-18 22:18

Ik gebruik niet de pil.
Vroeger wist ik altijd een paar dagen van te voren dat mijn menstruatie er aan zat te komen. Was dan prikkelbaarder. Als het zover was, was ik weer mezelf.
Maar tegenwoordig, al ruim een jaar, voel ik geen verschil meer tussen die prikkelbare dagen en de rest van mijn cyclus. Geen oplevingen meer laat maar zeggen. Eigenlijk voel ik me altijd zoals ik me voor mijn menstruatie voelde.
Dus ja, lastig te zeggen of het aan mijn cyclus te linken is. Is er een manier om daar achter te komen? Ben de laatste tijd ook best onregelmatig, dus het zou best wel kunnen misschien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-01-18 21:27

Geplaatst door de TopicStarter : 25-01-18 21:27

Even geleden dat ik hier gepost heb.
Het ging zo zijn gangetje.
Maar nu is het weer mis. Ik maak me zo'n zorgen om mijn werk.. Ik functioneer gewoon niet zoals ik zou willen. Mijn werkzaamheden gaan prima, daar komt weinig sociaal contact bij kijken. Maar het contact met collega's... Ik durf amper om me heen te kijken, oogcontact schrik ik me rot van. Vaak ben ik een hele tijd stil, gewoon omdat ik niks durf te zeggen. En als mijn collega iets zegt (werk-gerelateerd of niet) klap in compleet dicht en weet ik me geen houding te geven en geen woorden te vinden voor een reactie. Ik sta voor paal! Niemand van mijn leeftijd die ik ken, heeft zoveel moeite met sociaal contact. Ik schaam me ervoor. Het ergste is dat mijn collega's het zien. Pas had ik het met mijn collega over mijn jeugd. Zij zei toen dat ze de eerste dag al zagen dat ik beschadigd ben. Dat wil ik niet! Ik wil niet dat mensen het zien, ik wil alleen maar onbezorgd gewoon mijn werk kunnen doen zonder al die sores. Iedere dag ga ik met zenuwen naar mijn werk en de tranen prikken dan achter mijn ogen.
Constant heb ik het gevoel dat ik een grote tegenvaller ben, dat ik niet aan de verwachtingen voldoe. Als ik even wegloop, ben ik bang dat ze over mij praten, omdat ik zo raar, zo anders ben. Ik ben mezelf niet! Ik zou er heel mijn spaarrekening voor over hebben om mezelf te zijn. Was het maar zo simpel..

Doe nu een tijdje dit nieuwe werk en vanmiddag had ik het over mijn contract. Toen zei de man van personeelszaken: Is je al toegezegd dat je dit mag blijven doen? Ik wil je geen zekerheden afnemen, maar vraag dat eerst maar eens na.
Mij is niks gezegd, dus ik ging er wel vanuit aangezien ik het nu al ruim drie maanden doe zonder enig commentaar vanaf de directrice oid. Maar nu ben ik zo bang dat ze over me gepraat hebben en dat ik tegenval. Dat ik mijn vroegere functie, geen leuke functie, weer terugkrijg. Alleen omdat ik de verkeerde mensen in mijn leven ben tegengekomen die ervoor gezorgd heb dat ik nu zo in het leven sta.. Als deze functie al teveel is gevraagd, als dit al niet kan. Wat kan ik dan wel? De hoop op een beter leven is wel even weg nu... Al jaren heb ik therapie voor mijn sociale angst. En waar sta ik nu? Ik kan nog geen fatsoenlijk, ontspannen gesprek met mijn collega's voeren.

**Geplaatst**: 25-01-18 22:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 25-01-18 22:16

Ik vind het zo naar voor je

Ik weet niet of dit nu op dit moment helpt, maar ik (en waarschijnlijk ook nog anderen hier op bokt) leef ontzettend met je mee en ik denk aan je. Ik denk dat jij een geweldig mens bent en ik hoop echt heel erg dat het beter met je gaat gaan :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-01-18 22:29

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 25-01-18 22:29

Ach, dankjewel, doet me goed!

