Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-05-18 21:21

Geplaatst door de TopicStarter : 15-05-18 21:21

Oké, even een wat uitgebreider verhaal over gisteren.

Ik was heel zenuwachtig. 's Morgens heb ik met ontzettende buikkrampen op de wc gezeten. Op een gegeven moment werd ik misselijk, brak het zweet me aan alle kanten uit en werd ik duizelig. Toen ik even in de badkamer op de koude grond had gezeten, zakte het gelukkig weg. Dacht nog: zal je net zien dat ik precies vandaag buikgriep heb ofzo..
Maar het was echt stress denk ik. (hoewel ik me wel sterker voelde dan de dagen ervoor) Want als ik over het gesprek na ging denken, kwam het gelijk weer terug.
Voor mij ook wel een teken dat ik echt nog niet de oude heb. En dat ik, ondanks dat ik me beter voel, echt nog niet veel kan hebben.

En toen het gesprek..
Mijn moeder deed echt haar best om me te begrijpen en ze stelde zich open voor wat ik nodig heb. Dat was fijn om te merken, maar gaf me ook wel twijfels. Want waarom nu ineens wel? Waarom kon ze nu wel ineens dingen beloven die ze eerst naar eigen zeggen niet kon beloven? Dat was wel lastig en ik kan pas hoop krijgen als ik in de praktijk merk dat het echt anders gaat.

Ergens klaagt nog heel sterk het gevoel dat ze het nog niet serieus genoeg neemt. En dan bedoel ik vooral de houding van mijn pa naar mij toe. Zij ziet zijn gedrag heel anders en ik denk echt dat ze het verkeerd inschat. Vaak ziet ze dingen ook niet, omdat het zo sneeky gebeurd. En hij weet er natuurlijk weer een mooi verhaaltje om heen te breien als ze elkaar later spreken.

Ik heb lang niet alles kunnen zeggen en er zijn nog veel meer dingen die uitgesproken moeten worden. Het lastige is dat ik er niet goed woorden voor kan vinden. Vooral die concrete voorbeelden van zijn gedrag naar mij toe. Zij ziet dat zo anders dan ik het ervaar.
Daar kan ik het weleens met mijn psych over hebben. Dat we die gebeurtenissen van te voren eens 'uittekenen'.

Ze zei ook nog dat ze mij echt niet als oorzaak ziet van de problemen nu. Dat gevoel had ik: als ik weg ben, zijn de problemen ook 'weg'. Mooi makkelijk. Maar het knaagt toch nog. Ik heb echt dat idee gehad en het is ook vaak gebeurd dat ze met het gezin een dagje uitgingen, ik van te voren had gevraagd of ze mij uit wilden nodigen, maar ze dat keer op keer niet deden. Ik heb nooit ergens aan kunnen merken dat ze het echt leuk vinden als ik er ben. Mijn broer en zus vragen regelmatig: wanneer kom je weer? Mijn moeder nooit. Zo koud toch..
Mijn pa heeft zelfs regelmatig gezegd dat hij het niet leuk vond dat ik er was, toen ik nog thuis woonde of gevraagd wanneer ik nou eindelijk eens het huis uit ging. Maar ja, zal mijn ma zeggen, hij bedoelde dat echt niet zo en hij houdt wel van je. En ja, soms kan hij wat onhandig uit de hoek komen. Dus ja..

Na het gesprek overheerste de opluchting. Maar nu krijg ik de klap.. We hebben nog maar zo'n klein gedeelte besproken, het is zo ingewikkeld, zo ontzettend complex... Ik zie er niet doorheen, ik voel me aan alle klanten klem. Ik mis mijn familie, ik mis het om ergens bij te horen, ik mis het om mezelf te zijn, om zonder na te denken te deur uit te kunnen stappen, om ontspannen met mensen om te kunnen gaan, om mijn leven op de rit te hebben..
Ik heb niet voor deze situatie gekozen! Dat heeft die $&@*vent voor mij gedaan. En wie zit er lekker in zijn huisje met zijn vrouwtje naast zich op de bank?? Diezelfde #*$&vent. Hij zou mij voorop moeten zetten, mijn ma de kans moeten geven om mij te steunen en hem even te laten voor wat het is. Maar nee.. ik zit hier alleen, de hele dag mijn tranen weg te slikken..
Er is gewoon niks meer aan mijn leven wat leuk is, niks wat zonder zorgen is..
Ik probeer sterk te zijn, bij de dag te leven. Maar ik zie er niet doorheen. Donderdag komt een vriendin van mij langs. Tot die tijd zijn er geen vrienden die tijd hebben. Ik tel de uren af tot donderdagmiddag.. Morgen heb ik een kans dat ik even bij mijn broer langs kan, ik hoop het.

