Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-03-18 21:28

Geplaatst: 13-03-18 21:28

De wereld is veel groter dan de koker waar je nu doorheen kijkt. Door je vermoeidheid kun je niet meer reëel kijken.
Heel eerlijk denk ik dat een forse burnout op de loer ligt. Het is aan jou hoe ver je het laat komen.
Want stel dat jij je baan zou verliezen of zoiets, dan zijn er nog steeds mensen die van je houden en jou belangrijk vinden en ook voor jou kunnen zorgen als het nodig is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-18 21:42

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-18 21:42

Als ik mijn baan zou verliezen.. Dat gebeurd niet zo snel, denk ik. Het is een familiebedrijf waar iedereen linksom of rechtsom wel een plekje krijgt. Al maak ik me er wel zorgen om, want voor mij zoveel anderen met meer draagkracht. Al is me vandaag nog gezegd dat ik dat uit mijn hoofd moet zetten.

Ik hoop dat je gelijk hebt wat betreft die koker. Ik zie het nu echt even niet. Zie ook echt niet hoe het beter kan worden dan het nu is. Mijn hoofd zit vol en ik ben het overzicht een beetje kwijt. Misschien dat dat ook wel is wat me nu nog meer dan anders nekt in contact met anderen. Dat ik nog minder controle ervaar over mezelf, een wolk in mijn hoofd heb, gesprekken te snel gaan om er iets zinnigs tussendoor te gooien.

En een burn-out tsja.. heel eerlijk speelt dat al een aantal jaar door mijn hoofd. Maar ik durf het niet aan te kaarten, wederom omdat ik me niet aan wil stellen. Wat als het niet zo is.. Ik slaap in principe prima. Niet dat ik uren wakker lig ofzo. En dat schijnt wel het eerste of belangrijkste symptoom te zijn. Het speelt zeker door mijn hoofd en ik verras mezelf er soms mee dat ik nog doorloop. Eindeloos lijkt het wel. Ik zou weleens een reden willen hebben om stil te staan, maar ook weer niet. Want ja, mijn baan..

**Geplaatst**: 13-03-18 22:17

Geplaatst: 13-03-18 22:17

fjaril schreef:
Het zal inderdaad gedragstherapie zijn.
Ik heb het expres vaag gehouden voor mezelf, dus geen 'twee keer per dag bijvoorbeeld of vaste tijden. Dat geeft teveel druk.

Prima!

Goed voor jezelf gezorgd...!
("Een ander doet het niet", deels trieste ervaring, maar ook: jij voelt wat goed voor jou is.)

Citaat:
Al ervaar ik wel de druk van: mijn psych verwacht dit van mij, hoopt/denkt dat het me kan helpen en daar moet ik wel aan voldoen.
Al heb ik zelf die hoop wel opgegeven. Ik heb al zoveel therapie gehad en de gekste ideeën/oefeningen uit moeten voeren.

...als je het vertrouwen daar is, kan het goed zijn dit ter sprake te brengen.
Het voorkomt dat je therapie gaat ervaren als "ik spring door een hoepeltje omdat x zegt dat dat goed voor me is". Vooral als je zelf weinig vruchten ervaart, wordt het een last...
Door hoepels springen waar je zelf nog wat fiducie in hebt is al weer anders.

Citaat:
En waar sta ik nu? Daar waar ik vertrokken ben. Ik doe het vooral om maar iets te doen, omdat mijn psych het van me verwacht en omdat opgeven geen optie is.
Ik geloof zelf niet echt meer in een beter en fijner leven voor mij. Misschien heb ik wel zo'n kronkel in mijn hersenen dat een normale baan er voor mij niet in zit. Ik werk al onder mijn niveau, maar heb vandaag nog een stap terug gedaan helaas. Het voelt als gigantisch falen en ik schaam me wild tegenover mijn collega's. Maar ik moet wel, want ik trek het anders niet.

Als jij het nodig hebt om 'een stap terug te doen', dan is dat in zichzelf een goed besluit. +:)+

Jij hebt bakken en bakken last op je schouders en nog vermoeider worden etc etc etc - daar heb je niets aan. In tegendeel.

Rot dat het voelt als falen :(:)

en dat je he schaamt (een giga pijnlijke emotie!) :(:)

Citaat:
De druk, verwachtingen, dat anderen op me rekenen, fouten die ik kan maken. En vooral het contact met anderen. Bestaat daar niet een of ander iets voor wat het in korte tijd minder eng kan maken, emdr ofzo?

Ja - dat zou een goede optie kunnen zijn, emdr!
Niet alle therapeuten zijn er in geschoold, dat is nou jammer, maar wel heel veel. Op Wikipedia staat er wel een goede pagina over.
In termen van die pagina gok ik dat het bij jou gaat om emdr 'niet als techniek, maar als complete therapie', waarbij je ook niet in 3x klaar bent. Maar: zodra je de eerste (= de ergste van "de top tien"), dwz angst/ klacht/ 'dit jaagt mij de boom in' de nek hebt omgedraaid, compleet met 'installatie en body scan' - dan merk je dat effect direct dezelfde dag al (of de volgende dag nadat je wat hersteld bent).

Ik vond het een erg prettige en respectvolle therapie. Na jarenlang 'zo moet je niet denken' en opdrachten om buiten de therapiekamer zus en zo te doen (doorgaans dingen die eng waren en ondanks 20x herhalen eng bleven) - was het bij emdr gewoon: wat ik voelde, dat voelde ik. Dat was zo, er werd wat gepraat om 'het beeld scherp te stellen' en daarna was het in de therapiekamer hard werken geblazen. Eventuele reacties op sessie laten we zeggen nr 10 waren gewoon de inhoud voor sessie nr 11.
En als iets buiten de therapiekamer eng bleef: het balen daarover werd sessie 12. Etc.

