Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-12-18 10:14

Geplaatst: 06-12-18 10:14

Probeer het ook als zodanig te zien Fjaril.

Want ook al is het- goed- bedoeld- maar-l ullig-uit-zijn-strot, je hebt zijn goedkeuring niet nodig.

Misbruik is strafbaar. De misbruiker hoort gestraft te worden. Niet meer niet minder.

Daarvoor heb je zijn (=psych)goedkeuring of steun niet nodig. Technisch gezien dan. Want je staat in je recht.

Je oom en tante bevestigen dat ook.

Laat je niet uit je kracht halen door je psych. Kijk eens hoe ver je bent gekomen, ondanks tegenwerking. Dat deed jij. Blijf in jezelf geloven.

Je oom en tante staan achter je. Hier in je topic heb je mensen die je proberen te steunen. De feiten liggen er om aangifte te doen.

Mbt het vertellen tegen je zus en broer. Ze kunnen het waar niet mee eens zijn? Dat je vader jou misbruikt heeft? Nee klopt dat mocht hij niet. Dat zij het niet meegemaakt hebben? Laten we het hopen dat ze dat geluk hebben. Dat jij aangifte gaat doen? Niet mee eens omdat het hun vader betreft? En als je misbruikt zou zijn door (vul in Dutroux of Michael p of welke naam dan ook) dan mocht het wel? In alle gevallen is de dader fout. En dient gestraft te worden. Vergeet niet, wat een ander er ook van denkt, jij hebt het recht aan jouw kant hè.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-18 23:38

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-18 23:38

Na een gesprek met mijn tante en mijn therapeut voel ik me weer wat sterker.

Inderdaad, misbruik is strafbaar, de feiten liggen er. Daar is geen psychologie voor nodig.

Wat je daar zegt, vraag ik mezelf ook weleens af. Omdat het mijn pa is, is het ineens beter om te praten in plaats van aangifte doen? Wat als het bij wijze van spreken de buurman was??

Wat mensen in de familie beginnen vraagtekens te zetten bij mij welzijn volgens mij. Krijg de laatste tijd regelmatig de vraag hoe het gaat, of alles wel goed gaat, of ik bij mijn ouders ben.. het is nu nog niet de tijd om te vertellen. Dat komt snel. Maar het is wel ontzettend moeilijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-18 23:43

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-18 23:43

Gisteravond had ik een verjaardag. Dat soort dingen vind ik spannend. Naast wie kom ik te zitten, kan ik wel gespreksonderwerpen bedenken, ga ik geen rare dingen zeggen, kan ik mijn spanning onder controle houden.
In zulke situaties komt de gedachtegang van mijn pa weer zo naar boven. Hij denkt en spreekt eigenlijk altijd negatief of neerbuigend over anderen. Dat betrek ik dan zo op mezelf. En ook ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er mocht zijn. Ja, alleen als ik perfect was. En dan eigenlijk nog niet, want mijn persoon stond hem niet aan, dus eigenlijk mocht ik er niet zijn.
Ik bouw dan zo'n spanning op dat het volgens mij gewoon in mijn ogen te zien is. En dat vindt ik ook weer vreselijk, want ik wil niet dat mensen het zien. Ik schaam me. Ik wil niet dat mensen naar huis gaan en over me praten van: die fjaril, die is zo verlegen en stil.

Perfectionistisch, absoluut geen fouten mogen maken omdat ik zoveel spanning heb dat ik die fouten niet kan handelen op dat moment, bijna niks durven zeggen omdat ik bang ben dat ik iemand er mee kwets.... En ondertussen maar proberen mijn angst te verbergen en sociaal te zijn. En balen dat het niet lukt..
Daardoor krijg ik nog meer spanning.. Zweten, trillen, dichtgeknepen keel, ik voel me vreselijk opgelaten dan en als ik thuis ben, gaan die gedachten en gevoelens zover dat ik denk: ik kan maar beter voor de trein springen. Dan kan ik niemand meer kwetsen, dan neem ik geen ruimte meer in. Ik voel me echt niet fijn.

Ik baal daar zo van. Ik ben van nature gewoon een sociaal persoon. Ik houd er van om mensen te leren kennen en te horen wat hen bezig houdt. Maar dat is gewoon kapot gemaakt. Ik haat dat zo!

**Geplaatst**: 16-12-18 00:17

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-12-18 00:17

Snap ik, maar dat valt echt wel te repareren.

Laat je fouten toe en lach erom. Als ik zenuwappig ben zeg ik zúlke rare dingen soms. Vroeger schaamde ik me en ik kon het mezelf dágenlang verwijten en nu denk ik, zo ben ik gewoon soms. En ik kan om mezelf lachen, dat is zo'n bevrijding!

**Geplaatst**: 16-12-18 00:55

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-12-18 00:55

Niks mis met introvert zijn, maar de wereld is er absoluut niet op ingericht.

**Geplaatst**: 16-12-18 01:32

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-12-18 01:32

Hee je bent super sociaal!!!
Tuurlijk typ je nu vanachter een schermpje maar je bent sociaal met ons!