Ik schrijf het niet op, omdat ik zielig wil zijn ofzo, hoor. Soms ben ik bang dat het zo overkomt, maar dat is echt niet zo bedoeld.

Het helpt me echt om het hier op te schrijven en jullie reacties zorgen soms dat ik dingen anders ga zien of wel serieus durf te nemen. Dat lost het niet op, maar het helpt me echt!

**Geplaatst**: 25-01-18 23:19

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 25-01-18 23:19

Ik lees het echt niet zo, dat je dit schrijft omdat je zielig wil zijn of doen.
Echt niet.
Je schrijft van je af, en dat is helemaal prima!
Ik leef ook met je mee, en vind het heel naar voor je, dat je je zo voelt.

Ik hoop dat het gauw beter met je gaat!

**Geplaatst**: 27-01-18 15:32

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 27-01-18 15:32

Ik heb al eventjes niet gereageerd, maar lees absoluut nog mee.
Heel goed dat je het van je af kan schrijven op deze manier en het enige wat ik kan bedenken over de opmerking van die man van personeelszaken is dat hij je geen valse hoop wil geven. Weet natuurlijk niet hoe het bedrijf waar jij werkt in elkaar steekt, maar zelf heb ik ook wel eens zo'n opmerking gemaakt met de intentie voor de collega om zichzelf te behoeden voor een eventuele tegenslag (als in als je je instelt op een tegenslag komt ie vaak minder hard binnen).
Maar goed, zoals ik al zei, ik kan niets invullen voor het bedrijf waar jij werkt, maar misschien helpt dit je om het ietsjes te relativeren!
Een dikke virtuele knuffel voor jou en ben blij dat het van je afschrijven zo voor je helpt! Ook ik hoop dat het gauw beter met je gaat!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-18 18:02

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-18 18:02

Lang geleden dat ik iets heb gepost.
Ik begin langzaam mijn plekje te vinden tegenover mijn collega. Ik begin er meer op te vertrouwen dat hij niet zo maar boos op me zal worden of naar me uit zal vallen. Maar het blijft lastig.

Ik zit zo met mezelf in de knoop. Ben zo aan het vechten met en tegen mezelf. Dat is niet oké.

Heb onlangs bloedgeprikt voor mijn moeheid. Niks uitgekomen uiteraard. Ga binnenkort de uitslag langshalen om hem zelf te bekijken, maar eigenlijk geloof ik het wel.
De assistente adviseerde me om een afspraak te maken om de uitslag te bespreken en te kijken hoe nu verder. Maar wat heeft dat voor zin? Ik ben al jaren moe en waarschijnlijk is het toch psychisch.

Het leven lijkt uitzichtloos en ik heb gedachten die ik met niemand durf te delen. Zo zwart soms..
Op mijn werk ben ik niet gelukkig, maar dat zit voor een groot deel ook in mij en mijn situatie. Ik heb niet de veerkracht mee om mezelf een duwtje in de rug te geven en mezelf op te pakken en door te gaan na een tegenvaller. Ik heb niet de energie om mijn gedachten en zorgen even aan de kant te zetten en de zon te zien schijnen. Ik lach en maak wel lol, maar in mijn hoofd zit dat donderwolkje dat me telkens wel laat voelen dat ik helemaal niet blij ben. Dat er wel belangrijkere dingen zijn dan lol maken om een of ander grapje.

