Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-10-18 20:42

Geplaatst door de TopicStarter : 08-10-18 20:42

Ik zou nog wat van me laten horen
Het was een fijn gesprek. Ze hebben overlegd en besloten om een negatief advies te geven wbt het gesprek met mijn ouders. Daar was ik zelf ook al achter en ik ben blij dat hij er hetzelfde over denkt. Toch wel een bevestiging dat ik niet gek ben of problemen maak die er niet zijn.
We gaan verder met de EMDR. Ik heb gevraagd of het misschien beter zou zijn om eerst een ander trauma/beeld te pakken, maar hij zei dat het protocol is dat je eerst het meest heftige beeld pakt een dat je dan verder gaat met de minder heftige beelden.
We hebben erover gepraat waar het probleem ligt, waarom ik het zo moeilijk vind om mijn emoties te tonen. En we kwamen tot de conclusie dat het waarschijnlijk komt, omdat het trauma er van mijn ouders niet mag zijn. Bovendien maakt mijn vader er altijd een strijd van dat hij 'sterker' is dan ik. Mijn zwakke plekken gebruikt hij. En huilen is kwetsbaar. Sowieso mochten mijn emoties er niet zijn. Als ik boos was, werd ik uitgelachen of afgekafferd. Huilen werd genegeerd. Zelfs geen knuffel als ik huilend iets aan mijn ma vertelde.
Ik heb het al zolang alleen moeten doen en ik ken het niet om serieus genomen te worden in mijn emoties.
Dat alles bij elkaar. En daarbij ben ik bang voor wat er gebeurd als ik het wel toelaat. Nu red ik me zo goed en zo kwaad als het gaat, maar wat als ik mijn innerlijke kind meer laat spreken.. Dat lijkt me zo heftig.

Woensdag moet ik weer naar de bedrijfsarts. Ik ga steeds verder achteruit ipv vooruit. Iedere week een paar keer hoofdpijn, zo moe.. na twee uur werken doe ik niks meer de rest van de dag behalve hoofdpijn hebben, slapen, filmpje kijken en me ziek voelen. Ga inderdaad voorstellen om eens twee weken niet te werken. Als ik wel zou werken, zou ik dat alleen voor de ander doen en niet voor mezelf.

Mijn ma belde me van de week ineens. Heb geappt dat ik nu even niet wil bellen. Wenst ze me heel veel sterkte toe en zegt ze dat ze hoopt dat we het contact gauw weer kunnen herstellen.
Ik snap haar echt niet. Hoezo verantwoordelijkheid afschuiven?? Zíj is er de reden van dat ik geen contact wil!!
Ze snapt het echt niet, of ze wil het niet snappen.
Volgens mij doet zij hetzelfde als pa, alle emoties van zich afschuiven, niks toelaten. Dan kan je zonder problemen je kind met al haar problemen buiten je leven zetten en doen of er niks aan de hand is. Hoef je jezelf ook niet schuldig te voelen. Zolang als het gaat doen alsof je een gelukkig huwelijk hebt.. Rare mensen op deze aardbol..
Maar het doet flink pijn.. het ergste vind ik nog wel dat ze het mij afnemen om een liefdevolle dochter te kunnen zijn. Ik kan niet van mijn ouders houden en ik zou dat gevoel zo graag willen ervaren.
Hoe het is om van je ouders te houden.

Wendy, wat rot zeg.. herkenbaar ook.
Knap dat je dat overwonnen hebt!
De confrontatie kan inderdaad altijd nog.
Laat het nu los. Moet mezelf meer op de eerste plaats zetten en mezelf niet te snel laten overhalen voor een gesprek, terwijl ik er nog niet klaar voor ben. Ook al schreeuwt de rest van de fam dat het door mij komt dat we met zijn allen niet verder kunnen. Laat ze hun eigen verantwoordelijkheid nemen in plaats van alles op mij af te schuiven.

**Geplaatst**: 08-10-18 22:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 08-10-18 22:01

Fijn dat je wat van je laat horen. Was heel benieuwd hoe het nu gaat.

Je schrijft dat je wilt voorstellen om 2 weken niet te werken. Probeer wat daadkrachtiger te zijn. Je gaat komende 2-4 weken niet werken. Eea in overleg met je psych. Om zodoende je energie lek op te kunnen sporen. De 2 uur werken zijn momenteel niet in balans met de energie die het je kost.

Neem het heft in handen. You are in control. Neem de rest mee. Jij weet wat je voelt. De rest kijkt alleen naar de buitenkant. Overtuig jezelf, en overtuig dan ook de ander. Doe het voor jezelf. Je bent het waard....

Jammer dat je de goedkeuring buiten jezelf legt. Jij wilt een goede dochter zijn. Jouw ouders lijken echter een ander type te ambiëren. Zij kunnen daarin weinig tot niet veranderen. Jij HOEFT daarin ook niet te veranderen. Want dan ben je niet meer Fjaril, maar het-plaatje-dat-de-ouders-van-Fjaril willen zien.

Je familie kun je helaas niet kiezen. De manier hoe je met de omgaat (of niet....) wel.

Ik hoop dat je je emoties durft los te laten. Te accepteren dat ze bij je horen. En dat ze prima zijn. Alle emoties. Want waarom mogen we wel lachen, klappen, juichen en joelen. Wel huilen van het lachen. Maar niet boos worden, huilen bij verdriet of afwijzing.

Maar da's moeilijk. Ik weet er ook genoeg van. Helaas.

