Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-05-18 22:34

Geplaatst door de TopicStarter : 03-05-18 22:34

Het is zeker stressvol om me ziek te melden. Mijn hoofd zit nog steeds redenen te bedenken waarom het misschien toch niet nodig is. De twijfel is er nog steeds, zij het gelukkig wel wat minder.
'Is het niet gewoon een griepje oid, omdat ik me ná mijn week vakantie ineens zoveel minder goed voel?' Had verwacht dat het juist weer iets beter zou gaan, maar het lijkt of ik tijdens mijn vakantie alleen maar heb ingeleverd.
Later op de avond is het het lastigst. Dan voel ik me ineens stukken beter, niet meer zo ontzettend taai en moe. Heb gelezen dat dat juist zo typisch is. Omdat je cortisol-afgifte als het ware omgedraaid is, 's morgens niet goed op gang komt en 's avonds te hoog is. Maar voor mij wel weer een reden om te denken, zie je wel.. het valt nog wel mee.
En zo nog meer dingen. Mensen met een burn out kunnen niks meer, dat geldt niet voor mij. Ik kan nog sporten, op vakantie, winkelen. Al is het met wat meer moeite. Ik hoef niet overal om te huilen. Ik ben niet ziek geworden in mijn vakantie etc etc

Al heb ik nu wel de knoop doorgehakt. Als ik op dezelfde weg door ga, zal dat wel komen. En op een afgrond af rennen, terwijl je weet dat je naar beneden zal storten.. Da's gewoon niet slim.
Morgen mijn werk maar bellen dat ik voorlopig niet kom. Hoe ga ik dat handig verwoorden. Ben gelijk alweer compromissen aan het sluiten met mezelf

Vanmiddag ben ik met een vriendin wezen winkelen. Dat hadden we al lang van te voren afgesproken en ondanks dat ik moe was (ik slaap pas na twaalven en ben om zes uur gewoon alweer wakker..), toch gegaan. Het enige wat ik kon denken toen ik thuis kwam, was: ik heb het overleefd.. ik heb het overleefd... Ik voelde me zo niet fit. Meer dan een doorsnee moeheid, eerder of ik een griepje heb opgelopen.
Dus daar hou ik me maar aan vast. Dat is niet normaal. Ook niet als je een paar nachten slecht hebt geslapen.

Ik hoop dat ik een fijne bedrijfsarts krijg. Je hoort zulke nare verhalen soms..

Jolien, deeltijdtherapie zou inderdaad ook nog een optie kunnen zijn!

Senna, ga volgende week alles eens met mijn psych bespreken. Zij weet hier nog heel weinig van. Ik vond het zo lastig om aan te geven. Bang dat ze het er niet mee eens was en zou zeggen dat ik beter gewoon kon blijven werken.
Als ik dit van mijn collega wist, had ik denk wel gezegd dat hij voor zichzelf moest kiezen, dat de wereld heus niet vergaat als hij zich ziek meldt, en het bedrijf ook wel blijft lopen

Rocamor, ik probeer het!

Ontzettend bedankt voor jullie adviezen en meedenken! Niet in woorden uit te drukken hoe dankbaar ik jullie ben

**Geplaatst**: 03-05-18 23:48

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-05-18 23:48

Het is echt niet zo hoor, dat mensen met een burnout niks meer kunnen. Wel heel veel minder. Maar ik ging ook nog gewoon met de hond naar het bos. Af en toe eens winkelen en leuke dingen doen. Sterker nog, dat moet je júist doen. In beweging blijven. De deur uit blijven gaan. Ontspanning! Ipv stress.

Ik heb ook amper hoeven huilen hoor. Je bent misschien niet ziek geworden in je vakantie, maar je omschrijft wel dat je je duidelijk een stuk minder voelt na de vakantie.

Zet hem op! Goed dat je besloten hebt dat je voorlopig niet meer gaat werken!

