Hoe moet ik verder?

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
geerte

Berichten: 6987
Geregistreerd: 26-11-06
Woonplaats: Amersfoort

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-17 11:19

Jeetje, wat een verhaal. Ik wil je gewoon een hele dikke knuffel geven. Ik wil niet zeggen dat ik hetzelfde heb meegemaakt maar ik had vroeger ook niet de meest fijne thuissituatie en ben ook bezig om alles te verwerken. Dus als je een keer je hart wilt luchten of gewoon over andere dingen wilt kletsen mag je mij altijd een pb doen, of Whatsapp of als je omgeving Utrecht woont mag je ook langskomen.

Sometimes i wonder if all this is happening, because i didn't forward that email to 10 People.
[BM] Spelletjes spelen omgeving Amersfoort/Utrecht
geerte @ [BM] Online pubquiz


fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 27-12-17 17:27

Bedankt voor de reacties, ook via pb. Ook de tips die ik krijg!
Ik zal later uitgebreid reageren. Heb een hoofdpijndagje vandaag

Meile
Berichten: 837
Geregistreerd: 20-02-12
Woonplaats: Almere

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 15:13

Hoi TS, hoe gaat het vandaag met je?
Voel je je al wat beter?

Frummels

Berichten: 7030
Geregistreerd: 07-02-12
Woonplaats: Den Haag

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 15:30

Ik vind het echt heel verdrietig dat andere mensen jou dit gevoel kunnen geven. :( Jij verdient het ook om gelukkig te zijn, net zo veel als ieder ander! Ik hoop voor je dat er een tijd komt dat je alles wat er is gebeurd een plekje kan geven, dat je jezelf mooi, lief, leuk, grappig en de moeite waard kunt gaan vinden. Hele dikke knuffel!

Janneke2

Berichten: 22658
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 17:26

Moed houden, we leven in 2017,
binnenkort 2018 en er kan heel erg veel...!
fjaril schreef:
Ik loop vast met mezelf, alweer.. Of moet ik zeggen: nog steeds?
Ieder nieuwjaar hoopte ik dat komend jaar me meer geluk zou brengen, maar helaas..
Ik ben opgegroeid in een disfunctioneel gezin waar machtsmisbruik, geweld en seksueel misbruik een rol speelde.
Mijn vader heeft me in die jaren mij alles afgepakt. Mijn eigenwaarde, mijn zelfbeeld, mijn grenzen, mijn vertrouwen, mijn plezier in dingen, mijn ontspanning.

...wat een nuttige eerste stap is, een deel van de eerste fase van traumaverwerking: tegenspreken.
"Ik ben waardevol, wel sakkerloot nog aan toe - er uit jij!"
(Tijdens de eerste fase voelt het onwennig, maar kan toch wat opluchten.)
Citaat:
Op school ben ik jaren gepest en buiten gesloten. Ook thuis hoorde ik er niet bij en werd er regelmatig aan me gevraagd of ik al een huisje had gevonden voor mezelf. Ik ben mezelf overbodig gaan voelen. Sloot mezelf af, zonderde me af en voelde me eenzaam. Om vervolgens op mijn kop te krijgen dat ik op een eilandje leefde en dat ik me meer open moest stellen. Dat werd zelfs een doel in de therapie die ik destijds volgde voor mijn zelfvertrouwen.


:(:)
Pesten gaat over macht en is per definitie een groepsprobleem - I am very sorry dat je bij een klungel terecht kwam die jou verantwoordelijk voor de groep maakte... {:)-:(
"Want ik moest veranderen, ik was niet goed genoeg" inwrijven heet dat. Onprofessioneel.
Citaat:
Nergens voelde ik me veilig, nergens was ik veilig. In de badkamer met de deur op slot. Dat deed ik vaak. Tot mijn vader dan weer een dreun op de deur gaf, omdat ik er wel weer lang genoeg zat.

