Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-19 19:43

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-19 19:43

Ja dat zeker! Het werkt elkaar in de hand.
Door de spanning in mijn stem, is mijn sociale angst groter. Volgens mij zet ik door de stress mijn ademhaling vast en verkrampt mijn keel als het ware. Als een logopedist me kan leren hoe ik die spanning kan reguleren, zal ik mijn sociale angst ook beter kunnen handelen. Want dat ging beter. Tot mijn stem kuren kreeg..

Ik kan het ook afwachten. Maar het wordt erger en het gaat mijn leven bepalen. Van de week had ik gewoon keelpijn nadat een vriendin langs was geweest.

**Geplaatst**: 20-01-19 20:50

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-01-19 20:50

Logopedie of bewegingsagogie zouden wel eens een optie kunnen zijn.

**Geplaatst**: 20-01-19 22:22

Geplaatst: 20-01-19 22:22

Je staat op een hartstikke spannend punt...! Je hebt besloten om aangifte te doen, dat is geen kattepis.
Het is een uitstekende stap, maar geen kleine! !

Vwb de arbeidsdeskundige: volgens mij zit je nu zo'n beetje een jaar in de ziektewet, dan is het inschakelen van zo iemand een soort van standaard. (Stel dat je in de wia zou komen, dan moet je werkgever zich indekken tegen een boete, dat er een arbeidsdeskundige met jou gepraat heeft is zo'n vorm van boete voorkomen.)

En je kunt plannen maken mbt dit gespek, zo van ik stel mijn functioneren op mijn huidige werk aan de orde, en ik vraag in hoeverre dit een normale gang van zaken is. En breng dingen in als 'ik krijg stress als er dit gebeurt, als iemand dat zegt, ik kan mijn aandacht er maar 1 uur bij houden', en hoe makkelijk of moeilijk nieuwe dingen leren momenteel voor jou is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-19 23:52

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-19 23:52

Peelie, bewegingsagogie ken ik niet. Dat wordt ook niet vergoed door mijn zorgverzekering. Logopedie wel. Komende donderdag heb ik mijn eerste afspraak. Ik heb gevraagd of het snel kon. Binnenkort heb ik natuurlijk de aangifte en dan zal ik veel moeten praten..

Janneke, bedankt voor je info. Daar kan ik wat mee! Heb het met mijn psych ook gehad over de dingen waar ik bang voor ben als de bedrijfsdeskundige komt. Ik kan het nu makkelijker loslaten, want eigenlijk waren mijn angsten niet reëel. Hij zei dat het helemaal niet slim is om nu te solliciteren. En de dingen waar ik tegenaan loop, zitten in mij. Niet in mijn werk. Die zou ik dan gewoon meenemen naar de volgende werkgever.

Het is inderdaad wel slim om me voor te bereiden. Al heb ik niet echt een idee wat ik kan verwachten.

Verder gaat het aardig zijn gangetje. Met mijn psych heb ik gepraat over mijn wegvluchten voor nare gedachten. Die hangen als een donkere wolk boven mijn hoofd en slaan toe, zodra er een opening is. Dat zijn bijvoorbeeld gedachten over een fout die ik gemaakt heb, dat ik me zo rot voelde en me schaamde. Dat doet me dan weer denken aan fouten van jaren geleden. Zo stapelt het op. En uiteindelijk is het een stroom negatieve gedachten en gevoelens.
Of mijn gedachten gaan via mijn ouders naar andere mensen die me in de steek hebben gelaten. De momenten dat ik alleen was, dat er niemand was om me te helpen.
Dat ik bang ben voor mijn zusje, is ook een hardnekkige.. de frustratie over het pesten van mijn pa en haar richting mij. De machteloosheid tijdens de keren dat me onrecht aangedaan werd en van me verwacht werd dat ik dat accepteerde. Alles beleef ik opnieuw als er even stilte is. En dus zit ik op mijn mobiel, zodat ik even in een andere wereld ben, heb ik altijd muziek aan, ga ik eten om mezelf te troosten, ben ik constant op zoek naar positieve dingen om naar uit te kijken. En op de vlucht voor die nare gedachten en gevoelens..
We hebben afgesproken dat ik een keer op een dag die gedachten wel toelaat voor een poosje. En dat ik daarna afleiding zoek.
En dat ik bij mijn gedachten bedenk of ze functioneel en realistisch zijn.
Dus ik probeer nu elke dag na de lunch een meditatie te doen. Ik ben dan, tot mijn verbazing, niet meteen aan het piekeren, maar ik heb wel even een rustmomentje waarin ik me even terug kan trekken in mezelf en dat is wel fijn.

