Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-01-18 20:36

Geplaatst door de TopicStarter: 01-01-18 20:36

Tamary, dat is het probleem. Alles geeft me angst. Ook de dingen die ik graag zou willen en die bij me passen. De studie die ik leuk vindt, de baan die ik graag zou willen, weer met plezier kunnen paardrijden, vrienden maken, lol maken.. Achter alles staat als het ware: gevaar! En daar wordt ik niet goed van. Het helpt niet om het gewoon wel te doen . Dat heb ik geprobeerd, dat breekt me op en ik kom er geen stap verder mee. Het geeft alleen maar meer angst voor de volgende keer. Ik wil niet als kluizenaar leven, zoals ik nu wel bijna doe. Dat is niet wie ik ben. Maar wat ik wel ben/wil zijn, kan ik niet.
Als ik dat allemaal wel zou willen, zal ik misschien eerst de troep uit mijn verleden op moeten ruimen. Ik weet het allemaal ook niet.

Veldbloem, dankjewel voor je lieve berichtje. Brengt bijna tranen in mijn ogen.

**Geplaatst:** 01-01-18 23:35

Geplaatst: 01-01-18 23:35

fjaril schreef:
Vanmorgen weer naar huis gereden. Voel me zwaar *piep* Zou zo een potje willen janken. Ben weer eens goed op de feiten gedrukt dat het systeem in het gezin nog gewoon hetzelfde is. Dat wil zeggen dat mijn broer de vader heeft die ik ook zo graag zou willen en dat ik onbewust nog dat lastige kind ben die niet in dat 'veilige' systeem past. Ook al gaat het zo voor het oog best heel prima, tussen de regels door, is het er. En dat doet píjn.
Bovendien zie ik weer eens als een berg op tegen de werkweek. Heb morgen nog een dagje vrij, maar ik knijp hem nu al..

Je mag ook een potje janken, omdat het rouw is voor 'dat wat had moeten zijn, maar er niet is (geweest)'. Het is een lang en zwaar proces, omdat het vooral accepteren is, maar het kan. Ik heb het meegemaakt

Je mag me altijd pben.

Voor nu zou ik zeggen, meld jezelf ziek en neem even tijd voor jezelf, tijd om te rouwen voor wat niet is geweest maar wel had moeten zijn, of voor wat wel is geweest, maar niet had moeten zijn...

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-01-18 23:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter: 01-01-18 23:49

Vroeger mocht ik niet huilen van mezelf. Of niet mogen, ik vond het eng. Eng om de pijn te voelen, controle te verliezen. Maar dat durf ik nu los te laten. En het lucht op!

Ziekmelden zou voor mij nu wel goed zijn, maar ik wil niet mijn collega's opzadelen met mijn werk wat toch al extra veel is na zo'n lang weekend. En ergens voelt het toch als aanstellen.
Een van de redenen dat ik zo op zie tegen werk, is dat ik samen moet werken met een man die in zijn gedrag erg op mijn vader lijkt. Ik blokkeer volledig bij hem. Het heeft me zo ontzettend veel stress.

**Geplaatst:** 01-01-18 23:56

Geplaatst: 01-01-18 23:56

Lieve TS ik lees dit hele topic al mee maar weet niet goed wat ik je kan zeggen.
Wat heb je het moeilijk en wat zit je gevangen in je angst, ik vind het heel erg.
Ik hoop dat je het wel iets helpt om je verhaal hier te delen.
Ik vind het leven prachtig, een avontuur, een reis en ik zou je het zo graag willen laten voelen en zien hoe het ook kan zijn.
Jij hebt zo'n valse start gehad en eigenlijk blijft dat aan je plakken als een enorm zwaar blok of pak waarvan het moeilijk is om uit te trekken of van je af te gooien. Je draagt dit al zo lang dat het een deel van je is geworden of dat in ieder geval zo lijkt te zijn. Om daar afscheid van te nemen is ook superlastig want dit is wat je kent en je weet helemaal niet hoe het ook kan zijn zonder die stem die je beneden houdt. Geen gelegenheid om op te stijgen en je vleugels uit te proberen.
Is er niet iets van medicatie die die angst wat kan onderdrukken zodat je wat meer ruimte krijgt?