**Geplaatst**: 04-05-18 08:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 08:49

Goed inzicht en ontzettend knap dat je ernaar durft te handelen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 09:16

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 09:16

Dankjewel, vind het nog steeds maar niks eigenlijk. Ik zie constant het gezicht van mijn ma voor zich die altijd zei dat het wel meeviel en dat ik gewoon door moest gaan.

Mijn manager wil me vanmiddag even spreken via de telefoon. Ben benieuwd, want die zal 'em wel knijpen nu.. Qua werkzaamheden. Ben heel bang dat ik dan niet bij mijn standpunt kan blijven..
Ben ook nog steeds bang dat het gewoon een kwestie is van een paar nachten goed slapen en dat ik spijt krijg van deze beslissing

Dat ik nu een week thuis ben en dan uitgerust en wel bij de bedrijfsarts zit die dan zoiets heeft van: waar ben jij mee bezig?? Dat soort rampen spelen zich constant af in mijn hoofd.. Niet leuk

Hoe legden jullie zoiets uit aan de omgeving trouwens?

**Geplaatst**: 04-05-18 09:54

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 09:54

En dankzij die moeder zit jij nou zo! Bedankt mama van fjaril. Goed bezig...

Mijn eigen ervaring, mijn bedrijfsarts vaart bijna blind op hetgeen ik bespreek met mijn psych. Ook qua belastbaarheid. Ik spreek BA enkel telefonisch. En telkens na afspraak met psych. Dus korte lijnen en duidelijke afspraken.

Zolang mijn omgeving niets vraagt, zeg ik niets tot weinig. Indien wel--> burn out verschijnselen, kort lontje, weinig energie, zwarte gedachten. Kortom ik voel me niet zo goed.

Klaar.

**Geplaatst**: 04-05-18 10:11

Geplaatst: 04-05-18 10:11

Goed gedaan meis...!

Ivm de manager: ziek is ziek en niet ter beoordeling van de manager.
Wel is het goed denkbaar dat de manager weten wil (...dat is zijn/haar vak...) hoe t nu moet met de planning (= heb je een idee mbt lang weg of een weekje) en eventueel 'of er fouten op de werkvloer zijn gemaakt'.

Mijn tips: "Tuurlijk is het rot voor de organisatie en ik vind het ook naar dat ik niet kan - maar ik weet nu echt nog niet hoe lang het gaat duren". (= Daar is geen woord van gelogen, in tegendeel - maar aan de ziekmelding zelf wordt niet getornd.)
En of het aan de organisatie ligt: tja. Er is gedoe in jouw leven, maar het was ook druk op de werkvloer. En op zich is dit bij jou ook net niet het ideale moment om eventuele conflicten met collega's te bespreken. (....soms worden mensen de ziektewet in getreiterd - dan is dit het ideale moment.)

En van die gedachten als:'...als ik nou maar eens een keer goed slaap, dan gaat het we weer'
...dat is krek je overlevingsstrategie geweest "Ja, mam, heus, ik sleep mij er wel doorheen...!"

"Geloof die zinnetjes niet, schrijf ze op en draai hun nekken om!"

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 12:55

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 12:55

Rocamor, nou inderdaad.. dat is wel een van de redenen dat ik stelselmatig over mijn grenzen ga.
Misschien is het handig om mijn psych dan even een mailtje te doen over de ontwikkelingen.

Janneke, dat is wel een goede om te zeggen ja.
Denk dat het slim is om eerst naar de bedrijfsarts te gaan voor ik weer ga werken of niet?
Vind het zo doodeng allemaal. Of ik mezelf in de nesten aan het werken ben..
Maar dat doe ik sowieso ook als ik wel blijf werken.

Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat ik, hoe graag ik ook zou willen, gewoon niet kán. Dat is iets waar ik weinig invloed op heb, dat is gewoon zo.
En telkens maar: 'Mijn ouders zouden zo teleurgesteld zijn als ze dit wisten' 'Ik ben het niet waard' etc etc
Ben er wel achter dat ik veel meer gedachtenkronkels heb dan ik ooit had gedacht. Ze zijn zo automatisch dat ik niet eens door heb dat ik ze denk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 16:04

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 16:04

Heb gebeld. Heb gevraagd om een bedrijfsarts en voorgesteld dat we dinsdag weer contact hebben. Dan heb ik mijn haptonoom weer gesproken en hoop ik dat zij mij wat steviger in mijn standpunt kan zetten.
Geloof dat de manager nog steeds het idee heeft dat het niet zo erg is allemaal. Heb er niet veel over gezegd. Alleen dat het niet zo lekker gaat en dat ik mijn best doe en heel graag wil, maar dat het nu gewoon niet lukt. Dan zal de bedrijfsarts dat verder uit moeten zoeken.
Het komt gewoon zo niet gelegen. Dat zei hij ook. En dat weet ik, maar als ik nu doorga, ben ik straks nog langer uit de running.
Ben wel een beetje bang voor de man die over het verlof en ziekmeldingen ed gaat. Die speelt niet altijd een eerlijk spelletje en ik heb al wel besloten dat ik alle contact die ik binnen het bedrijf heb via de directeur wil hebben. Da's toch geen gekke vraag? Anders gaan er weer woorden verdraaid worden, gesprekken gevoerd worden buiten de directeur om. Net als met mijn contract. En dan doen er uiteindelijk drie verschillende verhalen de ronde waarbij de meest positieve voor het bedrijf als de waarheid gaat gelden. Dat wil ik gewoon voorkomen. Uiteindelijk heeft de directeur toch het laatste woord, dus dan maar meteen een kort lijntje met de directeur lijkt me het beste. En verder geen gesprekken met managers en andere hoge pieten zonder medeweten van de directeur.

Kan het iets beter loslaten, gelukkig. Maar twijfel nog wel een beetje.. Zolang ik die vechtlust nog heb om door te gaan, valt het nog wel mee, denk ik dan.
Maar ja, die vechtlust kan ik beter gebruiken om weer omhoog te krabbelen.

Ben nog wel heel bang voor de toekomst. Wat andere collega's gaan zeggen. Grapjes maken als: kon je je bed niet uitkomen?
Lastige vragen, oordelen, het idee dat ik mezelf moet verantwoorden etc..

Mijn haptonoom is gelukkig echt een ontzettend fijn mens. De enige op deze hele aardbol die ik voor bijna 100% vertrouw. Ben benieuwd wat dat gesprek me zal brengen. Denk dat ze me echt wel weer even met beide benen op de grond kan zetten. Zo van: En nu ga je goed voor jezelf zorgen

**Geplaatst**: 04-05-18 16:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 16:18

maar wat voor verhalen zouden er dan rond kunnen gaan. Je meldt je ziek. Punt. Daarover hebben zij niets te zeggen. Daarna komt het arbo gebeuren aan bod, wat je daar bespreekt wordt niet gedeeld met je werkgever. Mocht het langdurig worden dan ga je samen met je werkgever om tafel voor een plan van aanpak. Daarin vermeld je wat er besproken is en deze moet je beide tekenen. Vraag dan om een kopie. Zo kunnen er geen onzinverhalen op papier gezet worden. Het valt me op dat jij hele scenario's bedenkt hoe iets zou kunnen gaan, zo ga je overal beren op de weg zien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 16:29

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 16:29

Dat ze me als aansteller zien, dat ze gaan vragen wat er is, grapjes gaan maken.. Er zijn wel een aantal collega's die niet zo sociaal zijn.

Ik zie inderdaad gauw beren op de weg. Maar het is al te vaak gebeurd dat die beren er echt waren, dat ik er nu maar van het ergste geval uit ga..