**Geplaatst**: 09-10-18 09:33

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-10-18 09:33

Mensen zijn hele rare dingen.
Het is voor mij trouwens herkenbaar wat je schrijft qua emoties uiten.
Ook het stukje dat de ander gaat lachen als je boos bent

**Geplaatst**: 09-10-18 09:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-10-18 09:39

Wat erg joh, kind van narcistische ouders....ik hoop dat je snel uit hun invloed weg kunt...kap er gewoon mee, is heel moeilijk omdat je gemanipuleerd wordt en je schuldgevoel gevoed....

Ga eens het net afstruinen over narcistische moeder en narcisme...de invloed van je moeder is nl nog meer bij een kind en kan volledig killing zijn..

Zoek hulp, ik weet een platforum voor je, al je dat wil, pb maar.

Je bent niet de enige, je hebt geen idee hoe vaak het voorkomt en gelukkig kun je nu terecht bij ervaringsdeskundigen en hulpverleners die in dit segment werken..

Je zit dicht tegen een langdurende burn-out, waarvan de kern je ID is tov je gezin en dit zeer pijnlijke proces kun je niet allen, als je er geen 20 jaar mee bezig wil zijn.

Succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-10-18 16:38

Geplaatst door de TopicStarter : 10-10-18 16:38

De bedrijfsarts vond het slim om toch te blijven werken. Wel wat minder, twee keer twee uur. Omdat ik meer sociale angst krijg en we moeten voorkomen dat dat nog meer wordt.
Moet nog zien of ik dat volhoud..
Toen ik thuiskwam heb ik ergens nog energie gevonden om te lunchen toen ik thuis kwam en daarna van half twee tot nu geslapen. En weer hoofdpijn..

Met dit heerlijke weer

Zal een andere keer op jullie berichtjes reageren

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-18 13:24

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-18 13:24

Rocamor, mijn psych zei ook dat ik nog te loyaal naar mijn ouders ben.
Nu ook weer een dilemma. Heb tegen mijn ma gezegd dat ik voorlopig geen contact wil en inééns wil ze een dagje uit met mijn zus en mij. Grote kans dat het uiteindelijk niet doorgaat en ze terugkrabbelt, maar goed. Ik twijfelde meteen weer. 'Mama wil me zien!'
Maar nee, ik ga het niet doen. De reden is niet dat ze me wil zien. Dat geloof ik niet, want waarom nu ineens? Omdat ik afstand neem. Kom ik weer dichterbij, dan wordt ze weer geconfronteerd met de problemen en stoot ze me weer af. Zo laat ik me niet behandelen. Bovendien schuift ze haar fouten van de laatste tijd aan de kant zonder daar op terug te komen en denkt ze daar mee weg te komen. Ik dacht het niet.

Met wat ik schreef, bedoelde ik ook de wens om ouders te hebben die ik lief kan hebben. Ik mis het om van ouders te kunnen houden, dat gevoel.
Niet dat ik wil veranderen om de goedkeuring te krijgen. Want daar wordt ik ongelukkig van en het zal nooit goed genoeg zijn. Ik zal nooit die goedkeuring krijgen. Maar wel dat er van binnen een verlangen zit om liefde en dankbaarheid te voelen als ik aan mijn ouders denk. In plaats van angst, boosheid, heimwee en verdriet. Zij zijn het synoniem van mijn problemen en dat is zo tegennatuurlijk. Maar helaas wel de realiteit..

Die emoties.. heel moeilijk ja.. ik wil het, maar ik ben doodsbang. Zelfs in mijn dromen houdt het me bezig.

Hagelslag, pijnlijk..
Heb jij het uiteindelijk wel kunnen leren of heb je er nog steeds moeite mee?

Indestal, langzaam maar zeker kom ik steeds meer los. Een pijnlijk proces. Vergeleken met vroeger sta ik al meer op mijn eigen benen. En dat voelt bevrijdend!
Maar ik zit ook nog vast. Ergens hebben ze mij nog in hun macht, want de rest van de familie weet nergens van. En dus kunnen ze zich daar heel leuk voordoen, kan ik eigenlijk niet naar familiefeesten en word ik daar vervolgens binnen het gezin op aangekeken.
Waarom ik zo moeilijk doe en niet gewoon met hen (mijn ouders) ga praten.

Ik denk niet dat mijn moeder narcistisch is. Mijn ma zit klem. Ze is in de macht van mijn pa en probeert letterlijk koste wat het kost haar hoofd boven water te houden. Dat ze daarmee haar kind afstoot, zij dan maar zo. Dat gevoel drukt ze weg en ze maakt zichzelf wijs dat dit de manier is. En pa zal daar ook een vinger in de pap hebben, hoor. Zijzelf heeft echt geen ruggengraat. Ze neemt nooit zelf beslissingen. Vraag maar aan pa, zegt ze dan. Ze laat over zich heenlopen. Als ze ziek is en het huishouden moet doen, is mijn pa gerust de hele dag weg voor ontspanning. Want híj heeft het nodig, en híj is moe. En mijn ma accepteert het. Ik heb mijn pa nog nooit in mijn leven iets positiefs over mijn ma horen zeggen. En mijn ma nog nooit iets negatiefs over mijn pa.

Kan je me eens een pb sturen over dat platform?

