Geplaatst Maar mijn motivatie is gewoon tot 0,0 gedaalt of nog dieper om mijn huidige werk weerop te pakken.
Ik heb gewoon 0,1 % steun gehad van mijn collega's en baas.
Nu geven ze een beetje mij de schuld omdat ik terwijl ik lopend patient was/ben niet vaak genoeg ben langsgeweest. Dat was dus voor hun een reden om niks te doen.
Ook belden ze liever niet naar huis omdat ik nog thuis woon Ja pappa en mamma zijn boemannen.Maar goed als ik er was zeiden ze bijna niks en bij de mededeling wat ik precies had kon ik een paar rare woorden naar mijn hoofd krijgen.
Mijn baas denk nu ook dat het psychisch is en niet meer lichamelijk. Ik ben echt niet getikt en weet precies wat ik voel.
Nu heb ik via de reitegratie ook een paar gesprekken met een psychologe.
Nu moest ik dus een papier invullen wat over het werk gaat, hoe je daarbij voelt, wat er verandert kan worden etc etc.
Verder wordt alles opgerakeld waar ik mezelf al lang had over heen gezet.
Maar er komt bij mij gewoon helemaal niks meer uit.
Lichamelijke training, zeg dat je het echt voor jezelf doet maar ook dat wordt steeds minder. Ik vind het wel leuk om te doen het is zelfs nog gezellig ook
Motivatie 0,0 dus.
Ik heb gister 3 soll.brieven geschreven en voor een nieuwe baan ben ik wel 100% gemotiveerd.
Ik ga het vanmiddag wel voorleggen, want dat papier is dus niet ingevuld.
Ik ben er gewoon zo klaar mee dat wil je niet weten. Verder valt er ook niks te plannen, sta s' ochtends op en ben blij als ik s'avonds weer in bed lig. Heb ik een hele dag actief dingen gedaan kan ik gewon niet slapen zoveel energie dat ik nog over heb maar ik kan er gewoon niks mee.
ben het
beu het leventje wat ik nu leid 