Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-09-16 16:12

Geplaatst: 25-09-16 16:12

your the reason i kept on living.
Your the reason that i am still here.

If i had one wish it would be to look you in the eyes,take yourr hands in mine and finally say...

Thank you..

**Geplaatst**: 07-10-16 20:34

Geplaatst: 07-10-16 20:34

Lief,

Wat staat ‘ie je mooi, die droom die je hebt. Hoe je straalt wanneer je er over praat, of hoe je ogen glimmen wanneer je denkt dat er niemand naar je kijkt en verdwaalt in fantaseren over hoe het ooit zal zijn. Wat past ‘ie je goed, lief, die droom die je hebt. Alles wat je bent, wie je nog kunt worden en wie je bent geweest. . . het sluit naadloos op je aan en het kan ook niet anders, het is immers jouw droom en niet die van een ander.

Misschien is het een kleintje, of juist een hele grote. Misschien noem je het geen droom maar een visie, een doel of een missie. Misschien heb je er één, of juist een heleboel. Misschien droom je deze al je hele leven, misschien is het er eentje die je net, op een onverwacht moment, in je hart hebt ontdekt. Misschien is jouw droom wel levens-veranderend, voor jezelf of voor een ander en misschien is juist het leven dat je nu leeft precies zoals je wilt dat het altijd zal zijn. Maakt het uit? Ik denk het niet. Zoveel mensen, zoveel dromen, toch? Ieder precies díé, die perfect past bij hem of haar.

Wat zul je er in moeten geloven, lief, om die droom waar te maken. Erop vertrouwen dat het goed komt, er hard voor werken en er misschien zelfs wel voor vechten. Als dat is wat je wilt tenminste, hem uit laten komen. Er zijn ook genoeg mensen die ergens van dromen en er niets mee willen doen. Of durven zij simpelweg niet? In elke droom ligt een verlangen, als je ’t mij vraagt. De vraag is hoe sterk dat verlangen is, hoe graag je wilt dat die droom die je droomt ooit werkelijkheid wordt. Daarin ligt je kracht, lief, de kracht die je nodig hebt om te blijven dromen, te blijven werken, te blijven proberen tot ‘ie er is, tot ‘ie niet alleen maar in je hart maar ook in je leven echt van jou is. Alles wat je nodig hebt, ligt in je verlangen. Ben je de motivatie kwijt? Heb je een duwtje in de rug nodig? Een stok achter een deur die je koste wat kost dicht – of juist open – wilt houden? Alles wat je nodig hebt, ligt in hoe graag je wilt dat het anders wordt en daarnaast ben ik er altijd voor je.

En laten we één ding voorop stellen: er is niets mis met iets anders willen. Er is ook niets mis met willen dat het blijft zoals het is, maar weet dat in de natuur alles wat niet groeit, stilstaat en uiteindelijk afsterft. Groei, lief, groei is wat je leven interessant maakt. Er is niets mis met dromen van een leven dat mijlenver bij je vandaan lijkt, alleen maar omdat het mijlenver bij je vandaan lijkt. Er is niets mis met willen, met veranderen, met richting bepalen. Er is niets mis met het hebben van een doel of droom of missie, als jij het gevoel hebt dat je leven er meer als van jezelf van wordt. Echter, misschien wel. Als je niet weet waar je heen gaat is elke stap er eentje in lukrake richting, maar wanneer je wel weet welke kant je op wilt wordt elke keuze makkelijker, elke stap belangrijker, elke kans een mogelijkheid en elke teleurstelling motivatie. Dan ren je niet langer als een kip zonder kop rondjes achter jezelf aan omdat je niet weet waar je moet beginnen, of waar je wilt eindigen.

Beloof me wel dat je genoeg ruimte over laat voor spontaniteit en onverwachtse links- of rechtsaf-j'es. Leg jezelf niet vast; niet aan je droom en al helemaal niet aan de weg ernaartoe, want het leven gebeurt juist wanneer je andere plannen maakt. Blijf leven, lief, ook al weet je waar je heen wilt, vergeet niet dat je nu al leeft. Misschien kom je er nooit of is het morgen voorbij, zou toch zonde zijn van de tijd die je had. Houd je droom als beloning in je vooruitkijkspiegel en vier elke dag de stappen die je zet – waar je bent, wat je kunt – om er dichterbij te komen. Vertrouw erop dat elke stap die je zet, elke weg die je kiest, je precies daar brengt waar je heen moet. Je komt er vanzelf.