**Geplaatst**: 16-12-18 11:50

Geplaatst: 16-12-18 11:50

jammer dat wat een feestje moest zijn zo akelig voelde!!!

En al die triggers, die ga jij komend jaar de nek omdraaien, een voor een, tot ze lekker allemaal helemaal verdwenen zijn!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-12-18 19:32

Geplaatst door de TopicStarter : 16-12-18 19:32

Lieveli, ik hoop het..
Als ik niet zo gespannen ben, kan ik wel op mijn fouten lachen. Dan baal ik op dat moment wel, maar vooral later durf ik het best ter sprake te brengen en kan ik er lol om hebben. Afhankelijk natuurlijk van de grootte van de fout. Sommige vergeet ik het liefst zo snel mogelijk.
Ik hoop dat ik er ooit in kan staan zoals jij!

Tamary, nee inderdaad de wereld is daar niet op ingericht.
Dat is denk ik ook niet echt het probleem. Normaal gesproken kan ik het inmiddels wel van mezelf accepteren dat ik niet de hele avond op 100% mee kan draaien en kan ik gewoon even stil de boel observeren zonder me ongemakkelijk te voelen. Maar zo'n avond als van de week, dan zit ik zo hoog in mij spanning dat ik mezelf verlies en alleen maar bezig ben met overleven als het ware. Dan telt dat niet meer en draai ik op 200% om maar niet door de mand te vallen, om maar niemand te kwetsen of iets stoms te doen..

Hagelslag, lief van je. Het voelt echt niet zo. Ik zou er zoveel voor over hebben om face to face ook gewoon mezelf te kunnen zijn.

Janneke, het was echt leuk nee.. ik had van te voren al best wat spanning. Ging familie zien, mijn ouders waren er niet, tante nam me een beetje op sleeptouw. Ik voelde me zo opgelaten. Toch heb ik ook wel fijne gesprekken gehad. Ik probeer daar maar meer de nadruk op te leggen.
Heb mezelf gisteravond gewoon in slaap gejankt. Vandaag voel ik me nog steeds helemaal beurs, mentaal dan. Het deed zo'n pijn allemaal. Ik zag ouders die lief zijn tegen hun kinderen, kinderen die hecht zijn met elkaar, gezinnen die rekening houden met elkaar. En daar zat ik, alleen. Geen ouders die lief voor me zijn, geen broertjes of zusjes die hecht met me zijn. Mijn spanning om niemand te mogen kwetsen, waardoor ik vaak niks durfde te zeggen, omdat iemand daar misschien wel niet over wilde praten oud. Dan nog de gedachte aan de aangifte die me overal achtervolgd. Ik zag er echt even niet meer doorheen. En nog steeds niet eigenlijk.
Misschien moet ik de knoop om aangifte te gaan doen maar gewoon doorhakken. Dat zal me wel in mijn kracht zetten, denk ik. Maar ik durf de stap niet te nemen. Angst is een slechte raadgever, zeggen ze dan. Zal vast.. maar hoe kan ik mijn broer en zus zoiets aandoen.. En wat zal het me opleveren?

Ik hoop echt dat ik komend jaar stappen kan gaan zetten om de triggers de nek om te gaan draaien! Zouden ze echt kunnen verdwijnen?
Van mij mogen ze wel ergens aanwezig blijven, als ik de regie maar heb en geen dingen hoef te vermijden, omdat ik daar wellicht triggers tegenkom.

**Geplaatst**: 17-12-18 09:07

Geplaatst: 17-12-18 09:07

fjaril schreef:
Mijn spanning om niemand te mogen kwetsen, waardoor ik vaak niks durfde te zeggen, omdat iemand daar misschien wel niet over wilde praten oud.

Je legt een enorme verantwoordelijkheid bij jezelf naar mijn idee. Het kan altijd zijn dat je iets vraagt of zegt waar iemand anders niet over wil praten, maar die persoon kan dan altijd zelf aangeven daar niet over te willen praten. Jij kan niet alles voorzien... En iedereen zal wel eens iets zeggen wat iemand anders kwetst of wat waar een ander niet over wil praten. Dat gebeurt en hoeft ook helemaal niet erg te zijn...

fjaril schreef:
Misschien moet ik de knoop om aangifte te gaan doen maar gewoon doorhakken. Dat zal me wel in mijn kracht zetten, denk ik. Maar ik durf de stap niet te nemen. Angst is een slechte raadgever, zeggen ze dan. Zal vast.. maar hoe kan ik mijn broer en zus zoiets aandoen.. En wat zal het me opleveren?