Ik weet soms niet hoe dit allemaal opgelost moet worden. Zit nu bijna een half jaar thuis. Over een half jaar krijg ik al minder uitbetaald, over anderhalf jaar is de twee jaar voorbij. Mijn therapie loopt vast...
Er is zoveel en het voelt of alles op mijn bordje komt. Alsof ik de belangrijke beslissingen in mijn eentje moet nemen, terwijl ik niet kan overzien wat het gaat brengen. En dan bedoel ik openheid richting familie, beslissen hoe ik het met familiefeesten ga doen. Hoe mijn gezin me voor gek gaat verklaren dat ik er zo in sta. Ik weet niet welke partij de familie kiest. Straks ben ik degene die de familie uit elkaar jaagt en wordt ik meewarig aangekeken of ik een kronkel in de kop heb dat ik dit over mijn ouders durf te zeggen.
Hoe ik ooit weer fatsoenlijk aan het werk moet. Ik woon alleen, dus heb geen vangnet qua financiën.
En ook hoe ik rust in mijn eigen hoofd kan krijgen.. Elke dag is overleven.

Gelukkig doorziet mijn psych nu ook de hele situatie. Dat is fijn. Maar hij is ook niet helderziend en kan ook niet zo uit zijn mouw schudden welke stappen de beste zijn.
Als ik niet te maken had met familie, broer en zus, had ik allang aangifte gedaan. Laat ze maar voelen! Maar ja.. ten koste van mijn opa en oma, broer en zus vind ik dat een te grote, enge stap.

Een positief ding is toch wel dat werken gisteren beter ging. Ik heb meer lucht nu ik minder mag werken en na twee uurtjes was het wel tijd om weer naar huis te gaan, maar ik had niet het gevoel dat ik over mijn grens was gegaan. Hopelijk zet dit zo door.

**Geplaatst**: 13-10-18 13:53

Geplaatst: 13-10-18 13:53

Kun je niet alvast aangifte doen? Dat het vast ligt? Of melding maken? Dat het al wel bekend is, maar er pas wat mee gedaan wordt als jij er klaar voor bent?

Geen idee of dat kan hoor...

**Geplaatst**: 13-10-18 14:15

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-10-18 14:15

Ik heb heel erg moeite ermee mensen te vertrouwen.
Ik ben redelijk veel op mijn hoede en vertrouw slechts een paar mensen.
Mijn moeder zie ik niet als moeder maar als een zielig persoon.
Ongeveer 4 weken geleden waren we de 3 zussen een keer tesamen.
En voor ons is het puzelstukje qua opgroeien en zussenband tesamen gekomen.
We hebben veel gepraat en zijn tot de conclusie gekomen dat wij kinderen door een ouderfiguur tegen elkaar opgezet werden en dat we dus daarom geen goede band hadden.
Of slechts periodes waarin het goed was en dan ineens door een rare actie uitelkaar gerukt is.

Dus tsja ermee om gaan, het leven bestaat uit vallen en opstaan.
Soms letterlijk en figuurlijk.
En dat is niet makkelijk, vooral niet om je eigen weg te vinden.

Betreft je moeder, ik zou voet bij stuk houden.
Jij wilt tijdelijk geen contact, dan beslis jij wanneer je weer contact wilt.
Neem in kleine stapjes je leven in eigen handen.
Luister na je buikgevoel en je verstand.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-18 22:46

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-18 22:46

Rocamor, heb er weleens over nagedacht om eens een adviesgesprek aan te vragen. Dat is nog niet direct aangifte. Maar de stap is zo enorm. Ik weet niet of ik er goed aan doe.
Als ik het doe, doe ik het voor mezelf. Niet uit wraak, niet om medelijden te zoeken oid. Maar dan moet ik er voor mezelf wel wat mee bereiken.

Hagelslag, herkenbaar wat je schrijft hoor. Wat sneu dat je ouder zo te werk is gegaan.. Fijn jullie als zussen de mogelijkheid en openheid hadden om er samen zo over te praten. Maakt een hoop duidelijk, lijkt me!

Ik hou zeker voet bij stuk. Ze blijkt het al eerder voorgesteld te hebben aan mijn zus om samen wat te doen. Maar ze gaat wel voorbij aan een heel aantal dingen. Onder het vloerkleed schuiven, vind ze altijd een makkelijke oplossing. Vroeger, begin dit jaar zelfs nog, ging ik daar in mee. Ik miste het contact, nam het voor lief dat ik na afloop soms huilend naar huis reed, ik pikte het pestgedrag van pa. Omdat ik echt niet alleen kon zijn. Ik werd gek van mezelf en was constant voor mezelf op de vlucht. En dan maar bij mijn ouders..
Maar nu niet meer. Het doet pijn, maar het is beter zo. En ondanks de ontzettend zware momenten soms, weet ik dat ik het kan.

Vandaag heb ik mijn zus gesproken. Zij herkent de narcistische eigenschappen van mijn pa ook echt. Moet er nog steeds aan wennen, dat idee.. Narcisme.. vond dat altijd zo heftig.. is het ook natuurlijk. Maar mijn pa, mijn jeugd.. het helpt me wel om meer te kunnen geloven dat hij gek is en niet ik. Dat hij dat op mij projecteerde, is nu juist zijn gebrek.
Mijn zus vroeg ook nog naar het gesprek. Heb verteld dat ik het niet ga doen en waarom niet. Ze snapte het eerst niet goed. Hoe zou ik dan verder willen zonder gesprek. Want zonder dat gesprek zou pa nooit kunnen veranderen en ligt het gezin uit elkaar.. er zal gepraat moeten worden, want dat is de enige manier om dichter bij elkaar te komen. Maar toen ik doorvroeg hoe ze dat voor zich zag, besefte ze ook dat dat valse hoop is. Gelukkig! Weer ben ik niet gek. Het is fijn om te merken dat er langzaam meer ogen open gaan. En dan zal het ook makkelijker worden om een standpunt in te nemen tegenover mijn familie. En wie weet dat er dan m ooit ook een lampje zal gaan branden bij mijn ma. Maar dat zien we dan wel weer.
Ik ben er nu wel over uit dat ik ze niet hoef te redden, dat ik ze niet het hand boven het hoofd hoef te houden of te beschermen.
Ooit zullen mijn ouders de werkelijkheid, of in ieder geval de gevolgen ervan, onder ogen moeten zien.