Met mijn psych heb ik het nog gehad over emdr. Ze vindt het toch verstandiger om er even mee te wachten tot ik wat stabieler ben.
Het liefst laat ik die troep zo gauw mogelijk achter me en ga ik verder met mijn leven. Maar dat werkt niet zo helaas..

Deze week gaat de bedrijfsarts waarschijnlijk bellen. Daar zie ik best wel tegenop. Gelukkig heb mensen achter me staan! Heb het idee dat ik er meer voor de vorm heen moet en dat mijn psych uiteindelijk toch wel het laatste woord gaat hebben.

Shiloh, ik ga dat nummer eens luisteren.
Iedereen bedankt voor het meedenken!

**Geplaatst**: 15-05-18 21:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-05-18 21:40

Heftig he wat stress, spanning en angst kan doen met je lichaam. Het kan je ziek doen voelen waardoor je echt gevloerd bent. Bij mij was dit jaaaaren de manier waarop mijn hoofd mij vertelde dat ik rustig aan moest doen. Heel vaak ziek van werk en school enzo, echt heel grieperig voelen, terwijl je in de avond alweer goed voelt. Bizar hoe het lijf werkt.

En wat krijg je veel op je bord zo. Ik snap dat je haar niet vertrouwd. Hierin komt ook heel erg de rouw naar boven van 'wat niet is geweest maar wel had moeten zijn'. Waarom nu wel? Waarom niet toen ik het het hards nodig had?

Nu is misschien nog niet de tijd om het te zeggen, maar ik doe het toch. Misschien ga je er meer uit halen als je accepteert dat het nooit zo gaat zijn zoals jij het nodig hebt. Als je een verwachting hebt(die best gegrond is overigens), kan het in dit soort gevallen vaak alleen maar tegenvallen en ga jij je 'geluk' af laten hangen van de ander. Ipv daarvan, leer het accepteren dat je gewoon een klotejeugd hebt gehad, en dat je ouders niet waren wie ze hadden moeten zijn, en niet gaan worden wie ze zouden moeten zijn.
Als je dat gaat accepteren, komt er veel pijn naar boven, over dat wat 'niet is geweest, maar wel had moeten zijn'. Rouwen om het loslaten van die oerverwachting om een ouder te hebben, om een dochter te kunnen zijn zoals 'het hoort'. Als je die navelstreng doorknipt, zonder verdoving, rauw en verdrietig, dan kun je loslaten en heb je ruimte om nieuwe dingen vast te pakken. Dan pas krijg je die echte ruimte voor jezelf, en ga je op je eigen radar functioneren. Dan ga je kracht en vertrouwen in jezelf vinden, want die zit er, bij iedereen. Ook al heeft je pa 'zo hard zijn best gedaan' om die kracht en vertrouwen in te deuken, je kunt het uitdeuken en met het hoofd omhoog opnieuw de wereld in stappen. Maar dan zonder de verwachtingen die je toch enkel maar pijn gaan doen, maar alleen maar met de verwachting dat jij bent wie je wilt zijn en wie je kunt zijn.

En ja, dit is precies wat ik ook heb gedaan, en het is een onwijs proces, maar wel het meest vruchtbare proces. Als ik nu nog steeds verwachtingen had van mn ouders, had ik nog steeds half aan de aarde gebungeld, nu sta ik weer met 2 benen in het leven, sterker dan ooit. Wel beschadigd, maar hey, je hoeft niet perfect te zijn om jezelf te kunnen zijn.

**Geplaatst**: 16-05-18 02:22

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-05-18 02:22

Joolien verwoord eigenlijk wel grotendeels wat ik ook wilde zeggen

.

Wat ik nog wilde toevoegen. Maak je niet druk om de bedrijfsarts. Die is er in de eerste plaats voor jou! Ik herken het goed hoor, Ik kan me de buikpijn rond het spreken van de bedrijfsarts zó goed herinneren!

Maar weet je. De meeste negatieve verhalen over bedrijfsartsen zijn verhalen van artsen die bij bedrijven zitten die druk uitoefenen om de medewerker zo snel mogelijk weer aan de bak te hebben. Dat zou nooit mogen, aangezien die volledig onafhankelijk zou moeten zijn, maar soms gebeurd het. Maar jou directrice staat volledig achter je en vertrouwd op je psycholoog. Top dan toch! Zeker dan is er werkelijk geen enkele reden van de bedrijfsarts om druk uit te oefenen en je weer aan het werk te dwingen.