Aangifte doen is een enorme stap en is inderdaad niet gemakkelijk. Wat het je gaat opleveren, is niet te voorspellen, helaas. Weet wel dat jij je broer en zus niets aandoet. Er werd jou iets aangedaan wat niet had mogen gebeuren! Daar ben jij NIET verantwoordelijk voor. Jij hebt het recht om daarover aangifte te doen en te kiezen voor jezelf.
Sommige mensen doen ook aangifte om te voorkomen dat er meer slachtoffers vallen, de situatie onveranderd blijft... Je zou het dus ook kunnen zien als een vorm van in bescherming nemen van jouw broer en zus. Ik weet dat het nu wellicht heel anders aanvoelt, maar aangifte doen kan ook opluchten en jou terug wat rust geven.

fjaril schreef:
Ik hoop echt dat ik komend jaar stappen kan gaan zetten om de triggers de nek om te gaan draaien! Zouden ze echt kunnen verdwijnen?
Van mij mogen ze wel ergens aanwezig blijven, als ik de regie maar heb en geen dingen hoef te vermijden, omdat ik daar wellicht triggers tegenkom.

Mijn ervaring is dat ze zeer sterk kunnen verminderen. En ja, sommige triggers blijven aanwezig, in meer of mindere mate, maar je kan daar echt wel enorme stappen in zetten.
Als ik nu kijk naar een aantal jaar geleden dan doe ik nu dingen die ik destijds niet zou geloofd hebben dat ik ze ooit zou doen en die ook misschien zelfs meer zijn dan ik had durven hopen. Het vraagt tijd en heel wat inspanningen, maar je kan daar echt wel heel wat stappen in zetten!
Na verloop van tijd leer je ook gewoon beter inschatten op welke manier je met je triggers om kan gaan (soms vermijden (vermijding is niet altijd slecht!), soms een stapje verder zetten en je angsten aangaan).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-18 13:44

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-18 13:44

Ik voel me heel verantwoordelijk ja.. Vooral naar de mensen die goed voor me zijn. Die wil ik op geen enkele manier pijn doen. Ik ga dan haast op mijn tenen lopen om maar niks verkeerds te doen. Terwijl zij het inderdaad best aan kunnen geven als ze ergens niet over willen praten. Ik verwacht van mezelf dat ik dat aan moet voelen. Ik vind het vreselijk als ik iets zeg en ik zie in de ogen van de ander dat het verkeerd valt.

Wat knap dat je al zoveel stappen hebt kunnen zetten.

Pff, pech komt nooit alleen..
Vanmorgen eerst een aanvaring met mijn zus. Ik wil terugkomen op wat ze destijds allemaal tegen me heeft gezegd, maar ze wil niet praten. Hoe moet ik daar nou mee omgaan? De volgende waar ik geen contact mee heb..
Ik ben bang dat ons contact ook kapot gaat. Ergens heb ik zoiets van, prima kan er nog wel bij. Ik haalde er toch niks positiefs uit. Ik ben bang voor haar en heb iedere week nachtmerries over haar.
Ik weet gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan.

En als klap op de vuurpijl ben ik de afspraak met mijn psych vergeten vandaag. Hij belde. Van schrik heb ik helemaal mijn excuus niet aangeboden. En daar kan ik dan weer zo over in zitten.

**Geplaatst**: 18-12-18 01:25

Geplaatst: 18-12-18 01:25

Joh, die heeft z'n administratie bijgewerkt in jouw afwezige uurtje, wat kerstrecepten gegoogled en hij kijkt nu naar de herhaling van Pauw ofzo.

Iets vergeten is onhandig maar it happens, maak het niet groter dan het is. Echt niet. You're good!

En wbt je zus, je kunt het niet afdwingen. Wil je wel contact met haar leg je er dan bij neer dat het misschien niet zo diep moet gaan. Laat het betijen, je hoeft geen knopen door te hakken.

**Geplaatst**: 18-12-18 10:14

Geplaatst: 18-12-18 10:14

pateeke schreef:
fjaril schreef:
Mijn spanning om niemand te mogen kwetsen, waardoor ik vaak niks durfde te zeggen, omdat iemand daar misschien wel niet over wilde praten oud.

Je legt een enorme verantwoordelijkheid bij jezelf naar mijn idee. Het kan altijd zijn dat je iets vraagt of zegt waar iemand anders niet over wil praten, maar die persoon kan dan altijd zelf aangeven daar niet over te willen praten. Jij kan niet alles voorzien... En iedereen zal wel eens iets zeggen wat iemand anders kwetst of wat waar een ander niet over wil praten. Dat gebeurt en hoeft ook helemaal niet erg te zijn...

Ik heb 1 van mijn zusjes ook nogsteeds niks verteld. Zij kan het zich allenmaal niet meer herinneren. Ik herken haar copingsstijl als al het traumatische zo ver weg stoppen dat ze het zich oprecht niet meer kan herinneren. Ik hoop voor haar dat het ook nooit meer naar boven komt. Dan zou ze nogal een verrassing krijgen.

Ik ben het er mee eens dat je een enorme verantwoordelijkheid bij jouzelf neer legt. Jij hoeft niet het stilzwijgend kleine meisje van vroeger te zijn. Ik kwam zelf tot die conclusie en ik heb toe (voor mijzelf) vanalles in gang gezet.