...er is een belangrijke oefening mbt "een plek die zo mooi is" dat jij er kan ontspannen.
Dat jij nergens veilig was is een triest feit.
Citaat:
Vaak heeft hij me tot op het bot gekwetst. Van opmerkingen dat ik een imbeciel was of de keren dat hij voor iedereen de tafel dekte, behalve voor mij, de keer dat hij iedereen ruim voldoende eten gaf en mij de lege pan. Of die keer dat ik een briefje vond waarop hij zijn niet zo vriendelijke mening over mij had opgeschreven. Al de keren dat hij me vertelde wat er verkeerd aan mij was. Een half uur had hij soms nog niet genoeg aan. Hij kon me zo goed laten merken dat ik overbodig was, dat ik de schuld van ruzies was, de schuld was dat mijn broer uit zijn slof schoot, de schuld dat mijn vader niet kon ontspannen. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik er beter niet kon zijn.

-:(-
{:)-:(
...nu ja - je hebt een boel tegen te spreken!
Citaat:
Waarna mijn moeder dan zei: 'Hij houdt echt wel van je hoor. Dat geloof je misschien niet, maar hij bedoeld het echt niet verkeerd allemaal.'
{:)-:(
...ik heb zo'n oma gehad.
Getrouwd met een totaal verzuurde vent - en maar alles goedpraten.
Het voelt anders, maar in zijn soort is het veel gemener.
Citaat:
Dit is de voorgeschiedenis. Ik woon inmiddels op mezelf, heb mijn leven wat dat betreft opgebouwd. Maar ik kom mezelf, of eigenlijk mijn verleden, zó tegen!
Iedere dag meer.. Iedere dag begin ik met meer tegenzin. Ik dúrf niet, ik wíl niet!

:(:)
Mbt willen: "ZOU het leven idd zo zijn als dat stuk vrrdriet, aka jouw vader jou heeft voorgespiegeld vanuit zijn eigen zwarte ziel" - dan zou ik acuut voor de eer bedanken...!!

Mbt durven: het is logisch dat je na zo'n voorgeschiedenis banger bent dan andere mensen. (In de boekjes en voor de verzekering heet dat met een compleet verwrongen term 'angststoornis'. Alsof het normaal zou zijn dat je even weinig angst zou voelen als iemand met een gelukkige jeugd... %) )
Citaat:
Het gevoel wat mijn vader me al die jaren aangepraat heeft en waar ik me zo goed en zo kwaad als het kon tegen heb verzet, steekt nu in alle hevigheid de kop op. Ik heb twee jaar geleden een depressie gehad. Die enorme lusteloosheid en grauwheid was eventjes zo goed als weg, maar die donkere wolk neemt langzaam weer bezit van me. Iedere dag denk ik eraan hoe het zou zijn als de morgen niet bestaat. Als ik morgen niet in de auto hoefde te stappen om naar mijn werk te gaan. Als het gewoon klaar is, gewoon niks meer...
Het blijft bij gedachten, maar eigenlijk wens ik, sorry voor de mensen die er nu in zitten, al een aantal jaar dat ik dan maar een burn out had, een reden had om thuis te blijven. Klinkt gek misschien.. Maar ik weet niet wat ik anders moet. Ik probeer al zolang sterk te zijn, maar in plaats van dat het ieder jaar beter gaat, wordt het ieder jaar moeilijker.

...en misschien heb je ook wel gewoon een burn out!
Het is geen medische diagnose dus het is wat gokken - maar jarenlang rondlopen met angst is voor je lichaam een soort topsport.
Citaat:
Al weet ik ook wel dat dat niets oplost om thuis te zitten. Ik moet erdoor, niet weglopen voor mijn angsten, dat zegt mijn psycholoog, met hem kan ik heel fijn kan praten gelukkig, ook.

NEE!!!

Angst is geen gedachte.
Angst is bij jou trauma gerelateerd.
Zolang het trauma nog niet de nek is omgedraaid (...dat kan efkes duren, maar anno 2017 is dat echt geen tien jaren plan!!!)
vind ik het slopend en sadistisch dat jij dag in dag uit die angst maar weer moet trotseren.