**Geplaatst**: 23-01-19 00:19

Geplaatst: 23-01-19 00:19

Hoi,klinkt heel erg rot. Ik zou het contact met je ouders beperken en andere contacten opbouwen. Elke keer dat je je vader ziet wordt je weer vergiftigd. Hoe voel je je bij dieren? Zoek andere mensen of dieren waarbij je je wél veilig(er) voelt. Sterkte met alles. Erkenning en waardering moet je niet bij je ouders zoeken maar je hebt het wel hard nodig. Vind het bij anderen en geef en gun het jezelf. Je vader is waarschijnlijk psychisch ziek. Sadistisch ofzo. Veel liefs ♥️

**Geplaatst**: 23-01-19 10:08

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-01-19 10:08

Over meditatie gesproken : ken je het verhaal van Gautama, vlak voor hij 'de' Boeddha werd?
...de lieverd zat onder zijn boom te mediteren en werd verschrikkelijk "geplaagd" door de demon Mara.
Wat hij ook probeerde om haar weg te sturen : niente.
Op een goede dag besloot hij iets anders te doen.
Mara kwam, en hij zei zoiets als 'Dag Mara, kom je me weer plagen? Kom toch gezellig naast me zitten.' - En toen werd hij verlicht.

Ik vind het prachtig dat je echt rust hebt na de lunch!!!

(En op termijn hopelijk ook op andere momenten, samen met mildheid en zelfrespect tegen de rottige herinneringen zeggen 'Oh, komen jullie me weer plagen? Verder zijn jullie nou niet erg realistisch...!')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-19 16:51

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-19 16:51

Kamille, contact met mijn ouders heb ik al niet meer sinds eind van de zomer

Dieren mis ik wel. Ik heb paardgereden, maar ik ben bang om te vallen. Omdat ik er niet de goede hulp voor kreeg en het te duur werd, ben ik gestopt met lessen. Ik heb een tijd een bijrijdpaard gehad, maar de eigenaresse zat me stiekem te begluren tijdens het rijden en daar werd ik zo zenuwachtig van dat ik daar ook gestopt ben. Door haar heb ik best een knauw gekregen in mijn zelfvertrouwen met paarden, waardoor ik geen nieuw adresje durf te zoeken.
Mijn ouders hebben wel dieren en die zie ik nu dus ook niet meer.
Ik zou het heerlijk vinden om dieren om me heen te hebben. Een boerderijtje met een moestuintje, een paar kippetjes.. Maar dat gaat hier helaas niet.

Janneke, dat verhaal kende ik niet. Heel herkenbaar!

Vandaag heb ik zomaar veel langer gewerkt dan nodig. Het was druk en ik voelde me prima, dus ik heb hier en daar nog even de handen uit de mouwen gestoken. Ik ben nu wel moe, maar niet compleet leeg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-19 15:15

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-19 15:15

En ik heb weer zo'n rotdag
Ik snap niet zo goed waar ze vandaan komen. En wat ik er aan moet doen.
Kan alleen maar op de bank zitten en janken, omdat ik me zo gevangen voel. Ik wil niks, ik hoef niks, ik voel niks..

**Geplaatst**: 28-01-19 16:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-01-19 16:31

He bah, dat soort dagen zijn echt een crime, helaaas. Je kunt er ook niks mee. Behalve op het moment dat het beter gaat evalueren wat er veranderd is.

Ben je meer gaan werken?
Heb je meer sociale contacten gehad afgelopen weekend?
Moet het de tijd van de maand worden?
Wordt het volle of nieuwe maan? (er zijn mensen die daar last van hebben)
Heb je iets gegeten waar je niet tegenkan of wellicht te weinig gegeten?
Hebben de buren / buurtkinderen veel herrie gemaakt?

Voor mij zijn dat soort dagen: hangen en wurgen en hopen dat de dag snel voorbij is.

