Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-07-18 14:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-07-18 14:49

Hoi fjaril, hoe is je eerste emdr sessie gegaan? Hoe voel je je nu?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-18 16:30

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-18 16:30

Lief dat je het vraagt!

Van te voren was ik best zenuwachtig. Het was of ik aan mijn ene hand mijn kwetsbare meisje vast had en aan mijn andere hand de figuur die symbool staat voor mijn pa, voor alle ellende. Met de gedachte: 'Dit gaan we even recht zetten.' En zo naar mijn psych liep.
Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, maar had ook wel het gevoel dat ik het aan kon.
Het was een fijne sessie. Wel naar, maar goed te handelen. Na afloop was ik echt doodop. En ik ben blij dat ik vandaag niks heb ingepland, want na een flinke vaat is mijn energie alweer op.
Ik voelde me wel goed na de sessie. Meteen lichter, vrijer ofzo. Het is zo bizar dat een beeld minder lading krijgt, zonder dat je je daar bewust van bent.
Over twee weken heb ik de volgende sessie. Eerst een weekje vakantie volgende week.

Iets heel anders, hoe zit het met vakantiedagen opnemen als je in de ziektewet zit, weet iemand dat?

**Geplaatst**: 11-07-18 19:00

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-07-18 19:00

Even kort mbt de vakantie. Ga je weg of blijf je thuis?

Áls je weg wilt, even kort overleggen met je baas en BA.

wat stoer dat je het hebt doorgezet. En dat je er nu al baat bij lijkt te hebben

**Geplaatst**: 11-07-18 19:05

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-07-18 19:05

Fijn dat het een goede sessie was!

'Het is bizar, zoals het werkt' - that's the spirit!!

En doe maar lekker rustig vanavond, je hebt keihard gewerkt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-18 19:57

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-18 19:57

Rocamor, Ik ga een paar dagen weg. Zit nu 100% in de ziektewet.
Beiden weten dat ik op vakantie ga

Bedankt allebei! Ben zo blij dat ik de stap heb durven nemen. Hopelijk nu eindelijk écht verbetering met de jaarwisseling. Iets waar ik al jaren mijn hoop op heb gezet, maar wat telkens een teleurstelling was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-08-18 14:01

Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-18 14:01

Lange tijd geleden dat ik wat heb geplaatst..

Er zat een licht stijgende lijn in. Meer rust in mijn kop, meer kunnen genieten, dingen kunnen ondernemen zonder stress.
Maar heb de afgelopen week wat teveel gedaan. Twee keer ruim een uur werken, twee keer therapie, een dag weg. En nu zegt mijn hoofd, stop.
Voel me moe, jankerig en heel gestresst. Zo erg dat het zweet gewoon langs mijn lijf loopt..
Dus maar weer een dagje cocoonen ondanks de hitte en ondanks dat ik nog van alles wil doen.

Over emdr is eigenlijk alleen maar iets positiefs te melden: het doet wat met me!
Ik was bang dat het niks zou doen voor mij, dan zou al mijn hoop weg zijn. Dan was er niks meer wat me beter kon maken. Maar gelukkig..!
De eerste keren waren niet heel heftig. Als een stromend beekje waar we samen doorheen Londen zwemmen. Maar de laatste keer, afgelopen dinsdag, kreeg ik me toch ineens een golf over me heen..! Ik zag ineens het verband tussen de gebeurtenis waar we emdr op deden en alle andere narigheid in mijn leven. Eenzaamheid..
Als bang, klein meisje heb ik alles alleen moeten doen. Altijd.. Niemand die er voor me was, ik was thuis niet veilig, ik was op school niet veilig, mijn roep om hulp werd nooit gehoord en als klap op de vuurpijl kreeg ik thuis op mijn kop, omdat ik niet altijd vrolijk was en werd er tegen me gezegd dat het niet fijn was dat ik er was. Ik was het zwarte schaap.
Dat was heftig aan de ene kant.
Fijn aan de andere kant. Om er als volwassene doorheen te gaan en het meisje te kunnen steunen, medelijden te kunnen hebben.
Bang werd ik er ook van, omdat ik nu nog steeds alleen sta en er nog steeds geen gehoor wordt gegeven aan mijn hulpvraag. Hoelang nog..?

Maar aan de andere kant moet ik ook beseffen dat ik niet alleen sta. Ik heb de geweldigste peuten die ik me voor kan stellen. Ik heb een manager en bedrijfsarts die me beiden ook aan alle klanten de ruimte geven. En allebei de mening delen dat mijn therapie voor mijn werk gaat.

**Geplaatst**: 05-08-18 18:17

Geplaatst: 05-08-18 18:17

En het allerbelangrijkste, jij bent je inmiddels ook bewust dat jij nummer 1 bent.