Citaat:
Ik zit met mijn handen in het haar. Vanmiddag jankend naar huis gereden. Ik vind het gewoon zo dood-eng om met volwassenen te communiceren en om met ze om te gaan. Voel me constant dat kleine, bange meisje tegenover die boze vader die naar me uitvalt. En dan moet ik mijn volwassen kant wat meer laten spreken, maar die is er niet! Ik bén op dat moment, en eigenlijk de hele dag door, dat kleine, bange meisje. (dat weet hij ook van me) En dat vreet aan me, maakt dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik destructieve gedachten over mezelf heb, me in de spiegel bijna niet meer aan durf te kijken en er van overtuigd ben dat ik er beter niet meer kan zijn, dat ik toch negens goed voor ben, want mijn kwaliteiten kan ik toch niet inzetten. Ik durf niks en ik zit klem. Het heeft me steeds meer in de greep.

In termen van emdr: het hoofdstukje 'welke negatieve cognities over jezelf zou je kwijt willen' is alvast geschreven.

Citaat:
Wat voor andere vormen van bescherming bedoel je?

Een mens kan veel vormen van bescherming verzinnen.
Zo heb ik tot op de huidige dag de regel dat nare mensen bij voorkeur niets, of in elk geval zo weinig mogelijk van mij moeten weten.
Maar soms ontkom ik niet aan een 'zoozjaale' babbel met ellendeling x of y. Daar heb ik dan maar een paar toneelstukjes voor ingestudeerd.

Gesteld dat je weet dat 'ongewenst gedrag x' te maken heeft met bescherming - dan kun je iets gaan verzinnen. 'Waar wil ik me tegen beschermen...?' 'hoe zou ik het kunnen aanpakken...?' - en dan creatief worden.
Mbt 'niet voor jezelf lijken te kiezen' (mogelijk "ik wil niet weer die herinnering aan de stem van mijn vader horen die mij afkraakt") - misschien is er iets te verzinnen waar je vader geen of minder commentaar op had, en wat voor jou toch net wat meer ruimte zou geven....?

Citaat:
Dat ik het gevoel heb dat ik sterk moet zijn, heb ik niet zo concreet aangekaart. Wel dat ik niet durf te huilen. Maar niet dat ik ook moeite heb met alles eerlijk zeggen zoals het is. Dat voelt ook als falen, maar wel goed om te zeggen denk ik

Technisch gezien heet het: de werkrelatie met de therapeut. Waar vertrouwen een belangrijk onderdeel van is.
En emotioneel gezien is het zoiets als (dat ik denk dat) jou vooral is ingeprent dat jij als mens niet deugt. Dat jijzelf 'dus nooit goed genoeg' kunt zijn :(:)

en "dus" moet presteren en wat al niet tot en met.
:(:)

En ten overvloede: dat je vader jou zo behandeld heeft - mishandeld, dus - is al erg genoeg.
Dat patroon "hoeft niet" herhaald te worden in therapie. (Graag 'verre van'...!!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-18 22:28

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-18 22:28

Inderdaad zeg, dankjewel! Ik moet maar eens een lijstje gaan bijhouden, want ik zie het zelf niet altijd of ik schuif het naar de achtergrond.

Het voelt nu inderdaad als door een hoepeltje springen, omdat hij denkt dat het me kan helpen. Ikzelf geloof er niet echt meer in. Ik spring er doorheen met de gedachte: 'Oké, ik zal wel weer laten zien dat dit ook een flop wordt. Niks helpt mij'
Ik denk echt dat ik meer nodig heb, zou het niet? Het is of ik tijdens het gesprek weer wat moed verzamel, mezelf bij elkaar raap, zodat ik het net weer red tot het volgende gesprek. Maar eigenlijk verandert er vrij weinig. Misschien is het ook wel dat mijn struggels nu niet te maken hebben met mijn jeugd, indirect natuurlijk wel, maar dat het probleem is dat ik teveel hooi op de vork neem en daar de oplossing ligt om mezelf weer wat terug te vinden. Maar wat dan? Niet meer voor jezelf kiezen/jezelf beschermen, maar gewoon even flink minder werken? En dan..? Ik weet het niet..
Nu ik een rustiger weekje heb met minder werk, merk ik wel dat ik mezelf wat meer terug vindt, zij het heel weinig. Ook meer rust in mijn hoofd heb als ik alleen thuis ben. Emotioneel is dit weekje wel, heftige gebeurtenissen in mijn familiekring die ook weer raakvlakken hebben met mijn trauma's. Wil ik niet in dit topic zetten ivm privacy.

Ik probeer mezelf ook echt aan te praten dat het slim is, dat ik voor mezelf een stapje terug doe, maar dat neemt de schaamte niet weg. Zeker omdat ik het gevoel heb dat ik pas iets ben als ik presteer en mensen mij ergens om kunnen waarderen. Ik ben bang dat ze me dom/zwak vinden. Dat ze minderwaardig over me denken. Ik ze teleurstel en niet iets voor het bedrijf kan betekenen, terwijl ik dat best in mijn mars heb. Ik kan veel meer dan ik nu doe. Meer lukt gewoon niet en dat is zo frustrerend dat ik er vaak boos om ben. Niet goed, ik weet het, maar het is zo'n rotcirkel.

Ik ga het volgende gesprek de emdr maar eens aankaarten. Hij had het in het behandelplan ook als eventuele optie opgeschreven. Ben er wel klaar mee om iedere dag met lood in de schoenen door te moeten komen en me aan de andere kant soms stierlijk te vervelen, omdat ik niet genoeg uitdaging heb. Moet er natuurlijk niet teveel van verwachten. Strohalm nummer zoveel...
Het klinkt wel positief. Hoe is het om ernaast gewoon te werken? Ik heb soms het idee dat ik mijn verwerkingsproces uitstel, om op mijn werk te kunnen blijven functioneren. Dat ik 's morgens mijn gezicht maar weer in de plooi zet om aan het eind van de dag met tranen in mijn ogen de deur van mijn huis open te doen en weer verder te gaan met waar ik om aan het treuren was.
En dan niet teveel huilen, want dan heb ik de volgende dag dikke ogen en dat zien mijn collega's dan.

Die vorm van bescherming klinkt een beetje als iets wat we in therapie al toepassen. We doen imaginatie-oefeningen waarbij ik een moeilijke situatie in gedachten moet nemen en daarna moet laten gebeuren wat mij helpt of hoe ik mezelf kan beschermen. Maar als ik echt in die situatie zit, is de enige waarheid: 'help, ik wil weg hier!' Ik zit nog teveel in de alarmmodus. Daarom denk ik dat ik meer nodig heb. Die alarmmodus moet eerst een standje lager, mijn zelfvertrouwen een standje hoger voor ik structureel iets kan gaan veranderen.

