Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
fjaril schreef:Het zal inderdaad gedragstherapie zijn.
Ik heb het expres vaag gehouden voor mezelf, dus geen 'twee keer per dag bijvoorbeeld of vaste tijden. Dat geeft teveel druk.
Citaat:Al ervaar ik wel de druk van: mijn psych verwacht dit van mij, hoopt/denkt dat het me kan helpen en daar moet ik wel aan voldoen.
Al heb ik zelf die hoop wel opgegeven. Ik heb al zoveel therapie gehad en de gekste ideeën/oefeningen uit moeten voeren.
Citaat:En waar sta ik nu? Daar waar ik vertrokken ben. Ik doe het vooral om maar iets te doen, omdat mijn psych het van me verwacht en omdat opgeven geen optie is.
Ik geloof zelf niet echt meer in een beter en fijner leven voor mij. Misschien heb ik wel zo'n kronkel in mijn hersenen dat een normale baan er voor mij niet in zit. Ik werk al onder mijn niveau, maar heb vandaag nog een stap terug gedaan helaas. Het voelt als gigantisch falen en ik schaam me wild tegenover mijn collega's. Maar ik moet wel, want ik trek het anders niet.
Citaat:De druk, verwachtingen, dat anderen op me rekenen, fouten die ik kan maken. En vooral het contact met anderen. Bestaat daar niet een of ander iets voor wat het in korte tijd minder eng kan maken, emdr ofzo?
Citaat:Ik zit met mijn handen in het haar. Vanmiddag jankend naar huis gereden. Ik vind het gewoon zo dood-eng om met volwassenen te communiceren en om met ze om te gaan. Voel me constant dat kleine, bange meisje tegenover die boze vader die naar me uitvalt. En dan moet ik mijn volwassen kant wat meer laten spreken, maar die is er niet! Ik bén op dat moment, en eigenlijk de hele dag door, dat kleine, bange meisje. (dat weet hij ook van me) En dat vreet aan me, maakt dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik destructieve gedachten over mezelf heb, me in de spiegel bijna niet meer aan durf te kijken en er van overtuigd ben dat ik er beter niet meer kan zijn, dat ik toch negens goed voor ben, want mijn kwaliteiten kan ik toch niet inzetten. Ik durf niks en ik zit klem. Het heeft me steeds meer in de greep.
Citaat:Wat voor andere vormen van bescherming bedoel je?
Citaat:Dat ik het gevoel heb dat ik sterk moet zijn, heb ik niet zo concreet aangekaart. Wel dat ik niet durf te huilen. Maar niet dat ik ook moeite heb met alles eerlijk zeggen zoals het is. Dat voelt ook als falen, maar wel goed om te zeggen denk ik
fjaril schreef:...een lijstje negatieve gedachten over jezelf die je weg wil hebben?Inderdaad zeg, dankjewel! Ik moet maar eens een lijstje gaan bijhouden, want ik zie het zelf niet altijd of ik schuif het naar de achtergrond.
Citaat:Het voelt nu inderdaad als door een hoepeltje springen, omdat hij denkt dat het me kan helpen. Ikzelf geloof er niet echt meer in. Ik spring er doorheen met de gedachte: 'Oké, ik zal wel weer laten zien dat dit ook een flop wordt. Niks helpt mij'
Ik denk echt dat ik meer nodig heb, zou het niet? Het is of ik tijdens het gesprek weer wat moed verzamel, mezelf bij elkaar raap, zodat ik het net weer red tot het volgende gesprek. Maar eigenlijk verandert er vrij weinig.
Citaat:Misschien is het ook wel dat mijn struggels nu niet te maken hebben met mijn jeugd, indirect natuurlijk wel, maar dat het probleem is dat ik teveel hooi op de vork neem en daar de oplossing ligt om mezelf weer wat terug te vinden.(...)
