Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
nadine_yvana schreef:Dank je wel, dat was de bedoelingPrachtig geschreven,wat een wijze woorden. Denk dat ik niet de enige ben die hier kracht uit kan putten.
petitparis schreef:Absoluut! Ik schrijf vaak pas over zaken wanneer ze feitelijk voltooid verleden tijd zijn, soort van nabeschouwing. En het is natuurlijk altijd fijn om zaken van je af te schrijven.@ailil: ik hoop voor beide. Dat je er zelf iets aan hebt en dat je extra voldoening krijgt wanneer anderen zich erin herkennen, er iets kunnen uithalen en/of zich erdoor gesterkt voelen.
Ailill schreef:Het is vaak lastig wanneer iemand die je erg goed kende, opeens niet meer kent. Wanneer je op straat regelrecht langs iemand loopt, die ooit een groot deel van je leven was. Hoe je uren en uren met elkaar kon praten, terwijl je elkaar nu amper aan kunt kijken.
Er komt een moment waarop je je realiseert dat je genoeg voor de ander hebt gedaan, dat het enige logische wat er nu nog overblijft is om te te stoppen. Laat haar gaan. Loop weg. Het is niet zo dat je nu opgeeft, ook hoef je niets meer te proberen. Je bent verder gegaan. Je probeerde dat vast te houden waarvan je dacht dat het van jou was, maar het leven is te kort. Je bent niet gestopt met houden van, je bent gestopt met wachten op. Je hebt de grens tussen realiteit en waanzin gevonden. Wat echt van jou is zal dat ooit ook worden en dat wat niet van jou is, zal dat ook nooit worden, hoe hard je je best daar ook voor doet.
Toch zal ik er nooit spijt van hebben dat wij samen ooit een waren. Ook zal ik niet snel beweren dat ik wou dat we elkaar nooit hadden ontmoet. Want er was een tijd waarin jij alles was wat ik wou en nodig had.
Vergeet niet: Plaats je hand eens op je hart. Voel je dat? Het kloppen? Dat noemt men een roeping. Je bent in leven met een reden. Je kunt je ogen sluiten voor de dingen die je niet wilt zien, maar je kunt je hart niet afsluiten voor datgene wat je niet wil voelen. Vergeet dat nooit.
Amy schreef:Als leven lijden wordt.
Als je liever dood bent dan leeft.
Als je weg wil van alles.
Het moet stoppen.
Ik word gek.
Gebeurtenissen doen mij pijn.
Herinneringen doen mij pijn.
De toekomst doet mij pijn.
Ik wil niet meer.
Ik kan niet meer.
Ik ben op.
Ik heb de moed niet om op te geven.
Wanneer gaat voor mij de zon eens schijnen?
Wanneer staat geluk eens aan mij zijde?
Ik ben stuk.
Van buiten niet.
Dat is mijn nadeel.
Och, zij gaat wel door.
Ik ben een speelbal waar iedereen tegenaan kan schoppen.
Een oude afgeragde bal, ach stuk is ie toch al.
Schop nog maar wat harder.
Een stel kleuters op het schoolplein staan naar mij te kijken.
Te kijken hoe ik jank, in de hoop dat alle pijn wegspoelt.
Maar de pijn is verhard en zelfs met een hogedrukreiniger genaamd liefde krijg je die niet meer weg.
Ik zou op willen gaan in de lucht.
Alsof ik nooit bestond.
Maar hoe onwaarschijnlijk dat is.
Zo onwaarschijnlijk is het dat ik hier ooit uit kom.
soloro schreef:Amy schreef:Als leven lijden wordt.
Als je liever dood bent dan leeft.
Als je weg wil van alles.
Het moet stoppen.
Ik word gek.
Gebeurtenissen doen mij pijn.
Herinneringen doen mij pijn.
De toekomst doet mij pijn.
Ik wil niet meer.
Ik kan niet meer.
Ik ben op.
Ik heb de moed niet om op te geven.
Wanneer gaat voor mij de zon eens schijnen?
Wanneer staat geluk eens aan mij zijde?
Ik ben stuk.
Van buiten niet.
Dat is mijn nadeel.
Och, zij gaat wel door.
Ik ben een speelbal waar iedereen tegenaan kan schoppen.
Een oude afgeragde bal, ach stuk is ie toch al.
Schop nog maar wat harder.
Een stel kleuters op het schoolplein staan naar mij te kijken.