Ik heb inderdaad het gevoel dat iedereen prima is, maar dat ik pas iets voorstel als persoon als ik iets kan. Ik moet kunnen presteren, über-sociaal zijn, zodat mensen me mogen en positief over me praten. Pas dan ben ik iemand. Nu heb ik het gevoel dat ik niets ben, iedereen tot last ben en dit werk doe, omdat ik hou eenmaal ergens moet werken. Dat iedereen me maar duldt, maar dat ik eigenlijk alleen maar ergernis en frustratie veroorzaak. En nu ook al eens een hogere werkdruk voor mijn collega's, omdat ik een stapje terug doe.
Ik ben er wel zo klaar mee dat dit mijn leven is. Kon ik mijn hersenen maar resetten, terug naar de fabrieksinstellingen en dan alles opnieuw installeren..

**Geplaatst**: 15-03-18 10:56

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-03-18 10:56

Ik lees al een tijd mee, maar heb nooit eerder gereageerd. Ik zou nu graag iets heel zinnigs willen opschrijven, iets waardoor jij stappen kunt maken, waardoor je je iets waard voelt als mens, waardoor je het vertrouwen krijgt om je vader eens goed de waarheid te zeggen (dat zal vast niet de beste optie zijn maar ik word er zo kwaad van dat hij jou zo behandeld heeft!). Maar ik kan geen woorden vinden die er toe doen. Ik heb geen ervaring met jouw situatie en ben bang dat ik je er niet mee help.

Ik hoop oprecht dat jij jezelf terug gaat vinden, dat je weer lichtpuntjes gaat zien waardoor je beseft dat het leven ook echt heel erg leuk kan zijn! Ieder mens, en jij dus ook!!, is het zó waard. Je bent uniek en dat is prachtig!

Houd je ons op de hoogte? We leven met je mee en willen oprecht graag weten hoe het met je gaat.

**Geplaatst**: 15-03-18 13:29

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-03-18 13:29

Een stapje terug zetten betekent imo niet dat je zwak bent. Integendeel vind ik. Het geeft enkel aan dat je op een andere manier met de situatie om wil gaan.
Er wordt wel eens gezegd dat je pas voor anderen kan zorgen en goed kan functioneren op je werk als je eerst goed voor jezelf zorgt. Ik ervaar zelf dat daar een grote waarheid in schuilt.

**Geplaatst**: 15-03-18 19:09

Geplaatst: 15-03-18 19:09

Fijn dat emdr in elk geval in je behandelplan staat...!
Idd: kaart het aan en vraag je peut het hemd van het lijf. Gesteld dat hij ook emdr doet: dan is het over en weer ziet hij het op een gegeven moment zitten met jou - maar ook: durf jij met hem 'in zee'...? (Mijn mevrouw had een verhaal/ beeldspraak van dat we samen het oerwoud van mijn trauma's ingingen; geen van beiden weten we echt wat gaat gebeuren, maar zij is ervaren in het dealen met "tijgers, beren en slangen".)

fjaril schreef:
Inderdaad zeg, dankjewel! Ik moet maar eens een lijstje gaan bijhouden, want ik zie het zelf niet altijd of ik schuif het naar de achtergrond.

...een lijstje negatieve gedachten over jezelf die je weg wil hebben?
Het kan een boel inzicht geven!

Citaat:
Het voelt nu inderdaad als door een hoepeltje springen, omdat hij denkt dat het me kan helpen. Ikzelf geloof er niet echt meer in. Ik spring er doorheen met de gedachte: 'Oké, ik zal wel weer laten zien dat dit ook een flop wordt. Niks helpt mij'
Ik denk echt dat ik meer nodig heb, zou het niet? Het is of ik tijdens het gesprek weer wat moed verzamel, mezelf bij elkaar raap, zodat ik het net weer red tot het volgende gesprek. Maar eigenlijk verandert er vrij weinig.

Hmmm - het klinkt naar 'meer van hetzelfde'.
Emdr heeft als therapie een totaal ander werkingsmechanisme. In wezen is het een lichamelijke therapie - het 'links rechts links werk' zet op 'een' manier de natuurlijke, aangeboren verwerkingsprocessen in werking - gesteld dat jij je daadwerkelijk veilig voelt.

Citaat:
Misschien is het ook wel dat mijn struggels nu niet te maken hebben met mijn jeugd, indirect natuurlijk wel, maar dat het probleem is dat ik teveel hooi op de vork neem en daar de oplossing ligt om mezelf weer wat terug te vinden.(...)

"Minder werken is mijzelf terugvinden" - dat klinkt niet onlogisch. (Maar als er dan meteen een sadistische stem komt roepen dat je een luie donder zou zijn...)

Citaat:
Ik probeer mezelf ook echt aan te praten dat het slim is, dat ik voor mezelf een stapje terug doe, maar dat neemt de schaamte niet weg. Zeker omdat ik het gevoel heb dat ik pas iets ben als ik presteer en mensen mij ergens om kunnen waarderen. Ik ben bang dat ze me dom/zwak vinden. Dat ze minderwaardig over me denken. Ik ze teleurstel en niet iets voor het bedrijf kan betekenen, terwijl ik dat best in mijn mars heb. Ik kan veel meer dan ik nu doe. Meer lukt gewoon niet en dat is zo frustrerend dat ik er vaak boos om ben. Niet goed, ik weet het, maar het is zo'n rotcirkel.

Je voelt wat je voelt - en het barst van de negatieve gedachten over jezelf die je 'beter kwijt dan rijk' bent.

Citaat:
Ik ga het volgende gesprek de emdr maar eens aankaarten. Hij had het in het behandelplan ook als eventuele optie opgeschreven. Ben er wel klaar mee om iedere dag met lood in de schoenen door te moeten komen en me aan de andere kant soms stierlijk te vervelen, omdat ik niet genoeg uitdaging heb. Moet er natuurlijk niet teveel van verwachten. Strohalm nummer zoveel...