De gedachtegang 'dat je dan vanzelf wel ontdekt dat het niet eng is' -
dat kun je een maand ofzo the benefit of the doubt geven.
Is het na een maand niet weg: eerst het trauma de nek omdraaien en tot die tijd RUST.
Citaat:
Bovendien, wat de dag ook gaat brengen, of ik moet werken, de hele dag thuis ben of naar een vriend ga, ik zie er zo ont-zet-tend tegenop. Iedere dag weer, elk moment sta ik stijf van de stress. Ook al is er niks aan de hand. Mijn hoofd vindt altijd een reden om hem te stressen.

:(:)
Ja, zo doet een amygdala bij een getraumatiseerd persoon dat.
Voor zover het feit dat de amygdala een orgaantje in jouw hoofd is, doet jouw hoofd dit.
Het heeft niets te maken met gedachten in de zin van 'dat jij verkeerd zou denken'.
En idd: het gebeurt buiten je wil en je logische verstand om. (Je amygdala zit zogezegd in een 'dieper', instinctiever deel van je brein.)
En: een uitweg is er wel, he!!
Je amygdala is best bij te sturen, dat gaat alleen niet met willen, praten of 'anders doen'(= angst negeren).
Wel met technieken zoals hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
Citaat:
Ik geniet nergens meer echt van. Telkens is er dat stemmetje: morgen moet je weer naar je werk, thuis ligt er nog werk op je te wachten, je bent helemaal niet vrolijk, je doet maar alsof, je bent overbodig. Over dat stemmetje zou ik zo graag de regie willen krijgen, maar hoe meer ik dat probeer, hoe groter hij wordt. Hij geeft me een soort van schijnveiligheid, lijkt het wel.
Kan ik ooit wel gelukkig zijn?

Punt 1: zo leuk was jouw leven tot nu toe niet. :(:)
Tegenspeken "ik heb een leuk leven" gaat dus niet werken. Niet proberen dus.
In real life een leuk leven gaan opbouwen: alleen maar goed!!

"Ik ben een waardevol mens, sodemieter op dat ik overbodig zou zijn!!" van harte aanbevolen.

En om een leuk leven te krijgen: wat zou het fijn zijn als je idd kon uitrusten.
En dan systematisch de 'monsters' die dan hun kop opsteken de nek omdraaien - waarna de rust weer wat dieper kan worden.
Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 28-12-17 17:31, in het totaal 1 keer bewerkt

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

Es_ther

Berichten: 18690
Geregistreerd: 28-06-08
Woonplaats: Arnhem

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 17:31

Lieve ts, ik herken wat dingen in jouw verhaal.
Ik wil je een hele dikke virtuele knuffel geven en als je in de buurt van Arnhem woont ben je altijd welkom voor een bakje koffie en om met de beestjes te knuffelen :).

Witte paarden snel smerig? Nee joh, ze weten gewoon nog niet welke kleur zij willen hebben!

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 28-12-17 21:35

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Doet me echt goed!
Het heeft er zelfs voor gezorgd dat ik een klein beetje van wat er speelt aan mijn leidinggevende heb durven vertellen. Eng, maar het heeft me wel opgeleverd dat ik wat makkelijker minder hoge eisen aan mezelf stel, omdat ik niet meer het gevoel heb dat iedereen verwacht dat ik als een 'normaal mens' functioneer. Dat was zo'n grote druk voor me dat ik soms bijna moest huilen, zo verlaten als ik me voelde in een wereld die veel te groot voor me is.

Morgen hoop ik uitgebreider te reageren op jullie reacties!

khirshanta

Berichten: 7565
Geregistreerd: 28-08-06

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 22:24

Gelukkig, en wat goed van je dat je met je leidinggevende hebt gepraat! Daar mag je behóórlijk trots op zijn, super goed van je!

Janneke2

Berichten: 22658
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 22:29

+:)+
Hiephoi, dat is alvast wat druk van je schouders...!

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

Meile
Berichten: 837
Geregistreerd: 20-02-12
Woonplaats: Almere

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 22:55

Ah wat fijn dat je er met je leidinggevende over hebt kunnen praten! Op die stap mag je zelf ook zeker trots zijn!