**Geplaatst**: 04-05-18 17:24

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 17:24

En wat maakt dat uit, als ze vragen wat er is? Je kunt gewoon zeggen wat er is of zeggen dat je het er (nog) niet over wilt hebben. Je hebt geen invloed op waar mensen over l.llen, en als er niets te l.llen valt, dan verzinnen ze wel iets. Grapjes maken kan niet als jij ziek thuis zit.

**Geplaatst**: 04-05-18 18:21

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 18:21

En dat ze er grapjes over maken ligt meer aan hun zwakte dan dat jij zwak bent.

**Geplaatst**: 04-05-18 18:21

Geplaatst: 04-05-18 18:21

Ik heb alleen de eerste en laatste pagina gelezen, sorry daarvoor, wil de rest ook nog doorlezen.

Maar jeetje, wat herken ik veel in je verhaal TS!
Zelf zit ik al lange tijd met een depressie, en niet met zulke vreselijke jeugd-ervaringen. Maar die stem dat je je aanstelt, niets waard bent etc... En zo op zien tegen elke dag... Enorme en altijd aanwezige stress... Allemaal zó herkenbaar!

Heel, heel erg veel kracht wens ik je.
En ik ga dus even lezen

**Geplaatst**: 04-05-18 19:32

Geplaatst: 04-05-18 19:32

fjaril schreef:
Het komt gewoon zo niet gelegen. Dat zei hij ook. En dat weet ik, maar als ik nu doorga, ben ik straks nog langer uit de running.

Even cru gesteld, maar wanneer komt dit wel gelegen? Er zal nooit een "goed" moment zijn om je ziek te melden. Laat dat jou niet overhalen om toch over je grenzen te gaan. Het is aan je manager om een oplossing te zoeken voor het werk dat moet gebeuren, niet aan jou.

fjaril schreef:
Ben nog wel heel bang voor de toekomst. Wat andere collega's gaan zeggen. Grapjes maken als: kon je je bed niet uitkomen?
Lastige vragen, oordelen, het idee dat ik mezelf moet verantwoorden etc..

Het kan best zijn dat mensen gaan oordelen, maar eigenlijk is dat niet jouw probleem. Zij weten lang niet alles dus je kan je echt wel vragen stellen bij de waarde van het oordeel. Jij weet zelf het beste wat je aankan en waarom je je nu ziek meldt. Een ander kan daar best een mening over hebben obv de info die hij / zij heeft, maar met die maning hoef jij niets te doen. En nee, jij hoeft je niet te verantwoorden. Je zegt hierover wat je wil zeggen.

**Geplaatst**: 04-05-18 19:41

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 19:41

Ziek melden komt nooit gelegen...

Vandaag heb ik me ook weer ziek moeten melden, en dat wil ik eigenlijk niet, ik ben pas net weer aan het werk, en ik hoopte dat de planning het zou redden, maar het zou oneerlijk zijn om van mezelf te gaan verwachten dat ik kan werken. Vanmiddag ook een onwijze break-down gehad, dus het was verstandig dat ik lekker thuis was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 19:50

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 19:50

Klopt absoluut, het zou er niet zoveel waarde aan moeten hechten. Maar da's makkelijker gezegd dan gedaan! Hopelijk kan ik het snel wat meer loslaten.

Mijn gedachten vliegen alle kanten op momenteel. Weet me er echt even geen raad mee.

Sterkte, Safiera en Jolien!

**Geplaatst**: 04-05-18 20:48

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-05-18 20:48

Het is niet aan de manager om te beoordelen of je ziek bent. Daar zijn artsen voor.
Feitelijk mag deze ook niet vragen naar je ziekteverschijnselen etc.
Misschien verstandig om maandag je huisarts te contacten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-18 21:33

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-18 21:33

Nee klopt, heb er ook niet heel erg over uitgewijd. Hij weet dat ik in een ingewikkelde situatie zit met mijn ouders en dat de huisarts gezegd heeft dat ik minder moet gaan werken en dat het niet lekker gaat. Het heeft ook geen zin om er meer over uit te wijden. Het is toch niet uit te leggen.