Strohalm valt wel mee, maar het is wel hard werken, zij het op een totaal andere manier.
Ipv oefeningen doen 'in de hoop dat er een kwartje valt' in je logische verstand, zodat je ander gedrag gaat vertonen (en hier hoort ook een rare theorie over emoties bij)
ga je bij emdr meteen via het 'links rechts links werk' naar het centrum in je hoofd waar emoties, vecht vluchtsystemen etc zich bevinden - en daar ga je de trauma's verwerken, de negatieve gedachten omzetten etc. etc.

Citaat:
Het klinkt wel positief. Hoe is het om ernaast gewoon te werken? Ik heb soms het idee dat ik mijn verwerkingsproces uitstel, om op mijn werk te kunnen blijven functioneren. Dat ik 's morgens mijn gezicht maar weer in de plooi zet om aan het eind van de dag met tranen in mijn ogen de deur van mijn huis open te doen en weer verder te gaan met waar ik om aan het treuren was.
En dan niet teveel huilen, want dan heb ik de volgende dag dikke ogen en dat zien mijn collega's dan.

...in principe kun je gewoon emdr doen naast het werk. Het kan zwaar zijn, dat wel - dus daar 'beleid op maken' heeft zin. (Bijvoorbeeld aan het einde van de middag afspreken.)

Citaat:
Die vorm van bescherming klinkt een beetje als iets wat we in therapie al toepassen. We doen imaginatie-oefeningen waarbij ik een moeilijke situatie in gedachten moet nemen en daarna moet laten gebeuren wat mij helpt of hoe ik mezelf kan beschermen. Maar als ik echt in die situatie zit, is de enige waarheid: 'help, ik wil weg hier!' Ik zit nog teveel in de alarmmodus. Daarom denk ik dat ik meer nodig heb. Die alarmmodus moet eerst een standje lager, mijn zelfvertrouwen een standje hoger voor ik structureel iets kan gaan veranderen.

De gedachte experimenten zijn natuurlijk wel zinnig, maar als het na x keer nauwelijks werkt, tja...

Citaat:
Ik heb inderdaad het gevoel dat iedereen prima is, maar dat ik pas iets voorstel als persoon als ik iets kan. Ik moet kunnen presteren, über-sociaal zijn, zodat mensen me mogen en positief over me praten. Pas dan ben ik iemand. Nu heb ik het gevoel dat ik niets ben, iedereen tot last ben en dit werk doe, omdat ik hou eenmaal ergens moet werken. Dat iedereen me maar duldt, maar dat ik eigenlijk alleen maar ergernis en frustratie veroorzaak. En nu ook al eens een hogere werkdruk voor mijn collega's, omdat ik een stapje terug doe.
Ik ben er wel zo klaar mee dat dit mijn leven is. Kon ik mijn hersenen maar resetten, terug naar de fabrieksinstellingen en dan alles opnieuw installeren..

...zet ook maar op het lijstje van negatieve gedachten over jezelf die je weg wil hebben!
(Want behalve trauma's kun je met emdr ook dit soort 'ingebakken gevoelens' de nek omdraaien - dat lucht giga op kan ik je zeggen...!!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-03-18 20:09

Geplaatst door de TopicStarter : 15-03-18 20:09

esmee_stip, je helpt me zeker hoor. Ieder berichtje doet me goed. Dankjewel voor je lieve woorden.

Pateeke, je hebt helemaal gelijk. Dat is ook wat ik altijd tegen vrienden zeg. Voor mij geldt dat op de een of andere manier niet en lijkt het belangrijker dat ik voor anderen zorg dan voor mezelf.. hypocriet, ik weet het..

Janneke, Ik bedoel meer een lijstje met momenten dat ik voor mezelf gekozen heb

Maar een lijstje met gedachten die ik de kop om wil draaien is ook niet verkeerd! Ik ben wel van de lijstjes

Mijn psych doet geen emdr. Tenminste, volgens mij niet. Dat zal dus bij een ander zijn. Maar dat is prima. Maakt het iets makkelijker voor mij, aangezien ik het in het eerste gesprek minder moeilijk vindt om te huilen oid dan wanneer ik een peut al goed ken. Misschien omdat ik dan al een bepaald beeld van mezelf heb neergezet en daar niet aan voldoe/hem verras? En als er eenmaal een lijn is van: huilen is prima, niet eng en er gebeurt niks, zal ik makkelijker bij mijn gevoel kunnen komen misschien.
Dat oerwoud klinkt wel mooi! Denk dat je het ook echt zo moet zien ja. Je weet niet waar de reis heen gaat, dat je enge dieren tegenkomt, is zeker, maar je weet niet hoe, wat, wanneer. Maar je bent niet alleen en je hebt een ervaren gids bij je.

Ik weet met mijn hoofd inmiddels zo goed wat er gebeurd, wat ik zou moeten doen, wat me wel of niet helpt. Kan zo een hele trukendoos opentrekken. Maar mijn gevoel komt er niet in mee. Mijn alarm schreeuwt: 'Ben je mal! Ga jezelf even een partijtje voor de gek houden zeg. Wegwezen hier!'
En dan kan ik redeneren wat ik wil, maar dat helpt dan echt niet.

tsja, die sadistische stem.. die moet zo gauw mogelijk de kop om worden gedraaid. Het Barst echt van de negatieve gedachten en die stem is er inmiddels een kei in om telkens nieuwe gedachten te bedenken.

Ik ben erg benieuwd naar emdr. Het is een totaal andere aanpak en ik zal mijn veilige 'alles beredeneren en analyseren' los moeten laten. Met mijn verstand weet ik het allemaal wel. Heb menig peut weten te verbazen en mijn huidige psych vraagt tegenwoordig eerst of ik een theorie uit kan leggen voor hij het zelf doet. Meestal weet ik het wel. Maar ik ben er nog niet verder mee geholpen.

Ik heb een dag in de week vrij, dus dat zou dan op die dag kunnen. Ik bedoel meer, ben je die dag daarna nog zo van de leg of kan je dan weer prima je werk uitvoeren?