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-17 23:10

Dat is het idd. Soms zet je onbewust al een heleboel in gang door het enkel uit te spreken. Je erkent het voor jezelf, door het te zeggen 'is' het er. En dat kan heel veel rust geven. Nou hoef je niet direct alles tegen iedereen te vertellen, maar het helpt zelfs als je het uitspreekt wanneer je alleen bent.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-12-17 16:33

Zo, nu eerst een reactie op jullie lieve berichtjes! Het betekent zoveel voor mij. Alle tips, ervaringen van andere bokkers waardoor ik minder het idee heb de enige te zijn, raar te zijn en mezelf aan te stellen.
Vandaag ging eigenlijk wel prima. Heel veel spanning dat wel.. Maar het scheelt echt dat ik er open over ben geweest.

Tamary, bedankt voor wat je schijft. Zo eenvoudig, maar waar. Door zo in je eigen sores te blijven ronddwalen, vergeet je vaak te genieten van zulke mooie dingen die je mee mag maken. Ik kan het soms alleen maar waarnemen, voel er dan niks bij, alleen die donkere wolk. Maar bewust er naar kijken en tegen jezelf zeggen, helpt soms ook al wat.

Stippie, wat spijt me dat voor je.. Als je dat wilt, zou ik graag een pb van je krijgen!

Luuntje, ik vind het zo lastig om eerlijk te zijn. Ergens vind ik het moeilijk om te accepteren dat ik zo'n probleem heb dat misschien niet op te lossen is met eens in de zoveel tijd een gesprekje. Of ik echt iets mankeer ofzo. Dan kan ik het in de brief wel redelijk verwoorden, maar tijdens het gesprek schakel ik mijn gevoel automatisch uit en praat ik er puur verstandelijk over, waarbij ik constant het idee heb dat ik me aanstel. Dat zou ik natuurlijk ook aan kunnen geven, dat ik daar tegen aan loop, maar vind ik zo moeilijk. Ik heb liever spijt, omdat ik iets te hard voor mezelf ben geweest dan dat ik spijt heb, omdat ik te zacht ben geweest. Dankjewel! met opgeven zal ik er sowieso nooit komen. Dat is geen optie, maar vaak is het zwaar, omdat ik zoveel moet van mezelf, meedraaien in de wereld, voldoen aan verwachtingen van anderen, tussendoor ook nog een beetje rekening houden met mezelf...

Lauratje_88, dankjewel voor je berichtje. wat erg voor je! Hoe gaat het nu met je? En heb je therapie gevolgd? Mag je me ook gerust in pb laten weten. Als jij dat wilt natuurlijk.

Elpharo, je hebt gelijk hoor, dat het misschien best goed zal zijn als het eruit mag, maar dat vind ik zo eng! Controle verliezen, mezelf kwetsbaar opstellen..
Wat dapper van je man! Doet hij dat onder begeleiding van een psycholoog? Aan pen en papier heb ik ook al veel gehad. Net als in dit topic. Gewoon even je hart luchten zonder direct een oordeel of een reactie te krijgen. Bedankt voor je tip!

Movement, je hebt helemaal gelijk hoor met je berichtje. En kon ik dat maar. Het is wat betreft acceptatie van mezelf en wat er gebeurd is al ietsje beter dan een tijd terug. Qua vergeven, ik word al misselijk bij het idee. Dat is echt iets voor de verre toekomst.

Vidya, wat rot voor je dat je zo met angsten worstelt! Mooie spreuk.. Ik heb er ook lang een als achtergrond gehad, zodat ik er regelmatig aan herinnerd werd. Dat helpt echt inderdaad. Moet ik eigenlijk weer doen!

Sabri, ik vind mijn werk niet geweldig, maar wel oké. Als ik al deze problemen niet had, had ik denk ik wel een andere baan gehad. De baan die ik nu heb, is voor mij qua werkzaamheden best veilig, omdat het niet moeilijk is, ik weinig fouten kan maken en het eigenlijk onder mijn niveau is. Daardoor durf ik het aan, omdat ik weet dat ik het wel kan.
Mijn ouders hebben inderdaad ook geen goede jeugd gehad. Weet er het fijne niet van, maar genoeg om dit te kunnen zeggen. Maar dat maakt me wel boos. Zij hadden, net als ik nu, hun verantwoordelijkheid moeten nemen en aan hun problemen moeten werken voor ze aan kinderen waren begonnen. Dan was het niet van generatie op generatie doorgegaan. Bedankt voor je tips en je aanbod!

khirshanta, wat een zegen voor je dat je ouders hebt gehad die je het gevoel wilden geven dat je er mag zijn! Wat knap dat je nu bent waar je bent. Inderdaad, de beloning houd je voor altijd, die onthoudt ik. En ik ga eens naar ASMR kijken.