Virtuele knuffel voor jou.

**Geplaatst**: 28-01-19 16:42

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-01-19 16:42

Meid, je hebt recht op een rotdag!
Zonder rotdag heb je geen goeie dag!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-19 18:46

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-19 18:46

Rocamor, zulke dagen zijn echt klote ja..
Je doet er niks aan. Behalve hopen dat de dag gauw voorbij is. Vroeger ging ik soms maar gewoon slapen, zodat ik even niks hoefde te voelen.
Ik heb geen idee waar het mis is gegaan. Misschien heb ik teveel van mezelf gevraagd. Ik ben wel moe, ook een paar korte nachten gehad. Maar dat heb ik wel vaker.
Ik heb prima dagen gehad verder. Maar nu ik er zo over nadenk, het sluimerde al wel een tijdje. Geen zin in dingen, huishouden laten versloffen, geen genoegen halen uit dingen.

Menstruatie heb ik pas gehad, dat kan het ook niet zijn.
Daarover gesproken, ik twijfel een beetje om de huisarts eens te bellen. Ik heb naast de krampen zo'n brandende pijn. Links en rechts laag onderin mijn buik. Echt of het in de fik staat. Ik ben ook duizelig, misselijk, ijskoude handen en voeten, zweten.. Pijnstillers helpen wel tegen de krampen, maar dat brandende blijft soms. Ik had het er met een vriendin over en zij herkent dat niet. Dus nu vraag ik me af of dat wel normaal is. Ik durf niet zo goed te bellen. Straks denkt ze dat ik om ieder wissewasje kom.

Hagelslag, tsja zeker waar.. maar toch zou ik wensen dat mijn slechte dagen wat minder slecht zouden zijn.
Dat hopeloze, het gevoel dat het nooit meer over kan gaan. Dat is nog het ergst, denk ik.

**Geplaatst**: 28-01-19 19:36

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-01-19 19:36

Het gaat echt goedkomen. Je bent al van ver gekomen.
Soms moet je 2 a 3 stappen terug zetten om weer vooruit te kunnen

**Geplaatst**: 28-01-19 20:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-01-19 20:23

Natuurlijk zijn zulke dagen gewoon hartstikke stom. Ik heb ze ook nog geregeld wel eens hoor. Niet meer zo diep en heftig als destijds, maar eens in de zoveel tijd gaat het gewoon weer een paar dagen super stom en poedersuiker en depressief.

Ik laat het dan maar gebeuren en probeer mezelf te verwennen met de dingen die ik dan fijn vind. Niks hoeven. Chocolade snoepen. Feel good series/films waar ik blij van wordt kijken.

Probeer als je als je je beter voelt eens te bedenken van welke simpele dingen je blij wordt. Welke films, welke liedjes welke activiteiten. Schrijf ze op. En probeer dat dan te doen/kijken/luisteren op de momenten dat het poedersuiker gaat. Wellicht helpt het om die dagen door te komen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-19 01:36

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-19 01:36

Het is inderdaad twee stappen terug, een vooruit. Ik baal er gewoon van. Was vandaag echt kapot moe. En weer misselijk. Dat heb ik elke keer. Periode misselijk, periode darmkrampen, dan weer niks, dan misselijk. Ik ben bang dat mijn lijf over een paar jaar van alles mankeert door de stress.

Morgen moet ik werken. Kort nachtje, maar ik doe het mezelf aan. Ik snap niet waarom ik niet gewoon ga slapen. Ik stel het zolang mogelijk uit. Want alles is toch al een flop, dus of ik nou in bed lig te piekeren. Dan kan ik beter nog even opblijven. Moeheid kan er ook nog wel bij.
Bovendien betekent in bed gaan liggen, dat monster, de realiteit, recht in de ogen te moeten kijken.