Afgelopen weken heb ik regelmatig halve paniekaanvallen gehad om mijn werk. Vergeef me het woord, echte paniekaanvallen zijn veel heftiger. Maar wel ineens koude zweethanden, hartkloppingen, tintelingen, snelle ademhaling. Best beangstigend. Vooral tijdens een vergadering brr.. zie nu al op tegen de volgende.. het idee dat andere mensen het aan me zien en iedereen op me gaat letten enzo. Mijn psych weet hier wel een beetje van. (niet hoe heftig het echt was, ik durf nooit het achterste van mijn tong te laten zien, want ik moet sterk zijn, niet zwak) We kwamen erachter dat het komt, omdat ik veel aan mijn hoofd heb, veel spanning heb op het werk en mezelf wegcijfer voor anderen, over alles, letterlijk alles wat ik wil doen, drie keer nadenk.
Hij heeft me gezegd dat er echt iets moet veranderen en dat ik de enige ben die dat kan. De afspraak is dat ik de lat 25% minder hoog leg wat betreft het perfect moeten zijn, geen fouten mogen maken, vriendjes met iedereen moeten zijn. Dus dat ik 25% meer voor mezelf kies. Dat is moeilijk en het zorgt zo mogelijk voor nog meer tweestrijd. Misschien lukt het niet direct voor 25%, maar het begin is er.

De afgelopen weken heb ik bijna iedere avond moeten huilen, omdat ik weer naar mijn werk moet de volgende dag. Het is zo doodeng om te weten dat ik me die hele dag weer onveilig zal gaan voelen, dat ik weer een hele dag perfect zal moeten zijn, de ik het gevoel heb dat ik dat niet kan. Logisch, niemand kan dat, maar voor mij is perfect dat ik mezelf ben, uitkom voor wat ik belangrijk vind en dat ik geloof ik mezelf. En ik kan dat nu niet. Ik heb het gevoel dat iedereen dat aan me ziet, dat niemand me daarom mag, omdat ik niemand ben. Het is zo frustrerend dat ik niet kan laten zien wie ik ben!

Mijn andere manager is gelukkig een hele fijne man. Ik had het er met hem over, omdat hij vroeg hoe ik mijn werk zie. Binnenkort wordt mijn contract aangepast (dus toch!) en hij wilde weten wat mijn beeld was bij mijn werkzaamheden. Ik heb toen gezegd ik heel graag meer wilde, maar dat dat er nu gewoon niet in zit, ik hier nu meer dan genoeg aan heb. Dat ik een moeilijke jeugd heb gehad en dat daar veel energie in gaat zitten en dat de rest van mijn energie, en eigenlijk teveel daarvan, in mijn werk zit. Hij zei toen dat hij ook zag dat de wil er absoluut was en dat ik het ook kan in die zin dat ik er slim genoeg voor ben. Maar dat het wel belangrijk is om hier eens over door te praten. Hij zei ook dat we het er over moeten hebben wat de handrem gaat worden. Want hij weet ook wel dat ik niet makkelijk nee zeg. Dat vond ik fijn. Met hem praat ik ook stukken fijner dan met die andere man.
Dus dat is iets positiefs. Maar ik voel ook de druk dat ik nodig ben op mijn plek. Dat we het met een paar mensen moeten rooien en dat werkzaamheden die ik niet uit kan voeren op het bordje van iemand anders komen. En dat de directeur na een tijdje misschien wel zoiets heeft van: weet je, voor jou tien anderen die 3 keer zoveel draagkracht hebben als jij.
En daarbij vind ik het gewoon zo frustrerend dat het niet lukt! Ik wil gewoon een normaal leven leiden, vrienden maken, lol maken, op de bank kunnen hangen zonder die duistere gedachten, niet gelijk buikpijn krijgen van iedere verplichting.

En daarbij heb ik heimwee.. Heimwee naar de tijd dat ik onbezorgd kind kon zijn, ik me geen zorgen hoefden te maken over het feit dat iemand misschien negatief over me denkt, zorgen maken omdat iemand me misschien niet mag, ik niet perfect ben, er zoveel van me verwacht wordt en de maatschappij aan alle kanten aan me trekt. Heimwee naar mijn broer en zus die ik maar een keer in de week zie en die wel een lichtpuntje zijn. Meer afspreken is geen optie, omdat we alledrie geen rijbewijs hebben en ik best ver weg woon.