Mijn advies is om gesprekken met jou zus lekker luchtig te houden. Blijkbaar ik het haar manier van omgaan met de situatie door te doen alsof het niet bestaat. En ja dat herken ik en nee, dat is niet jou verantwoordelijkheid. Als ik iets geleerd heb dan is het wel dat dingen die mij overkomen zijn op geen enkele manier mijn verantwoordelijkheid zijn.

pateeke schreef:
fjaril schreef:
Misschien moet ik de knoop om aangifte te gaan doen maar gewoon doorhakken. Dat zal me wel in mijn kracht zetten, denk ik. Maar ik durf de stap niet te nemen. Angst is een slechte raadgever, zeggen ze dan. Zal vast.. maar hoe kan ik mijn broer en zus zoiets aandoen.. En wat zal het me opleveren?

Aangifte doen is een enorme stap en is inderdaad niet gemakkelijk. Wat het je gaat opleveren, is niet te voorspellen, helaas. Weet wel dat jij je broer en zus niets aandoet. Er werd jou iets aangedaan wat niet had mogen gebeuren! Daar ben jij NIET verantwoordelijk voor. Jij hebt het recht om daarover aangifte te doen en te kiezen voor jezelf.
Sommige mensen doen ook aangifte om te voorkomen dat er meer slachtoffers vallen, de situatie onveranderd blijft... Je zou het dus ook kunnen zien als een vorm van in bescherming nemen van jouw broer en zus. Ik weet dat het nu wellicht heel anders aanvoelt, maar aangifte doen kan ook opluchten en jou terug wat rust geven.

Ik ben het hier dus niet mee eens. Aangifte doen doet wel iets voor haar broer en zus. Daarmee beschermt ze hun helemaal niet. Doordat je ook niet weet dat de uitkomst zal zijn weet je ook niet wat het oplevert. Naar mijn idee drijf je de familie dan alleen maar meer uit elkaar. Het is mijn duidelijk dat er verschillende "kampen" zijn binnen de familie (mensen die jou geloven en mensen die dat niet doen). Aangifte zal dit alleen maar versterken.

Ik geloof veel meer in de kracht van de stier bij de horens vatten, ofwel de confrontatie met jou vader aan gaan. Het was voor mij zo'n enorme opluchting om de verantwoordelijkheid bij mijn vader neer te leggen en die last aan hem te geven. En ja het was eng om hem te confronteren, meer omdat ik bang was voor hoe hij zou reageren. Ik wist op dat moment heel erg goed dat ik in mijn recht stond, dus ik was mentaal veel sterker als hem.

pateeke schreef:
fjaril schreef:
Ik hoop echt dat ik komend jaar stappen kan gaan zetten om de triggers de nek om te gaan draaien! Zouden ze echt kunnen verdwijnen?
Van mij mogen ze wel ergens aanwezig blijven, als ik de regie maar heb en geen dingen hoef te vermijden, omdat ik daar wellicht triggers tegenkom.

Mijn ervaring is dat ze zeer sterk kunnen verminderen. En ja, sommige triggers blijven aanwezig, in meer of mindere mate, maar je kan daar echt wel enorme stappen in zetten.
Als ik nu kijk naar een aantal jaar geleden dan doe ik nu dingen die ik destijds niet zou geloofd hebben dat ik ze ooit zou doen en die ook misschien zelfs meer zijn dan ik had durven hopen. Het vraagt tijd en heel wat inspanningen, maar je kan daar echt wel heel wat stappen in zetten!
Na verloop van tijd leer je ook gewoon beter inschatten op welke manier je met je triggers om kan gaan (soms vermijden (vermijding is niet altijd slecht!), soms een stapje verder zetten en je angsten aangaan).

Bij mij zijn de triggers zo goed als weg. Althans, de triggers die mijn leven echt beduidend moeilijk maakte. Tuurlijk blijf ik bedachtzaam, maat ik kon op een gegeven moment niet eens meer door Amsterdam heen lopen zonder mij opgelaten te voelen als ik mannen naar mij zag kijken. En dan hoefde zij nog nieteens op die "bepaalde" manier naar mij te kijken, als je snapt wat ik bedoel.

De band met mijn vader is ook veel beter geworden. Ik weet dat ik mentaal ver boven hem sta. Ik heb de touwtjes in handen en IK bepaal hoe dingen gaan gebeuren. Als ik aangifte had gedaan dan had ik mijzelf die kans ontnomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-18 17:42

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-18 17:42

Lieveli, dankje. Ik denk achteraf ook dat het wel mee is gevallen. Komt toch die verantwoordelijkheid weer om de hoek kijken.