Ik las ergens de tip van creatieve therapie, mij zou dat geloof ik aanspreken, laat het maar los in papier, klei, verf steen.

Ik hoop echt dat je kleine stapjes kunt maken om het allemaal draaglijk en wat lichter te laten zijn.
Een hele stevige virtuele knuffel van mij :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 10:08

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 10:08

Ik hoop dat ik ooit dat zware blok, of een deel daarvan, af kan gooien en kan gaan leven. Over medicatie heb ik nooit nagedacht eigenlijk. Liever zou ik het zonder doen, maar misschien best een optie.
Dankjewel voor je lieve berichtje! Ik hoop ooit te kunnen leven zoals jij, lijkt me heerlijk!

Ik zat gisteren zo eens te denken. Wat nou als die rem die ik voel, geen behoefte aan sociaal contact, er tegenop zien om de deur uit te gaan, niet naar mijn werk willen, al moeite hebben met de simpele huishoudelijke klusjes, wat nou als dat voor een groot deel gewoon komt, omdat ik al jaren op mijn tandvlees loop? Dan helpt het toch niet om het maar gewoon te doen, want 'dan wordt het steeds makkelijker'?

**Geplaatst:** 02-01-18 11:09

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 11:09

Ik heb je topic gelezen TS.
Mag ik je nog een tip geven? Je schrijft ergens dat je er geen behoefte aan voelt om je verjaardag te vieren.
Maar ik denk dat als alles van je afgepakt is, je verjaardag juist wel belangrijk voor je kan zijn. Het is jouw leven, jouw verjaardag. Je bent weer een jaar verder als je jarig bent. En in dit geval een jaar waarbij je hard voor/met/aan jezelf aan het werk bent geweest. Dat verdient een pluim! Dat je "Verjaardag vieren" om het vieren niet ziet zitten snap ik helemaal. Maar.... als je nu eens op je verjaardag een mooi cadeau voor jezelf koopt? Die veel te dure tas? Die schitterende laarzen? Of toch dat parfum?
Gewoon, helemaal voor jezelf. Van jezelf. Voor jou. Je bent het namelijk waard, zo'n mooi cadeau.

Veel geluk in 2018 xx

**Geplaatst:** 02-01-18 11:49

Geplaatst: 02-01-18 11:49

fjaril schreef:
Ik hoop dat ik ooit dat zware blok, of een deel daarvan, af kan gooien en kan gaan leven.

Uitstekend voornemen voor 2018!
Van overleven naar leven...! $**\O/**$

Citaat:
Over medicatie heb ik nooit nagedacht eigenlijk. Liever zou ik het zonder doen, maar misschien best een optie.

Helaas is het lastig.
Grosso modo zijn er 3 types - en er is de drogist.
Type 1 van de huisarts zijn valium en haar zusjes ('de pammen' zoals oxazepam, "benzo's", naar de groepsnaam 'benzodiazepinederivaat'. Nu weer even doorademen, ik vind het geen taal.)
Voor dingen als een bezoek aan tandarts of crematorium: 1 pilletje kan goede diensten doen.
Verder versuft het, berooft het je van een groot deel van je REM slaap (als je dingen wil veranderen en verwerken heb je juist die REMslaap hard nodig...!!!) en het verslaaft snel.

Groep 2: de ssri groep. In principe tegen depressie, maar het kan angst wat afdempen.
Nadeel: als je te hoog zit in je stresslevels, wordt het pilletje omgezet in stresshormonen. Verder voelen velen zich de eerste tijd slechter (het werkt een soort homeopathisch: met beginverergering - ook hier moet je dus energie voor hebben).