Shadow0, bedankt voor je adviezen. Een aantal heb ik al geprobeerd. De anderen neem ik zeker mee!

WowAmigo, dat is inderdaad waar ik vaak zo'n spijt van heb. Ook al had ik er niets aan kunnen doen. Als mijn ouders hun verantwoorlijkheden hadden genomen, had ik nu waarschijnlijk een gelukkiger leven gehad.

Geerte, bedankt voor je lieve berichtje. Heel veel kracht toegewenst om alles te verwerken!

Frummels, lief, dankjewel!

Janneke2, bedankt voor je bericht! Heb in andere topics altijd met veel interesse jouw berichten gelezen. Je hebt zoveel kennis dat je me al heel wat inzichten hebt gegeven. Stiekem hoopte ik dat je zou reageren.
Ik geloof echt wel dat het beter kan worden dan nu. Alleen weet ik niet hoe.. Mijn gevoel zegt dat ik dat nooit zal leren als ik, zoals jij dat ook zegt slopend en sadistisch, iedere dag die grote angst weer moet ervaren. Leren terwijl je onder stress staat is immers in feite onmogelijk. Laat staan leren dat je niet bang hoeft te zijn, terwijl je amygdala schreeuwt dat je weg moet wezen. Ik heb altijd maar geprobeerd de professionals te geloven die werken met exposure/helpende gedachten etc. Dat helpt een heel klein beetje, maar een slechte ervaring en ik ben weer terug bij af. Dan lijken al die goede ervaringen niet meer te tellen en duurt het weer net zo lang tot ik mezelf weer durf te vertrouwen in die specifieke situatie. Bovendien heb ik het idee dat de stappen die ik nu moet gaan nemen te groot zijn en dat het daardoor stagneert. Neem mijn werk. De hele dag met collega's omgaan, gesprekken voeren, samenwerken, problemen oplossen. Twee uurtjes gaat best, met een goede dag misschien wat langer, maar daarna is de rek eruit en moet er echt iets geks gebeuren waardoor ik weer soort van tot leven kom, de angst van me af kan schudden en mezelf weer durf te laten zien. En zo sluit ik weinig dagen positief af.
Wat bedoel je met 'tot die tijd rust'? Uitrusten is wel echt belangrijk voor me nu. Maar ik weet niet zo goed hoe.
Ik denk zelf dat ik (nog) geen burn out heb. Maar het speelt wel door mijn hoofd in de zin van dat ik me erover verbaas dat ik nog gewoon fulltime werk, doe wat er van me verwacht wordt etc. en mijn lichaam nog steeds niet op de rem heeft getrapt.

Es_ther, wat spijt me dat voor je. Dank je voor je aanbod en jij ook kracht toegewenst!

Heb nog nooit zo'n lang bericht geschreven volgens mij! Maar het is fijn om het zo allemaal even op een rijtje te zetten. :o

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-12-17 19:19

Zo, de werkweek zit erop. Nu weer even tot mezelf komen. Lang weekend gelukkig. Op de een of andere manier gaan dingen als kerst en oud en nieuw dit jaar een beetje langs me heen. Zoals veel dingen, ook mijn verjaardag heb ik dit jaar niet gevierd. Hoeft niet echt van mij ofzo..

Ga morgen naar mijn ouders met de jaarwisseling. Hoop dat het een beetje gezellig wordt. Ik merk dat ik me steeds meer ga irriteren aan het feit dat zij alles maar laten zoals het is en niet willen/kunnen erkennen dat er iets niet goed zit en vooral dat zij daar de oorzaak van zijn.