Afdwingen is ook niet iets wat ik wil doen. Het moet wel bij haar vandaan komen. Het probleem is dat dit niet een op zichzelf staand iets is. Vroeger werd ik al geknepen, geschopt, geslagen, getreiterd door haar. Als ze ergens mee zat, zocht ze ruzie met mij, waarna ik vaak de verantwoordelijkheid moest dragen van mijn ouders. En zij kwam er onderuit. Dat doet ze nu nog steeds telkens. Dus zeg ik: zand erover, dan is er over twee weken weer iets. En daarbij wat ze die dag tegen me gezegd heeft, wat dat met me gedaan heeft, daarin is ze wel zo ver gegaan. Het gaat nog steeds over dat waar ik het in dit topic ook over gehad heb. Dat ik me niet door het misbruik moet laten leiden etc. Dat kan ik niet zo maar aan de kant zetten en weer leuk en aardig doen. Dus inderdaad het contact maar op een laag pitje en hopen dat ze gaat inzien dat uitpraten toch beter is..

Penny_Shadow, onze situaties hebben veel overeenkomsten. Maar ik denk ook een aantal verschillen. Als mijn moeder zo had gereageerd als jouw moeder, had ik nu niet voor deze keus hoeven staan om wel of geen aangifte te doen. Mijn ouders stoppen me in het dader-hokje. Ik doe moeilijk, ik ben het probleem, zij willen best praten. Ze hebben me verboden er met familie over te praten. Toen ik tegen mijn moeder zei: Je bent mijn moeder, ik heb je nodig', zei ze letterlijk: 'Dan moet je maar naar je psycholoog gaan, ik kan je niet helpen.'
Mijn moeder is nu zeven jaar op de hoogte. In al die tijd heb ik geen enkele keer steun van haar gehad. In al die tijd hebben ze op geen enkele manier initiatief genomen richting mij. Of jawel, me gekwetst, afgestoten, gebruikt.
Hij zit nu zo'n twee en half jaar in therapie, maar dat heeft nog niks gedaan. Dat merk ik zelf en hoor ik ook van verschillende mensen.
En wat het gesprek gaat uitwerken, kan ik zo ongeveer wel raden. Zoals mijn peut zei: het doosje mag even open, maar daarna moet hij weer dicht. En dan? Dan zit ik met een waarschijnlijk niet zo welgemeend excuus van hem. En dan?? Dat is niet wat ik nodig heb om verder te kunnen met mijn leven.
Snap je dat ik dan inderdaad aan aangifte denk?

Iedere situatie is anders en ik ben blij voor je dat je een manier hebt gevonden om met dat vreselijke te kunnen dealen.
Hoe was je vader buiten het misbruik om? Wil je daar iets over kwijt?

**Geplaatst**: 18-12-18 18:15

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-12-18 18:15

Dit schept wel een hoop duidelijkheid. En ja, ik prijs mij gelukkig dat mijn moeder achter mij stond. Ik kan me goed voorstellen dat voor jou de keuze voor aangifte veel dringender is. Het is mij duidelijk dat jij weinig steun hebt van familie. De vraag is dus eigenlijk alleen nog of jij 100% op eigen benen wilt en durft te gaan staan zonder jou familie op de achtergrond. Dat is waar aangifte voor jou indirect betrekking op zou hebben. Ik kan mij echter goed voorstellen dat dat in jou situatie juist een opluchting kan zijn.

Mijn vader kende enorme pieken en enorme dalen. Hij was soms een hele leuke vader en soms helemaal niet. Hij had vroeger nogal een opvliegend temperament.

Hij heeft de afgelopen jaren heel erg hard aan zichzelf gewerkt en hij is nu niet meer de man die hij vroeger was. Daardoor is de band ook veel beter geworden. Maar ik blijf altijd huiverig voor het idee van kleinkinderen, maar ik ga mijn regels toepassen. Daardoor hou ik controle.

**Geplaatst**: 18-12-18 18:29

Geplaatst: 18-12-18 18:29

Fjaril, wat ik nu ga zeggen is niet bedoeld om je te kwetsen.

Zoals je over jouw relatie met je zus praat, wat ze jou flikt en geflikt heeft, doet me denken aan een hond die steeds weer door zijn baas geslagen en geschopt wordt. Maar telkens weer met kwispelende staart terug gaat naar die baas.

Je zus heeft je helemaal in de tang. Als zij zegt spring, dan lijk je dat te doen.

Joh, kijk eens in de spiegel, naar die krachtige vrouw. En bijt eens terug naar je zus. Jaag haar terug in haar hok. Volg je eigen weg, niet die van je zus. Jij bent geen jojo. Als het haar zint, mag je in de buurt komen. Als haar pet verkeerd om staat of jij iets doet wat haar niet aanstaat, duwt ze je weg. Heel hard weg. En toch wil je haar "behagen". Hoe gemener zij is, hoe harder jij je best doet.

Ga eens rechtop staan. Borst vooruit. Jij bent niet jouw familie. Volgens mij ben je lieve meid, die in zichzelf mag geloven. Die te lief is voor de diegenen die haar schoppen, slaan en kleinhouden.

Geloof eens al die kracht in jezelf ipv in de negativiteit die jouw gezin om zich heen draagt.

Ipv hen te pleasen, laat hun maar eens werken aan jullie relatie. Laat ze jou maar eens voelen dat ze jouw liefde en genegenheid waard zijn. Want naar mijn mening zijn ze jou helemaal niet waard. Althans niet, zoals ze nu zijn / doen.