Weer een heftige dag... Een overlijden in de familie, toch nog plotseling ondanks lange ziekte. Extra heftig, omdat er zoveel emoties bij komen kijken waar ik doodsbang voor ben. En al helemaal waar mijn pa bij is. 'Die vent gaat mij nooit zien huilen.' Maar ik weet niet of ik mijn woord kan houden..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-18 00:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-18 00:23

Het is gelukt.. ik ben er gewoon geweest waar mijn pa ook bij was. wat doodeng, maar het was goed. hoewel de situatie krom is, want niemand weet ervan. niemand weet wat een slechterik mijn pa is. Ik heb niet gehuild. weet niet of ik daar trots op moet zijn of niet.

Waar ik wel trots op ben, is dat mijn angst in toom heb kunnen houden en gegaan ben om er te zijn voor de mensen die me dierbaar zijn.
Wat is het ondanks de situatie mooi om op deze manier als familie bij elkaar te zijn. Ik denk dat het voor mij ook helend kan zijn, omdat ik nu kan leren dat het niet erg is om in gezelschap te huilen. Dat het juist steunend kan zijn om dat samen te doen. misschien groeien we dichter naar elkaar toe en durf ik ooit mijn mond open te trekken.

Maar wat een emoties.. verdriet, opluchting (toch, omdat het geen lijdensweg is geweest en het wachten op het telefoontje niet meer hoeft), boosheid (omdat binnen ons gezin emoties er nooit mochten zijn. En nu ineens, toen we als gezin nog thuis waren, wordt gezegd: je mag best huilen hoor etc. maar er is geen veilige omgeving om te huilen. iedereen slikt en niemand durft zijn tranen te laten gaan), jaloers (omdat ik nu zie hoeveel steun met een mens kan doen en hoe mooi en bindend het is om er als familie voor elkaar te zijn. en dat mijn ouders het lef hebben om dit mij te ontnemen omdat alles binnen het gezin moet blijven. Want dat is beter voor iedereen.. behalve voor mij..)

Nu ga ik proberen te slapen en morgen weer naar het werk. ik zie er tegen op. wat is er in twee dagen veel gebeurd.. bovenop alles wat er al was. ik leef in een roes, gevoelloos. het kookt in mijn buik van de emoties. ik ben er misselijk van. De klap komt later denk ik.. het wordt in ieder geval hoog tijd dat ik leer om mijn emoties toe te durven staan. Die kan erbij op het lijstje voor de emdr-doelen

en wat ben ik blij dat ik hier een uitlaatklep heb. schrijven is toch anders dan het tegen een peut zeggen en een psychologisch antwoord terugkrijgen. hoewel hij echt een fijn mens is hoor! het is toch anders

**Geplaatst**: 16-03-18 01:36

Geplaatst: 16-03-18 01:36

Lieve ts, Ten eerste een hele dikke knuffel :(:)

In zekere mate komt jou verhaal erg overheen met die van mij, Ik had helaas een moeder die mij bijna net zo naar behandelde zoals jou vader heeft gedaan, {als je hierover wat meer wil weten mag je me gerust een pb sturen} Heb dus ook een hele nare jeugd gehad en ben al zeer jong letterlijk het huis uit getrapt.

Dit alles heeft mij erg beschadig en het heeft erg lang geduurd voordat ik hier een beetje mee om kon gaan, Zelf heb ik door alles wat er is gebeurd al 5 jaar geen contact meer met mn moeder.

Wat voor jou misschien een goede is is een cursus genaamd "op eigen kracht" deze helpt je om te stoppen met malen, om te stoppen met alles eng vinden en elke keer die nare gedachten te hebben.

Dit werkt via een G schema, Gebeurtenis, het Gevoel wat je daarvan krijgt, De Gedachten die je dan krijgt, Het Gedrag wat je vervolgens gaat vertonen, en het Gevolg daarvan,

Even een stom voorbeeld hoe het werkt: Bang om boodschappen te halen bvb,

Gebeurtenis : Ik ben bang om naar buiten te gaan om boodschappen te halen,
Gevoel: ik ben bang, nerveus, ga me niet lekker voelen etc,
Gedachten: Ik kan dit niet, het gaat me niet lukken, straks vinden mensen me raar etc.
Gedrag: Onzeker worden, Niks meer durven etc.
Gevolg: Je gaat dus niet meer naar buiten en haalt geen boodschappen.

Deze cursus helpt je om dat allemaal te herkennen en uiteindelijk dus ook te stoppen,Waardoor je { in mijn geval dan} een heel stuk beter in je vel gaat zitten.

Je leert er nog veel meer dingen { zoals anders naar je zelf gaan kijken, beter je grenzen aan geven, noem het maar op} Zelf heb ik veel aan de cursus gehad, Ben dr nog lang niet maar het heeft me echt wel geholpen.

Ik vind je een hele sterke vrouw en hoop dat je je beter gaat voelen en alles een plekje kan geven, Je verdient het echt meid!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-18 19:45

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-18 19:45

Angrywolf, wat naar dat jij ook zo iets hebt meegemaakt. Wat fijn dat je iets aan de therapie hebt!
Ik stuur je een pb.

Het g-schema ken ik. Ik heb er helaas niet veel aan gehad.. Mijn angsten voelen te reëel om mezelf te vertellen dat het wel iets minder kan. Ik weet het met mijn verstand, maar mijn gevoel wil niet mee..

Wat baal ik van mezelf en de hele situatie

mijn ene collega vindt het niet slim dat ik een stap terug doe, omdat mijn huidige functie eigenlijk het controleren is van wat wat ik in mijn vorige functie deed (en ik nu dus allebei gedeeltelijk ga doen) De ene manager kwam met dit idee, van de ander hoor ik dat dit niet slim is en dat ik stevig in mijn schoenen zal moeten staan. Ik doe dit juist, omdat ik nu niet stevig in mijn schoenen sta...
Mijn andere collega neemt het me eigenlijk kwalijk dat ik hen met extra werk laat zitten en snapt het niet zo goed. Drie anderen zijn heel verbaasd, want ik deed toch al niet veel?
Ik weet het zelf ook niet meer..
Wil gewoon zo gauw mogelijk weg. Maar in deze stemming iets anders zoeken... En wat? Dat zal dan weer iets met een studie worden, geen voltijd, want mijn huis en alles moet ook betaald worden. Een baan zonder druk, geen eindverantwoordelijkheid, geen stress, fijne werksfeer en iets waar ik wel mijn hoofd bij kan gebruiken. Analyseren/adviseren. Natuur of mensen, maar dat laatste vind ik ook weer doodeng, al lag daar normaal gesproken wel mijn hart. Mensen helpen. Het mag ook niet te heftig zijn, want ik neem álles mee naar huis de laatste tijd en alles komt bij me binnen, als een spons.. Kan misschien beter bezigheidstherapie gaan doen ofzo.. ben ik in ieder geval van de straat.. ik ben gewoon echt niet gelukkig nu door mijn werk en omdat ik mezelf zo tegenkom en daar geen uitweg voor zie

Als jullie ideeën hebben voor waar ik weleens naar zou kunnen kijken, graag! Veel geld hoeft niet, al is het natuurlijk altijd welkom. Als ik maar weer een beetje zin in het leven krijg..

