Ondertussen 3 maanden verder. Bij mij ook lekker aan de ups en downs, met vooral veel downs. Ik heb enorme last gekregen van alle negatieve gevolgen van mijn adhd (sinds mijn beste vriendin met mn ex het bed in was gedoken , en allebei huisgenoten +:) ) Vooral erg veel heftige stemmingswisselingen. Nu de laatste paar weken merk ik aan mezelf dat het ondertussen wel echt de verkeerde kant op gaat, en ik baal van mezelf dat ik me niet allang heb kunnen herpakken. Hiermee verknal ik mn studie, mijn sociale contacten, mijn fotografie.
Dit alles is van kwaad tot erger gegaan sinds de breuk. Ik ben mijn plezier in veel leuke dingen (fotografie, paarden, feestjes) kwijtgeraakt dus heb ik nu contact gezocht met de huisarts voor een eventuele psycholoog.
Ik merk aan mezelf dat ik de hele situatie nog steeds geen plekje heb kunnen geven en dat de woede op hun beiden mij nog steeds tot aan boven m’n hoofd zit. Heb ondertussen wel gesproken met madame, die haar excuses wel quasi aangeboden had maar in het gesprek vooral duidelijk maakte hoe banketstaaf het wel niet voor haar was dat iedereen in huis er op deze manier achter moest komen. Dikke vette eigen schuld? dom ei
Maar het is fijn om eventjes wat te schrijven, en ik hoop dat ik hier snel gesprekken over kan hebben want ik kan het nog steeds niet loslaten wat er gebeurd is. Het is voornamelijk zo frustrerend voor jezelf, ik wil gewoon doorgaan en het achter me laten maar ik krijg het niet voor elkaar.