**Geplaatst**: 18-12-18 21:03

Geplaatst: 18-12-18 21:03

Ik ga wel een beetje mee met Racamor. Maar het is denk ik ook wel iets wat je weet.

Maar het gaat verder dan je zus en familie, ik lees het eigenlijk in vrijwel alle “relaties” die je omschrijft. Ook zoals je omschrijft wat er op zon feestje gebeurd.

Je snakt zo naar erkenning, iemand die achter je staat, iemand die je kunt vertrouwen, iemand waarbij je terecht kunt, dat je elk klein positief signaaltje als een soort droge spons helemaal opzuigt, het uit alle macht vasthoud en je jezelf helemaal wegcijfert om het maar niet weer te verliezen.

Die omschrijving klinkt hard, en ook ik bedoel het zeker niet om te kwetsen.

Je wilt zó graag deugen, dat je helemaal blokkeerd uit angst om iets te zeggen dat verkeerd valt of de ander kwetst. Dat gaat zo ver dat je jezelf niet meer bent.

Het probleem is dat uit dat gedrag geen gelijkwaardig relatie/vriendschap kan ontstaan.

Ik snap dat dit veel simpeler gezegd is als gedaan, maar uiteindelijk moet je op je eigen twee benen gaan landen en andere mensen minder nodig te hebben voor jou geluk. Ik zeg bewust minder omdat uiteindelijk iedereen gezelschap en vriendschap en liefde nodig heeft in zijn leven.

Je zult op een punt moeten komen dat je gewoon zegt: “ik ben wie ik ben, ik zeg wat ik zeg, en ik ben een leuke meid, en wie dat niet zint, mag het uitzoeken en wie dat leuk vind is welkom”. Een punt waarop je volledig durft te zijn wie je bent en erop vertrouwd dat dat goed genoeg is om een vriendschap mee op te bouwen. En wie dat niet leuk vind mag het uitzoeken. En dat geld dan voor iedereen in je leven. Ook je familie.

Even heel arrogant gezegd: Een punt waarop je je niet afvraagt of jij wel goed genoeg bent voor de ander, maar of zij wel goed genoeg zijn voor jou.

Een punt waarop je durft te zeggen, als ik mezelf een masker voor moet houden om een relatie met jou te kunnen hebben, dan wil ik die relatie niet. En de angst daarin los te laten dat je dan alleen over zou blijven, want dat is nu de crux. Júist op dat moment gaan mensen willen blijven.

Je bent het waard om te kunnen zijn wie je bent en jezelf niet weg te cijferen.

Van jezelf houden, jezelf liefhebben, jezelf veel waard vinden, geloven dat een ander met jou wil optrekken om wie jij bent en wat jij te bieden hebt.

Zodanig in je eigen waarde geloven, dat jij je de bullshit van het moeten schikken naar een ander (al dan niet uit angst om diegene te verliezen) gewoon niet meer pikt. Dan verlies je diegene maar. Liever geen relaties, dan neppe respectloze relaties.

Het moment dat jij op die manier je eigen waarde respecteerd en bewaakt en alle bullshit afkaatst en durft te zeggen “fiets it, dan niet, doei!” ... dat is het moment waarop echte goede gelijkwaardige respectvolle relaties kunnen ontstaan en ook gaan komen. Het moment dat mensen niet meer met je sollen. Als jij je eigen waarde geloofd, gaan anderen het ook geloven. Respect krijg je niet omdat het zou moeten, respect krijg je door het af te dwingen, door grenzen te stellen.

En nogmaals. Makkelijk gezegd. Dat je je zo opstelt is ook volledig begrijpelijk en menselijk en echt niet iets om boos over te zijn op jezelf of je voor te schamen. Maar het is ook niet productief, het helpt je ook niet verder. Sterker nog het werkt je tegen, het werkt als een neerwaartse spiraal. Om verder te komen moet je dat doorbreken. En dat lukt écht niet van de een op de andere dag.

Maar ik denk wel dat het waardevol kan zijn om door dit gedrag heen te prikken. Te leren herkennen wanneer het gebeurd, en dan stapje voor stapje te leren er niet naar te handelen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-18 16:18

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-18 16:18

Bedankt voor jullie reacties weer.

Penny_Shadow, fijn dat je ondanks alles toch een betere band met je vader hebt. Ik snap dat je huiverig bent, heel terecht! Als het zover mag komen, zullen mijn kinderen nóóit zonder toezicht bij mijn ouders zijn.
Gelukkig heb ik familieleden die 100% achter me staan. Het gezin zal me misschien laten vallen, maar ik heb altijd familieleden waar ik op terug kan vallen en daar heb ik momenteel zoveel meer aan dan aan mijn ouders, broer en zus.
Dus ook al laten ze me vallen, ik zal nooit alleen staan.