Het gaat heel slecht met mijn broer. Psychische problematiek. Hij manipuleert de boel, trekt op een ziekelijke manier de aandacht naar zich toe. En het lukt hem nog ook. Hij krijgt een onderzoek om het beestje een naam te geven. En ik ben zo woest op mijn ouders. Het is dat we er zonder mijn ouders natuurlijk niet waren geweest, maar anders waren we beter af geweest zonder hen. Hebben ze nou hun zin?? Drie van de drie kinderen die in de ziektewet zitten. En nog steeds overal mee wegkomen en overal de goede, bezorgde ouders uithangen. Hadden zij hun verantwoordelijkheid genomen voor dat ze aan kinderen waren begonnen.
Ik kan niet wachten tot de aangifte! Bah!
Het zijn een stel kleine kinderen. Te belachelijk voor woorden. En maar menen dat het écht niet aan hen ligt dat al hun kinderen zo onzeker als wat zijn. 'Ja bij dat en dat gezin, die man is zo dominant, logisch dat die kinderen...' Maar hun eigen kinderen. 'Nee, dat komt echt ergens anders door. Erfelijk ofzo?' Ja tuurlijk :roll:

Verder irriteer ik me aan een vriendin die in de slachtofferrol zit. (ik ben niet zo lief de laatste tijd..)
Ze spreekt af met een ex waar ze altijd problemen mee krijgt. Dan belt ze mij op hoe vervelend hij wel niet zijn en zus en zo en dat ze er klaar mee is, dat ze liever dood is, dat ze het contact verbreekt etc. En ik weet dat over een week of twee het hele riedeltje weer opnieuw begint.
Ik schaam me dat ik me zo voel over mijn vriendin, maar het stapelt. Ze is depressief en dat is hartstikke rot. Ik weet er alles van. En ik wil haar er ook niet om afvallen. Ik kan me ergens ook wel inleven in haar. Er speelt meer wat ik hier niet ga benoemen. Bovendien is ze er ook voor mij als ik er doorheen zit. Maar het vreet wel aan me dat ze zo vast zit in haar patroon en ik weet inmiddels ook niet meer wat ik terug moet zeggen. Ik voel me schuldig dat ik soms niet de moeite kan opbrengen om een uitgebreide reactie te geven. Advies, meeleven, luisteren. Ik heb het al eindeloos gedaan. Maar er verandert niks. Het frustreert me dat ik haar niet kan helpen.
Haar pessimistische houding trekt mij ook weer omlaag. Terwijl ik al zo hard moet vechten om mezelf in balans te houden zonder haar sores erbij.
Ik heb erover nagedacht om dat met haar te delen, maar ik durf niet zo goed. Ik weet gewoon niet goed hoe ik het moet brengen zonder haar te erg te kwetsen.

Shiloh, ik heb uiteindelijk maar wat lekkers gehaald en iets gekeken waar ik wat blijer van werd. Dat hielp gelukkig wel. Iets wat ik hopelijk de volgende keer ook toe kan passen.
Fijn dat ze bij jou wat minder heftig zijn. Al blijft het poedersuiker.

**Geplaatst**: 30-01-19 13:00

Geplaatst: 30-01-19 13:00

Even kort: soms ben je een betere vriendin als je wat tough love laat zien. Wees maar even eerlijk. Ze doet het zichzelf aan en als jij altijd maar begripvol bent help je ook niet.

Channel your inner lieveli

**Geplaatst**: 30-01-19 13:32

Geplaatst: 30-01-19 13:32

Eens met lieveli.

Denk ook eens terug aan dit topic? Waar had je zelf de meeste steun aan? De momenten dat mensen met je mee gingen in je gevoel, of de momenten dat we eerlijk zeiden wat we dachten, ook als je het eigenlijk misschien niet wilde horen?

Zo geldt dat voor die vriendin ook. Probeer alleen op te passen hoe je het brengt. Kies een bewust moment en niet een barstende bom van frustratie als het erop aan komt. Als het barst ben je wellicht kwetsender dan je het bedoeld. Als je het lastig vind, wil ik best inhoudelijk met je meedenken over hoe het te brengen.

Heeft zij wel ook oog voor jou problemen? Heeft ze door hoe diep jij zit? Is het geven en nemen, of is het vooral bij haar heel veel nemen? Nu is dat bij tijd en wijlen helemaal niet erg als de een meer neemt dan de ander, zeker niet als het niet goed met diegene gaat. Maar als het met allebei niet goed gaat, zou een goede vriendin daar toch ook oog voor moeten hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-19 18:15

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-19 18:15

Jullie hebben gelijk. Het lastige is alleen dat haar vierjarige zoontje er altijd bij is. Dus om dan zo'n gesprek te voeren, is niet handig. Het gaat vaak over de app, maar dit wil ik niet over de app bespreken.