De derde groep werkt het beste, denk ik, voor jou: de betablokkers. Ze remmen ('blokkeren') een deel ('het beta deel') van de stressreactie. Je hart maakt geen fysieke overuren meer, je bloeddruk blijft wat lager. Het geeft echt een beetje rust.

De betere drogist heeft voedingssupplementen.
Tegen (bijnier)uitputting zou je L-carnitine kunnen proberen. Nadeel: 's morgens een half uur voor het ontbijt slikken. (...ik slikte het ook wel eens om 3 uur in de nacht en sliep er vervolgens prima op - maar dat is uitproberen.)
Er is L-Glutamine (nadeel: ook 2 uur na een maaltijd en een half uur voor de volgende maaltijd en niet samen met carnitine) - makkelijker is GABA.
Beiden kalmeren de angstreactie.
GABA of L-Glutamine kun je ondersteunen met planten: salvia officinalis als capsule werkt prima, of thee van valeriaanwortel.
Verder zijn er kruiden 'die jou helpen volhouden': panax ginseng, rhodolia, ginkgo biloba - en het nederige kruid curcuma (dat veel meer kan dan het eten geel kleuren).

Citaat:
Ik zat gisteren zo eens te denken. Wat nou als die rem die ik voel, geen behoefte aan sociaal contact, er tegenop zien om de deur uit te gaan, niet naar mijn werk willen, al moeite hebben met de simpele huishoudelijke klusjes, wat nou als dat voor een groot deel gewoon komt, omdat ik al jaren op mijn tandvlees loop? Dan helpt het toch niet om het maar gewoon te doen, want 'dan wordt het steeds makkelijker'?

Ja, idd.
"Het experiment geeft de doorslag" zeggen ze in de beta wetenschap.
Als iets de eerste keer griezelig is, maar het zakt na verloop van tijd: prima.
Maar al jaren je lichaam (...amygdala...) negeren die stelt dat het gevaarlijk is - nee.
For some reason or the other treedt die gewenning niet op. "En dan is het nu wel eens tijd voor een andere aanpak."

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 13:37

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 13:37

Rien10, misschien heb je wel gelijk ja. Ik koop regelmatig iets voor mezelf, omdat ik daar op dat moment wel even wat van op kan knappen. Het duurt nog eventjes tot mijn volgende verjaardag en hopelijk sta ik dan heel anders in het leven. En anders doe ik het op jouw manier!
Dankjewel!

Janneke2, aan de ene kant is het iets wat ik zo aan zou willen grijpen. Aan de andere kant komt een deel van de stress, denk ik, ook uit het feit dat ik teveel moet en op dit moment alles een opgave is.

Die kruiden en alles wat bij de drogist te verkrijgen is, ga ik wel even naar kijken!

**Geplaatst:** 02-01-18 13:49

Geplaatst: 02-01-18 13:49

Gewoon van de week de drogist met een bezoek vereren

. En dan experimenteren hoe het een en ander voor jou werkt.

...in het kader van 'ik moet al zo veel' - zou het een idee zijn om met je leidinggevende een plan op te stellen dat je zo weinig mogelijk werkt met die man die jou aan je vader doet denken...?
(Vwb onderhandelen: het is ook in haar belang om de druk op jou te verminderen, op een werkneemster met een burn out dwz langdurig uitgeschakeld zit ze heus niet te wachten.)

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 14:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 14:18

Ga ik doen!

Minder met hem samenwerken is echt geen optie helaas.. We werken met een paar mensen op dezelfde afdeling.
Het speelt wel door mijn hoofd om minder te willen werken. Dan maar naar een arboarts. Want met door rennen, sta ik alleen maar mijn eigen herstel in de weg. Alleen geen idee hoe ik dat aan ga pakken en of ik dat überhaupt wel aan durf te geven.