Zijn taak is jou begeleiden naar reintegreren als de tijd daar is. Zijn taak is niet jou kostte wat kost direct weer aan het werk te krijgen en jou dwars te liggen. De bedrijfsarts is geen boeman!

Wettelijk is vastgelegd dat ze binnen een bepaalde periode een probleem analyse moeten opstellen om de reden van ziekte in kaart te brengen en daar een globale tijdlijn en plan van aanpak bij op te stellen. Grote kans dat de arts zegt dat je nog maar even de tijd moet nemen om weer wat ontspanning een krijgen en dat ze op een gegeven moment dat document zal willen opstellen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-05-18 11:06

Geplaatst door de TopicStarter : 16-05-18 11:06

Jolien, nou echt ja.. Heb vaker zulke klachten, maar nooit iets achter gezocht. Meer zo van, te laat gaan slapen, te druk geweest. Maar het waren gewoon signalen dat ik stelselmatig over mijn grenzen ging zonder dat ik dat echt doorhad.

Bij heel veel wat ze zei, twijfel ik nu ook. Ze beseft wel het misbruik, maar niet de dingen die buiten dat om gebeurd zijn. Dat denkt ze te kunnen beredeneren, uit te leggen. Maar heel veel dingen zijn gewoon niet uit te leggen.
En als ik het zus ervaar en zij ervaart het zo. Dan houdt het op.. Ik kan haar niet mijn gevoel naar binnen duwen en zij kan mij er niet van overtuigen dat 'het niet zo bedoeld is' of 'dat hij echt wel van mij houdt'
Ze heeft ook gewoon een verwrongen beeld van wat een vader zou moeten zijn volgens mij. Als je alles maar blijft bagatelliseren, ga je dat vanzelf geloven.

Ik heb nog steeds de hoop ergens dat ze dat in gaat zien. Ze doet wel echt haar best. Het zal een grote tegenvaller zijn als dat uiteindelijk niet het geval blijkt te zijn..
Ik ben zo klaar met deze situatie..!
Ik zal inderdaad moeten leren om mijn geluk daar niet vanaf te laten hangen. Maar hoe kan dat als je niet bij je familie op bezoek kunt, (want die weten van niks en het is geen optie om de boel zonder begeleiding oid open te gooien, omdat we een aantal mensen in de fam hebben die dit heel verkeerd op gaan pakken) vrienden werken/zijn druk, broer en zus zei ik bijna niet meer..

Shiloh, ik probeer het inderdaad wat los te laten. Maak me zorgen om dingen waar ik vroeger zo overheen stapte. Uiteindelijk komt het allemaal wel op zijn pootjes terecht, al zal er wel veel moeten gebeuren.

Vandaag net zo'n dag als gisteren helaas.. Ik voel me weer eng somber

Denk dat ik de hele situatie maar wat meer naast me neer moet gaan leggen. Even afstand zou fijn zijn. Maar dat is lastig. Het zit constant, altijd en overal in mijn hoofd.. Als een zware, duistere deken

**Geplaatst**: 16-05-18 11:51

Geplaatst: 16-05-18 11:51

Heftige dag Frarill, en weet je, de kans dat je moeder volledig jouw kant gaat kiezen, zal erg klein zijn. Zij leeft al zolang met jouw vader samen.

Was jouw psych / een onafhankelijke derde bij het gesprek?

Ik weet niet of je wat met onserstaande kunt, maar ik schrijf het toch maar op.

Mocht je toch een volgend gesprek gaan krijgen, neem nu alvast standaard een pen en een stukje papier mee. Mocht je je voorbeelden herinneren, kun je ze direct vastleggen, hoef je er niet mee rond te blijven lopen. Dan liggen ze vast . Dit geldt ook voor de juiste woorden / zinnen die je zou willen zeggen.

En mocht je weer met je moeder spreken, geef dan aan dat jij inmiddels wel van haar begrepen hebt dat je vader het zo niet heeft bedoeld, maar dat jij je niet gehoord voelt / door je moeder afgewezen voelt als zij je vader zo blijft verdedigen. Jij wilt eigenlijk dat zij zegt: "Ik hoor wat je zegt. Ik vind het vreselijk dat jij dit zo ervaren hebt.". Daarmee hoeft ze haar man niet af te vallen, maar erkent ze ook jouw leed.