BigOne
Berichten: 38040
Geregistreerd: 03-08-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-12-17 19:38

fjaril schreef:
Zo, de werkweek zit erop. Nu weer even tot mezelf komen. Lang weekend gelukkig. Op de een of andere manier gaan dingen als kerst en oud en nieuw dit jaar een beetje langs me heen. Zoals veel dingen, ook mijn verjaardag heb ik dit jaar niet gevierd. Hoeft niet echt van mij ofzo..

Ga morgen naar mijn ouders met de jaarwisseling. Hoop dat het een beetje gezellig wordt. Ik merk dat ik me steeds meer ga irriteren aan het feit dat zij alles maar laten zoals het is en niet willen/kunnen erkennen dat er iets niet goed zit en vooral dat zij daar de oorzaak van zijn.

Ze hebben het niet eens door ts, zo gaat het heel vaak. Ook die mensen zijn geworden wie ze zijn door hun opvoeding omgeving en dat heeft helaas voor jou heel verkeerd uitgepakt. Ben jij het enigste kind in het gezin die zo is behandelt?? Goed dat je iets van woede/boosheid richting het gedrag van je ouders begint te voelen. Is niets mis mee en van daar uit kun je weer verder met je verwerking. En voel je niet verplicht om bij je ouders te blijven zitten op oudjaarsavond, wanneer de sfeer je totaal niet aanstaat dan kun je gewoon opstappen, je hebt altijd een keus.

We live in a time where intelligent people are being silenced so that stupid people won’t be offended.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-12-17 19:43

Ze sluiten zich ervoor af inderdaad. Ergens weten ze het wel, maar ze willen het niet weten. Ze hebben er schijt aan dat ze mij ongelukkig maken. Het kan ze niks schelen. Als hun huwelijk maar goed is. Als zij elkaar hebben, maakt het niet uit wat er in de rest van de wereld gebeurd.
En ja ik ben het enigste kind. Al kon mijn vader naar de anderen ook wel uitvallen. Negen van de tien keer was het mijn schuld. Ik ben de zondebok.
En inderdaad, als het niet werkt, ga ik lekker terug naar mijn eigen huisje. Daar voel ik me veilig.

Elpharo

Berichten: 1896
Geregistreerd: 30-05-02
Woonplaats: Alphen aan den Rijn

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-12-17 19:46

Hee ts, fijn weekend! Om nog even te reageren op jouw vraag. Mijn man heeft rouwverwerking gehad (en dat was zeker niet per sé omdat er iemand overleden was) en daarvoor emdr. Dat laatste was om de scherpe randen er even af te halen. Heftig en hielp super, maar niet afdoende. Hij heeft echt gekozen om van voor tot achter alles te verwerken. Het betekende soms dat hij dan wel in en diep dal zat, maar naarmate hij meer schreef en verwerkte werden de dalen minder diep en minder lang vooral. Het eerste stuk heeft hij vooral gedaan onder begeleiding van de rouwverwerking en nu het laatste stuk doet hij zelf...Het is vooral zoeken wat voor jou werkt. Alleen of juist een groep (eng maar wel delen en dat is misschien juist fijn). Schrijven of iets creatiefs? Een vriendin van mij ging tekenen en daar bij schrijven. Ook heel mooi.

Dat alles nu je interesse niet heeft snap ik wel hoor, geeft toch ook even niet. Aan jezelf denken. Ik snap heel goed dat je gefrustreerd raakt van je ouders, is denk ik ook niet meer dan normaal!! Ik kan je niet echt tips geven wat je ermee kan...misschien iemand anders? *edit* Zie je reactie - ik denk niet eens dat het niet willen is van je ouders, maar wel dat dit de makkelijkere weg is voor ze. Als ze iets gaan veranderen zullen ze moeten toegeven dat ze iets niet goed hebben gedaan en dat is confronterend en moeilijk en kost energie. Dit is veel makkelijker...helaas. Wel erg erg jammer

Ik weet niet of ik morgen op bokt zit, maar ik wil je een super 2018 toewensen, dat je jezelf er maar mooi uitgepeuterd krijgt. En het hoeft niet binnen een maand goed te zijn heh...maar er is er (heb ik wel gemerkt bij mijn vent) maar eentje die het kan gaan fixen en dat ben jij. En ik denk dat je het kan!! You go girl!! Dikke knuffel voor jou