Ja, zou het? Ik heb die natuurlijk pas al gesproken en toen had ze al gezegd dat ze zelf geen richtlijn kan geven qua hoeveelheid werk, dat ik dat verder met de bedrijfsarts moet bespreken. Wat zou het voor toegevoegde waarde hebben om nu weer een afspraak te maken dan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-05-18 23:04

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-05-18 23:04

Vandaag niks anders gedaan dan slapen en wakker worden om te eten. Ik blijf moe..
Verder is de stress wel wat minder nu ik weet dat ik morgen niet hoef te werken. Al voel ik me nog wel een spijbelaar. Heb nog steeds het gevoel dat het wel meevalt en dat deze actie wel een beetje overdreven is. Misschien omdat het al jaren speelt en ik niet beter weet dan dat ik tegen iedere dag op zie en het normaal is geworden dat ik iedere morgen met stress in de auto stap?
Ik weet in ieder geval wel dat de kans dat ik te hard ben voor mezelf groter is dan de kans dat ik te soft ben.. Dus daar probeer ik me maar een beetje aan vast te houden

**Geplaatst**: 06-05-18 23:37

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 06-05-18 23:37

Met dat laatste zit je helemaal goed, je bent geen aansteller. Je bent een volhouder, een doorzetter! Ik heb geen ervaring met oververmoeidheid(/geef het beestje een naam), maar ik begrijp volledig dat je na een paar dagen nog niet bent bijgeslapen en uitgerust. Van een avondje stappen moet ik een weekend bijkomen, moet je je voorstellen hoe dat is als je dat gevoel al zó lang hebt.

Ondanks dat niet al je berichten positief zijn vind ik het heel fijn om te blijven lezen hoe je je ontwikkelt en dat volhoudt. Ik heb daar bewondering voor! Voor mij ben jij een reden om door te zetten als ik een keer een baaldag heb. Of rot thuis kom van mijn werk.

Neem je tijd en probeer te genieten van het zonnetje, de natuur die weer mooi bloeit en groeit, ( I know, cliché..). Dat mag als je ziek thuis bent, niet schuldig over voelen!

**Geplaatst**: 06-05-18 23:51

Geplaatst: 06-05-18 23:51

Het feit dat je vrijwel alleen maar slaapt zegt genoeg. Pak je rust en voel je niet schuldig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-18 09:37

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-18 09:37

Het lijkt wel of ik nu mezelf toe sta om te voelen hoe moe ik ben en nu alles eruit komt. Eten koken, de vaat doen, alles moet ik inplannen en er rekening mee houden dat ik daarna gewoon zeker drie uur slaap en dan nog steeds moe ben. Als ik boodschappen moet doen, is dat zo ongeveer mijn dag, meer kan er niet bij naast eten en slapen.
Zou niet eens weten hoe ik fatsoenlijk een werkdag uit moet zitten.
Had niet verwacht dat dat zo heftig boven komt nu ik er aan toegeef.

Esmee_stip, dankjewel voor je lieve berichtje!

Zonnebloem, ik besef het nu ook steeds meer. Het is voor mij soort van normaal geworden dat mijn leven er zo uitzag. Ik dacht dat dat gewoon bij mij hoorde. Maar nu denk ik dat een gedeelte van mijn klachten door overbelasting komt, meer dan ik dacht. Ook al schaarde mijn psych ze onder depressie, trauma.
En dat ik zoveel slaap en niet uit rust. Blijkbaar heb ik dat dan nodig. Werk is al wat meer naar de achtergrond gelukkig. Ik ben gewoon ziek

Ken mensen die zich ook eens ziek gemeld hebben voor overspannenheidsklachten en die hadden minder klachten dan ik. Niet dat dat zo een op een te vergelijken is, maar voor mij wel een soort van richtlijn dat dit de beste keuze is. Hoe langer ik had gewacht met ziekmelden, hoe dieper ik zat en hoe langer ik uit de running was geweest.. Dus hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk is dit voor het bedrijf ook de beste keus geweest.