Heel fijn om te lezen dat je baat hebt bij de therapie. En vooral dat de kwartjes vallen. Je gevoel van alleen staan komt dat niet voort uit je wens eindelijk eens gezien te worden door je familie?

Pas maar op, straks kom jij terug als sterke, onafhankelijke vrouw. Die haar familie niet meer nodig heeft.

Lekker gas terug nemen als het een dag wat minder gaat. Je bent zo hard met en voor jezelf aan het werk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-18 16:39

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-18 16:39

Ja, daar komt dat gevoel wel vandaan, Rocamor. Dat mijn moeder niet kan geven wat ik nodig heb, de slepende situatie... Alleen in mijn huisje zitten. Geen nieuwe contacten aan durven gaan..

Gas terugnemen als het een dag niet lekker gaat, is een goed idee. Vaak wil ik een dag optimaal benutten. Ook als ik me minder voel. En juist niet toegeven aan dat rotgevoel. Maar soms is dat wel het beste.
Nu ook.. Ik ben een paar dagen op vakantie. Maar ik voel me somber. Ik forceer mezelf om te genieten, alles eruit te halen wat er in zit. Maar ik ben moe, slaap slecht en het gaat gewoon niet lekker. Ik voel me verantwoordelijk voor de ander en wil niet de vakantie verpesten. Had hier net zo zin in en nu voel ik me zo..
Ik denk veel na over toen ik een kind was. Ik leefde in het moment, genoot van de kleinste dingen, vakanties duurden eindeloos. En nu ben ik alleen maar aan het denken aan alles wat nog moet, dat de zomer bijna voorbij is (daar zie ik zó tegenop, de laatste jaren was ik erg somber in de winter), dat ik niet kan genieten.. Zo had ik het me niet voorgesteld...

Mijn weken tot deze vakantie had ik in mijn hoofd als leuk. Lekker weer, zomer, niet zo somber. Het enige wat ik dacht over de tijd na deze vakantie, was: de zomer is dan voorbij. En daar ben ik bang voor... Ik heb geen leuke dingen in het vooruitzicht, ik kan niks bedenken waar ik zin in heb, voel me somber, jankerig, gefrustreerd, en heb gedachten als: 'Wat als ik nu gewoon de zee in loop..'
Ik wil er niet teveel aan toegeven. Doe alsof het een passagier is en jij de buschauffeur bent, zei mijn psych. De gedachte, dat gevoel is nu even aanwezig, laat het er zijn, het stapt over een paar haltes weer uit. Maar ik kan het nu even niet negeren. Ik voel me down, bang.. Terwijl ik op vakantie ben

Als ik de rest van mijn leven alleen maar blij kan zijn als ik iets leuks in het vooruitzicht heb, wordt dat nog leuk... Maar niet heus..

Ik zou dankbaar moeten zijn voor alles wat ik heb. Ik heb zoveel!

**Geplaatst**: 16-08-18 16:47

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-18 16:47

Je woorden zijn erg herkenbaar. Je beschrijft de situatie mooi. Ik herken mezelf er in en met mij vast een hop anderen. Helaas, natuurlijk, want je beschrijft geen prettige gevoelens.

Bij deze een hart onder de riem. Een digitale knuffel.

Dat van de lijnbus is mooi bedacht. Mijn coach zei iets vergelijkbaars: zie de gedachte voorbij komen, en als je er echt last van hebt pak hem op, frommel het op, en werp het als een prop over je schouder. Helpt niet altijd, maar soms wel en dat is weer iets gewonnen.

Iets moeten (vooral dingen als 'genieten' of 'dankbaar zijn') wil vaak niet zo. Bij mij was het op vakantie ook moeilijk, en ik heb halverwege besloten dan maar 'goede momenten' te gaan verzamelen. Zo moest niet alles opeens goed zijn, maar kon ik van kleine dingetjes toch een klein beetje genieten

Bedankt voor je tekst in elk geval, houd je haaks!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-18 18:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-18 18:13

Dankjewel, herkenning is zo fijn. Het weten dat je niet de enige bent, voelt toch wat minder eenzaam.

Heb nu wel zin om naar huis te gaan, maar als ik thuis ben waarschijnlijk weer heimwee naar deze fijne plek.
Maar ja.. hopelijk gaat het gauw weer beter en heb ik snel mijn ritme weer gevonden als ik thuis ben.

Jij ook sterkte, Safiera!

**Geplaatst**: 16-08-18 18:25

Geplaatst: 16-08-18 18:25

Je bent zeker niet de enige, en zoals je ziet is er een heel topic dat met je meeleeft! :(:)

Jouw verhaal lijkt sterk op het mijne en ik heb ook EMDR gehad. Mijn sleutelwoord is vertrouwen. Of ja, het gebrek daaraan dus. Ik ben al ver gekomen, maar ben er nog niet, en zal er vast nooit komen. Maar het gaat elke dag beter en daar probeer ik vertrouwen uit te halen (de ironie... :')

).