BigOne
Berichten: 38040
Geregistreerd: 03-08-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-12-17 20:02

fjaril schreef:
Ze sluiten zich ervoor af inderdaad. Ergens weten ze het wel, maar ze willen het niet weten. Ze hebben er schijt aan dat ze mij ongelukkig maken. Het kan ze niks schelen. Als hun huwelijk maar goed is. Als zij elkaar hebben, maakt het niet uit wat er in de rest van de wereld gebeurd.
En ja ik ben het enigste kind. Al kon mijn vader naar de anderen ook wel uitvallen. Negen van de tien keer was het mijn schuld. Ik ben de zondebok.
En inderdaad, als het niet werkt, ga ik lekker terug naar mijn eigen huisje. Daar voel ik me veilig.

Lieve schat, één ding is zeker, ook hun huwelijk zal zeker niet gelukkig zijn in de zin van wat wij onder geluk verstaan. Indien je ouders erg gelukkig met elkaar waren geweest dan hadden ze jou dit niet aangedaan want dan hadden ze de kracht gehad om boven hun opvoeding uit te stijgen en het anders te doen. Jij kunt die kracht wel vinden in jezelf en volgens mij ben je daar al mee bezig!!! Grijp het en laat niet los, het verleden kun je niets aan veranderen maar de toekomst ligt in je eigen hand, alleen jij kunt bepalen hoe die verder gaat. Met steeds meer geluk of blijven hangen in het verleden. Nog even over je gevoel en klachten, laat ook zeker bij je huisarts een volledig bloedbeeld naar alle vitamines en mineralen doen want gemis aan sommigen kan ook zeker meespelen in neerslachtigheid , moeheid enz.

We live in a time where intelligent people are being silenced so that stupid people won’t be offended.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-12-17 20:44

Bedankt voor jullie lieve reacties! Ook jullie een goed 2018 toegewenst met allen die jullie lief zijn.

Elpharo, wil je zeggen tegen je man dat ik het ontzettend knap vind van hem? Wie zichzelf overwint is sterker dan die een stad inneemt.
Wat je zegt over mijn ouders, klopt helemaal. Ze kiezen voor de makkelijkste weg. En dat ze daardoor mij laten vallen en voor zichzelf kiezen, willen ze niet weten.

Bigone, ik denk dat je wel gelijk hebt. Ze zeggen heel gelukkig met elkaar te zijn, maar ik heb altijd gezien dat hun relatie ongelijk is. Al geven ze dat zelf, uiteraard, niet toe. Er zit een groot stuk afhankelijkheid en ongelijkwaardigheid in. En inderdaad, als ze echt gelukkig waren geweest met elkaar, hadden ze de kracht gehad boven hun opvoeding uit te stijgen en het anders te doen . Zo heb ik er nog niet naar gekeken!

Ik heb afgelopen jaar verschillende leren uitgebreid mijn bloed laten testen en de uitslagen op papier meegekregen. Dat was helemaal goed. Vitamine D was iets te laag. Dat slik ik bij. Over mijn moeheid zei de huisarts dat ik cvs zou kunnen hebben, maar aangezien die vermoeidheidsklachten gelijk lopen met de gebeurtenissen in mijn jeugd, zal dat voor een groot gedeelte ook psychisch/stessgerelateerd zijn.

BigOne
Berichten: 38040
Geregistreerd: 03-08-09

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-12-17 11:18

Heb je je vitamine D uitslag nog?? En welk supplement in welke hoeveelheden slik je?? Ik heb ook wegens vermoeidheid, spierpijnen en lage rugpijn komend uit de hamstrings alles laten prikken. Vit. D zat op 19, huisarts schrok zich lam. Ik heb zes weken een supplement , nog een spuit (heel hoog, volgens mij 60.000 eenheden) gehad. Nu slik ik een supplement van 4000IU. Tot mijn stomme verbazing was mijn rugpijn na vier dagen weg, mijn spierpijn in de arm na twee weken. Dus zoveel invloed kan het tekort hebben. Er word van een ondergrens van 50 uitgegaan maar dat is nog laag.