**Geplaatst:** 02-01-18 15:14

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 15:14

In principe is het heel makkelijk. Je belt morgen je leidinggevende op en zegt ik ben ziek dus ik kan niet werken. Klaar, meer hoef jehaar niet mede te delen. Voor het gemak kun je wellicht nog zeggen dat je wel even weg blijft, maar meer is niet nodig. Dan is het aan hun om een traject te starten met de arbo-arts. Hoef jij niks voor te doen. Sterker nog, als je leidinggevende belt en vraagt hoe het gaat, hoef je zelfs niet eens antwoord te geven. Je hoeft hun niks te vertellen, enkel dat je (voor langere tijd) ziek bent.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 15:19

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 15:19

Ik ga het er volgende week maar eens met mijn psycholoog over hebben. Helemaal thuis hoeft van mij ook niet. Al werk ik een tijdje halve dagen, zal dat ook al schelen. Met deze lange weekenden merk ik ineens hoe erg ik daar behoefte aan heb, even wat meer rust in mijn leven en in mijn hoofd.
Maar nu eerst even naar de paarden!

**Geplaatst:** 02-01-18 15:37

Geplaatst: 02-01-18 15:37

fjaril schreef:
Ga ik doen!

Minder met hem samenwerken is echt geen optie helaas..

Is het ook echt een vervelende collega, of is dat jouw gevoel omdat hij je aan iemand doet denken?

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 17:38

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 17:38

Het is een collega waar op zich niks mis mee is. Hij heeft wat minder goede eigenschappen (zoals iedereen) die ervoor zorgen dat ik constant terug schiet in mijn overlevingsmodus.

Zit er sterk over te twijfelen om me morgen een dagje ziek te melden. Ben lichamelijk ook niet fit. Verkouden, hoofdpijn, geen fut.

Laatst bijgewerkt door fjaril op 02-01-18 17:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 02-01-18 17:56

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 17:56

Is het dan niet wijs om eens op je gemak met hem (en leidinggevende bijvoorbeeld) in gesprek te gaan, open kaart te spelen en even goed kennis te maken met hem. Wellicht valt er een last van je schouders en kun je in ieder geval weer met plezier naar je werk.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 18:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 18:01

Ik heb hem al in twee zinnen verteld wat er speelt. Omdat ik zelf ook dacht: wie weet valt hij heel erg mee en is het een last van mijn schouders. Maar open zijn richting hem en zeggen dat ik moeite heb met zijn gedrag, zie ik echt niet zitten. Volgens mij is hij niet zo sociaal dat hij dat gaat begrijpen. En mijn leidinggevende is ook niet zo thuis in deze wereld dat ik bang ben niet serieus genomen te worden, of voor gek verklaard te worden.

**Geplaatst:** 02-01-18 18:03

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 18:03

Maar je hebt toch geen moeite met zijn gedrag? Je hebt er moeite mee dat zijn gedrag jou aan iemand anders herinnert. En dat ligt niet aan of bij hem, maar aan jouw referentiekader.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 18:04

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 18:04

Daar heb je zeker gelijk in. Maar door dat open te gooien, moet ik mezelf wel erg kwetsbaar opstellen en dat vind ik best eng

**Geplaatst:** 02-01-18 18:07

Geplaatst: 02-01-18 18:07

fjaril schreef:
Ga ik doen!

Minder met hem samenwerken is echt geen optie helaas.. We werken met een paar mensen op dezelfde afdeling.
Het speelt wel door mijn hoofd om minder te willen werken. Dan maar naar een arboarts. Want met door rennen, sta ik alleen maar mijn eigen herstel in de weg. Alleen geen idee hoe ik dat aan ga pakken en of ik dat überhaupt wel aan durf te geven.