Mocht je willen pb'en, dan hoor ik het wel. Ervaringen genoeg, maar gewoon hart luchten of kletsen kan ook altijd.

**Geplaatst**: 16-08-18 18:44

Geplaatst: 16-08-18 18:44

Hier nog iemand die je de hand kan schudden. Zeer herkenbaar, behalve dat jouw zee bij mij het ijsselmeer was.

Mijn sleutelwoord is overigens angst voor afwijzing

Lukt het jou om af te stappen van het moeten? Waarom MOET jij genieten? Waarom MOET jij dankbaar zijn? Ik heb echt alles wat mijn (en menig) hartje begeert en in mijn donkerste dagen kon ik enkel even genieten van de koolmeesjes of het roodborstje op het voor mijn verjaardag gekregen voerhuisje. Zelfs mijn paarden stonden toen stokkreupel dus ipv genieten was dat alleen maar stress en angst.

Mijn psych zegt momenteel: als je een goede dag hebt, geniet dat je een fijne dag hebt. Niet meer. Niet minder. En vooral niet ineens bedenken dat je dan de volgende dag meer zou moeten doen. Hetgeen je doet is goed en vooral genoeg.

Heb ik nu een hangdag, ga ik lekker hangen. Morgen of overmorgen iig volgende week doe ik wel weer wat meer. Op het moment dat het voor mij goed voelt.

Áls je je hele leven bezig hebt geweest dat te doen wat anderen van je verlangen of wat je denkt dat anderen van je verlangen, is dat een hele ommezwaai.

Bedenk, jij bent verantwoordelijk voor jouw vakantie, de rest voor het genot van hun vakantie. En ja de zomer is zo weer voorbij. Dan komen de stormen en de prachtige kleuren van de herfst.

Laat je vitamine D en B eens testen. Voor hetzelfde geld is dat mn in de winter te laag. Kun je ook heel naar van worden.

**Geplaatst**: 16-08-18 18:49

Geplaatst: 16-08-18 18:49

Sterkte fjaril. Vergeet niet dat je kei hard aan het werk bent. Met jezelf. Met je leven. Dat voelt misschien niet zo, maar dat is wel waar.

Dat van die lijn bus vind ik mooi gezegd.

Als je je poedersuiker voelt, mag je dat erkennen. Mag je daar bij stil staan. Dat gevoel mag er zijn. Dat mag je voelen en ervaren en bij stil staan. Dat is de enige manier om het te verwerken. Als je jezelf die gevoelens niet toestaat, dan loop je er voor weg en gaan ze in een doosje die steeds voller en voller wordt.

Dat je het gevoel er laat zijn, betekend in mijn ogen juist níet dat je het moet negeren. Het is poedersuiker, maar het is eindig.

Je gaat je niet de rest van je leven blij voelen als je iets hebt om naar uit te kijken. Jij hebt jezelf namelijk verteld dat je blij bent als je iets leuks gaat doen. Maar kijk eens diep in jezelf. Was je wel echt zo blij?

Blij zijn is niet een opdracht. Het is niet iets dat je kunt proberen te zijn. Dat ben je of dat ben je niet. En er komt een dag dat je tegen het leven aan kijkt en beseft dat je gelukkig bent. Dat je weer plezier hebt in dingen. Dat lijkt allemaal nog heel ver en onbereikbaar. Maar ook voor jou is dat een realistisch streven.

Houd moed. Berust je in het besef dat je niet stil zit. Dat je zo hard bezig bent met je problematiek. Het kost nu eenmaal tijd. Gun jezelf die tijd ook.

En in de tussentijd mag je jezelf best even poedersuiker voelen. Mag je er best even stevig van balen. Of dat je het even niet meer ziet zitten. Niks mis kee. Jij weet wat voor strijdkracht je in je hebt. En dat hoe hard je vandaag ook roept dat je er helemaal klaar mee bent en het toch geen nut heeft.... zo hard ben je “morgen” weer met jezelf aan het werk...

Geen pieken zonder dalen.....

**Geplaatst**: 16-08-18 20:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-18 20:18

Soms zit je zo diep in het gat dat omhoog kijken naar de heldere hemel niet meer lukt. En dan kun je gaan vechten em stoeien om omhoog te krabbelen uit dat gat, maar dan raak je nog gefrustreerder dat het niet lukt en val je enkel dieper. Accepteren dat je in het gat zit, kijk maar naar de donkere enge bodem. Ga erin liggen en omarm het. Voel de pijn, als een stroming door je heen. En dan zul je ineens weer licht ervaren. Kijk met de dag,haal je kleine momentjes uit dat lekkere kopje thee, de vogels in de bomen en de warme stralen van de douche. Hoe kleiner je geluk maakt, hoe minder zwaar het wordt.
En geloof niet alles wat je denkt. Jij bent niet de gedachte, de depressie is diegene die jouw gedachtes maakt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-18 22:27

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-18 22:27

Pimpelpaard, jullie meeleven doet me ontzettend goed. Praten met een peut is goed, maar praten met lotgenoten en 'gewone' mensen net zo goed.