Ik vind het lastig om rekening te houden met haar depressie en niet te belerend over te komen, maar toch eerlijk te zijn.
Om dan bijvoorbeeld af te spreken om niet meer over haar ex te praten, vind ik ook zo wat. Dan is het iets wat er wel is, maar wat niet open is. Sinds het misbruik ben ik bijna allergisch geworden voor dingen die er wel zijn, maar niet besproken (mogen) worden.
Aan de andere kant. We praten over niks anders dan haar problemen en mijn problemen. Het lijkt wel of er voor haar niks anders op de wereld is. Andere onderwerpen gaat ze niet op in. Ik zou het wel heel fijn vinden om gewoon weer normale vriendinnen gesprekken te hebben, in plaats van altijd die zware kost. Al kan ik dat misschien ook weer niet van haar verwachten, omdat ze gewoon niet in die stemming.

Het geven en nemen komt wel van beide kanten, maar ze weet niet wat haar verhalen met mij doen. Daardoor trekt ze me wel omlaag, terwijl ik zonder dat alles net mijn hoofd boven water kan houden. 't Is net teveel allemaal.

Ik ga je een pb sturen, Shiloh.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-19 15:44

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-19 15:44

Lang geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen. Op zich positief, geen nieuws is goed nieuws.

Het gaat ook best wel goed over het algemeen. Dagen dat ik me prima voel, wisselen zich af met dagen dat ik liever dood wil. Maar ik kan het handelen.
Soms dagen dat ik in mijn ei zit. Zo voelt het. De wereld gaat langs me heen, ik leef op de automatische piloot. Net of er een extra schil om me heen zit waar ik doorheen moet breken om weer echt in de wereld te zijn. Maar dat doe ik meestal niet, ik vind het wel fijn om even alleen met mezelf te zijn.

Op het werk gaat het goed zolang ik niet opbouw. Nu voor de tweede keer doe ik een poging om drie keer per week te werken. Ik snap het niet, telkens gaat het twee weken goed en dan zit ik weer aan de grond qua energie. Als ik thuis kom, ga ik met een deken op de bank liggen en ik heb ik de rest van de dag niet meer de energie om eraf te komen. Slapen lukt niet, maar ik ben gewoon op.
Het frustreert me. Ik ben zo jong, waarom lukt het me gewoon niet? Ik schaam me. Ik voel me een oud wijf. Nu, na bijna een jaar, werk ik nog maar 6 uur en ik red dat niet eens normaal.

Pas heb ik bloed laten prikken. En wat de huisarts al voorspelde, alles was goed. Ik ga de uitslag nog wel op papier ophalen. Maar ja, wat nu? Ik heb het gevoel dat er iets mis is. Een disbalans ofzo. Hoe kan het anders dat ik nog maar zo weinig kan?

**Geplaatst**: 08-03-19 19:15

Geplaatst: 08-03-19 19:15

fjaril schreef:
Hoe kan het anders dat ik nog maar zo weinig kan?

Je bent gewoon keihard aan het werk

. Je bent heel hard aan het werken aan jezelf, dat kost gewoon heel veel energie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-19 12:22

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-19 12:22

Ik had verwacht dat ik na een jaar wel meer kon dan nu..
Die terugvallen zijn zo vervelend. Er zit niks anders op dan gewoon maar accepteren dat het zo is, maar ik vind het zo lastig om dan weer aan mijn bedrijfsarts 'op te moeten biechten' dat het weer niet gaat.
Ik zou alle leuke dingen uit mijn agenda kunnen schrappen, zodat ik leef voor die zes uurtjes werken, maar dan val ik in een gat van depressie. Het evenwicht is zo moeilijk te vinden. Misschien stop ik wel teveel energie in leuke dingen, waardoor mijn werk eronder lijdt.
Het plan was elke drie weken een uurtje per dag extra.
Ik heb nog maar een jaar bij deze werkgever en dan... Ik maak me zorgen om mijn inkomen.

**Geplaatst**: 09-03-19 12:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-03-19 12:31

Wat voor begeleiding heb je? En doe je aan sport o.i.d.?
Misschien toch op zoek naar iets wat beter bij je past.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-19 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-19 19:58

Ik ben op zoek naar een nieuwe psycholoog. Wil nou ook eindelijk weleens weten of het een naam heeft waar ik last van heb.