**Geplaatst**: 13-10-18 22:51

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-10-18 22:51

Wat fijn dat je met je zus hebt kunnen praten en dat ze het ook zag. Dat is toch wel prettig hoor.
En nu weer rouwen om wat niet geweest is maar wel had moeten zijn. Want je hoe helderder de situatie wordt, des te meer verdriet en rouw komt er naar boven. Gun jezelf dat proces. Je hebt jaaaren geleden, dat kun je niet in een paar maanden tijd weer op de rit krijgen. Rouwen is een lang proces. Ik heb er zelf 2 jaar over gedaan.

**Geplaatst**: 14-10-18 04:56

Geplaatst: 14-10-18 04:56

Ik mis wel wat, en misschien nu nog nog een stap te ver is. Wel wat je uiteindelijk meer rust zou kunnen vinden.
Vergeet niet dat jouw ouders ook weer 'slachtoffer' zijn van hun systeem van familie. Ook hun hebben gedaan zoals ze dachten wat goed was. Ook hun hebben ouders gehad die ook op hun weer ouders hebben gehad.
Familie kun je op een gegeven moment inzien, oké dit is mijn familie. Ook al maken ze fouten en zul je echt de illusie opzij moeten zetten dat je ze zou kunnen veranderen veel. Doorzie bv dat je geen totaal andere wezens kunt creëren. Je strijd zo heel fel voeren, je kunt ook energie in andere dingen stoppen. Alleen nog gaan als jij denkt, oké, dat is voor mij net wel oké nog bv. Als ze vragen naar waarom kun je bv zeggen dat dit je zo goed uitkomt. Desnoods dat je ook nog naar iets anders moet. Of simpelweg dat je niet te lang tegen herrie of prikkels kunt.

Afstand gaan nemen van jou ouders. De beschuldiging kan, alleen het is vreselijk zonde daar in te blijven hangen. Schrijf het wel bv voor jezelf op. Alleen hou het ook voor jezelf. Hun / de hele familie ga jij alleen niet kunnen veranderen.
Wel in hoe je met ze omgaat. Af en toe ze zien en bedenken, oja dat is mijn familie. En laat verder zoveel mogelijk oordelen, frustraties bij dat wat was en je toch niet kunt veranderen. Je kunt hooguit zien, ze bent zo, en reageert zo, en kan goed zijn dat dat stuk nog niet goed is aangepakt.
Lees bv eens wie is van Hout/Jan Foudraine. Of Bessel van der Kolk/traumasporen. Je staat absoluut niet alleen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-10-18 11:37

Geplaatst door de TopicStarter : 14-10-18 11:37

Joolien, dat was heel fijn. Het is fijn om te merken dat ik langzaam maar zeker niet meer de enige ben die het doorheeft.

Sabri, mijn ouders zijn ook zeker product van hun opvoeding. Dat zie ik wel, maar dat neemt niet weg dat ze verantwoordelijk blijven. Ze hadden er ook, net als ik, voor kunnen kiezen om eerst hun eigen leven op orde te brengen. Mijn pa heeft mij in volle bewustzijn misbruikt. Keer op keer heeft hij bewust de beslissing gemaakt om naar mijn kamer te gaan, hij heeft bewust tegen mij gezegd dat het een geheim was, bewust mijn moeder voorgelogen dat het niet helemaal waar is wat ik zei. Mijn moeder was erbij als mijn pa sloeg, met me gooide, pestte. Ze heeft dat bewust geaccepteerd.
Ik zie in dat ik hen niet kan veranderen en dat hoeft ook niet. Ik zou nooit van mijn leven een normale omgang willen met mijn pa. Daar doe ik ook zeker niet stiekem om richting mijn ouders. Ze weten dat ik hem niet wil zien. En als ik niet naar hen toe ga, zeg ik ook eerlijk waarom. Die schone schijn ophouden, wat zij zo graag doen, daar ga ik niet in mee.
Maar mijn familie, daar bedoel ik ooms, tantes, opa, oma mee, daar is niks mis mee. Ik weet zeker dat ze het heel erg zullen vinden dat ze nooit wat geweten hebben, dat ze me nooit hebben kunnen helpen. En dat is wel iets waar ik het moeilijk mee heb. Mijn verleden staat als een donkere schaduw achter me als ik bij hen ben. Zij weten niks en ik moet enorm mijn best doen om het verborgen te houden. Dat geeft me veel stress en daarom kan ik ze niet zien. Terwijl zij er wel voor me zouden kunnen zijn.
Ik ga dat boek eens opzoeken, dankjewel!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-18 19:49

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-18 19:49

Vandaag weer gesprek gehad. We hebben nog meer uitgediept waarom ik het zo lastig vindt om mijn emoties te tonen en daarna hebben we nog een poosje EMDR. De volgende keer gaan we verder met een ander beeld om te kijken wat dat doet.