Mbt die zware zwarte deken (die ik wel herken), zijn er kleine dingen in en om het huis waarvan je weet dat er heel even een kleine glimlach om je mond komt? Ook al is het maar voor 1 seconde? Ik had dat met mijn vogelvoederhuisje dat ik in februari heb gekregen en opgehangen. Af en toe kwamen daar vogeltjes eten. En in die paar minuten per dag, stond ik even stil, hoefde ik niets en genoot daarvan. Met min camera in de aanslag. Daarna werd het weer zwart. Tot het volgende eetmoment. En totdat ik me op een dag besefte dat het minder zwart werd. Kiezen met gezond egoïsme!!! En soms gebeurt er iets kleins en is het weer zwart. Dan besef ik me dat ik dus nog lang niet beter ben. Even een reminder zodat ik niet harder ga dan ik kan / mezelf weer op de tweede / derde / tigste plek zet.

Ik hoop dat jij ook nog af en toe van die kleine geniet momentjes hebt.

En vergeet niet dat wat jij maandag gedaan hebt, ontzettend zwaar was, een enorme prestatie was. Als je een marathon had gelopen, zou je ook moe zijn en rust nemen. Jij hebt psychisch een marathon gelopen hè....

En voorts: enorme chapeau voor de post van joolien

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-18 12:53

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-18 12:53

Binnenkort ga ik gebeld worden door de bedrijfsarts. Wat is handig om te zeggen, wat niet? Krijg het niet zo goed op een rijtje in mijn hoofd..

Rocamor, de kans dat mijn ma volledig mijn kant kiest, is 0. Ze houdt ten eerste van hem en ten tweede is kiezen voor hem de weg van de minste weerstand.

Mijn psych was erbij en de mw'er van mijn ouders.

Alles opschrijven, is wel een slim idee. Misschien is het ook slim om mijn psych te vragen om me te helpen nog meer nadruk te leggen op wat er echt is gebeurd, en wat het met mij deed. Ik hoop dat mijn ma's ogen geopend worden. Ze zit zo verstrikt in haar ideeën. Ze heeft ook vaak gezegd vroeger tegen ons dat ze het zo jammer vond dat we zo negatief naar mijn pa keken. Zij kende een hele andere man. In plaats van dat ze mijn pa aanpakte en hem vertelde dat wij daar ook recht op hebben..

Misschien doorziet mijn psych het systeem van ons gezin nog niet helemaal. Mijn ouders vertellen natuurlijk iets totaal anders dan ik. Maar dat is meer dan een meningsverschil. Dat is onderdeel van het verwrongen systeem. Dat moet blootgelegd worden. Er moet meer gebeuren dan zus en zo is er gebeurd en dit deed het met mij, Denk ik.
Zo maar een hersenspinsel..

Afgelopen gesprek met mijn psych hebben we het gehad over mijn kritische gedachten en hoge eisen. Die maken ook dat ik me ongelukkig voel. Daar probeer ik nu op te letten. Dat ik mezelf niet zoveel omlaag aan het halen ben en dat 90% ook goed genoeg is in plaats van 100%. Ik leg mezelf een enorme druk op. Qua werk en thuiszitten voel ik me enorm falen en dat probeer ik te compenseren door qua huishouden, voeding, sport perfect te zijn. Maar ik ben er inmiddels achter dat ik daar niet gelukkig van wordt, wat ik wel echt dacht.

**Geplaatst**: 18-05-18 13:06

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-05-18 13:06

Dat laatste: herkenbaar. Inmiddels kan ik het loslaten en doe ik enkel nog de dingen die echt moeten of dingen die ik echt leuk vind. Van het sporten (halfuur op crosstrainer) naast het poetsen knuffelen lopen prutsen en evt longeren of rijden met de paarden werd ik zo intens moe dat ik daarmee móest stoppen van psych en bedrijfsarts

.

Mbt de bedrijfsarts. Wat wil je kwijt. Je bent een enorme perfectionist en pleaser. Dat icm jouw jeugd en de enorme werkdruk hebben gemaakt dat jij nu niet in staat bent om te werken. Dit is opgelegd door psych en besproken met de directie van je werk. Dit wordt door jouw psych elke week of twee weken gemonitord. Jij bent nu vooral bezig om jouw energie niveau acceptabel te krijgen. Zodra dat betert, gaan jullie ook aan de slag om jouw zelfkennis positief te krijgen en je weerbaarder te maken. Door het enorme gebrek aam energie (veel slapen, donkere gedachten, huilbuien) is dat nu teveel.

Zoiets?

**Geplaatst**: 18-05-18 13:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-05-18 13:26

Ik zou niet te uitgebreid gaan doen, vertel hoe het nu gaat, wat je ervaart, psychisch en lichamelijk. Dat is eigenlijk voldoende. En laat hem de vragen stellen, dan komt het vanzelf wel

**Geplaatst**: 18-05-18 18:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-05-18 18:26

Ik sprak net mijn beste vriendin, die zit nu ook ziek thuis.