**Geplaatst**: 07-05-18 10:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 07-05-18 10:20

Ts, je hebt zolang (onterecht) gehoord dat je een aansteller bent. Ik vind het echt knap dat je nu (met wat hulp) eens echt naar jezelf luistert. En soms is dat schrikken (jemig HOE heb ik dit zo lang volgehouden?).

Ik ken iemand met een BO die had zelfs niet meer de kracht om een schilmesje in de handen te houden. Zo moe. Zo weinig kracht.

Rust lekker uit. Leer je lichaam en de signalen herkennen.

Mij hebben ze altijd voorgehouden, voor elke maand overmatige stress, heb je een week nodig om bin te tanken. Dus laat je door je LG niet wijs maken dat 1 weekje rustig aan doen meer dan voldoende is. Ergo, die heeft sowieso niets in te brengen.

Welterusten

**Geplaatst**: 07-05-18 10:39

Geplaatst: 07-05-18 10:39

Heel begrijpelijk dat die vermoeidheid er nu uit komt. Je kunt je lichaam veel wijs maken als je alsmaar door blijft zetten en weigert te luisteren naar de signalen. Maar als je dan loslaat, dan krijg je alles alsnog over je heen.

Geef het de tijd. Je lichaam moet zich resetten naar normale stress niveaus. Je moet weer gaan herkennen wat stressvrij zijn of juist stress hebben betekend en hoe je kunt herstellen na het ervaren van stress.

Dat gaat wel even duren.

Ondanks dat het nu allemaal klote is, en je je best gewoon ff poedersuiker mag voelen, dit is de beste stap die je voor je eigen herstel hebt kunnen zetten. En die is niet makkelijk. Dus je mag heel trots op jezelf zijn. Goed voor jezelf zorgen, en voor je eigen gezondheid zorgen, is het grootste cadeau wat je jezelf, je werkgever, je vrienden en je familie kunt geven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-18 12:30

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-18 12:30

Rocamor, het is echt even een eyeopener inderdaad. Dan heb ik zo'n momentje dat ik me iets beter voel ("sh*t.. zie je wel, ik had makkelijk kunnen werken") en dan ga ik een beetje opruimen. En weg is mijn energie weer.. Kan ik wel weer slapen.
Als ik voor elke maand een week nodig heb.. dan zit ik nog wel even..

Shiloh, het is gelukkig niet zo dat ik me heel klote voel. Vind het vooral naar de buitenwereld heel lastig, maar verder.. dat ik zo moe ben, ik heb nu de tijd om mijn lichaam te geven wat het nodig heeft. Ik doe alles rustig aan en ga naar bed als dat nodig is. Het enige lastige is dat de dingen die moeten, zoals de vaat, stofzuigen etc al zoveel energie vragen dat mijn tankje dan al bijna leeg is.

Vraag me af wanneer ik me beter ga voelen. Dat zal wel een moeilijk moment zijn, want in feite is er nog niks veranderd, dus terug aan het werk, betekent het hele riedeltje weer opnieuw.

De buurvrouw die mijn ouders ook kent, vroeg hoe het met me ging. Ze zag me zo weinig en ze vroeg zich af of het wel goed ging. Ik vind het heel lief! Maar ik haat zulke momenten..
Ik haat het om altijd maar te zeggen dat het niet zo goed gaat, altijd maar weer te bedenken wat ik wel en niet kan zeggen, me schuldig voel omdat ik niet helemaal de waarheid zeg, me schaam omdat mensen zich zorgen om me maken.. Niet durven te zeggen wat er echt is, bang om mensen te erg te laten schrikken, bang dat mensen medelijden met me gaan krijgen etc.. Ik haat dat.
Zit hem dan weer helemaal te stressen