Ik hoef geen medelijden, dat is echt niet mijn bedoeling. Met och en ach wordt mijn situatie niet beter. Maar het is zo uitzichtloos. Heel soms heb ik even een vlammetje: Die opleiding lijkt me leuk, of: ik ga ander werk zoeken, ik ga..
Maar een dag later durf ik het niet meer. Bovendien lijkt het me niet slim om in deze mood zulke belangrijke beslissingen te nemen. Ik ben veel te bang dat het op een teleurstelling uitloopt en ik heb al helemaal geen energie om me er voor in te zetten of om überhaupt concrete plannen te maken of iets echt leuk te vinden. Ik leef als een robot voor anderen en ren weg van mezelf. Dat is eigenlijk in een zin mijn situatie zoals hij nu is.

**Geplaatst**: 12-03-18 22:30

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-03-18 22:30

Ik kan niets meer zeggen dan dikke knuffel voor jou! Fijn dat je met die andere manager zo goed kunt praten en goed van je dat je het toch weer zo opschrijft

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-18 22:49

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-18 22:49

Dankjewel, het opschrijven helpt me zo! Hier durf ik wel het achterste van mijn tong te laten zien en heb ik niet het gevoel dat ik me beter voor moet doen dan ik ben.

Heb vanmorgen met mijn zus gepraat. Zij gaat ook steeds meer inzien hoe fout mijn ouders hier in staan. Vaak gaan we 's avonds ff een rondje lopen en praten. Da's zo fijn. Ze luistert echt naar me en probeert me echt te begrijpen. Ze heeft erg veel moeite met mijn pa en het doet me pijn om dat te zien. Zij moet dag in dag uit met hem leven.

Mijn moeder zit in de rol om het voor mijn vader op te nemen. Zodra er iets is wat een complimentje voor mijn pa zou kunnen zijn, zit ze er bovenop om daar extra aandacht aan te geven. En zodra er iets van commentaar klinkt, is ze er als de kippen bij om hem te beschermen. Hij houdt zichzelf daar altijd buiten, hoeft ook niets te zeggen, want dat regelt zij wel.
En nog steeds wordt mijn broer verheerlijkt en krijgt hij alle positieve aandacht van de wereld. Hij groeit uit tot een stabiele, zelfverzekerde knul. Zo jammer om te zien. Fijn voor hem natuurlijk, maar zuur dat hij blijkbaar de enige is voor wie mijn pa iets van genegenheid voelt. Tegen de anderen is hij nog steeds cynisch, vernederend en negatief.
Ik ervaar in mijn omgeving, enkele volwassenen die ervan weten zo weinig erkenning voor de kinderen. Ik moet nog steeds vechten om waarheid boven tafel te krijgen. Maar wat die mensen doen is proberen begrip te kweken voor mijn ma, want zij zit in een moeilijke situatie. En mijn pa, die kan niet anders, zit in therapie, doet zijn best etc. Maar da's niet waar! Mijn ma kan hierin de factor zijn die de situatie kan veranderen. En dat had ze járen geleden al moeten doen! Al die tijd heeft ze dat verzaakt en toegestaan dat haar kinderen kapot gemaakt worden. En nog steeds. Ik ben daar zo boos om. Oké, tuurlijk is dit moeilijk voor haar. Maar zij moet hierin haar verantwoordelijkheid nemen. Al geloof ik niet dat ze dat zal doen. Iemand moet mijn pa de waarheid vertellen. En volgens mijn peut zou ik dat weleens kunnen zijn. Maar waarom ik? Ik ga niet mijn hebben en houwen op tafel gooien voor zo'n vent. Het kan best zijn dat hij dan inziet wat hij heeft gedaan. Maar ik denk dat in de eerste instantie zijn peut degene is die hem dat moet vertellen. En als blijkt dat hij echt veranderd is, durf ik misschien het gesprek aan te gaan. Moet er niet aan denken dat op deze manier te doen. Bovendien is dat niet mijn taak, mijn rol.