Laat het los, lief. Laat alles los. Alles wat je tegenhoudt, alles wat je kleiner houdt, alles wat je veilig houdt. Laat alles los wat je niet helpt, laat alles gaan wat je niet voedt. Adem in, adem uit. Laat het los. Alles wat je niet nu kunt veranderen, alles waar je geen invloed op hebt. Laat het los. Het neemt ruimte en energie in beslag die je beter voor iets anders kunt gebruiken. Adem in, adem uit. Maak ruimte, maak rust. Maak ruimte voor rust en je zult zien dat rust ruimte maakt, lief, en van daaruit kun je verder.

Wat zul je in jezelf moeten geloven, lief, als je iets van deze droom wilt maken. Je zult in jezelf moeten geloven wanneer iedereen het doet, maar meer nog wel wanneer niemand het doet. Wanneer mensen je vertellen dat het onrealistisch is, of onhaalbaar of ongewoon. Wat zul je moeten leren luisteren, lief, en niet naar de mensen die je welgemeende maar vaak demotiverende adviezen geven, maar naar jezelf. Luister altijd, eerst en als het je ooit lukt misschien zelfs wel alleen maar, naar jezelf. Wanneer je het gevoel hebt dat er niemand voor je staat, met spandoeken en slingers en ballonnen om je aan te moedigen, sta er dan voor jezelf. Jij bent de enige die hoeft te geloven dat je het kunt, de enige die het werk hoeft te verrichten en de enige de hoeft te geloven dat dromen uit kunnen komen. “Zij die niet geloven in magie, zullen het nooit vinden.” Als jij gelooft in deze droom, is het niet belangrijk wat andere mensen ervan vinden.

Neem niets aan van mensen die niet doen wat jij wilt doen: je hart volgen. Er zijn er helaas te weinig die dat doen en te veel die het veroordelen. Luister niet naar ze. Omring jezelf met mensen die in je geloven zodat ze je een kontje kunnen geven wanneer je eventjes je kracht kwijt bent, maar geloof vooral in jezelf. Wees je eigen cheerleader. Geef jezelf een high-five als je iets gelukt is, een complimentje wanneer je er goed uitziet, een feestje wanneer je het gehaald hebt. Vier dat je leeft, lief, vier elke dag eventjes dat je leeft en dat je vrienden bent geworden met jezelf. Wat zou het leven saai zijn hè, zonder jou.

Laat je niet afschrikken door het werk wat verricht moet worden om die droom uit te laten komen. Laat je niet vertellen dat je er alleen maar komt met hard werken, want dat is niet waar, maar laat je ook vooral niet vertellen dat het je aan zal komen waaien. Je zult er elke dag aan moeten werken, en of je dan kleine stapjes zet of hele grote maakt niet uit, want elke stap is er een in de goede richting, weet je nog? Doe wat je kunt, daar waar je bent, met dat wat je hebt en je zult zien dat je langzaam – te langzaam naar je zin misschien – vooruit gaat. Blijf in beweging. Gun jezelf een adempauze wanneer het even tegenzit of juist wanneer je aan de top van een berg bent, kijk om je heen en wees dankbaar voor wat je hebt bereikt. Pas wanneer je hoe het is kunt accepteren, kun je het veranderen, wist je dat?

Wacht niet te lang, lief, om te beginnen aan die droom. Wacht niet tot je rijk of slank of zeker van je zaak bent, want dan begin je nooit. Als je wacht op een teken of op het juiste moment: dit is het. Er is geen beter moment, er is geen ander moment, dan nu. Spring! Als je wacht tot je er klaar voor bent zul je altijd blijven wachten. Vertrouw erop dat alles wat je hebt en alles wat je moet weten om te kunnen beginnen al in je zit en alles wat je zoekt om van daaruit verder te gaan binnen handbereik is. Je hoeft alleen je handen maar uit te steken en het te pakken. Vertrouw erop dat het goed komt, vertrouw erop dat alles, altijd, uiteindelijk goed komt.

Hij staat je echt prachtig, lief, die droom die je hebt. Beloof me dat je niemand je laat vertellen dat het niet zo is, dat je het niet kunt of dat het niet haalbaar is. Beloof me dat je in jezelf gelooft, beloof me dat je, wanneer je in de spiegel kijkt, ziet hoe je straalt en hoe je ogen dansen bij het idee. Beloof me dat je die nooit opgeeft, lief, die dansende ogen. Blijf dromen, zolang als dat je leeft, blijf dromen en najagen en dromen en najagen. Je bent er niet voor niets. Ga staan, lief, staan en opvallen is je zo gegund. Maak hem waar, lief, die droom. Er is geen beter moment, geen ander moment, dan nu en ik sta naast je om samen te dromen.

