Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
tengeltje11 schreef:dan kiezen ze bv hun cadeautje voor het sint-feest bij oma,zien ze dat ook aankomen met de post(online besteld),mogen ze naar de doos kijken,maar wordt gezegd dat ze het pas echt krijgen op de dag dat het het feest van de sint is en ze bij hun oma zijn.
vinden ze helemaal prima en is voor hen zo logisch als een klontje(de jongste snapt er nog niet alles van,die is er bijna 3).
tengeltje11 schreef:ze kennen wel het 'verhaal' van sinterklaas (de 'heilige' man die vroeger speelgoed uitdeelde aan de kindjes waarvan de mama's en papa's geen centjes hadden om zelfs speelgoed te kopen),en naar wat ik hoor zijn er toch al heel wat 7-jarige kinderen die reeds weten dat de sint niet bestaat.
8nnemiek schreef:Ik vond sinterklaas toen ik een jaar of 3 was doodeng, dus heeft mijn moeder me verteld dat het gewoon een verkleede man was
Het jaar erna was ik dat weer helemaal vergeten, en sindsdien geloofde ik weer in sinterklaas maar vond hem ineens veel minder eng schijnbaar, ik kan me er zelf niet veel meer van herinneren.
Ik weet wel nog dat er geen mooiere tijd van het jaar was dan sinterklaas in die tijd. ‘s Avonds sinterklaasfilmpjes kijken, pieten spotten, het paard voeren met wortels in je schoen, het snoepgoed, ‘s ochtends opgewonden wakker worden en snel kijken of er een kado in je schoen lag, samen met klasgenoten sinterklaas vieren op school. Al die magie rondom sinterklaas ben je in een keer kwijt zodra je hoort dat ie niet bestaat. Ik had het nooit willen missen.
Ik vind dat je vriend nogal overdrijft. Sinterklaas moet je niet zien als een leugen, maar als een prachtig sprookje waar kinderen dolgelukkig van worden.
tengeltje11 schreef:zijn hier mensen die wel meedoen met het sint-gebeuren,maar niet met de sint-myte?
mijn man heeft een half trauma overgehouden aan het sint-verhaal.
hij vond het vreselijk te weten dat zijn ouders hem jaren voorgelogen en (naar zijn gevoel) bedrogen hebben/hadden met een verhaal over een sint die niet bestaat.
dus dat wou hij niet voor zijn kinderen.
ergens kon ik hem daarin wel volgen.
maar toch is het gewoon een heel leuk feest en leuke tijd voor de kinderen.
dus hebben we geprobeerd om daar een middenweg in te vinden.
kids doen volop mee met het sint gebeuren,kiezen cadeautjes,gaan langs bij een sint die in een winkel in de buurt komt,gaan naar sint-feestjes,.....
maar vanaf het moment dat ze wat dingen beginnen vragen of begrijpen leggen wij het uit als 'het feest van sinterklaas' en daarom krijgen kindjes dan cadeautjes.
sinten zijn mensen die zich verkleden als sinterklaas,net als bv op carnaval,omdat kindjes dat leuk vinden.
dan kiezen ze bv hun cadeautje voor het sint-feest bij oma,zien ze dat ook aankomen met de post(online besteld),mogen ze naar de doos kijken,maar wordt gezegd dat ze het pas echt krijgen op de dag dat het het feest van de sint is en ze bij hun oma zijn.
vinden ze helemaal prima en is voor hen zo logisch als een klontje(de jongste snapt er nog niet alles van,die is er bijna 3).
in de buurt,familie,kennissenkring,.... is er niemand die het sint-verhaal anders brengt dan het standaard ding a-la 'de sint is de goeie man die over daken loopt met zijn paard,cadeautjes geeft aan brave kinderen,en alles weet' en krijgen we ook weinig begrip hiervoor.
vandaar de vraag hier.
nog mensen die het sint-gebeuren anders beleven/vieren dan het standaard sint-verhaaltje van het opgespelde fabeltje?
SparklingApp schreef:Mijn moeder heeft ook nooit tegen ons willen liegen en daar ben ik altijd heel blij om geweest.
We vieren nog steeds altijd feest met pakjes met sinterklaas, maar van jongs af aan wist ik al dat het een spel was.
Ik pakte in mijn kleuter tijd ook alles in wat los en vast zat zodat iedereen ineens zijn puntenslijper ed kwijt was, tot we op pakjesavond alles weer uit gingen pakken.
Mijn vriendje in de klas was altijd heel bang en ik weet nog dat hij dan onder mijn stoel kroop omdat ik niet bang was.
Ik zag ook gewoon dat het een verklede vader was van een van de medeleerlingen en de pieten waren vaak ook wel te herkennen.
Van mijn moeder mocht ik het niet aan andere kindjes vertellen omdat sommige ouders willen dat ze denken dat het echt is, ik heb dat nooit begrepen, maar heb het ook nooit verklapt.
Tegen mijn vriendje zei ik altijd dat hij niet bang hoefde te zijn en dat hij ooit wel zou weten waarom.
Mijn neefje heeft het trouwens wel verteld in de klas.
Ik snap nooit hoe mensen kunnen vinden dat het iets toevoegt voor een kind.. hoe kan een leugen ooit iets positiefs zijn?
Gebruikers op dit forum: __sanne, _Sun, Aeva, Gianti, MarliesSam, Noor, perdjes, Polarize, rink, SentiBot, Sjofel en 153 bezoekers