Wat me het meest pijn doet is dat mijn zus nog steeds iedere dag in een situatie zit waarin ze, zoals ze zelf zegt, zich nooit op haar gemak voelt, nooit zichzelf kan zijn. Dat kan niet goed zijn.
Maar wat moet ik nog meer dan zo vaak mogelijk benoemen dat er nog niks is veranderd sinds de bijna twee jaar dat hij inmiddels in therapie is?
Zolang mijn ma iets anders beweerd, word ik toch niet geloofd..

**Geplaatst**: 12-03-18 22:54

Geplaatst: 12-03-18 22:54

fjaril schreef:
(...)

Het leven lijkt uitzichtloos en ik heb gedachten die ik met niemand durf te delen. Zo zwart soms..
(...)

Afgelopen weken heb ik regelmatig halve paniekaanvallen gehad om mijn werk. Vergeef me het woord, echte paniekaanvallen zijn veel heftiger. Maar wel ineens koude zweethanden, hartkloppingen, tintelingen, snelle ademhaling. Best beangstigend. Vooral tijdens een vergadering brr.. zie nu al op tegen de volgende.. het idee dat andere mensen het aan me zien en iedereen op me gaat letten enzo. Mijn psych weet hier wel een beetje van. (niet hoe heftig het echt was, ik durf nooit het achterste van mijn tong te laten zien, want ik moet sterk zijn, niet zwak) We kwamen erachter dat het komt, omdat ik veel aan mijn hoofd heb, veel spanning heb op het werk en mezelf wegcijfer voor anderen, over alles, letterlijk alles wat ik wil doen, drie keer nadenk.
Hij heeft me gezegd dat er echt iets moet veranderen en dat ik de enige ben die dat kan. De afspraak is dat ik de lat 25% minder hoog leg wat betreft het perfect moeten zijn, geen fouten mogen maken, vriendjes met iedereen moeten zijn. Dus dat ik 25% meer voor mezelf kies. Dat is moeilijk en het zorgt zo mogelijk voor nog meer tweestrijd. Misschien lukt het niet direct voor 25%, maar het begin is er.

De afgelopen weken heb ik bijna iedere avond moeten huilen, omdat ik weer naar mijn werk moet de volgende dag. Het is zo doodeng om te weten dat ik me die hele dag weer onveilig zal gaan voelen, dat ik weer een hele dag perfect zal moeten zijn, de ik het gevoel heb dat ik dat niet kan. Logisch, niemand kan dat, maar voor mij is perfect dat ik mezelf ben, uitkom voor wat ik belangrijk vind en dat ik geloof ik mezelf. En ik kan dat nu niet. Ik heb het gevoel dat iedereen dat aan me ziet, dat niemand me daarom mag, omdat ik niemand ben. Het is zo frustrerend dat ik niet kan laten zien wie ik ben!

Hoi Fjaril,
fijn weer iets te lezen, maar het gaat nog niet wat je nou noemt goed met je.
Ik zou gokken dat je gedragstherapie krijgt - en de opdracht of hoe je t noemen wil van 25% meer voor jezelf kiezen klinkt erg redelijk.
...maar hoe voelt zoiets nou voor jou? Je schreef ook over hoe benauwend opdrachten kunnen zijn, het lijkt me niet de bedoeling dat je deze opdracht als extra last gaat ervaren...

Plus uiteraard de kwestie dat je dit mogelijk doet om jezelf somehow te beschermen.
Die bescherming zelf hoeft niet verkeerd te zijn, maar het feit dat deze bescherming zo veel vergt gaat ten koste van jou.
Wellicht zijn er ook andere vormen van bescherming mogelijk die minder kosten...?

Praten jullie ook over 'dat je sterk moet zijn'...? Idealiter is therapie de plek waar je ""zwak"" mag zijn. Of het zwak IS, valt te bezien - maar waar je ter plekke mag experimenteren met 'nieuw gedrag', en mag praten over 'wat jou allemaal ingestampt is' (je mag dit niet, dat moet wel, zus is fout en zo zijn onze manieren), en wat jij daar van vindt en bij voelt.