Misschien dat ik maar bij iemand in de leer moet, hoe gaat een ander door het leven, hoe kan het ook? Heb het gevoel dat ik er nooit kom

**Geplaatst**: 16-03-18 20:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-03-18 20:31

Lieve ts, ook van mij weer een virtuele knuffel. Ik lees nog steeds mee en ben blij dat je een uitlaatklep vindt in dit topic. Maar je vindt veel meer! Ik lees geweldig veel steun (van mensen die, net als ik, niet rechtstreeks kunnen helpen omdat ze jouw situatie niet kennen) en van mensen die zich voor je openstellen en uit hun eigen ervaring putten om je te steunen. Wat mooi!
Wat ik na je laatste berichtje nog bedacht, is in je woonplaats misschien een sociaal team waar je eens bij zou kunnen aankloppen? Je wilt werken en hebt heel wat in je mars. Alleen ben je nu onder je niveau aan het werken, en is zelfs dat eigenlijk al erg zwaar. Misschien kunnen ze helpen bij het vinden van passend werk, zonder dat je je zorgen hoeft te maken of je financieel wel uit komt.
Hoe dan ook, wees trots op jezelf! Je bent waardevol en je bent sterk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-18 20:38

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-18 20:38

Veldbloem, dankjewel! het betekent inderdaad zoveel voor me! Ik sta niet zo alleen in alles. Bedankt iedereen, het doet me echt ontzettend goed. Als ik jullie niet had, was ik nu radeloos geweest.
Ik hoop dat ik ooit zo open durf te zijn naar de mensen om me heen. Maar nu ben ik hier al heel blij mee!

Ik wist niet van het bestaan van zo'n team af. Ik ga eens zoeken op internet. Dankjewel voor de tip!
Misschien helpt het me al als ik wat meer kan accepteren dat ik nu gewoon even niet functioneer als een normaal mens. Maar ik baal ervan en wil er eigenlijk niet aan. Heb het idee dat ik de enige ben die zoveel last heeft, snap toch niet zo goed hoe dat nu komt. Er zijn mensen die zoveel meer hebben meegemaakt! Dat neem ik mezelf wel kwalijk..

Edit: wat mooi, zo'n sociaal team. Jammer dat het best onbekend is.. Dat is zeker een goede eerste stap!
En gelijk weer een stemmetje: 'Je psych verklaart je voor gek dat je dit overweegt. je wilt aandacht zeker..'
Maar ik ga lekker wel contact leggen! Iedere stap is er een en stilstaan is sowieso geen vooruitgang, zelfs achteruitgang misschien. Toch weer dat kleine vlammetje van hoop dat voorzichtig gaat flakkeren.. Ik mag mezelf serieus nemen! Het leven hoeft geen lijdensweg te zijn en ingrijpen mag voordat je ingestort bent toch..? Het is niet nodig om jezelf in slaap te huilen, omdat je zo tegen je werk, tegen alles opziet.

Zou het raar zijn als ik mijn psych vraag om een diagnose? Of dat monstertje wat me iedere dag zo teistert een naam heeft? Denk daar al best een poosje over, maar durf het niet zo goed. Straks heb ik niks..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-03-18 00:38

Geplaatst door de TopicStarter : 18-03-18 00:38

Vandaag was me het dagje wel weer. Hoewel er ook leuke dingen waren en ik mezelf meer serieus durf te nemen en niet zo van mezelf verwacht dat ik zoveel doe dat ik nog net niet om val. Qua werk bedoel ik dan. Dat is hoe ik er vandaag in sta, maar maandag ga ik er waarschijnlijk toch weer met volle bak tegenaan.. De gedachte dat ik bijna weg ben (hopelijk!) geeft wat ruimte. Al weet ik nog niet goed hoe ik het allemaal klaar moet boksen.
Ik ga in ieder geval contact opnemen met het sociaal team.

Volgende week wordt ook weer een pittige week, zie er nu al tegenop.
Over een maandje zal ik wat andere taken op moeten pakken. Ben bang dat het een grote flop gaat worden en dat ik gigantisch af ga. Ik maak nu al meer fouten, heb er mijn hoofd regelmatig niet bij, doe langer over taken. Een collega signaleerde dat ook al, maar geen vraag of er iets aan de hand is ofzo, niks. Ga het ook niet zeggen. Hij past niet in het cirkeltje van mensen die wat meer van me mogen weten. Hij weet al teveel, kon daar niet omheen. Maar hij zal nooit interesse of belangstelling tonen, vragen hoe het met me gaat oid. Hij is een ware energievreter.

**Geplaatst**: 18-03-18 13:05

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-03-18 13:05

Wat als je voor jezelf rust pakt en de ziektewet in gaat?
Als ik het zo lees zou dat je zoveel rust kunnen geven. En ja, dat zal nu niet zo zijn als je eraan denkt. Want 'ik kan niet gemist worden', 'niemand anders ksn dit werk doen', 'stoppen is opgeven', 'dan raak ik alles kwijt' zullen misschien een paar eerste gedachtes zijn. Maar zijn dat ook niet dezelfde soort destructieve gedachten die je altijd in de weg hebben gezeten?

voor jezelf rust pakken zou je zoveel goed doen. Misschien niet meteen, maar er zal op den duur een last van je schouders af vallen :(:)

**Geplaatst**: 18-03-18 13:27

Geplaatst: 18-03-18 13:27

fjaril schreef:
Vandaag was me het dagje wel weer. Hoewel er ook leuke dingen waren en ik mezelf meer serieus durf te nemen en niet zo van mezelf verwacht dat ik zoveel doe dat ik nog net niet om val. Qua werk bedoel ik dan. Dat is hoe ik er vandaag in sta, maar maandag ga ik er waarschijnlijk toch weer met volle bak tegenaan.. De gedachte dat ik bijna weg ben (hopelijk!) geeft wat ruimte. Al weet ik nog niet goed hoe ik het allemaal klaar moet boksen.
Ik ga in ieder geval contact opnemen met het sociaal team.