Verder gaat het niet echt lekker. Heb weer heel sterk de overtuiging dat ik er niet mag zijn. Dat uit zich bij mij in onzichtbaar willen zijn, me schamen voor mezelf. En het het meest vervelende, het gevoel of mijn keel wordt dichtgeknepen, waardoor ik een rare stem krijg. Daardoor ga ik me schamen, vind ik sociaal contact nog enger en is het cirkeltje rond. Ik kan er niet goed doorheen prikken. Ik kan neuriënd over straat lopen en nergens last van hebben en een tel later iemand groeten met een dichtgeknepen keel. Het is zo vervelend, want dingen die ik normaal gesproken leuk vindt, ergens een kop koffie drinken ofzo, ga ik nu ook liever uit de weg, alleen om mijn stem. Bij mijn psych heb ik er ook last van, waardoor ik me niet goed op de therapie kan richten, maar er alleen maar mee bezig ben om geluid uit mijn keel te krijgen. Ik durf het niet goed aan te geven, want ik schaam me er heel erg voor en ben bang dat het alleen maar erger wordt door er de nadruk op te leggen..
Maar het wordt meer en meer. Heb de laatste weken eigenlijk geen momenten gehad dat ik normaal kon praten.

nu durf ik in mijn hoofd dingen wel, is het mijn stem die me tegenhoudt.

**Geplaatst**: 16-10-18 19:58

Geplaatst: 16-10-18 19:58

Wat balen dat je stem zo doet. Dat zal te maken hebben met stress en spanning, er komt nu zoveel bij je los, emoties die je jaren hebt weggedrukt, dat je stressniveau omhoog schiet. De ene krijgt daarbij chronisch buikpiijn, de ander hoofdpijn, de een vermoeidheid en bij jou is t je keel. Je zou eens kunnen kijken naar ontspanningsoefeningen in de mindfullness om zo de stress te verlagen en zo misschien minder spanning te ervaren.
Een ander interessante insteek is voelen waarom je je zo schaamt voor je stem. Wat is daar zo erg aan? Wat denken anderen daarvan? Wat denk jij ervan? En dan, zijn die gedachtes reëel? Het feit dat we iets denken, wil niet zeggen dat het zo is. Mijn motto is altijd, je moet niet alles geloven wat je denkt. Ga met jezelf in gesprek, haal die gezonde jij naar boven, creëer een positieve mindset,door gezonde gedachtes te creëren. Om te spreken vanuit depressie, je bent niet depressief, je hebt een depressie. De depressie is niet wie je bent, en je kunt proberen om er los van te staan, om er stil bij te staan en te kijken wat doet die depressie met mij en wie ben ik zelf. Wat maakt dat de depressie me zo laat denken, en wat is een gezonde gedachte.

**Geplaatst**: 16-10-18 20:09

Geplaatst: 16-10-18 20:09

Heb je wel eens bedacht dat je keel zo dicht geknepen voelt en je stem zo verandert omdat je emoties en hetgeen je eigenlijk wilt zeggen binnengehouden worden?

Al die emoties, al die gevoelens willen eruit maar kunnen nog niet door je keel naar buiten.

**Geplaatst**: 16-10-18 21:33

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-10-18 21:33

Neuriën is prima...!
Ik denk ook dat het over emoties en je emoties niet mogen uiten (denk: schaamte) gaat.

Maar dat cirkeltje is wel heel naar!

Ik herinner mij een oefening bio-energetica waarbij het zo uitkwam dat ik alleen mijn keel kon ontspannen als ik mijn vuisten balde. (Verplaatsen van de spanning - niet ideaal, maar praten ging beslist makkelijker.)
...misschien iets om mee te experimenteren?

En een klein trucje om toch die kop koffie te drinken: eerst even kuchen en laat iedereen maar denken dat je enorm verkouden bent geweest en dat je stem kwijt was. (Dat laatste is een soort van waar. En uiteraard is het een tussenoplossing, gewoon om kleine, leuke genoegens mogelijk te maken - belangrijk genoeg!!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-18 17:25

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-18 17:25

Het is inderdaad spanning en ik geloof ook zeker in de uitwerking die je psyche heeft op je lijf. Dat het feit dat ik dingen uit moet spreken wat ik niet doe ervoor zorgt dat ik die klem op mijn keel voel.
Het helpt iets om mijn spanning te verplaatsen en vuisten te maken! Dan kan ik de spanning op een andere manier laten afvloeien.
Misschien valt het helemaal niet zo op als ik denk en hoor je het amper, wie weet. Ik probeer op mijn houding te letten, mezelf opbeurend toe te spreken en het niet te groot te maken. Mezelf leuk aan te kleden, zodat ik me zelfverzekerder voel.
En bovendien een goed excuus om regelmatig uit eten te gaan O:)

Maar leuk is het niet.

Ik merk wel dat het steeds moeilijker wordt om mezelf op te beuren. Dingen werken maar tijdelijk en mijn inspiratie begint op te raken.
Een eind wandelen was heerlijk, maar inmiddels kan ik de route wel dromen en te ver het bos in durf ik niet. Ergens een kop koffie drinken wordt ook normaal. En ik ben het zat mezelf zo voor de gek te houden, alsof ik het echt leuk vindt, want dat is niet zo.
Het is gewoon zo taai, slepend. Ik ben zo klaar met alles, het duurt zo lang. Ik doe zo mijn best en ik kom nergens. Of er een duiveltje in mijn leven is die telkens roet in het eten gooit. Iedere nieuwe insteek, iedere truc om andere inzichten te krijgen en verder te komen loopt vast. Ik ben boos op mezelf, maar dat mag niet, want dat is destructief. Ik wordt een beetje onverschillig, want wat maakt het allemaal nog uit? Mijn leven is toch al een grote flop. Ik zal mezelf nooit gelukkig kunnen maken. Ik ben zelf mijn grootste vijand.