Wat goed van je dat je al ver bent gekomen!
Vertrouwen is bij mij ook een ding. Ik vind het moeilijk om dingen los te laten of om anderen verantwoordelijkheid ergens voor te geven (terwijl ik aan de andere kant ook niet genoeg zelfvertrouwen heb om het zelf te doen, heel lastig soms). Het gaat al beter, waardoor ik anderen soms wat meer in mijn hart durf te laten kijken. Met mijn psych werk ik er ook aan. Maar het blijft lastig inderdaad.

Bedankt voor je aanbod!

Rocamor, heftig hoor..
Het is een stuk frustratie denk ik. Dat ik vroeger het geluk door me heen voelde stromen. Ik kon wel dansen als ik de eerste zwaluw van het jaar zag. Dan voelde ik zoveel blijdschap, in mijn hele lijf. In het najaar kon ik ontzettend genieten van de mooie kleuren in het bos, de herfstgeur. In de winter was het de sneeuw, lekker met een koude neus onder de warme dekens liggen, gezelligheid. In het voorjaar de eerste voorjaarsbloemen, de eerste zonnestralen, de eerste keer zonder jas naar buiten. En buiten dat om kon ik genieten van kleine dingen, ongedwongen. Ik maakte me niet zoveel zorgen, liet alles komen zoals het kwam. Tuurlijk had ik als kind en als puber mijn zorgen. Maar niet constant, zoals nu.
'Ik heb teveel gegeten.. ik word dik.. ik eet te ongezond.. straks ga ik dood.. o en stress, dat is ook slecht voor je.. straks krijg ik kanker.. die en die is vast boos op me.. dat heb ik verkeerd gezegd.. ik ben een oen.. niemand mag me.. wat doe ik hier.. het is beter als ik er niet ben.. iedereen heeft last van me.. nee niet waar, je mag er zijn.. waarom kan ik niet gewoon vrolijk zijn..??' Zo ongeveer mijn vaste riedeltjes. En zo loop ik vaak met buikpijn om die gedachten. Die spelen soms de hele dag door me heen. Dan kan ik wel janken. Het ontneemt me alle plezier.
Via via zijn we met emdr bij deze gedachten terecht gekomen. Dat was echt een eyeopener voor me.
En inderdaad afwijzing. Bij mij noem ik het vaak de drang om mezelf te bewijzen (ik haat het dat ik daar zoveel waarde aan hecht, maar het is zo..). Om gezien te worden, en (inderdaad) niet afgewezen te worden. Bewondering te krijgen, klinkt wat té, maar wel dat mensen zien dat ik ook wat kan.
Misschien omdat ik geen waardering van mijn pa heb gekregen? Ik las ergens dat waardering en gezien worden door je pa samen hangt met je gevoel voor eigenwaarde oid.

Wat ook maakt dat ik móet genieten van mezelf, is de angst voor het piekeren, voor bang zijn, somber zijn, denk ik.

Het klinkt makkelijker dan het is, wat je psych zegt. Maar wel de sleutel naar minder hoge eisen en daardoor meer ruimte voor gewoon genieten, denk ik. Ik ga het eens in mijn achterhoofd houden, dat gewoon genieten dat ik een goede dag heb en niet meer of minder.

Vitaminetest heb ik al regelmatig gedaan afgelopen jaar. Alles was goed. Vit d was wel te laag toen. Die heb ik bijgeslikt. De huisarts ziet me weer aankomen... Maar misschien wel slim om mijn angsten te bespreken. Heb ook al gedacht aan zo'n speciale lamp.

Shiloh, thanks dat je het nog eens zegt. Het is inderdaad echt zo. Al lijkt het vaak of mijn collega's veel harder werken dan ik momenteel.

Ja, op sommige momenten was ik blij. Maar anders dan vroeger. Dan kon ik op school amper stil blijven zitten bij het idee dat ik na school ging paardrijden. Nu boeit het me gewoon niet meer en sleep ik me naar de paarden.
Maar een dagje weg met een vriendin geeft wel iets om naar uit te kijken. Afleiding, positieve energie die ik bij de ander kan tappen. En soms vind ik het ook echt leuk, maar die nare gedachten gooien er altijd een donkere wolk overheen, waardoor ik alleen maar rationeel kan genieten en niet met mijn gevoel. En ondertussen ratelen die negatieve gedachten door mijn hoofd. Alsof ik alles door een bril kijk waar die gedachten op zijn geschreven.