Uiteraard: daar is vertrouwen bij nodig. Vertrouwen opbouwen gaat doorgaans langzaam, maar het is wel belangrijk dat het gebeurt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-18 20:55

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-18 20:55

Het zal inderdaad gedragstherapie zijn.
Ik heb het expres vaag gehouden voor mezelf, dus geen 'twee keer per dag bijvoorbeeld of vaste tijden. Dat geeft teveel druk. Al ervaar ik wel de druk van: mijn psych verwacht dit van mij, hoopt/denkt dat het me kan helpen en daar moet ik wel aan voldoen.
Al heb ik zelf die hoop wel opgegeven. Ik heb al zoveel therapie gehad en de gekste ideeën/oefeningen uit moeten voeren. En waar sta ik nu? Daar waar ik vertrokken ben. Ik doe het vooral om maar iets te doen, omdat mijn psych het van me verwacht en omdat opgeven geen optie is.
Ik geloof zelf niet echt meer in een beter en fijner leven voor mij. Misschien heb ik wel zo'n kronkel in mijn hersenen dat een normale baan er voor mij niet in zit. Ik werk al onder mijn niveau, maar heb vandaag nog een stap terug gedaan helaas. Het voelt als gigantisch falen en ik schaam me wild tegenover mijn collega's. Maar ik moet wel, want ik trek het anders niet. De druk, verwachtingen, dat anderen op me rekenen, fouten die ik kan maken. En vooral het contact met anderen. Bestaat daar niet een of ander iets voor wat het in korte tijd minder eng kan maken, emdr ofzo? Ik zit met mijn handen in het haar. Vanmiddag jankend naar huis gereden. Ik vind het gewoon zo dood-eng om met volwassenen te communiceren en om met ze om te gaan. Voel me constant dat kleine, bange meisje tegenover die boze vader die naar me uitvalt. En dan moet ik mijn volwassen kant wat meer laten spreken, maar die is er niet! Ik bén op dat moment, en eigenlijk de hele dag door, dat kleine, bange meisje. (dat weet hij ook van me) En dat vreet aan me, maakt dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik destructieve gedachten over mezelf heb, me in de spiegel bijna niet meer aan durf te kijken en er van overtuigd ben dat ik er beter niet meer kan zijn, dat ik toch negens goed voor ben, want mijn kwaliteiten kan ik toch niet inzetten. Ik durf niks en ik zit klem. Het heeft me steeds meer in de greep.

Wat voor andere vormen van bescherming bedoel je?

Dat ik het gevoel heb dat ik sterk moet zijn, heb ik niet zo concreet aangekaart. Wel dat ik niet durf te huilen. Maar niet dat ik ook moeite heb met alles eerlijk zeggen zoals het is. Dat voelt ook als falen, maar wel goed om te zeggen denk ik

**Geplaatst**: 13-03-18 20:58

Geplaatst: 13-03-18 20:58

Lieve TS, wat zou jij tegen je beste vriendin zeggen als zij dit vertelde?
Het is ontzettend dapper dat je dit opschrijft.
Enige tip die ik je kan geven. "Geloof niet alles wat je denkt!"
Je bent nu veel te hard voor jezelf. Het leven biedt je iedere keer weer nieuwe kansen, ook al zie je ze nu niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-18 21:04

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-18 21:04

Dan zou ik alles zeggen wat haar op kon beuren, maar voor mezelf geloof ik daar niet in. Mijn hoofd staat nergens naar en ik ben moe van alles, maar ik moet door, want ik kan niet zo maar mijn werk laten vallen of mijn vrienden, mijn dieren, familie...
De afgelopen tijd is alleen maar zwaarder en zwaarder geworden, hoelang gaat dit nog zo door, een jaar, vijf jaar..? nog langer..?
Lekker pessimistisch.. maar ik zie echt nergens een lichtpuntje