Rocamor en Shiloh,bedankt voor jullie reactie. Het kwetst me niet, ik vind het juist fijn om te lezen. Ik wordt eigenlijk altijd als zeur neergezet als ik niet gewoon overal overheen stap. Wat jullie schrijven, is een goede bevestiging voor me dat ik dat recht wel heb en dat ik niet degene ben die moeilijk doet.
Het is een leerproces. Soms durf ik geen nee te zeggen, omdat ik bang ben dat ze boos wordt. Ik loop altijd op mijn tenen bij haar. Maar sinds dit akkefietje en een gesprek met mijn psych ben ik wel meer gaan inzien dat ik in mijn eentje niet alles kan. En dat, als ik wel wil praten om het goed te maken en zij niet, dat niet mijn verantwoordelijkheid is, maar dat het balletje dan bij haar ligt. En ja, dan kunnen relaties (tijdelijk) kapot gaan en dat doet zeer. Maar zo over me heen laten lopen als eerst gebeurde, dat nooit meer..
Stiekem ben ik opgelucht dat ze niet wil praten. Ik was doodsbang voor dat gesprek.
Ik heb niet het idee dat ze me nu in de tang heeft. Ik heb mijn standpunt verteld (dat ik niet verder kan met haar zonder te praten) en daar blijf ik bij. Wil ze praten, prima. Wil ze niet praten, dan ook niet verder.

Het is wel pijnlijk dat er gewoon niemand is in mijn gezin waar een normaal gesprek mee te voeren valt. Ze voelen zich allemaal aangevallen, kunnen niet in de spiegel kijken en projecteren hun probleem en gedrag op de ander. Behalve mijn broer dan.
Ze zijn gewoon onbereikbaar en ik kan dat steeds meer loslaten. Met mijn tante heb ik helemaal fijne, persoonlijke gesprekken. Dat is echt een verademing.

Die spanning werkt door in alle relaties, klopt Shiloh. Ik vind het vreselijk als iemand me niet mag of als ik iemand kwets. Dat is mijn grootste nachtmerrie. Dat is de laatste tijd alleen maar meer geworden. Ik denk doordat ik steeds meer van mezelf verwacht. Ik heb het gevoel dat ik als kind nog wel wat fouten mocht maken, maar nu ik volwassen ben, zou ik toch beter moeten weten. Die lat komt steeds hoger. Een andere reden is denk ik dat ik door mijn geheim (het misbruik) nooit heb kunnen leren om een open gesprek met iemand te voeren. Dat kon ik niet, want ik moest altijd en overal een toneelstuk opvoeren. Daardoor ben ik steeds verder in mijn schulp gekropen, ben ik familie steeds meer op afstand gaan houden.
En natuurlijk dat het misbruik er niet mag zijn. Blijkbaar ben ik voor mijn ouders niet zo belangrijk, mag ik er eigenlijk niet zijn. Wat ook gebeurd. Dat hakt er in. Ook al weet ik dat ze fout bezig zijn.

Ik heb nog een lange weg te gaan wat dat betreft. Ik hoop dat ik door de aangifte en er eindelijk open over te kunnen praten toch wat stappen kan zetten.

Ik herken het wel als ik het doe, maar de spanning om fouten te maken zit zo hoog, dat ik niet uit die neerwaartse spiraal kom. Vaak zit ik me van te voren al op te vreten en gaat mijn stem alweer raar doen. Dan zie ik met spanning de afspraak/verjaardag tegemoet en als het zover is, zit ik met koude handen en klotsende oksels en een rare stem. Zelfs bij vriendinnen heb ik er last van. Net of ik niemand vertrouw.

**Geplaatst**: 20-12-18 21:04

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-12-18 21:04

Wat je misschien kan helpen met het stukje niet normaal met een familielid kunnen praten,
Bedenk dat ook zij geen fatsoenlijke opvoeding/jeugd hebben gehad en daardoor ook met sommige dingen anders of moeilijk omgaan.

Dan kun je misschien iets makkelijker ermee omgaan

**Geplaatst**: 21-12-18 09:20

Geplaatst: 21-12-18 09:20

hagelslag schreef:
Wat je misschien kan helpen met het stukje niet normaal met een familielid kunnen praten,
Bedenk dat ook zij geen fatsoenlijke opvoeding/jeugd hebben gehad en daardoor ook met sommige dingen anders of moeilijk omgaan.

Dan kun je misschien iets makkelijker ermee omgaan

Ik ben het hier niet mee eens. Vanuit de maatschappij krijgen we toch ook nogsteeds normen en waarden mee.

Op deze manier wordt het gedrag van haar familieleden opeens het "probleem" van ts.

Naar mijn mening hebben mensen zich normaal te gedragen. Of je nou een traumatische jeugd hebt gehad of niet.

En tuurlijk doet het onderwerp stof opwaaien, dat is niet meer als begrijpelijk. Maar iemand vervolgens de grond in boren en de rug toe keren dat is de uitdaging van haar familie en mag nooit en te nimmer de uitdaging van TS worden.

**Geplaatst**: 21-12-18 11:02

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 21-12-18 11:02

Vanuit de maatschapij ja, maar als deze niet thuis worden aangeleerd en ergens anders niet word opgepikt omdat iemand denkt dat het niet nodig is.