**Geplaatst**: 09-10-16 03:41

Geplaatst: 09-10-16 03:41

Lieverd, in de nacht luister ik naar je ademhaling, hét teken dat je leeft.
Vandaag hebben ze onze Mamapoes overreden en ik ben zoo verdrietig. De tranen rollen over mijn wangen en ik voel een intens verdriet. Niet alleen omdat Onze poes, van ons samen, weg is, maar omdat het zo confronterend is. Wie had ooit gedacht dat zij nog eerder dan jou zou vertrekken? Ze hoorde bij ons, en ze zou bij me blijven, als een herinnering aan jou en mij wanneer jij er niet meer zou zijn.
Goh, wanneer jij er niet meer bent... Het is zo onwerkelijk allemaal.
Ik wil huilen en schreeuwen en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik lig hier naast je en de tranen stromen, en ik zou zo graag hebben dat je me vasthoud en troost, dat je me streelt en vertelt dat het allemaal wel goedkomt. Me vasthouden en niet meer loslaten, maar hoe kan ik dat nou van je verwachten? Hoe kan ik nu laten zien hoeveel verdriet het me doet om je te moeten laten gaan en te verwachten dat je me steunt en troost terwijl jij degene bent die zal verdwijnen?
Het klopt niet, het kan niet... Het is zo irrealistisch. Je was er altijd voor me.
Ik kan jou niet vertellen hoe bang ik eigenlijk ben, hoe moeilijk het is om je te zien wegglijden en elke nacht naast jou wakker te zitten en te luisteren naar je ademhaling, in de hoop dat die er nog steeds is. Ik kan jou niet vertellen hoe moeilijk het is om te zien hoe je elke dag achteruit glijd, en hoe je veranderd , lichamelijk , van een stoere man naar een kleine jongen. Ik kan niet vertellen hoe intens veel pijn het doet, om te beseffen dat je er snel nooit meer zal zijn.
Geen blik, geen glimlach, geen sms, geen kus of knuffel, troost of hulp... Hoe ga ik dat zonder jou moeten doen? Hoe ga ik dat kunnen opvangen? Hoe kan ik afscheid van je nemen?
Het doet zo'n pijn, ik heb zo een verdriet. Ik wil vechten en roepen en schuppen en alles om verlost te raken van dit gevoel.
Het is zo moeilijk lieve vriend, mijn maatje, om je te zien wegglijden en machteloos toe te kijken. Het is zo verdomd pijnlijk en oneerlijk en ik wil je helpen maar ik kan niets doen.
En dan die eindeloze discussies die we voeren omdat je niet meer weet wat realiteit is en wat niet, als je mijn naam even vergeten bent, of als je helemaal verdrietig bent omdat je je zo in de steek gelaten voelt , het is zo verdomd moeilijk allemaal en ik ben moe, ik ben zo ontzettend moe want ik zit al wekenlang wakker naast je in bed en ik geraak maar niet in slaap omdat ik bang ben dat je niet meer wakker word. En ik wil dat dit stopt, en eigenlijk helemaal ook niet want we weten beide dat als het stopt, jij verdwijnt... Maar beteren zal het niet. Het komt niet meer goed, voor de eerste keer komt het niet meer goed.
Ik hou zoveel van je en ik ben je zo ontzettend dankbaar voor alles! Ik weet dat je trots op me bent, en ik zal mijn hele leven, mijn toekomst, proberen alles eruit te halen wat er in zit, en de wijze lessen die je me geleerd hebt toepassen daar waar ik kan. Ik zal aan je denken met een glimlach en ik zal je nooit vergeten.
appelflap wat zal ik je missen.
Ik hou van je, en het doet pijn. Echt, echt heel veel pijn.
En ik weet niet of je er morgen of volgende week nog zal zijn, maar nu ben je er nog. En ik doe alles wat ik kan om het voor jou nog een beetje prettig te maken, écht, ik doe alles.
Ik ben dankbaar en ik geniet van elke dag, elk uur en elke minuut die we nog samen hebben en ik probeer elke moment in mijn systeem vast te zetten zodat ik je voor altijd bij me kan dragen.
Op dit moment heb ik mijn beste vriend nodig, die ik kan vertellen hoe moeilijk dit allemaal is, alleen kan ik jou hiermee niet belasten, en dus zit ik hier alleen... te schrijven en te luisteren naar je ademhaling, en die is er nu gelukkig nog steeds.
Nog efkes lieverd, nog efkes! xx

**Geplaatst**: 09-10-16 19:05

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 09-10-16 19:05

Heel veel sterkte cooper!