Zij merkte dat ze overliep in wat ze allemaal "moest" ze kreeg geen grip meer op hoe haar dag eruit moest zijn en wat ze allemaal nog "moest" vs ontspannen en uitrusten.

Zij heeft nu samen met haar coach een dag planning gemaakt.
Tussen dan en dan opstaan
Tussen dan en dan douchen, ontbijten, hond uitlaten.
Van dan tot dan max zoveel uurtjes "werk" (en met werk wordt dan bedoeld, taakjes die "moeten" , huishouden, administratie, taakjes die zijn blijven liggen, nadenken over haar opleiding, dingen uitzoeken voor haar toekomstige opleiding, iemand moeten bellen etc etc.)

Van dan tot dan lunchen,
Van dan tot dan, vrije tijd
Van dan tot dan koken en eten...

Etc. En ergens voelt het heel strak, maar het voelt voor haar ook heel bevrijdend, omdat ze zich dan in de tijd dat ze mag ontspannen ook echt mag ontspannen, want daar is het nu eenmaal tijd voor. Als ze zich dan iets bedenkt wat nog moet, schrijft ze dat op een lijstje en de eerst volgende keer dat er "werk" tijd is ingepland, pakt ze het op.

Op die manier krijgt ze ritme in haar dag, maar ook balans tussen dingen die (al dan niet zelf opgelegd) moeten en tijd die nodig is om te ontspannen, uit te rusten en te herstellen, zonder dat ze zich over dat laatste schuldig/falend hoeft te voelen als ze niks doet.

Voor mij zou dat totaal niet gewerkt hebben, maar voor haar werkt dat heel goed. Uiteindelijk werkt het voor iedereen anders, maar misschien is het iets dat voor jou ook zou kunnen werken? Daarom deel ik het.

Bedrijfsarts gewoon kort en bondig vertellen hoe het gaat, welke stappen je zet (therapie met name) en duidelijk vertellen wat het advies van je therapeut is (niet werken). Hij/zij zal inderdaad zelf de vragen stellen. Zolang je eerlijk bent kun je het nooit verkeerd doen

. Als je twijfelt of je wel goed kunt duidelijk maken waarom je thuis zit en waarom je niet kunt werken, dan gewoon vertrouwen op het advies van je therapeut. Die was heel duidelijk dat het niet verstandig is om te werken.

**Geplaatst**: 18-05-18 18:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-05-18 18:39

Over de telefonische afspraak met de bedrijfsarts zou ik me geen zorgen maken. Aangezien je werkgever je ruimte geeft voor herstel en het een telefonische afspraak betreft, zal het niet veel meer zijn dan een formaliteit.
Wat betreft het verhaal van je familie... Ieder gezinslid heeft een eigen variatie op de familiebiografie. Mensen onthouden en waarderen ervaringen verschillend, zelfs in een harmonieus gezin. Voor jou is belangrijk dat je rust en begrip vindt wat betreft jou ervaringen. Je familie veranderen is onmogelijk, hoe graag je dat ook zou willen.

**Geplaatst**: 18-05-18 20:45

Geplaatst: 18-05-18 20:45

fjaril schreef:
Rocamor, de kans dat mijn ma volledig mijn kant kiest, is 0. Ze houdt ten eerste van hem en ten tweede is kiezen voor hem de weg van de minste weerstand.

Dit is precies waarom ik je eerder vroeg waarom je die gesprekken met je moeder überhaupt aan gaat. Ze heeft altijd voor hem gekozen, al die jaren.
Dus wat is jouw meerwaarde in die gesprekken, waarom is dit voor jou zo belangrijk?
Ze heeft jaren geleden al voor hem gekozen en heeft dat tot nu toe altijd gedaan...
De rest is daar blijkbaar ondergeschikt aan, zoals ik het nu lees.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-05-18 19:14

Geplaatst door de TopicStarter : 20-05-18 19:14

Wat veel reacties, vind het zo ontzettend fijn dat jullie meedenken. Heb het al vaak gezegd geloof ik

Rocamor, ik probeer inderdaad dingen te doen waarvan ik weet dat ik er vroeger lol aan beleefde. Soms heb ik dan even zo'n opleving en vind ik het weer eventjes echt leuk. Dat is dan even een geniet-momentje.

Shiloh, dat is inderdaad wat ik probeer te doen! Heb ik het met mijn psych ook over gehad. Meer regelmaat aanbrengen in mijn dagen. Zeker nu ik ze zelf in moet vullen!

