Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli
Pseudea schreef:Even kort een antwoord op jullie vragen:
Ik ben zelf 26 jaar.
Hij heeft helemaal geen vangnet, krijgt geen hulp en is niet in therapie.
Ik kan de psychiater van de kliniek wel contacteren, maar daar is hij na één dag al op ontslag gestuurd dus ik denk niet dat ze me daar veel kunnen vertellen.
De laatste dagen heb ik vele met hem gesproken. Ik heb hem gevraagd om in therapie te gaan, en daar is hij min of meer bereid toe. Alleen zal hij daar volgens mij zelf nooit actie voor ondernemen.
Hij stelt zich inderdaad zeer afhankelijk op. Hij weet dat de situatie maar tijdelijk is, maar lijkt niet echt bezig te zijn met zoeken naar een oplossing. Hij laat het wat over zich heen komen.
Anderzijds ben ik al heel blij dat hij heeft ingestemd om mee te gaan naar een psychiater, want zo ver hebben zijn ouders hem nog nooit gekregen.
Praktisch gezien is ook weinig mogelijk, voor een uitkering of sociale woning komt hij niet in aanmerking.
Pseudea schreef:Daarnaast steek ik hier ook veel tijd en energie in. Ik neem verlof om ervoor te zorgen dat hij hulp krijgt, moet mijn leven plots helemaal anders organiseren, dingen stiekem doen om te vermijden dat ik hem kwaad maak, ...
Citaat:maar ik houd mijn hart vast voor de dag dat ik iets verkeerd zeg of doe. Hij denkt heel zwart-wit, ik kan echt niet inschatten hoe hij op dat moment zal reageren.
Daarnaast steek ik hier ook veel tijd en energie in. Ik neem verlof om ervoor te zorgen dat hij hulp krijgt, moet mijn leven plots helemaal anders organiseren, dingen stiekem doen om te vermijden dat ik hem kwaad maak, ...
Pseudea schreef:Daarnaast steek ik hier ook veel tijd en energie in. Ik neem verlof om ervoor te zorgen dat hij hulp krijgt, moet mijn leven plots helemaal anders organiseren, dingen stiekem doen om te vermijden dat ik hem kwaad maak, ...
Pseudea schreef:Tot de boel echt ontplofte. Hij stuurde me een bericht dat hij in het ziekenhuis was, dat zijn vader hem had aangevallen. Zijn vader zegt dat hij zichzelf heeft verwond, hij beweert van niet. Later belde hij me dat de politie hem naar de spoedpsychiatrie had gebracht ter observatie. Er was op dat moment sprake van een langdurige gedwongen opname. Hij smeekte me bijna om hem te komen bezoeken, ik was heel erg geschrokken en besloot om even langs te gaan.
Na de verplichte observatie belde hij me op dat hij met ontslag mocht, op voorwaarde dat er hem iemand kwam ophalen bij wie hij voorlopig kan verblijven tot de situatie thuis wat gekalmeerd was. Vroeg me of ik die persoon wilde zijn. Blijkbaar hadden ze in de kliniek geoordeeld dat de situatie niet ernstig genoeg was voor een gedwongen opname. Ik had gevraagd om een gesprek met zijn dokter, omdat ik wilde weten in hoeverre hij een gevaar is voor zichzelf of anderen. In de kliniek aangekomen was de dokter echter al vertrokken, en werd de jongen zonder aarzelen met me mee naar huis gestuurd.
bruintje123 schreef:En morgen, liever vanavond, weer terug naar zijn ouders brengen.
Die zijn verantwoordelijk, jij niet.
Dit moet je echt niet willen, hier moet je echt niet in willen staan.
Erg laag ook dat ze jou zo gebruiken omdat ze blijkbaar weten dat je niet kunt weigeren.
Dit mag echt niet
Gebruikers op dit forum: BelgenGek, Besje, CarpeDiem_, DotBot, Eefje_Sammy, fransje23, friezenfan2, Gea99, Googlebot, Joesje, kimmetje26, L_iek, Lijsken, Lizzy__87, Mandy92, Marocje, Melissa0304, Mo_86, mvdende, Nathalie18x, ontherun, ryukapple, shannen6, Soepkipje, tienus63, Ubermetrics, Vernon en 52 bezoekers