Citaat:Ik probeer mezelf ook echt aan te praten dat het slim is, dat ik voor mezelf een stapje terug doe, maar dat neemt de schaamte niet weg. Zeker omdat ik het gevoel heb dat ik pas iets ben als ik presteer en mensen mij ergens om kunnen waarderen. Ik ben bang dat ze me dom/zwak vinden. Dat ze minderwaardig over me denken. Ik ze teleurstel en niet iets voor het bedrijf kan betekenen, terwijl ik dat best in mijn mars heb. Ik kan veel meer dan ik nu doe. Meer lukt gewoon niet en dat is zo frustrerend dat ik er vaak boos om ben. Niet goed, ik weet het, maar het is zo'n rotcirkel.
Citaat:Ik ga het volgende gesprek de emdr maar eens aankaarten. Hij had het in het behandelplan ook als eventuele optie opgeschreven. Ben er wel klaar mee om iedere dag met lood in de schoenen door te moeten komen en me aan de andere kant soms stierlijk te vervelen, omdat ik niet genoeg uitdaging heb. Moet er natuurlijk niet teveel van verwachten. Strohalm nummer zoveel...
Citaat:Het klinkt wel positief. Hoe is het om ernaast gewoon te werken? Ik heb soms het idee dat ik mijn verwerkingsproces uitstel, om op mijn werk te kunnen blijven functioneren. Dat ik 's morgens mijn gezicht maar weer in de plooi zet om aan het eind van de dag met tranen in mijn ogen de deur van mijn huis open te doen en weer verder te gaan met waar ik om aan het treuren was.
En dan niet teveel huilen, want dan heb ik de volgende dag dikke ogen en dat zien mijn collega's dan.
Citaat:Die vorm van bescherming klinkt een beetje als iets wat we in therapie al toepassen. We doen imaginatie-oefeningen waarbij ik een moeilijke situatie in gedachten moet nemen en daarna moet laten gebeuren wat mij helpt of hoe ik mezelf kan beschermen. Maar als ik echt in die situatie zit, is de enige waarheid: 'help, ik wil weg hier!' Ik zit nog teveel in de alarmmodus. Daarom denk ik dat ik meer nodig heb. Die alarmmodus moet eerst een standje lager, mijn zelfvertrouwen een standje hoger voor ik structureel iets kan gaan veranderen.
Citaat:Ik heb inderdaad het gevoel dat iedereen prima is, maar dat ik pas iets voorstel als persoon als ik iets kan. Ik moet kunnen presteren, über-sociaal zijn, zodat mensen me mogen en positief over me praten. Pas dan ben ik iemand. Nu heb ik het gevoel dat ik niets ben, iedereen tot last ben en dit werk doe, omdat ik hou eenmaal ergens moet werken. Dat iedereen me maar duldt, maar dat ik eigenlijk alleen maar ergernis en frustratie veroorzaak. En nu ook al eens een hogere werkdruk voor mijn collega's, omdat ik een stapje terug doe.
Ik ben er wel zo klaar mee dat dit mijn leven is. Kon ik mijn hersenen maar resetten, terug naar de fabrieksinstellingen en dan alles opnieuw installeren..
fjaril schreef:Vandaag was me het dagje wel weer. Hoewel er ook leuke dingen waren en ik mezelf meer serieus durf te nemen en niet zo van mezelf verwacht dat ik zoveel doe dat ik nog net niet om val. Qua werk bedoel ik dan. Dat is hoe ik er vandaag in sta, maar maandag ga ik er waarschijnlijk toch weer met volle bak tegenaan.. De gedachte dat ik bijna weg ben (hopelijk!) geeft wat ruimte. Al weet ik nog niet goed hoe ik het allemaal klaar moet boksen.
Ik ga in ieder geval contact opnemen met het sociaal team.
Volgende week wordt ook weer een pittige week, zie er nu al tegenop.
Over een maandje zal ik wat andere taken op moeten pakken. Ben bang dat het een grote flop gaat worden en dat ik gigantisch af ga. Ik maak nu al meer fouten, heb er mijn hoofd regelmatig niet bij, doe langer over taken. Een collega signaleerde dat ook al, maar geen vraag of er iets aan de hand is ofzo, niks. Ga het ook niet zeggen. Hij past niet in het cirkeltje van mensen die wat meer van me mogen weten. Hij weet al teveel, kon daar niet omheen. Maar hij zal nooit interesse of belangstelling tonen, vragen hoe het met me gaat oid. Hij is een ware energievreter.