We live in a time where intelligent people are being silenced so that stupid people won’t be offended.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 31-12-17 12:48

Ik heb mijn uitslag nog wel ergens geloof ik. De eerste keer was het echt te laag. Ook al zei de huisarts dat het prima was. Toen heb ik iedere dag vier tabletjes van 25mcg geslikt. Daarna zat ik boven de honderd. Slik nu 2 tabletjes per dag.
Misschien heeft het wel zin om weer eens te prikken, omdat de laatste keer in de zomer was.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-01-18 15:12

Vanmorgen weer naar huis gereden. Voel me zwaar *piep* Zou zo een potje willen janken. Ben weer eens goed op de feiten gedrukt dat het systeem in het gezin nog gewoon hetzelfde is. Dat wil zeggen dat mijn broer de vader heeft die ik ook zo graag zou willen en dat ik onbewust nog dat lastige kind ben die niet in dat 'veilige' systeem past. Ook al gaat het zo voor het oog best heel prima, tussen de regels door, is het er. En dat doet píjn.
Bovendien zie ik weer eens als een berg op tegen de werkweek. Heb morgen nog een dagje vrij, maar ik knijp hem nu al..

Meile
Berichten: 837
Geregistreerd: 20-02-12
Woonplaats: Almere

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-01-18 18:21

Wat ongelooflijk naar dat dat gevoel zo benadrukt werd weer, ik kan alleen maar zeggen dat ik je een hele dikke knuffel wil geven.
Ik bedacht me net iets, wat voor mij geholpen heeft toen ik me nogal down voelde, is het bijhouden van een positief dagboek. Hierin schrijf je dus dagelijks iets op wat goed ging op die dag of iets wat je fijn vond op die dag. Dit kan het kleinste zijn wat op die dag gebeurd. Het helpt je om je focus te verleggen naar positieve dingen.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-01-18 18:51

Ik weet het. Moet zeggen dat ik daar nu echt de energie niet voor heb om te geloven dat het zou helpen. Sorry, voel me echt een pessimist. Weet gewoon echt niet hoe ik het verder moet doen. Voel me aan de ene kant somber, maar aan de andere kant ook gewoon leeg, niets.. En dan dat stemmetje dat constant zegt: je stelt je aan!!
Ik ben zo gewend om daar naar te luisteren en gewoon vrolijk te doen. Maar de laatste tijd lukt dat niet, het helpt niet meer om me een schop onder de kont te geven en een lach op mijn gezicht te plakken. En dat beangstigd me. Want wat als mensen het aan me zien? Wat als ik vragen krijg? Als mijn werkgever niet tevreden over me is omdat ik als een zombie rond loop? Ik wilde dat het gewoon klaar was. Dat ik dit lange hoofdstuk af kon sluiten en een leven kon gaan leven zoals mijn vrienden. Studie, baan, vriend, trouwen.. Maar ik zit hier maar een beetje te kniezen en bang te wezen voor alles, zodat ik geen stap vooruit kom. Bah..

tamary

Berichten: 29056
Geregistreerd: 19-06-02
Woonplaats: Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-01-18 19:02

Leef en bouw een leven dat jouw past. Niet wat je vrienden past of wat de maatschappij/sociale norm je oplegt. Als jij gelukkiger bent achter een spinnewiel in de zon voor je hutje in de bergen en niet de standaard huis/tuin/hond/man/1.8 kind, werk daar dan naar toe.

[o]
Bayo - 01-01-1996 - 15-04-2017 ;(
“Technological progress has merely provided us with more efficient means for going backwards.” – Aldous Huxley –

Veldbloem

Berichten: 501
Geregistreerd: 25-06-15
Woonplaats: Noord Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-01-18 19:09

Lieve ts, ik wilde zó graag dat ik je kon helpen!
Je berichtje raakt me en ik wil je troosten en vertellen dat je mooi en goed en waardevol bent. Weet niet of je er iets aan hebt, maar ik wens je kracht en rust.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: _Cubby_, Akshay, BoJessie, corinec, Daphx93, GaitMonster, GoogleAdsense, linoleum, moeshie, Petra_O en 67 bezoekers