Bedankt voor je bemoedigende woorden..
Ik baal er gewoon zo van dat ik zo'n zin had in deze vakantie en ik nu zelf roet in het eten gooi door die stomme gedachtenkronkels, terwijl het zo leuk had kunnen zijn. Dit was de eerste vakantie in twee jaar tijd waar ik weer voorzichtig zin in had.

Joolien, als de depressie degene is die de gedachten maakt en niet ik, geeft dat me een beetje hoop dat het over kan gaan. Ik ben niet zo..
Als ik zou kunnen accepteren dat er soms dagen zijn dat ik niet kan genieten en dat dat niet meteen weggegooide dagen zijn, zou dat het al makkelijker maken. Misschien voor mezelf een soort noodplan maken voor zo'n dag, denk ik nu. Reep chocola en een tijdschrift kopen, telefoon uit en in mijn nest. Of juist een rondje hardlopen. Dat ga ik eens proberen!
En inderdaad dat rotgevoel omarmen. Dat is zo moeilijk! Maar eigenlijk is het gewoon mijn kwetsbare meisje die troost nodig heeft als ik me zo voel.
'hoe kleiner je geluk maakt, hoe minder zwaar het wordt' die neem ik mee!

Heb tegen degene met wie ik op vakantie ben ook gezegd dat ik vandaagg wat knorrig zou kunnen reageren, omdat ik niet zo blij ben en dat dat niet aan die persoon ligt. Dat luchtte op. Bij mij, maar ook bij mijn reisgenootje. Dus dat is wel iets positiefs tussen alle somberheid door. Vroeger zou ik dat niet gauw gedeeld hebben.

Met emdr heb ik al wat dingen bereikt. Niet perse qua verwerking, de spanning is nog hoog, maar wel qua inzicht, verbanden tussen situaties. Ik vind het heel lastig om over het misbruik te praten. Ik schaam me ervoor. Terwijl ik nooit mezelf er de schuld van heb gegeven dat het gebeurd is. Dat begreep ik niet van mezelf. Nu blijkt dat een groot gedeelte van de schaamte gaat over de gevolgen van het misbruik. Hoe ik me gedraag, dat ik zoveel dingen eng vindt, mensen teleurstel door mijn onzekerheid, etc etc.. Daar schaam ik me wel voor.

Ook heb ik geleerd dat eenzaamheid een rode draad is door mijn leven. Ik begrijp nu beter waarom ik mezelf zo graag wil bewijzen, waarom ik zo graag gezien wil worden, waarom ik best competitief ben aangelegd, waarom ik in gezelschap de ene keer druk doe en mezelf overprikkel en de andere keer mezelf het liefst onzichtbaar maak en een stil muisje ben.

Was het allemaal maar wat minder ingewikkeld he..!
Als kind wilde ik groot zijn. Nu verlang ik zo terug naar het onbevangen kind zijn...

Weer een hele lap tekst! Maar fijn om het ff op een rijtje te krijgen zo.

**Geplaatst**: 16-08-18 23:41

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-18 23:41

Ja, het klotegevoel omarmen is echt heel moeilijk, want door dat te omarmen kijk je tegelijkertijd met open ogen naar de pijn en het verdriet wst je draagt. Maar als je dat doet, geeft dat ook weer verlichting. Ipv dat je vecht tegen die pijn en het verdriet, gaat het je dragen. Het is nog steeds verdomde moeilijk, dat kan ik zelf beamen, maar tegelijkertijd geeft het heel veel rust in je hoofd. Bij mij ging de ruis weg en kon ik ipv vechten in mn hoofd, dealen met mijn gevoelens. Ook moeilijk, maar veel vruchtbaarder en dat maakte herstel veel makkelijker, voor zover het makkelijk kan zijn. Misschien zijn het stappen te ver hoor, maar het kan. Rust in je hoofd kan, en ipv je hoofd te laten spreken, kwam mijn gevoel heel duidelijk boven drijven. Ik ging voelen wat ik wilde, of niet wilde. Ik leerde mezelf kennen vanuit gevoel, niet vanuit mn hoofd die vaak vol met leugens zat over mezelf. En als je je gevoel toelaat, wordt het echt makkelijker. Ja, je zult al die gevoelens die jaren zijn weg gestopt wel eerst de baas moeten worden, maar gun jezelf dat want ze hebben er altijd al gezeten, alleen was uit veiligheidsoverwegingen je hoofd altijd de baas.

**Geplaatst**: 17-08-18 08:44

Geplaatst: 17-08-18 08:44

Shiloh en Joolien, wat hebben jullie mooie stukken geschreven!

fjaril schreef:
En inderdaad dat rotgevoel omarmen. Dat is zo moeilijk! Maar eigenlijk is het gewoon mijn kwetsbare meisje die troost nodig heeft als ik me zo voel.
'hoe kleiner je geluk maakt, hoe minder zwaar het wordt' die neem ik mee!