Volgende week wordt ook weer een pittige week, zie er nu al tegenop.
Over een maandje zal ik wat andere taken op moeten pakken. Ben bang dat het een grote flop gaat worden en dat ik gigantisch af ga. Ik maak nu al meer fouten, heb er mijn hoofd regelmatig niet bij, doe langer over taken. Een collega signaleerde dat ook al, maar geen vraag of er iets aan de hand is ofzo, niks. Ga het ook niet zeggen. Hij past niet in het cirkeltje van mensen die wat meer van me mogen weten. Hij weet al teveel, kon daar niet omheen. Maar hij zal nooit interesse of belangstelling tonen, vragen hoe het met me gaat oid. Hij is een ware energievreter.

Misschien is nadenken over het oude gezegde: De mens heeft het meest te vrezen van wat hij vreest. Met andere woorden, probeer even jezelf terug te ropen wanneer je weer gaat malen. Verwacht weinig tot niets van anderen maar ga zelf je mindset omgooien, probeer je angst de baas te worden. Er gebeurt van alles maar het meeste word wel door je eigen angst en gedachten en gedrag(faalangst) in beweging gezet. Wees je daar van bewust, adem in, adem uit zeggen ze wel eens en soms helpt het prima!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-03-18 22:29

Geplaatst door de TopicStarter : 19-03-18 22:29

Jolien, daar durf ik echt, echt niet zelf mee te komen. Dat zal me niet in dank worden afgenomen. Niet dat ik me daar iets van zal moeten aantrekken, maar ik heb geen diagnose, niks. En dan zal ik naar de arboarts moeten en constateert die dat ik maar weer aan de slag moet, ben ik bang. Mijn collega's zijn echt een stel sociale harken die me niet begrijpen.

Ik ga morgen het sociaal team bellen en ik heb me voorgenomen dat ik alles ga zeggen zoals ik het hier ook heb neergeschreven. En dan hoop ik dat ze inzien dat het serieus is voor mij en dat ze me kunnen helpen. Tegenover mijn psych durf ik echt nog niet zo open te zijn. Bang voor veroordeling.

bigone, je hebt helemaal gelijk absoluut.. ik zit in zo'n lastig te doorbreken cirkeltje. Ben te vaak teleurgesteld. Het voelt als veilig om met het ergste rekening te houden, overal op voorbereid zijn. Iedere keer als dat uitkomt, al is het alleen maar het gevoel dat ik heb, zal ik de volgende keer nog meer rekening houden met het ergste scenario.
Ik doe echt mijn best, en spreek mezelf toe als ik in zo'n situatie zit, maar de rek is er een beetje uit.

Sorry mensen, lekker pessimistisch weer..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-18 16:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-18 16:13

Ik heb een topgesprek gehad met mijn psych! Ga eerst alles ff op een rijtje krijgen en dan zal ik later wel een uitgebeid verhaal typen. Kan hier iig zeker verder mee

**Geplaatst**: 20-03-18 17:51

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-03-18 17:51

Fijn zo! Het is een belangrijke stap dat je vertrouwen krijgt in degene die jou verder kan helpen.

**Geplaatst**: 20-03-18 20:03

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-03-18 20:03

Ha Fjaril, fijn om een optimistische post te lezen! Ik gun je zo veel goeds! En zet maar kleine stapjes, je bent op de goede weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-18 21:25

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-18 21:25

Zo, hoog tijd voor de beloofde update. Turbulente tijd gehad zeg... mijn leven lijkt wel een grote soapserie..

Het goede nieuws wat betreft dat gesprek met mijn psych, is dat ik het gesprek met mijn moeder aan wil gaan. Ik voel me sterker, ervaar meer boosheid, weet beter wat ik wil. En bovendien, nu ik heb gezien hoe de situatie soms nog is voor mijn broer en zus in het ouderlijk huis, wil ik ervoor vechten om de laatste paar jaar dat zij nog thuis wonen, beter te laten zijn voor hen. Om te voorkomen dat zij met net zo'n rugzak als ik de maatschappij ingestuurd worden.

Ik heb op papier gezet wat ik tijdens het gesprek (en waarschijnlijk meerdere gesprekken) wil gaan zeggen. Ik vind het doodeng en ben bang dat ik dichtklap, medelijden krijgen met mijn ma, me mee laat sleuren. Dat lijstje ga ik nog uitwerken en meenemen. Desnoods schijf ik een brief die ik haar laat lezen of wat dan ook.
Maar het moet wel gebeuren. Als ik een jaar zou wachten, zou het net zo eng zijn en zou er dit komende jaar sowieso geen kans zijn op beterschap. Niet dat ik er nu heel veel vertrouwen in heb, maar ik wil de confrontatie aangaan.

Mijn ma toont totaal geen begrip voor me en dreunt over mijn grenzen heen. Ze verwacht dingen van me die ik niet kan, omdat die mijn trauma triggeren en dat weet ze!
Ze toont totaal geen inlevingsvermogen, geen mogelijkheid tot overleggen, alleen maar tunnelvisie: jij doet dit, want dit willen wij. Details wil ik graag in pb kwijt, ben bang herkend te worden als ik die hier plaats.
Het is zo ver gekomen dat ik pas mijn spullen heb gepakt en onmiddelijk ben vertrokken. Woedend was ik!
Heb besloten voorlopig geen contact te hebben, niks! Mijn grens is hier en laat ze dat nu maar eens goed voelen. Tot nu toe hebben ze iedere keer in hun handjes geknepen als ik terug kwam na een conflict, maar dat is nu verleden tijd. Ik snap gewoon niet hoe een moeder, míjn moeder, zó hard en zó haar bloedeigen kind buiten de deur kan zetten na alles wat er gebeurd is. Ik haat mijn ouders!! Ik ben nog steeds zo laaiend! Ik snap het niet!