En ja mensen moeten/kunnen zich "normaal" gedragen. Ongeacht alles maar soms gewoon van een andere kant bekijken zodat je het makkelijker kunt loslaten

**Geplaatst**: 21-12-18 12:29

Geplaatst: 21-12-18 12:29

Daarnaast, als je van je beide ouders standaard te horen krijgt (Al dan niet terecht), dat je zus een drama Queen Is, dan ga je daar in mee. Pas totdat het tegendeel bewezen is. En dat kan alleen als je met open mind kunt of durft te kijken.

Fjaril, fijn dat je mijn post niet als kwetsend hebt ervaren. Zo was hij ook niet bedoeld.

Nu wordt het tijd dat jou zus jou laat ervaren dat ze jouw persoontje waard is. Jij hebt volgens mij genoeg geprobeerd. Recht je rug en ga voor jezelf staan. Dat ben je waard. En als jouw zus jou niet wil erkennen, is ze jouw liefde en aandacht niet waard. Tijd dat jij gezond egoïsme gaat vertonen ipv jezelf in allerlei bochten te moeten wringen om iedereen maar te vriend te moeten houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-18 10:02

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-18 10:02

Ze maken mij de probleemeigenaar in deze situatie, terwijl ze dat zelf zijn. En slechte jeugd of niet, als je volwassen bent, is het tijd om je eigen verantwoordelijkheid te nemen en als je er niet uit komt met hulp van een professional.
Net als mijn zus. Die kan heel meelevend en aardig doen tegen anderen. Maar niet tegen mij.
Ik neem hen dat heel erg kwalijk. Ik kan ze niet veranderen, dus dat ga ik ook niet meer proberen. Het is onvoorstelbaar dat ze niet zien waar ze mee bezig zijn.

Ik heb zelf ook altijd het idee gehad dat ik een drama queen ben, maar jullie hebben me wel geholpen om dat anders te zien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-18 23:49

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-18 23:49

Ik voel me niet fijn..

Alles draait deze dagen om samen zijn, familie. Ik voel me zo eenzaam...
Gelukkig hoef ik met kerst en oud en nieuw niet alleen te zijn. Ik ga naar een vriendin. Maar toch..
Ik weet dat het bij lang niet alle failies koek en ei is. Maar ik had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben..

Heel ander vraagje. Ik werk nu twee dagen in de week een paar uur. Komende week heb ik één dag vakantie opgenomen. Die vakantiedag valt niet op de dagen dat ik normaal werk, maar omdat ik dan niet thuis slaap, heb ik wel vrijgenomen. Moet ik dan wel die twee dagen werken?
Ga het op mijn werk ook nog navragen, maar heb vaak het idee dat die ook niet helemaal weten hoe het zit. Misschien dat een van jullie weet hoe het zit.

**Geplaatst**: 22-12-18 23:56

Geplaatst: 22-12-18 23:56

Dat is ook moeilijk, en dat zal altijd wel zo blijven. Je wilt natuurlijk niets liever dan bij familie zijn, want dat 'hoort' gewoon zo in ons wezen. Maar als onze familie niet de liefde geeft die we verdienen, dan is het beter om er bij weg te blijven, hoe pijnlijk ook. Voel je misschien gesterkt dat je voor jezelf kiest, ipv de schijn ophouden en jezelf daarbij keihard voorbij lopen. Heb liefde voor jezelf, zoek het bij mensen die volwaardige en gelijkwaardige liefde kunnen terug geven. Want daar heb je meer aan dat familie die je alleen maar kapot maakt...

Hoe dat zit met je werk weet ik neit, maar het verbaast me dat je nog steeds werkt. Haal je daar wel de goede energie uit?

Wat mij heeft geholpen, is pas weer het contact met de mensen aangaan die je beschadigd of pijn gedaan hebben, als je zelf weer geheeld bent en beter in je vel zit. Want nu zit je nog teveel in de overlevingsmodus, je bent eigenlijk nog niet jezelf. Het gaat je echt sterken als je je nu gaat ontwikkelen naar je echte zelf en vanuit daar weer contacten aan gaat. Dan kun je alles helder en sterker handelen, en ben je krachtig in wat en hoe je het doet. Ik twijfel er niet aan dat jij ook op dat punt kunt komen, al heeft dat wel tijd nodig. Maar tijd, tijd heel alle wonden. Zelfs de diepste die altijd bloeden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-12-18 17:52

Geplaatst door de TopicStarter : 24-12-18 17:52

Ik ben bij mijn vriendin gearriveerd en ik kan het gelukkig meer achter me laten. Ik voel me zo welkom hier.

Waarom verbaast het je dat ik nog werk?

Met dat laatste heb je echt gelijk. Als ik mijn ouders zou zien of in hun thuissituatie zou komen, ben ik meteen weer terug bij af. Hoe vaak ik toen wel niet bijna jankend naar huis gereden ben. En toch telkens weer terug komen, hopend dat ze zouden veranderen..