Mijn haptonoom had er toch een andere visie op het gesprek met mijn ouders en zodoende hebben we het er over gehad 'wat als we het wel doen'. We hebben mijn doelen, verwachtingen bekeken en voor het volgende gesprek ga ik een begin maken aan een brief die ik dan zou voorlezen. Niet met het idee dat ik het echt ga doen, maar 'stel dat, wat zou ik dan zeggen'.

De peut van mijn ouders heeft contact gehad met mijn psych en gezegd dat hij het idee had dat mijn pa toch wel heel graag een gesprek zou willen. Ik word daar zo boos van. Mijn pa houdt totaal geen rekening met mijn gevoelens. Hij behandelt mij als een stuk vuil en bij zijn peut is hij de berouwvolle vent die het gesprek wel aan wil gaan. Ik snap het niet, ik snap er niks van. Ik voel me zo heen en weer geslingerd. Misschien denkt hij dat hij er makkelijk van af kan komen. Geen idee wat hij verwacht. Maar ik wordt zo woest op hem. Klootzak! Hij meent nog steeds dat hij er wel onderuit kan komen ofzo.
Ik wilde dat ik zo sterk was dat ik mij woede richting hem kon uiten. Dan kon hij het gesprek krijgen, als hij dat zo graag wil, maar niet zoals hij dat verwacht. Dan loopt hij een kopje kleiner de kamer weer uit!
Ik haat mijn leven. Ik haat mezelf. Dat mag natuurlijk niet, want 'dat is niet helpend'. Maar daar heb ik nu echt even schijt aan. ík ben gewoon de oorzaak dat ik niet verder kom. ík ben de enige die ervoor kan zorgen dat ik verder kan. En ík ben degene die problemen maakt die er helemaal niet hoeven te zijn. Dus als ík er niet was.. maar ja zo werkt het niet..

**Geplaatst**: 22-10-18 22:08

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-10-18 22:08

Je durft in elk geval boos te worden, dat hoeft niet in zijn gezicht. Leert hij toch niks van en hij heeft al genoeg tijd, inspanning en energie van je gestolen.

Dat pa nu wel wil "praten" heeft vermoed ik meer met controle over jouw kwijt raken te maken dan willen veranderen. Niet in investeren dus, enkel kracht putten uit feit dat jouw zelfstandigheid t.o.v. pa wel degelijk impact op hem heeft. Bescherm je winst en je nieuwe nog fragiele zelf door afstand te houden, jijzelf moet voor jouw prio 1 zijn, interactie met je pa (en ma vermoed ik ook) komt dat niet ten goede nu.

**Geplaatst**: 22-10-18 23:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-10-18 23:13

Even kort een reactie. Die boosheid die hebt is goed, maar dat kan ook voort komen uit weer dat kleine meisje die nog steeds niet krijgt wat ze eigenlijk van papa wil, namelijk liefde. En dan alles wat hij zegt of doet raakt je zo hard, en maakt je zo ziedend. En dan maakt het straks echt geen drol uit wat je tegen hem zegt, wat hij ook terug zegt. Want van binnen weet je dat hij nooit gaat geven wat je nodig hebt. En daar komt dat stuk 'rouwen over wat niet is geweest maar wel had moeten zijn'.

Schrijf vooral de brief, ongenuanceerd en vanuit je diepste gevoel en lees hem voor bij je peut. Zeg wat je wilt zeggen over hem, zodat je dat kunt ventileren en kunt onderzoeken wat die rouw nu is, wat het gemis is geweest. Daar aan werken zal veel effectiever zijn dan met je pa in gesprek gaan. Want zolang die deur open blijft, blijft er hoop en blijf je dst kleine meisje die nooit zal krijgen wat ze nodig heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-18 23:31

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-18 23:31

Ik weet het ook niet meer.
Het kan best met controle te maken hebben inderdaad. Voor mij zou het doel van het gesprek zijn dat ik de verantwoordelijkheid bij hen neerleg (of ze dat nou aannemen of niet) en dat ik er daardoor sterker uit zal komen, omdat ik me uit heb kunnen spreken.
Ben het meest bang voor wat er gaat gebeuren na mijn brief. Hun reactie.

Het stijgt me allemaal boven het hoofd. Ik weet dat ik zo niet verder kom. Ik weet niet hoe ik ooit verder moet.

Jolien, dat is inderdaad wat ook in mijn achterhoofd zit. De brief alleen met mijn psych bespreken. Want hoe hard ik ook mijn best doe me niks van hun reactie aan te trekken. Die wens om gezien te worden, blijft.
Hun reactie kan ik wel raden. Tranen, spijt betuigen, zeggen dat het vervelend is dat ik dingen zo heb ervaren en de hoop uitspreken dat we weer contact kunnen hebben.
En dan heb ik weer hoop gekregen, hoe hard ik ook tegen mezelf zeg dat het valse hoop is. Ik kan dat kleine meisje niet de kop in drukken. Vertwijfeling, verwarring. En uiteindelijk weer teruggegooid in het besef dat er nog steeds niks veranderd is.
Dat is voor mij het grootste nadeel.

Aan de andere kant is dit wel de enige mogelijkheid om me uit te spreken en mijn pa te laten zien dat ik niet meer dat kleine meisje van vroeger ben. Te zeggen dat ik hem verantwoordelijk hou voor wat er gebeurd is.

