De eerste kleine irritaties begonnen in de zomer. Hij woonde een tijdje bij ons in huis wat ik super vond maar steeds minder. Hij voerde namelijk niks uit, ging na het eten direct op de bank liggen, kom nooit mijn bed even opmaken. Ik stond vroeg op want ik moest gewoon naar stage namelijk, hij had vakantie. Dan was ik om 5 uur weer thuis en dan heeft ie de hele dag liggen gamen in mijn bed. Niet eens onder de douche geweest of even naar beneden gegaan om mijn ouders gedag te zeggen. Dit vond ik allemaal erg raar, hij heeft 3 jaar op zichzelf gewoond (nu weer) en was altijd heel netjes en opruimend.
We wilden eigenlijk in de zomer gaan samenwonen, ik ben hier van afgehaakt want mijn vader ging goed achteruit met zijn gezondheid. Daarbij wilde ik ook liever niet met iemand samenwonen die zo'n vreselijk luie student is. En daarbij hebben we nog alle tijd van de wereld om ooit eens samen te wonen, right?
In augustus hoorde ik van mijn ouders dat ik een paard mocht kopen. Na 13 jaar verzorgpaarden kwam mijn ultieme wens in vervulling. Jammer voor vriendlief dat hij een bloedhekel heeft voor paarden en ze ook doodeng vindt. Niemand staat mij nog in de weg om deze droom werkelijkheid te maken, dus ik ben er voor gegaan en heb een geweldig paard gekocht.
De irritaties onderling begonnen weer, hij vroeg nooit naar Tinkerbell en mij, hoe het ging etc. Dit aangegeven en hij gaf inderdaad toe dat hij erg kortaf deed als het over haar ging. Ook als we bij elkaar waren en ik begon over haar was het "o leuk.". Maar hij ging beter z'n best doen, wat uitte in enorm geforceerd gedrag. We spraken elkaar steeds minder, zagen elkaar minder, deden (doen) het minder tot niet
. Het toppunt was dat ik het al de hele week had over de MRI scan voor mijn vader en dat we daar als gezin heel zenuwachtig voor waren. Hij wist precies wanneer en hoelaat dit ging gebeuren en een week later vroeg hij er nog niet naar. Tot ik er zelf over begon 'oh ja, tsja ben ik vergeten. Maarja vertel dan."Heftig gesprek gehad en dat het van beide kanten niet lekker liep. Heb gezegd dat we realistisch moeten blijven en beter op een hoogtepunt moeten stoppen en als vriendjes uitelkaar moeten gaan ipv vijanden. Daar had ik dan wel weer een punt maar we gingen het proberen en eraan werken. Afgesproken elkaar minstens 2x per week te zien. Dat is ons welgeteld 1x gelukt.
Ik ben er best klaar mee. Ik wil het ook uitmaken. We zijn meer goede vriendjes dan een stel. Ik heb er geen gevoel meer bij ookal hou ik nog hartstikke veel van hem. Maar hoe dan, na 2 jaar? Zo opgenomen in elkaars familie, dezelfde vrienden etc. etc. Hoe kan dat zo ineens niet meer zo zijn? Hoe moet je het eigenlijk uitmaken? Jongens maakten het altijd met mij uit..
Het is allemaal enorm stressvol, ik loop nu fulltime stage, ben ineens moeder van een paard geworden (
). Ik heb hem al bijna 2 weken niet gezien en ik vind dat helemaal niet erg. Uit gaat het sowieso.. een break wil ik niet. Maar hoe ga ik dit ooit uitpakken? Lekker handig met onze 2 years anniversary morgen pff.