**Geplaatst**: 09-10-16 19:16

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 09-10-16 19:16

En ondertussen verander ik verder...leer mezelf weer kennen.. en jij..jij weet van niks. Je voelt niet dat ik verder en verder van je af kom te staan. Eerlijk,nee ik kan niet eerlijk tegen je zijn. Kan niet,durf niet...weet het niet zeker. Ik zou zo graag vrij zijn. Maar als ik kies voor mezelf zijn er gevolgen voor anderen. Kan ik, mag ik zo egoistisch zijn? Voor nu ben ik er nog niet klaar voor. Maar ondertussen verlies ik mezelf in jouw armen,gestolen momenten. Dubbelleven. Ik veroordeel mezelf, maar alleen ik weet waarom ik deze keuze moet maken.

**Geplaatst**: 09-10-16 20:15

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 09-10-16 20:15

Cooper... tranen over mijn wangen.

Weet je wel dat ik nog altijd aan je denk? Je nog altijd mis? Nog precies weet hoe je voelt? Ik wil zo graag dat je dat weet...

**Geplaatst**: 09-10-16 21:48

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 09-10-16 21:48

Slik... Sterkte Cooper

**Geplaatst**: 19-10-16 23:06

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 19-10-16 23:06

Weetje wat zoveel pijn doet?

Jij hebt dit nooit gewild. Ik hoor je nog roepen; 'als het zover is, drie minuten en dan is het voorbij, voor mij geen lijdensweg, doe dan maar euthanasie zodat ik niet hoef af te takelen. Ik was er in 1940 immers ook niet dus wat maakt het uit?"
Ik hoor je nog die stoere woorden spreken en ik vroeg me toen al af, hoe kan je nu zo rationeel denken over je eigen dood? Natuurlijk is dat erg en moeilijk, maar jij vond van niet. Jij was stoer en vastberaden. Ik had daar bewondering voor, want uiteindelijk had je gelijk... waarom zou je beginnen aan een weg waarvan je weet dat aftakeling en lijden de enige oplossing zou zijn? Ik wist ook dat je teveel trots had om je over te geven aan het leven en dat je als een waardig man wilde sterven.
Ik heb je beloofd je daarbij te helpen. Urenlang hebben we gesprekken gehad over je wensen, over wat je nog graag wilde en hoe je het wilde, en vooral, wat je niet wilde.
Uiteindelijk was het allemaal klaar en duidelijk en lagen de euthanasie papieren klaar, nu was het enkel nog wachten op de moment dat "het niet meer leuk zou zijn".
Ook al vond en vind ik het vreselijk moeilijk om te beseffen dat je er op een dag niet meer zal zijn, zijn we ook wel tot het punt gekomen dat dit op deze manier niet meer verder kan.
Alles wat je niet wilde is nu aan het gebeuren.
'als ik niet meer kan praten, zien, wandelen, of je niet meer herken, dan is het voorbij'
Ondertussen ben je bijna onverstaanbaar, verward en dementerend, je kan nog ongeveer twintig meter stappen zonder te vallen en je kent mijn naam niet meer. Hoelang is het geleden dat we nog naar het bos geweest zijn, drie weken?
Je vraagt me waar je gsm is terwijl je die in handen hebt, en je weet niet eens meer hoe hij werkt.
Je vraagt me om je te wassen, te verzorgen, aan te kleden, je medicatie te geven en in te spuiten, bij alles heb je hulp nodig, maar het gaat nog wel hé?
Voor mij is het loeizwaar, ik ben nu al twee maanden hier en ondertussen gaat de helling alleen maar heel erg bergafwaarts. Het is al dagen geleden dat ik nog een glimp heb opgevangen van jou, van wie je was en je vrolijkheid of grappigheid. Er blijft niets van je over, je voelt je ellendig.
In de nacht word je wakker zo slecht dat je uit het raam wil springen om zelfmoord te plegen omdat de pijn ondragelijk is, de morfine pleister heb je eruit getrokken omdat je er buikpijn vankreeg en moe van werd, en ondertussen mocht ik jou in de badkamer op de vloer leggen om je te helpen toch naar de wc te gaan. Hoe is het zover kunnen komen?
Hoe heb je me kunnen veranderen van je beste vriendin naar een verpleegster waarvan je vind dat ze je pest als ik teveel vragen stel en zeg dat het misschien toch de moment is om na te denken om de dokter te laten komen. Je hebt me gevraagd en gesmeekt om je te helpen als je het allemaal zelf niet meer wist omdat je niet wilde eindigen in een kasplantje, en nu ben je dement en nu dring ik niet meer tot je door.
Ondertussen ben je thuis en hebben we ruzie omdat ik graag hulp wil, ik kan dit namelijk niet alleen dragen hoe graag ik dit ook zou willen want ik hou zo ontiegelijk veel van je. Niets doet me meer pijn dan te zien hoe je aftakelt en niet meer weet hoe of wat.
We hadden afgesproken dat het zover niet zou komen en ik zou je helpen die beslissing te maken, want je wilt absoluut niet naar het ziekenhuis, daar kan je immers niet snel sterven. Drie minuten, in je eigen bed en dan is alles voorbij.