De boosheid is denk ik een stuk frustratie om de situatie. Dat ik zo hard knok, maar dat het wel lijkt of het me onmogelijk gemaakt wordt. Dat ik bij mijn psych moet lachen en rationeel ben en moet janken zodra ik in de auto zit. Dan denk ik: dit zou hij moeten zien, dan zou hij pas echt weten hoe moeilijk ik het allemaal vindt. Maar dat zal ik bij hem nooit laten zien. Bang dat ik me aanstel.
Dat ik het mezelf zo moeilijk maak.

De boosheid toen ik hoorde dat mijn pa een gesprek wil, was ook een stuk angst. Dat hij de hulpverleners om zijn vinger gaat winden.
Ik merk nergens aan dat hij spijt heeft. Hij negeert me, kleineert me. En dan nu dit.

**Geplaatst**: 23-10-18 04:37

Geplaatst: 23-10-18 04:37

Wat heeft je vader bij jouw therapie te maken. Is dat jouw wens geweest? Men heeft dacht ik toch echt een beroepsgeheim. Ik vind het eerlijk gezegd niet zo geweldig klinken. Agressie naar binnen trekken IPV op de ander richten en hup je hebt depressieve gevoelens
Meid ga svp op zoek naar andere hulp als dit niet oké en fijn voelt. Het is soms zoeken naar de speld in de hooiberg. Denk ook aan bv yoga, dans, creatieve therapie, mindfulness. Het is omvattend en veel wat je zou kunnen doen. Ook bij negatieve gedachten kun je je afvragen, helpt het? Jezelf zeggen ik mag bestaan zou denk ik beter voor je zijn. Je accepteren, schrijven, sporten en je boosheid in kwijt. Zoek bv Japanse krijgskunst als aikido of bv Zenmeditatie. Ga eens in de bieb of kringloop kijken naar wat leesvoer wat je raakt.

Concentreer je op de dingen die je weer verder helpen. Dit zet vrees ik zo alleen te weinig zoden aan de dijk. Verklaringen blijven zoeken, kun je blijven doen, en zal weinig echt oplossen. Je kunt beter proberen anders in je lijf te komen. Door voorgaande tips bv.
Je vader ook loslaten en meer op eigen benen komen. Je kunt ook jezelf gaan accepteren in plaats van te wachten op hoop op acceptatie van ouders die er eigenlijk niet(of niet nu en nooit niet) nog goed is geweest. Je ouders verander je niet. Wel hoe je er tegenaan kunt kijken. Let, dit is proceswerk en dit los je niet even in paar maandjes op.

**Geplaatst**: 23-10-18 10:43

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-10-18 10:43

En fjaril: dit is sowieso niet de enige mogelijkheid. Je kunt dit ook later nog doen. Je mag nee zeggen - en de relatie was toch al niet goed dus daar valt niets aan te verpesten.

Het hoeft niet, en het hoeft niet nu. Als jij er niet aan toe bent is het antwoord nee. Als je weet dat je toch weer hoop gaat koesteren, terwijl je ook weet dat je op dit moment die teleurstelling niet goed aankunt, dan is het antwoord waarschijnlijk ook nee.
Misschien dat dat later verandert en misschien ook niet.

Overigens - ik hoop dat je een plek kunt vinden (je huidige psych, een andere psych) waarbij je inderdaad kunt huilen als het nodig is, ipv dat uit te stellen tot de auto. Maar als het in de auto is, dan daar maar. Als die spanning er daar uit moet komen, is dat niet fout. De vraag is meer: is het spanning die eruit komt omdat je je tijdens het gesprek zo forceert?
Of is het spanning vanuit je leven die je misschien niet zo toont via dat gesprek maar waar het gesprek wel de ruimte creeert om dat (alleen) toch los te laten?

In het tweede geval denk ik namelijk: dat is wat het is, dat is nu blijkbaar waar je zit, als het je helpt is dat niet de verkeerde manier.
In het eerste geval (als je heel veel spanning hebt omdat je je masker ophoudt en het dus vooral een extra last is), dan is het misschien tijd om verder te kijken naar iets of iemand anders.

Maar in alle gevallen: jij mag kiezen! Je hoeft niet mee te gaan in de agenda van anderen, en zeker niet die van je ouders.

**Geplaatst**: 23-10-18 10:58

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-10-18 10:58

Wat zou ik je nu graag even een knuffel geven. Ik zit al de hele ochtend te bedenken waarom ik zo down ben, maar nu snap ik het. Jouw verhaal is zo vergelijkbaar met die van mij, dat gaf me toch even een tik, verdrietig zijn om wat niet is geweest, maar wel had moeten zijn. Door jouw verhaal beleef ik het proces bijna nog eens.
Maar dat is niet erg, want uiteindelijk hoop ik dat je wat aan mijn verhaal hebt.

Voor nu zou ik aangeven dat je niet meer wilt dat de peuten elkaar spreken, want dat werkt voor jou enkel averechts. En hoe is het contact nu met je vader, moeder en de rest van je familie?

**Geplaatst**: 23-10-18 11:50

Geplaatst: 23-10-18 11:50

Ik weet niet hoe oud je bent, maar breken met ouders kost tijd....en neem die tijd om alles op een rijtje te zetten en je kunt altijd weer terug om toch kontakt te zoeken.

Ik heb gebroken met mijn ouders, was een proces en sta al jaren achter deze beslissing, achteraf had ik het jaaaaaren eerder moeten doorzetten..... kennelijk was breken van mijn kant moeilijker dan van hun kant mij te missen...dan weet je dat je een goede beslissing hebt gemaakt.