Niet alleen vaders zien niet wat hun dochter/zoon allemaal kan. Moeders en/of stiefouders kunnen net zo erg zijn. Maar dat ter zake.

Volgens míj kun jij dat kwetsbare meisje zelf nog het beste troosten. Daar heb je niemand voor nodig. Omarm jezelf. Erken jezelf. Hou van jezelf. Jij doet ertoe.

Als je je ongezien voelt in je jeugd, kun je dat compenseren met pleasen, hard werken, enorm je best doen, bergen verzetten en volledig over je grenzen gaan. Om maar te kunnen aantonen dat jij "ook goed" bent. Maar hoe snel je ook rent, hoe netjes je ook schrijft, hoe hard je ook werkt, in de ogen van de afwijzer kan het altijd sneller, netter, harder of meer. Die persoon zal dat nooit erkennen. Grote kans dat hij of zij hetzelfde heeft meegemaakt bij zijn of haar ouders. Jij (en ik ook ;-)

) zal moeten leren dat WAT we doen, goed genoeg is. Niet steeds de lat hoger voor erkenning van een ander. Een ouder, en vriendin of kennis, die stalgenoten die veel beter kunnen rijden, die collega of die baas kan jou nooit die erkenning geven die jij jezelf kunt geven. Ik durf zelfs te wedden wat bovengenoemden van jou vinden:
Lieve vriendin die altijd voor een ander klaarstond om te helpen,
Een lieve meid die gek is op haar dieren en daar intens van genieten
Een hardwerkende collega met een enorme drive, een enorme will to please.

Bekijk je eens door die ogen. Echt! En heel jezelf de tijd om te helen.

Ik heb dit jaar de "ik ruik het eerste gemaaide gras"-dans gemist. Ineens lagen er weilanden los. Hoe? Wanneer? He? In het najaar geniet ik enorm van de kleurenpracht tussen (onder andere) De A50 arnhem - Apeldoorn. Daar zijn nu al veel bomen bruin door de droogte. Dus de herfst zal anders worden dan normaal. En toch kijk ik weer uit naar volgend jaar. Vast niet meer dansen. Maar wel een intense ademteug vanwege dat eerste gemaaide gras van het seizoen of de eerste bolletjes boven de grond. Of die herfstverkleuring die ik echt zooo intens vind.

Het zal anders genieten zijn. Maar het is MIJN vorm van genieten zijn.

Jij gaat ook weer genieten. Eerst van iets heel kleins. Misschien maar 5 seconden op een dag. Maar je zult het merken. Misschien er even tranen van in je ogen krijgen. Maar je genoot. Is het anders dan vroeger? Misschien wel.

Maar is anders beter of slechter? Dat is jouw keuze. Je kunt genieten van iets. Da's toch het belangrijkste?

Dat zorgen maken herken ik, als control freak. Dat heeft te maken met dingen waar ik geen grip op heb. Leren loslaten. Accepteer maar dat je dat nu hebt. Hoort erbij. En zal in de loop van de tijd wel weer minder of anders worden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-08-18 19:16

Geplaatst door de TopicStarter : 17-08-18 19:16

Thanks Joolien, ik ga er mee aan de slag. Het lastige is dat er iedere keer wel een reden is om het niet te doen.

Zoals nu weer, ben net terug van vakantie, de hele week slecht geslapen, ben hartstikke chagrijnig en nu vanavond een feest, een huwelijksjubileum. Voel me echt klote, maar dat gevoel toelaten, betekent janken en niet naar het feest gaan. En dan kan ik aan mezelf denken en niet naar het feest gaan, maar dat vind ik rot voor de mensen die me uit hebben genodigd. Een vriendin gaat ook niet, omdat ze moe is en geen zin heeft. Aan de ene kant voel ik me zwak dat ik niet voor mezelf kies, maar aan de andere kant vind ik haar keus ook wel een beetje egoïstisch.. Je kent de mensen goed en dan laat je zoiets aan je voorbij gaan. Dus toch weer aan mezelf voorbij lopen en morgen de vruchten daarvan plukken.. Hoe gaan jullie daarmee om..?

Sorry Rocamor, als ik je het idee gegeven heb dat ik teniet doe aan wat jij hebt meegemaakt. Bedoelde niet dat het minder erg is wat moeders/stiefouders hun kinderen aan kunnen doen, zeker niet.. Ik heb ooit gelezen dat de gevolgen van verkeerde hechting met moeder anders zijn dan die met vader. Maar weet niet precies meer hoe het zat. Daar doelde ik op. Niet helemaal handig omschreven misschien..