Als je dat niet wil moet je daar geen reden voor opgeven aan je werkgever. Je wil gewoon minder gaan werken.

fjaril schreef:
Ik heb hem al in twee zinnen verteld wat er speelt. Omdat ik zelf ook dacht: wie weet valt hij heel erg mee en is het een last van mijn schouders. Maar open zijn richting hem en zeggen dat ik moeite heb met zijn gedrag, zie ik echt niet zitten. Volgens mij is hij niet zo sociaal dat hij dat gaat begrijpen. En mijn leidinggevende is ook niet zo thuis in deze wereld dat ik bang ben niet serieus genomen te worden, of voor gek verklaard te worden.

Knap dat je toch al een tipje van de sluier gelicht heb!!!
Het is ook niet zo simpel om dit te vertellen, daar is vertrouwen voor nodig en dat is er nu blijkbaar onvoldoende. Misschien kan je wel een formulering bedenken waarbij je in zekere zin aangeeft dat er iets speelt, maar waarbij je niet in detail treedt / moet treden?
In elk geval zou ik je aanraden: als je het niet ziet zitten om er iets over te vertellen, je daarvoor te weinig vertrouwen hebt in je collega / leidinggevende, zou ik het niet doen. Alles op jouw tempo. Misschien ben je er nu gewoon ook (nog) niet aan toe om het daarover te hebben op je werk...

**Geplaatst:** 02-01-18 18:08

Geplaatst: 02-01-18 18:08

Dat is doodeng! Logisch, ik zou dat ook doodeng vinden. Heb je een vertrouwenspersoon op je werk? Een fijne collega misschien? Hoe fijn zou het zijn als je kunt terugkijken op een goed gesprek waarin je je hart hebt gelucht en de lucht hebt geklaard? En als je weer optimistisch naar je werk rijdt?

**Geplaatst:** 02-01-18 18:16

Geplaatst: 02-01-18 18:16

Emh, even voor mijn logisch redenerend hoofd.

Je hebt geen moeite met het gedrag van collega x - maar hij doet je aan je vader denken en dat levert jou stress op. ("Hij heeft bij wijze van spreken de verkeerde neus", of precies dezelfde stem, etc.)

Het probleem is puur logisch jouw triggers, plus het feit dat jullie elkaar niet echt kunnen ontwijken.

Wat soms mogelijk is, is zoiets als elke keer dat jij getriggerd dreigt te worden/ wordt, je te concentreren op de verschillen. ("Nee, hij is blond, mijn vader is donker. Nee, hij draagt een baard - het is niet mijn vader...!)

Maar als hij niet dmv zijn gedrag jou stress kan besparen...
...want het zit m niet in gedrag...
wat zou dan het nut zijn om het risico te nemen en uitgebreid in te gaan op gevoelige zaken...?

(Ik ben erg van: als ik mensen niet vertrouw wil ik dat ze nul gevoelige informatie over mij hebben. Liefst nul informatie. Accoord - er is geen compleet wantrouwen, maar ik voel wel mee met 'dat het een risico is'.)

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 02-01-18 18:17, in het totaal 1 keer bewerkt

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst:** 02-01-18 18:17

Geplaatst: 02-01-18 18:17

Fjaril, je noemde dat door blijven rennen geen optie is.

Daarmee heb je al een heel belangrijke stap gezet!

Verder kan ik niet veel nuttigs bijdragen, maar je mag altijd pb-en. Je ziet dat zelfs vreemden jou zeker de moeite waard vinden om in te investeren.

http://www.HOOF.biz Bekapper van paarden en pony's

Zouttherapie voor paarden en huisdieren

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 18:37

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 18:37

Pateeke, Ik ga dit volgende week eens doorspreken met mijn psycholoog. Hij kent mijn werksituatie en privesituatie goed. Hopelijk komen we tot een oplossing.
Voor nu komt het me wel goed uit dat ik grieperig ben en me morgen dus met een gerust hart ziek kan melden. (als ik daar morgen het lef nog voor heb)

Ik heb inderdaad gezegd dat er dingen spelen waardoor ik niet goed in mijn vel zit en dat ik bij een psycholoog loop daarvoor. Meer zie ik tegenover mijn collega niet zitten. Dat voelt niet veilig. Als ik me morgen ziek zou melden, heb ik sowieso de dag daarna een gesprekje. Dan heb ik gelijk de mogelijkheid om aan te geven dat het niet lekker gaat. Mijn leidinggevende weet er wel het een en ander van. De vorige keer reageerde ze heel fijn. Maar ik ben wel bang voor een negatieve beoordeling als ze hoort dat dit nog steeds speelt.