Vergeet niet dat kinderen enorm loyaal naar ouders zijn ..en ouders enorm goed kunnen manipuleren, een kind die zijn ouders niet ziet is not done! Slecht kind! En breek daar maar eens door heen, omdat ook je omgeving mee oordeelt...snappen zullen ze het nooit..

Succes! Therapie is voor jouw zelf, je vader heeft hier niets mee te maken, laat hij zelf maar gaan en zichzelf in de spiegel gaan aanzien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-18 18:13

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-18 18:13

Bedankt voor jullie meedenken.
Was een hele lange reactie aan het typen waarom wel, waarom niet, maar dat ga ik toch niet doen. Ik waardeer jullie berichten enorm, daar gaat het niet om. Maar het is zo op de voorgrond aanwezig 24/7 (behalve dan als ik slaap) dat ik er niet goed van wordt.
Morgen moet ik werken en dat besef was echt even een moment van: oh ja, dat bestaat ook nog.
Het kan niet goed zijn dat het zo prominent aanwezig is dat alles er omheen wegvalt en dat het alleen op de momenten dat ik op mijn mobiel zit naar de achtergrond gaat. Waardoor ik dus veel te veel op mijn mobiel zit..
Ik ga er veel te diep over nadenken wat ik moet doen. Wel een gesprek, geen gesprek, later een gesprek... Ik ga me eerst maar eens proberen te richten op de brief. Daaraan beginnen is al een hele drempel. Komt tijd, komt raad.
Het geeft me nieuwe inzichten en dit proces maakt me misschien ook al sterker als ik nog geen besluit neem wat betreft het gesprek.

Dat huilen in de auto. Het is op zich al positief dat ik op dat moment contact kan maken met mijn gevoel. Dat is nieuw, huilen, boos zijn buiten mijn veilige huis.
Ik denk dat het is wat ik heb opgekropt, weggestopt tijdens het gesprek. En ook dat ik het gewoon niet weet. Alles spoelt als een tsunami over me heen. Ik overzie het niet. En ik moet mee met de stroom.
Ik voel me alleen. Iedereen die langs me loopt, niemand die weet hoe ik me voel, niemand die ik echt vertrouw. En dan komt ook het stukje boosheid richting mezelf. Want als ik nou eens mensen kon vertrouwen, durfde te huilen bij een ander, dan maakte ik het mezelf zoveel makkelijker.
Misschien dat er ooit een moment komt dat die emoties steeds dichter bij de kamer van mijn psych durven te komen, dat ik het idee van mijn ouders los kan laten en kan huilen.

Jolien, sterkte! En een knuffel terug
Ik heb helemaal geen contact met mijn ouders en familie. Alleen mijn zus heb ik afgelopen weken een keer gezien.
Mijn ouders houden denk ik nog steeds de schijn op van een normaal gezin. Die hebben niet extreem veel contact met familie. Behalve verjaardagen en af en toe een keer bij opa en oma op de koffie.
Dat maakt het wel eenzaam. Mijn verleden voelt als een grote donkere schaduw die overal met me meegaat. En die als zo'n sprongpoppetje uit een doosje telkens tevoorschijn komt als ik bij familie ben. Liegen, om dingen heendraaien, gesprekken sturen naar veiligere onderwerpen, niet negatief over mijn ouders zijn, ontzettend vermoeiend is dat. Eigenlijk ben ik constant mezelf aan het verbergen.
Hoe is dat bij jullie gegaan? Hebben jullie op een gegeven moment de familie ingelicht? Hoe? Wist de familie het al vanaf het begin?
Ik heb wel een tante waar ik mee zou durven praten, dus dat speelt soms wel door mijn hoofd.

En nu ga ik lekker Chinees halen. Durf ik eigenlijk nooit zo goed, want 'ongezond' 'ik wordt dik'
Maar onder het mom van niet mijn ouders ideeën opvolgen en lief voor mezelf zijn.

Edit, wat ik nog wilde schrijven. Gisteren in de supermarkt was ik lekker aan het rondsnuffelen wat ik wilde eten. Vind ik altijd wel relaxed. Maar nu, werd ik ineens een beetje draaierig. Of mijn benen niet van mij waren ofzo? Zweten. En het eerste wat ik dacht en wat ik echt níet van mezelf ken, was: 'Help, ik kan niet weg hier!' Wilde eerst nog rondlopen om mezelf ervan te overtuigen dat er niks aan de hand was. Maar toch maar naar de kassa gegaan, want wat als ik flauwval. Gelukkig stond er maar één iemand voor me bij de kassa. En wat ging dat traaaaag. Had het gevoel dat mensen het aan me zagen. Ik probeerde rustig te ademhalen en mijn lijf te voelen, mijn voeten op de grond. Dat lukte wel, maar het rare gevoel bleef. Buiten gekomen een diepe zucht en weg was het gevoel.
Ik ben bekend met het fenomeen paniekaanval (niet zelf, ik ken iemand), weet wat ik moet doen, wat ik wel of niet moet denken. Dat er niks misgaat. Dat het altijd goed is gegaan in de supermarkt en dat er geen reden is dat het nu niet goed gaat. Maar dat gevoel ging een eigen leven leiden. Het was niet heel extreem, maar wel rot. Misschien chronische hyperventilatie? Betrap mezelf er de laatste tijd op dat ik bijna nooit meer mijn schouders ontspannen laat hangen.
Denk dat de stress rondom alles toch zijn tol gaat eisen. Ik zit thuis, maar eigenlijk ben ik nog steeds fulltime aan het werk wbt therapie.