Hoe kon je?
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- Pellie
-
- Berichten: 16935
- Geregistreerd: 19-08-02
- Woonplaats: Ouwsterhaule (frl)
Hoe kon je?
Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-03 20:42
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde me je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik ‘stout’ was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me “hoe kon je?”, maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik ‘s nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want “ijs is slecht voor honden” zei je) en ik deed dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd. Zij – inmiddels je voruw – is geen ‘hondenmens’. Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby’s’ en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakte jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een ‘gevangene van de liefde’.
Toen ze groeiden werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven kusjes op mijn neus. Ik hield van ze en van hun aanraking – jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam – en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekum in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts “ja” en veranderde je van onderwerp. Ik was van ‘jouw hond’ verworden naar slechts ‘een hond’, en iedere euro die je aan mij besteedde werd er één te veel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je ‘gezin’, maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij en opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook er naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei “ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden”. Zij haalden hun schouders op en keken je meewarigaan. Zij kenden de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs één met ‘papieren’. Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde “nee pappa! Laat ze mijn hond niet meenemen!” En ik maakte me zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen – en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor mij te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden “hoe kon je?”
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen had ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer ls er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hun te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aam het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer.
Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De ‘gevangene van de liefde’ was aan het eind van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard was, had ik het met haar te doen. De last die zij moest torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichting plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koude vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik langzaam liggen, keek haar in de ogen en fluisterde “hoe kon je?” Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei “het spijt me zo”. Ze hield me tegen zich aan en legde haastig uit dat het haar taak was om ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen – een plaats van licht en liefde -, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn “hoe kon je?” niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas, ik zal als altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Als je een brok in je keel kreeg of er zelfs tranen in je ogen stonden bij het lezen van “hoe kon je?”, komt dat door doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asielen over de hele wereld sterven. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor jedier je verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, maar vooral dat alle leven kostbaar is. Doe daarom al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
Jim Willis
NB: Dit artikel mag verspreid worden zolang dit niet voor commerciële doeleinden is en mits de auteur van dit artikel vermeld staat.
- Tamara
-
- Berichten: 10443
- Geregistreerd: 20-07-01
Geplaatst: 20-10-03 20:58
- BounceBabe
-
- Berichten: 6664
- Geregistreerd: 02-04-03
- Woonplaats: Horseland
- Lot
-
- Berichten: 1410
- Geregistreerd: 09-07-01
- Woonplaats: MesthoopCity
Geplaatst: 21-10-03 11:13
Mooi verhaal!
- Llewella
-
- Berichten: 2087
- Geregistreerd: 25-01-02
- Woonplaats: Alkmaar
Geplaatst: 21-10-03 11:34
Mijn katten mogen ook oud bij me worden, graag zelfs! Ik zou ze niet kunnen missen, het zijn en blijven mijn kindjes.
Mijn katjes hebben het dan goed, worden bemind en zijn geliefd.
Dat doet extra zeer als ik elke vrijdag weer bij mijn pleegkatjes in het asiel ben om daar voor ze te zorgen dat ze weer een lekker schoon leefplekje hebben en weer lekker vertroeteld zijn en weer lekker brokjes hebben.
Daar zitten katten die zeker niet minder zijn dan mijn lieve katjes thuis, en het doet me pijn iedere keer weer om ze daar achter te laten.
En dan te bedenken dat het bovenstaande verhaal nog netjes afgehandeld is, veel katten die bij ons binnenkomen zijn gewoonweg gedumpt, in een doos voor de deur, of iets in die trant.
Zelfs daar durven mensen geen verantwoordelijkheid meer voor te nemen, en dat is helemaal in en in triest...
- Mareska
-
- Berichten: 7923
- Geregistreerd: 16-08-03
- Woonplaats: Brabant
- Sizzy
-
- Berichten: 27232
- Geregistreerd: 11-09-01
- Woonplaats: Den Haag
Geplaatst: 21-10-03 12:25
Sommige mensen denken niet lang genoeg na over het aanschaffen van een huisdier.
Een hond leeft doorgaans minstens (!!) een jaar of 10....
Die arme beesten die op hun oude dag nog naar het asiel worden verbannen...
Die mensen zouden ze eens erin moeten proppen.
- Druif_01
-
- Berichten: 8836
- Geregistreerd: 04-11-01
Geplaatst: 21-10-03 12:27
- Nathalie
-
- Berichten: 28286
- Geregistreerd: 11-01-01
- Woonplaats: Eindhoven
Geplaatst: 21-10-03 12:45
Onze hond hebben wij ook uit het asiel. Als 6 jarige hond. Ze hadden hem gevonden in Belgie, vastgeknoopt aan een boom langs de snelweg.
Zwaar mishandelt. Hij had geen vertrouwen meer in de mens. Waarschijnlijk geprobeert te verdrinken, hij is namelijk als de dood voor water.Hij is inmiddels 14 jaar en richting het eind van zijn leven aan het gaan. Maar ik ben blij dat hij zijn laatste jaren bij ons heeft mogen zijn. Hij heeft zijn vertrouwen in de mens terug en is gewoon een hartstikke lieve hond die niets verkeerds doet. Snap nog steeds niet hoe mensen zoiets hebben kunnen doen met hem..
Hij is nu dus 14 en heeft een gat in zijn hart en lucht achter zijn longen. Zijn einde is er nog niet maar ik vrees dat dit niet al te ver weg meer is..
- Angelique18
-
- Berichten: 3599
- Geregistreerd: 27-05-02
- Woonplaats: Naast de efteling
- ShirleyA
-
- Berichten: 2001
- Geregistreerd: 08-09-03
- Woonplaats: Purmerend
Geplaatst: 21-10-03 14:59
Ik wil haar nooit meer kwijt!