Ik denk dat je gelijk hebt met wat je schrijft.. Het is zo lastig om het zelf te zo te kunnen zien. Vaak zit je zo vast in gedachtenpatronen die 'veilig' zijn, maar niet gezond en juist. Als ik weer eens móet genieten van jezelf, ga ik jouw berichtje nog eens over lezen.

Mijn psych is op vakantie, maar met wat jullie schrijven, kan ik ook echt wel wat!

**Geplaatst**: 17-08-18 23:01

Geplaatst: 17-08-18 23:01

Ik ben daar heel simpel in geworden.

“Hey lieverds. Ik denk echt aan jullie. En ik wens jullie een super fijne avond. Helaas gaat het niet zo goed met me en gaat mijn gezondheid even voor. Ik kan dus toch niet komen. Ik kom snel een keer langs om er even op te proosten.”

Ik zeg dan dus gewoon af.

Uberhaubt heb ik in de periode dat ik ziek thuis was (en nog steeds wel eens) nooit iets toegezegd. Het was altijd een “ja, tenzij”. Altijd onder voorbehoud. En als je daar vooraf helder over bent, kan je nooit verweten worden dat je je niet aan je woord hebt gehouden.

En als mensen het een zwak excuus vinden of het stom vinden dat ik er nooit ben... dat zijn dus mensen die ook geen respect hebben voor waar ik doorheen ga. Die hebben geen tijd voor of interesse hebben in mijn strijd, die vinden dat je alleen maar altijd leuk en blij en gezellig moet zijn.

Waarom zou ik mezelf over grenzen trekken voor mensen die er niet voor mij zijn? En iemand die zoiets niet kan begrijpen of respecteren, die is er niet voor mij.

Het typische is... de mensen die dat wel 300% accepteren en respecteren... dat zijn de mensen waar ik mezelf kan zijn. Dat zijn de mensen waar ik me niet blij hoef voor te doen als ik niet blij ben.

Die mensen. Die kosten mij bijna geen energie. Dus daar zeg ik ook nooit bij af.

Het klinkt als de omgekeerde wereld, maar mensen gaan je pas respecteren en als volwaardig persoon zien als je dat respect af dwingt. Door niet meer te accepteren dat mensen over je heen lopen. Door niet meer te accepteren dat mensen niet zoveel geven maar eigenlijk alleen maar nemen. Door niet meer te accepteren dat mensen te hoge verwachtingen en eisen van je hebben en dat het dan nog steeds nooit goed is.

Sommige mensen zul je er door verliezen. Anderen vinden een respect en een gelijkwaardigheid bij je die je nog nooit zo hebt ervaren.

Maar als jij geen bullshit meer pikt, gaan mensen weten wat ze aan je hebben, en daar worden mensen ineens een stuk betrouwbaarder van. Of nou ja. Betrouwbaarder is misschien niet het goede woord. Vooral voorspelbaarder. Mensen behandelen je zoals je eist dat je behandeld wordt. Niet geven, wat je ook nooit zal krijgen.

**Geplaatst**: 17-08-18 23:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 17-08-18 23:16

Voor mij hoef je geen sorry te zeggen. De één heeft een slechte(re) hechting met de ene ouder, de ander met de andere ouder. Helaas.

Jij kennelijk met je vader en een moeder die jou niet op je waarde kan schatten.

Ik heb altijd 1 dag extra vakantie na terugkomen van vakantie. Om bij te tanken. Die dag is voor mij en voor mij alleen.

Knap dat die vriendin voor zichzelf kam kiezen.

Ik hou ook altijd slag om de arm met dat soort feestjes

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 17:14

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 17:14

Ik ben begonnen om iedere dag een moment op te schrijven dat ik bewust voor mezelf gekozen heb. Dat helpt me wel meer om bewust te worden.
Want inderdaad.. in mijn plaats zou ik echt niet van een vriendin verwachten dat zij zo op mijn feest zou komen.

Pfoe.. rollercoaster weer.. Mijn zus gaat eindelijk inzien hoe krom mijn ouders zijn. Ze kwam bij mij met het verhaal dat hij zijn frustraties op haar afreageert. Als er iets gebeurt, weet ze dat zij het de rest van de dag moet ontgelden. Ik wist niet dat mijn angst werkelijkheid was geworden: als ik het huis uit ga, pakt hij mijn zus.
Het is dus ook niet iets in mij, maar iets in zijn persoonlijkheid. Niet dat ik mezelf de schuld gaf, maar ik heb altijd gedacht dat hij mij om de een of andere manier niet uit kon staan. Blijkbaar heeft hij gewoon een kind nodig om zijn frustraties op te botvieren én een ander afhankelijk kind die hij kan bespelen. Knakken als hij daar zin in heeft, zichzelf aan optrekken als hij in het nauw gedreven wordt.
Wat er gebeurde toen ik nog thuis woonde, speelt zich blijkbaar nog steeds af. Nu met andere slachtoffers.
En mij ma... die heeft nog steeds de rol van ontkennen en weglachen..