Goof, De vertrouwenspersoon is een man die ik niet goed ken. Het is echt lastig. Het liefst zou ik nog naar de directrice gaan, maar daar ben ik dus een tijd terug ook al geweest. Bovendien heb ik net promotie gemaakt..
Misschien maak ik het allemaal wel weer ingewikkelder dan het is.

Janneke, dat zal ik gaan proberen. Wat er telkens gebeurd, is dat hij in zijn manier van praten over anderen een beetje neerbuigend kan zijn en hij maakt eigenlijk een spelletje van de omgang met anderen. (als ik het zus zeg, krijg ik dat en dat terug. Als ik me zo voor doe, krijg ik wat ik wil. Hij is onecht) Bovendien is hij best dominant en goed te spreken over zichzelf, maar vanbinnen onzeker. Daar herken ik mijn vader in. En vooral de combinatie dominant en onzekerheid zorgde vroeger bij mijn vader voor gemeen gedrag en ontploffingen. Hoeft niet natuurlijk, maar bij mijn vader was dat wel zo en daar ben ik zo bang voor. Ik voel me weer dat kleine, kwetsbare meisje dat op moet boksen tegen al het onrecht en de harde, kwetsende woorden. En ook al gebeurt er niks, ik schiet steeds terug in mijn oude gedrag. Blokkeren , stil worden, het liefst weg willen rennen. En daar baal ik dan weer zo van en het geeft me angst, omdat ik dan niet de collega kan zijn die ik wil zijn. Ik word dan bang dat ik mijn collega's, en vooral hem, irriteer. Waardoor ik nog banger wordt, want irritatie betekent ontploffen. Ik kan op zo'n moment tegen mezelf zeggen dat hij een ander persoon is, maar dan zit ik er zo diep in dat het niet binnenkomt als het ware. Ik heb iedere dag hartkloppingen en klotsende oksels van de stress.

khirshanta, dankjewel. En jij laat het me nog eens extra zien door het te benoemen. Ik waardeer het zo ontzettend! Ik voel me gesteund en niet meer zo alleen staan.

**Geplaatst:** 02-01-18 19:02

Geplaatst: 02-01-18 19:02

fjaril schreef:
Janneke, dat zal ik gaan proberen. Wat er telkens gebeurd, is dat hij in zijn manier van praten over anderen een beetje neerbuigend kan zijn en hij maakt eigenlijk een spelletje van de omgang met anderen. (als ik het zus zeg, krijg ik dat en dat terug. Als ik me zo voor doe, krijg ik wat ik wil. Hij is onecht)

Wel, als ik dit lees, vind ik dat je dit wél kan zeggen dat het je stoort, zonder dat je daarover uitleg moet geven. Het is gewoon niet prettig wanneer iemand neerbuigend is en zo omgaat met anderen; niet wanneer je een verleden hebt als dat van jou, maar evenmin voor iemand zonder zo'n verleden. Daar zou ik mij niet voor verantwoorden, maar gewoon aangeven dat je moeite hebt met dat gedrag.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 20:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 20:18

Daar zeg je wat inderdaad. Ik weet dat het een valkuil is om te denken dat dingen aan mij liggen en dat er niks mis is met anderen, maar ondanks dat ik dat weet, trap ik er toch telkens weer in.
Maar om daar nou iets van te zeggen, moet ik echt wel wat sterker in mijn schoenen staan dan ik nu doe. Als het zo ver is dat ik dat durf, heeft 'mijn vader' niet langer de regie over mijn leven!

Wie is er online