Wendy, de reden is dat ik me wil uitspreken maar mijn ma. Ik wil dat ze weet hoe ik het heb ervaren, wat het met mij gedaan heeft (en nog steeds doet) en wat ik van haar nodig heb. En omdat ik het een kans wil geven. Ik heb tijdens het gesprek gezien dat ze het echt wel wíl. Het is dubbel. Aan de ene kant heb ik ook zoiets van: is dit wel slim? Maar aan de andere kant zal het altijd blijven knagen als ik dit nooit gedaan zal hebben. En hoelang ik ook wacht, het blijft eng en moeilijk.
De neiging om er te hoge verwachtingen van te hebben en de confrontatie met de werkelijkheid is zuur, heel zuur. En ergens zit er wel nog steeds een stukje hoop, al is de kans klein dat het zal gebeuren.

Wat betreft de tips voor de bedrijfsarts, bedankt! Ik weet nu wel ongeveer wat ik ga zeggen.
Stiekem hoop ik dat hij op een slecht moment zal bellen. Hoe slechter ik me voel, hoe makkelijker het is om de waarheid te vertellen.

De afgelopen dagen waren weer prut.. Ondanks dat ik thuis zit, gaat het niet beter met me. Zelfs slechter. Misschien ook niet zo heel gek gezien alles wat er gebeurd is. Maar het is niet leuk. Wanneer stopt die neerwaartse spiraal?

**Geplaatst**: 20-05-18 23:09

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-05-18 23:09

Heel vervelend dat het slechter met je gaat. Wel fijn om te lezen dat je af en toe kleine genietmomentjes hebt.

Ik hoop voor je dat je snel het diepste punt hebt bereikt. Je hebt zolang in een overlevingsmodus rondgelopen. Om alle ballen hoog te kunnen houden. Nu zijn die ballen vervangen door het meest belangrijke: jij. Dat is al een hele stap

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-18 23:40

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-18 23:40

Iets positiefs te melden!
Ik heb de laatste dagen minder last van dat opgejaagde, rusteloze gevoel. $*\o/*$
Kan weer meer normaal rustig iets doen. Heb weer met plezier aan mijn hobby gewerkt die ik al maanden niet meer aangeraakt had. Kan weer bijna fatsoenlijk mijn huis opruimen zonder in de stress te schieten, kan weer fatsoenlijk eventjes op de bank zitten om niks te doen.

Ben vandaag weer eventjes naar mijn werk geweest. Dat was wel even een confrontatie. Ben twee uur geweest, maar pfoe.. Gelijk op standje overleven, stress schoot naar de 100. Niet perse om de werkzaamheden, al is het zo dat ik echt wel heb ingeleverd qua werk uitvoeren. Kortere spanningsboog, minder overzicht enzo. Maar die onveiligheid die ik ervaar, de mensen om me heen, die prikkels.. Mijn hersenen liepen gelijk weer vast..

Ben moe en met hoofdpijn weer naar huis gefietst en heb echt wel een paar uur nodig gehad om bij te komen.
Woensdag wil ik weer even gaan en dan korter, want ben wel iets over mijn grens gegaan.
Snap nu ook pas was een marteling ik mezelf dag in dat uit aangedaan heb de afgelopen tijd.
Maar het maakt me ook een beetje bang voor de toekomst. Want de oorzaak is nog echt niet opgelost en dat gaat nog veel tijd nodig hebben.
Ik baal ervan dat ik niet normaal kan functioneren. Ik heb zoveel meer in mijn mars, ik wil zo graag iets voor het bedrijf betekenen, laten zien wat ik waard ben. Maar ik voel me niks waard, ik voel me dom, raar, lastig, overbodig..

Eind deze week heb ik een gesprek bij de bedrijfsarts.

**Geplaatst**: 29-05-18 07:25

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-05-18 07:25

Ho ho. Jij functioneert momenteel heel normaal. Voor iemand met een burn out. De meeste mensen hadden al veel eerder 8 stappen terug moeten doen omdat ze minder sterk zijn. Jij hebt gekeerd geleerd dat je enkel iets waard bent als je 120% of meer moet doen. De komende maanden mag je gaan leren dat jij net zo waardevol bent bij gewoon 100%. Nu jezelf daarvan nog zien te overtuigen.

De komende maanden (!) zul je stapje voor stapje telkens iets meer energie krijgen. En ongetwijfeld ook terugslagen. Dat zeg ik niet omdat ik je wil ontmoedigen. Wel om jou, met jouw enorme verantwoordelijkheidsgevoel en (onterechte) minderwaardigheidsgevoel te laten weten dat dat kam gebeuren en dat dat niet ligt aan jou of dat je jezelf saboteert.