Uit mijn werk haal ik niet veel energie. Dat is dubbel, want hoe kan ik überhaupt een andere baan vinden als ik me zo voel. Laat staan een studie doen.
Bovendien heb ik de hardnekkige overtuiging dat het een grote flop wordt om mij binnen een bedrijf te hebben. Ik vind het doodeng. Dus ik durf ook gewoon niet te solliciteren.

Qua sport fiets ik veel. Zo'n 100km/week. Ik ga één keer per week naar de sportschool.

Vandaag was me het dagje wel. Vol goede moed mijn ontbijt klaargemaakt, dat opgegeten en mijn bed maar weer in gedoken. Rond de middag ben ik er uit gekomen om het huishouden te doen, maar ik ben niet verder gekomen dan de bank en even later maar weer mijn bed in gegaan. Ik wist me geen raad met mezelf. 'Laat me maar doodgaan. Alles liever dan dit..' Janken, herbelevingen.. Wat voelde ik me rot.
O ja, ik heb wel boodschappen gedaan en het beddengoed gewassen en opgehangen.
Nu morgen nog zien te overleven en maandag heb ik dan eindelijk weer afleiding..

**Geplaatst**: 09-03-19 20:14

Geplaatst: 09-03-19 20:14

fjaril schreef:
Ik had verwacht dat ik na een jaar wel meer kon dan nu..
Die terugvallen zijn zo vervelend. Er zit niks anders op dan gewoon maar accepteren dat het zo is, maar ik vind het zo lastig om dan weer aan mijn bedrijfsarts 'op te moeten biechten' dat het weer niet gaat.
Ik zou alle leuke dingen uit mijn agenda kunnen schrappen, zodat ik leef voor die zes uurtjes werken, maar dan val ik in een gat van depressie. Het evenwicht is zo moeilijk te vinden. Misschien stop ik wel teveel energie in leuke dingen, waardoor mijn werk eronder lijdt.
Het plan was elke drie weken een uurtje per dag extra.
Ik heb nog maar een jaar bij deze werkgever en dan... Ik maak me zorgen om mijn inkomen.

Je ouders hebben je (mis)gevormd, dat tot een wel jouw passend iets kneden kost veel tijd.

Je bent niet "slechts" burn-out, je fundering van je eigen ik is verkeerd opgebouwd. Dat valt niet in een jaartje met weer uren opbouwen op te lossen en dat hoort ook geheel niet de focus te zijn nu. Genezen of in elk geval worden tot een voor jouw gevoel volwaardig mens, zal je niet bereiken door je te fixeren op het kunnen uitvoeren van een (voltijd) baan. Eerst je eigen ik zo sterk hebben dat je je eigen huishouden draaiende kan houden en genoeg over hebt om aan een ander te geven.

Ben je inmiddels al lid van een vakbond?! Doen anders, daar zit een hele hoop juridische kennis en gewicht om je te beschermen tegen de druk van de bedrijfsarts/uwv waar je gewoon niet tegen op kan nog.

**Geplaatst**: 11-03-19 07:15

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-03-19 07:15

Al aangifte kunnen doen? Misschien valt er dan een hele last weg. Ik hoop dat een andere psycholoog jou nieuwe inzichten kan geven. Hou vol ts, mentaal herstellen is een hele lange, zware weg. Ik vind jou een topper.

**Geplaatst**: 11-03-19 12:34

Geplaatst: 11-03-19 12:34

fjaril schreef:
Ik ben op zoek naar een nieuwe psycholoog. Wil nou ook eindelijk weleens weten of het een naam heeft waar ik last van heb.

...dat klinkt naar een conflict met de 'oude' psycholoog. En dat lijkt me nog weer een extra energievreter er bij.
En zelfs als het gaat om zwangerschapsverlof - het is toch afscheid en zoeken naar een nieuw begin.

En zou een officiële diagnose jou een ander gevoel geven?
(Bijvoorbeeld ik word serieus genomen; ik stel mij niet aan, ik begrijp mijzelf nu beter, of nog weer iets anders...?)

Houd je haaks!