Wonder boven wonder reageerde mijn collega waar ik moeilijk mee kan, best begripvol toen ik dit vertelde op zijn vraag hoe mijn weekend was. Sindsdien is hij wat minder afstandelijk richting mij. Een andere collega die ik vorige week alles heb verteld, zij: sjonge, wat moet je sterk zijn om dat allemaal te kunnen dragen. Terwijl hij de week daarvoor nog zei: je moet het gewoon achter je laten, leuke dingen doen, voor jezelf kiezen etc.

Twee weken geleden stond ik ervoor open om het gesprek in te gaan met de intentie een betere verhouding met mijn ma te krijgen, maar dat is nu wel veranderd. Ik weet mijn insteek nog niet goed in het gesprek. Dit slaat gewoon alles. Heb niks meer van mijn ma gehoord. Ja, van mijn pa die me de volgende dag een berichtje stuurde dat hij het niet goed had gedaan en dat ik me juist veilig moest voelen en dat ik welkom ben. Hij zoekt het maar lekker uit!

Ik voel me zo gek, verweesd...
Ook al ben ik volwassen, ik mis het om als kind in een gezin te leven en onvoorwaardelijk geliefd, gesteund n geaccepteerd te zijn.
Regelmatig zie ik mannen waarvan ik wenste de die mijn pa waren geweest. Zou dat de reden zijn dat ik nog nooit een serieuze, langdurige relatie gehad heb?

Hoe dit verder moet, weet ik niet. Maar wat ik wél geleerd heb, is dat ik geen toezeggingen meer moet doen om anderen tegemoet te komen, terwijl ik zelf eigenlijk iets anders wil. Dat is een uitgave die je niet terugkrijgt.

Ik vind enorm steun bij vrienden. Zuur dat familie van niks weet over de hele situatie van de afgelopen 20 jaar.. Daar kan ik niet terecht. Nog niet... Maar ja, hoe wel..? Hoe vertel je zoiets, hoe hou je rekening met iedereen, maar ook met jezelf in zo'n situatie? Als mijn oma zou overlijden, omdat ze het niet kan handelen... Waarom lijkt het zo logisch om het open te gooien tot het mijn eigen familie betreft..?

Het is een beetje een hak-op-de-tak- verhaal geworden, hopelijk kunnen jullie het nog een beetje volgen.

**Geplaatst**: 04-04-18 07:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-04-18 07:46

Ik kan het prima volgen, en ik begrijp heel goed dat je van de hak op te tak springt. Je hoofd is zooo vol, en je bent zooo boos.
Ik wens je veel succes en ik vind je een topper!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-04-18 13:22

Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-18 13:22

Dankjewel.
Het is zoveel bij elkaar inderdaad. En kan ook niet teveel details vertellen (uiteraard wel in pb), want ik wil absoluut niet het risico lopen dat ik herkend word..

Vandaag een rustig dagje. Vanavond onverwachts met een vriendin uit eten die ik al heel lang niet meer heb gesproken. Even mijn gedachten verzetten en lekker spuien, haar advies horen.

Ik heb aan mijn psych gevraagd om een diagnose. Het blijkt dat hij niet mag diagnosticeren, omdat hij geen ggz-psycholoog is. Wel zei hij: als je naar een ggz-psycholoog gaat, zou je waarschijnlijk de diagnose sociale angststoornis krijgen. Ook zegt hij dat mijn wisselende emoties reactieve stemmingsklachten zijn.
Dat eerste is geen verrassing. Dat laatste begrijp ik nog niet zo goed. Kan er ook weinig info over vinden op internet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-04-18 22:13

Geplaatst door de TopicStarter : 10-04-18 22:13

Deze week weer bij mijn psych geweest. Ze was blij te horen dat ik boos ben ipv vooral verdrietig. Heb er wel een traantje om gelaten dat ik nu eigenlijk geen ouders heb. Het voelt eenzaam. Maar ik ben vooral heel boos. En verbijsterd. Dat mijn bloedeigen moeder tot zulke dingen in staat is. Het gesprek dat ik zou gaan hebben met mijn ma en mijn psych erbij, krijgt gelijk ook een andere lading. Want wat wil ik nog van mijn ouders..??

Zo moeilijk... De familie weet van deze hele situatie niets af. Daar durf ik niet zo goed meer heen, omdat ik bang ben me te verspreken en niet kan doen of ik van mijn ouders houd. Dit vertellen richting de familie zal met beleid en begeleiding moeten gebeuren. Maar zal wel moeten, want ik vind nu in mijn familie geen steun. Alleen bij een paar vrienden, en bokt uiteraard. Dat is ook veel waard, maar mijn familie mis ik wel. Ze weten eigenlijk niet wie ik ben.

Ook aangifte kwam ter sprake en gaat de laatste tijd ook weer regelmatig door mijn hoofd.. Het is zo, zo moeilijk allemaal... Ben er gewoon misselijk van. Het liefst red ik iedereen, maar dat kan niet..

De hele familie rust op mijn schouders, zei mijn psych. Maar dat zou op de schouders van mijn ouders moeten. Zij maken mij, misschien onbewust, verantwoordelijk voor de verwrongen situatie nu. In plaats van slachtoffer, ben ik dader gemaakt.
Het zal nog pittig worden allemaal. Zeker naast mijn werk. Dat speelt nog steeds door mijn hoofd. In hoeverre kan ik van mezelf verwachten dat ik deze twee 'fulltime jobs', want zo voelt het (2, werk en privé), de komende tijd voor 100% uitvoer?

Pff.. ik kan gewoon niet bevatten dat dit mijn leven is. Het lijkt wel een slechte film. Dit had ik vroeger nóóit kunnen denken.

**Geplaatst**: 11-04-18 17:57

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-04-18 17:57

Ja alle besef die nu boven komt, kan erg pijnlijk en verdrietig zijn. 'Rouw om wat wel is geweest, maar niet had moeten zijn' en 'rouw om wat niet is geweest maar wel had moeten zijn.'

Ik denk dat je je moet afvragen, moet je willen dat je het volhoudt? Wat levert het je op als je doorgaat? Wat levert het op als je even wat rustiger aan doet?