Ook vind het echt super dat je al wat energie hebt gevonden om weer wat te genieten. Die energie heb je straks vast nodig om de confrontatie met jouw demonen (beter mijn best doen om gezien te worden en daarmee stelselmatig gruwelijk over je grenzen gaan) aan te kunnen gaan.

Dus voor nu: geniet, rust, geniet, rust. En sterkte! Nu mag hij op 1 staan

**Geplaatst**: 29-05-18 10:43

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-05-18 10:43

Hoi meis,
het is nu dinsdag - begrijp ik dat er zowel gisteren als morgen een bezoek aan het werk geweest is en gepland staat...?
Zo ja: dat is hartstikke veel.
Accoord - ik herinner mij dat je het had over halve dagen werken 'omdat je anders alleen maar angstiger wordt'. Dat is een argument, maar het hoort bij 'hoe houd ik een angststoornis "klein"'. Je kunt als je een angststoornis hebt beslist stommere dingen doen dan het onding klein houden...!
Maar nu bij jou is er meer dan een angststoornis aan de orde. (En wat is kip en wat is ei: als je enkel en alleen kunt functioneren met een fikse hoeveelheid stresshormonen in je lijf, dan ziet het er al snel uit als een angststoornis.)

Dus overleg uitgebreid met je psycholoog en bedrijfsarts...!
Zogezegd met de een over wat echt voor jou goed is - met de ander over wat er van jou verwacht wordt. (1x per week een uur tijdens de lunch je gezicht laten zien is al heel wat.)

En fijn dat het opgejaagde gevoel aan het minderen is...!
Een eerste stapje in de richting van herstel van burnout...!

**Geplaatst**: 29-05-18 14:55

Geplaatst: 29-05-18 14:55

Doordat je in het verleden de signalen stelselmatig hebt genegeerd, staat je lijf heel snel in de alarmstand.
In een situatie van Burnout is je hele stresssysteem ontregeld. Dat je niet meer kunt wat je voorheen wel kon, is dus normaal. Je bent niet dommer of minder geworden. Juist niet!
Je lichaam moet ontladen en opnieuw ingeregeld worden. Daar gaat maanden overheen. Hoe beter je voor je zelf zorgt, hoe sneller het uiteindelijk gaat. Neem de signalen van je lijf vooral serieus door stress zoveel mogelijk te vermijden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-18 21:52

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-18 21:52

Ik denk niet dat ik echt een burn out heb.. Zal wel overeenkomsten hebben, maar de verhalen die je daarover leest, herken ik niet echt. Ik ben lichamelijk niet uitgeput. Vandaag bijna 40km gefietst. Met een burn-out red je dat toch niet?
Het zit vooral in mijn hoofd. Die radertjes lopen gewoon voor geen meter en bij een iets te hoge druk loopt de boel vast.

Zolang ik niks moet, gaat het langzaam steeds beter. Begin deze week schreef ik hier dat ik eindelijk wat rust in mijn hoofd ervaarde. Dat is na een paar dagen (blijkbaar) teveel doen, weer verdwenen helaas..

Maandag paar uurtjes werk, dinsdag psych en naar een vriendin, vandaag 1 uur werk en naar een vriendin. Dat is het en ik ben weer terug bij af! Kwam ik net weer een beetje tot mezelf en kon ik net weer wat meer in het moment zijn...
Toch wel een stap terug gedaan. En het is ook wel duidelijk voor me waar ik nu dus sta.. Ga nog steeds over mijn grenzen heen blijkbaar. Maar dat merk ik dan pas achteraf.
Dit herken ik dan weer wel qua burn-out, maar ik denk dat een groot deel ook angst-gerelateerd is. Dat gevoel van onveiligheid als ik mijn huis uitstap. En al helemaal als ik op mijn werk ben. Dan zit hij tegen het plafond. Dan doe ik qua werk niet veel (lukt ook niet, want zit compleet in de overlevingsmodus), maar is het vooral die angst die praten speelt en zorgt dat alles zover energie kost.
Ik denk dat de burn-out of hoe je het noemen wilt een gevolg is van de angst. En dat die burn-out er nog niet helemaal is, maar in combinatie met die angst is het teveel.

Ben benieuwd wat de bedrijfsarts gaat zeggen. Ik hoop echt dat ik eerlijk kan zijn.

Ik vind het zo gek dat ik nu hier sta. Voor de vakantie werkte ik fulltime en na een vakantie is het ineens op! Niet dat ik doodmoe ben, maar gewoon dat ik het niet bij elkaar geraapt krijg in mijn hoofd.