Te kijken hoe ik jank, in de hoop dat alle pijn wegspoelt.
Maar de pijn is verhard en zelfs met een hogedrukreiniger genaamd liefde krijg je die niet meer weg.
Ik zou op willen gaan in de lucht.
Alsof ik nooit bestond.
Maar hoe onwaarschijnlijk dat is.
Zo onwaarschijnlijk is het dat ik hier ooit uit kom.
herkenbaar
Nayomie schreef:Dit topic had me geïnspireerd. Vorig jaar heb ik daarom een vriendenverzoek verstuurd op facebook naar een meisje die een groepje meiden van mijn school en ik hadden gepest wat jaren geleden. Het is heel naar, en voel me tot op heden nog steeds schuldig over.
Bij dat vriendenverzoek heb ik een berichtje geplaatst met hetgeen wat ik wilde zeggen, en hoe erg het me spijt. Dat ik weet hoe de schade kan zijn, en dat dat niemand gegund mag worden etc.
Nu een jaar later, heeft ze gelukkig het berichtje gelezen en een klein gesprek gehad.
Enerzijds ben ik heel erg blij dat ik mijn excuses heb kunnen aanbieden, en nog een goed gesprekje met haar gehad heb en dat het goed met haar gaat nu. Maar anderzijds... voel ik me er nog schuldiger over. Is zo'n berichtje dan wel goed geweest of..?
soloro schreef:Have you ever noticed
the bags under her eyes
Or the anger issues that she has?
Her hollow cheeks
and cracked lips still forced into a smile.
Struggling to show everyone
That she is a fighter
that she will be alright.
No one bothered
to hold her close, to tell her
that it is okay not to be fine.
So she breathed through her life
as if it were a battlefield
and wished that one day she would live,
and not just survive.
------------------------
I'm sorry if I lied to you
when you asked me if i was okay.
I'm sorry if I lied when you
pointed out the marks on the backs of my arms.
I'm sorry if I said it was the cat, it wasn't.
I'm sorry if I lied to you when you asked did you eat.
I'm sorry if I lied to you about where I've been or what I've been doing.
I've been in bed, wishing God would take me.
I just assume people don't actually want to hear my reality.
I'm sorry if I left you. I don't really understand how to stick with people
when I'm too sad to even put up with myself.
I'm sorry if I don't answer your text messages.
I'm sorry if I suddenly start distancing myself from you with no explanation.
It's because I can't f*cking breathe sometimes
and too much of me wonders if you aren't better off without me.
I'm sorry if I left you even while you still saw me every day,
if you watched the light die in my eyes and my smile fade.
I'm sorry if I hurt you by calling your compliments lies.
I'm sorry so much and so often and I know by now it probably means nothing but...
I'm just sorry.
Ayasha schreef:Nayomie schreef:Dit topic had me geïnspireerd. Vorig jaar heb ik daarom een vriendenverzoek verstuurd op facebook naar een meisje die een groepje meiden van mijn school en ik hadden gepest wat jaren geleden. Het is heel naar, en voel me tot op heden nog steeds schuldig over.
Bij dat vriendenverzoek heb ik een berichtje geplaatst met hetgeen wat ik wilde zeggen, en hoe erg het me spijt. Dat ik weet hoe de schade kan zijn, en dat dat niemand gegund mag worden etc.
Nu een jaar later, heeft ze gelukkig het berichtje gelezen en een klein gesprek gehad.
Enerzijds ben ik heel erg blij dat ik mijn excuses heb kunnen aanbieden, en nog een goed gesprekje met haar gehad heb en dat het goed met haar gaat nu. Maar anderzijds... voel ik me er nog schuldiger over. Is zo'n berichtje dan wel goed geweest of..?
Wil hier op reageren ...
Mij zou zo'n bericht van 'mijn' pesters goed doen denk ik... Weten dat die persoon geleerd heeft en niemand anders meer expres kwetst.... Weten dat die persoon weet dat het niet eerlijk of oke was. Dat zou een zekere rust geven. Onderschat niet hoeveel gepeste mensen op een zeker niveau denken dat ze het zelf uitlokte/verdiende en dat kwetst ook. Als zo'n pester dan dapper is en zegt 'jij verdiende dat niet' kan dat wel degelijk iets goed maken, wat gebeurt is, is gebeurt, in mijn mening is iets proberen recht te zetten op een oprechte manier nooit te laat.