Nu ik zie wat hij mijn broer en zus aan doet, besef ik ineens wat hij mij heeft aan gedaan. Met het verschil dat mijn zus nu bij mij aan kan kloppen en ik dat niet kon.
Dat is heavy.. ik slaap heel slecht, heb last van herbelevingen...
Dit moet stoppen!
Mijn ouders zijn al lang in therapie, maar mijn zus zegt nu ook, net als ik dat al lang roep, dat er niks verandert! Mijn moeder ontkent dat natuurlijk. 'Hij doet echt wel zijn best.' 'Hij is niet meer de man van vroeger.' 'Hij is verandert.' etc etc... Nu ben ik niet meer de enige die dat ontkent.
Maar ja, mijn pa weet héél goed hoe het zou moeten en kan dat héél mooi brengen. Hij weet héél goed mooi weer te spelen en gesprekken te sturen/beïnvloeden. Dus zonder dat wij als kinderen in actie komen, zal er niks veranderen.
Ik maak me zorgen... Dit is niet iets wat ik los kan laten of waar ik me niet verantwoordelijk voor kan voelen. Niet dat dit mijn schuld is, maar wel dat ik hier getuige van ben en dat ik een beter leven voor mijn broer en zus wil...
Als ik hoor wat hij nou weer tegen mijn zus gezegd heeft. Dat mijn ma daar bij was, maar dat zij het gewoon acceoteerde, voel ik zo'n woede..! Als ik niet bang voor hem was geweest, had ik hem zó de les gelezen!
Ik ga echt kapot als dit niet gauw stopt. Ben zo moe, maar ik kan gewoon niet slapen...

Al ben ik wel heel blij dat ik niet langer de enige ben die in gesprek probeert te gaan met ma en steigert bij uitnodigingen voor familiefeesten Waarom de schone schijn ophouden?? Ik kots van die toneelspelen!

Van de arbo-arts mag ik meer werken. Drie keer drie uur, als het lukt vier. Maar dat gaat hem nu echt niet worden. Ben vandaag 2,5 uur geweest en na 2,5 uur werken met mijn stresslevel tot aan het plafond vond ik het wel genoeg geweest.
Gelukkig krijg ik die ruimte wel op mijn werk en mijn arbo-arts is ook echt fijn. Zou ik dat bij hem moeten melden? Ik heb over een week of drie weer een gesprek.

**Geplaatst**: 22-08-18 17:53

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-08-18 17:53

Wat ik erger vond dan min gevoel en idee. Het feit dat het door anderen bevestigd werd. Niet door degeen die het deed uiteraard. Maar door buitenstaanders die het ook zagen.

Toen was het niet enkel mijn gevoel, mijn idee, mijn mening, maar werd het een feit.

Dus ik snap hoe je je voelt. Denk ik.

Vraag terug. Waarom zou je geen contact opnemen met die arbo arts.

Jouw opdracht is goed voor jezelf zorgen. Jouw grenzen bewaken. En dat mag dus ook richting de arts.

Wat zou jij nou willen, op dit moment. Hoeveel zou je werken? Zou je werken?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 18:51

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 18:51

Inderdaad.. Vreemden is tot daar aan toe. Dacht altijd: ja, jij bent buitenstaander. Het is écht niet zo erg als bij anderen hoor..
Maar als je eigen zus, die altijd haar ouders verdedigde (ook richting mij soms), ineens komt met hetzelfde als waar ik mee worstel..:
"Het klopt niet.. Zij zijn fout, niet wij. Zij moeten veranderen. Dit vreet me op. Contact verbreken, maar ja wat dan...?"
Dan is dat wel even confronterend. Want blijkbaar ben ik niet die pessimist die alles negatief bekijkt, maar ziet zij ook ineens de dingen die ik altijd zag.

Het is precies zoals jij zegt, niet meer mijn denkbeeld, mijn pessimistische mening, maar ineens staat er iemand naast me met dezelfde mening. Blijkbaar ben ik dus niet die gek die dingen ziet die er niet zijn. En dan is het ineens echt.. Ineens iemand anders die mijn ouders ook zegt dat dit niet kan, veiligthuis contacten, want er is een minderjarig kind bij betrokken...
Als ik deze details toch eens eerder had geweten...

Wat betreft de arbo-arts, als die drie keer drie uur teveel is, ga ik dat sowieso niet doen. Bedoel meer, moet ik dat nu melden of mag ik ook tijdens dat gesprek zeggen: "Ik heb het geprobeerd, maar zus en zo, het ging niet." ?

**Geplaatst**: 22-08-18 19:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-08-18 19:20

Waarom niet tussentijds aangeven? You are driving the bus....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 19:21

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 19:21

Daar heb je wel gelijk in ja, waarom niet..?