**Geplaatst**: 30-05-18 22:05

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 30-05-18 22:05

Het feit dat je kapot bent na het doen van kleine afspraken, is weldegelijk b-o gerelateerd. Dat je daarna 40 km kan fietsen is heel wat anders, sporten is namelijk juist heel goed in geval van b-o, want je maakt ook weer happy stofjes in je hoofd aan. Sporten geeft je dus energie, afspraken nemen je energie. Want met sporten ga je niet over je grens, en met de afspraken wel.

Als ik het zo lees zou ik vooral nu even niet naar je werk gaan. Kijk, was het nou helpend, dan is het goed. Maar als je je zo slecht voelt, werkt het alleen maar averechts, dus heeft het geen nut. Dan zou ik eerst met de peut aan de gang gaan om die angsten die ermee gepaard gaan aan te pakken, en dan kun je met een hele andere instelling naar je werk gaan. Dan zal je in het begin ook nog heel veel spanning hebben, maar een goede peut geeft je tools om daarmee om te leren gaan, zodat het beter wordt. Ook niet met een week, maar dan zal er iig een stijgende lijn in zitten. Dat doet het nu niet. Je hebt er nu namelijk niks aan als je in de overlevingsstand gaat, want dan ga je dus alleen maar over je grens. En laat dat nou de grootste energievreter zijn

**Geplaatst**: 31-05-18 07:36

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-05-18 07:36

Je klachten kunnen zeker ook voortkomen uit iets anders dan een burn-out, maar belangrijker dan het labeltje is denk ik dat je een manier gaat vinden om met die klachten om te gaan. En daar ben je denk ik wel goed mee op weg!

Dat je terug over je grenzen gegaan bent en je daardoor weer minder goed voelt, is niet zo vreemd. Je bent zoveel jaren over je grenzen gegaan.... Je bent pas sinds kort op een andere manier aan het omgaan met je eigen grenzen. Het vraagt tijd om die je die nieuwe manier helemaal eigen te maken en om de "oude" door de "nieuwe" manier te vervangen. Je bent eigenlijk een gewoonte aan het vervangen. Dat vraagt veel tijd.
Neem deze situatie, deze terugval als leerpunt. Ga eens terugkijken naar wat er voor jou teveel aan was, wat de eerste tekenen waren dat het terug minder met je ging enz. Daar kan je heel veel waardevolle informatie uithalen om in de toekomst zulke moeilijkere momenten eerder te herkennen, sneller je grens te herkennen en daarmee rekening te houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-18 10:07

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-18 10:07

Thanks Pateeke, daar heb ik wat aan!

Gesprek met de arbo-arts (dus toch geen bedrijfsarts..) is klaar. Ik mag voorlopig niet werken.

Psych zei trouwens dat meer dan een keer per week emdr teveel is, dat ik dat niet moet gaan doen.
Janneke, jij zei toch juist dat dat zeker de eerste keren wel aan te raden is?

**Geplaatst**: 31-05-18 11:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-05-18 11:39

Fijn ts, dat ook je arbo arts het opvolgt.

Nu is het zaak om je lichaam en geest tot rust te laten komen de komende maanden.

Heb je ook advies gehad mbt omgang met je werk cq collega's? Meestal adviseren ze om eens per week of per twee weken even een bakkie koffie te gaan doen maar dan niet praten over het werk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-18 11:44

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-18 11:44

Ze adviseerde inderdaad wel een koffiemomentje te pakken. Dat ga ik ook zeker doen. Met mijn directrice moet ik gaan kijken hoe we dat in gaan vullen.

**Geplaatst**: 31-05-18 12:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-05-18 12:20

Herkenbaar. En dan niet stiekem toch wat werk overpakken

**Geplaatst**: 31-05-18 12:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-05-18 12:39

Fijn dat ook de arbo arts het advies geeft nu niet meer te gaan werken. Wat EMDR betreft vond ik 1 keer in de week voldoende, meer tijd moet je er ook weer niet tussen laten zitten en het is mooi als de gelegenheid er is om na een paar dagen weer te komen als de beelden toch niet goed weg zijn.

Ik heb heel veel baat gehad bij EMDR, ongeveer 20 behandelingen gehad denk ik, die soms erg veel hebben gedaan, maar ik ben er heel erg door veranderd. Hou wel rekening met hoofdpijn na de behandelingen, ik had altijd op vrijdag EMDR (vanwege werk) en dan had ik het hele weekend hoofdpijn. Toch zou ik het meteen weer doen, het maakt veel los, maar ik sta nu heel anders in het leven.