Natuurlijk begrijp ik dat je je grenzen verlegt en dat als sterven realiteit word je liever je ogen sluit.
Maar waarom leg je jouw leven in mijn handen? Waarom moet ik beslissen over jou dood als je dat zelf niet kan? Ik kan dit niet meer, ik ben al twee maanden dag en nacht bij je, ik slaap en eet niet meer. Ik zie mijn vrienden, paarden niet meer en ik ben mijn werk kwijt waardoor ik zelf financieel in de problemen ben gekomen, maar dat deert je niet, want het gaat immers toch nog goed?
Als ik wegga, dan betekent het dat je wél naar een ziekenhuis moet, en dat je laatste wens onvervult blijft, dus ik wil thuishulp aanvragen zodat de verzorging tenminste niet alleen op mijn nek komt te vallen. Ik zou niet jou moeten aankleden en wassen, dat was de afspraak niet, en toch ben je boos op mij als ik aangeef dat ik dit niet alleen kan. Het is verdorie al moeilijk genoeg om aan te geven dat ik dit niet alleen kan.
Ik spreek al weken tegen een muur, al een paar weken herken je me niet echt meer en zijn de gesprekken in een vicieuze cirkel waarbij ik je probeer te troosten in je wanen en je angsten, maar niets baat want elke dag begint het opnieuw.
Ik leef in een nachtmerrie, en de hel moet nog komen. Wat moet ik doen als jij sterft, hoe overleef ik dat? Mijn beste vriend zal er dan niet meer zijn terwijl ik je nu al kwijt ben.
Je bent alleen maar boos op mij... Hoe moet ik daarmee omgaan?
Het maakt me zo verdrietig. Ik weet dat het beter is dat deze situatie eindigt, en tezelfdertijd ben ik daar zo bang voor. Je bent er nu al niet meer, maar dan ben je er écht niet meer.
Dit is zo verdomd moeilijk, ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan en ik kan je er ook niet mee opzadelen. Maar je hebt me wel in de zeik gezet, je bent onze afspraak niet nagekomen, en wat nu? Wat moet ik nu doen? Ik hou dit niet vol, niet alleen, niet als er geen hulp mag komen.
Ik schreeuw om hulp en er is niemand die me hoort.
Ik ga kapot, het voelt alsof ik sterf, samen met jou. damn...

**Geplaatst**: 19-10-16 23:49

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 19-10-16 23:49

Cooper, ik kan eigelijk niet meer zeggen dan dat ik enorm veel respect voor jou heb. Wat zwaar en wat bewonderingswaardig dat je zoveel doet voor iemand. Ik hoop dat er na deze zware periode een hele mooie periode voor jou aanbreekt die jou de kans geeft dit te verwerken.

**Geplaatst**: 20-10-16 13:32

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 20-10-16 13:32

Cooper, bel zijn huisarts, geef aan dat je het niet meer redt. Ga niet met hem mee ten onder...denk aan jezelf, alleen dan kan je hem blijven helpen!
Echt doen! Pak die telefoon en bel, vraag om hulp. Als hij goed bij geest was had hij jou gezegd dat te doen!!!

**Geplaatst**: 21-10-16 21:54

Geplaatst: 21-10-16 21:54

Lief,

In een boek in de boekenkast,
in een regel in een liedje dat ik ooit hoorde.
In een moment aan het water in de zomer,
in een fluisterende ademhaling.

Daar was het op de toppen van mijn vingers,
daar lag het op het puntje van mijn tong.
Daar was je en ik ben nog nooit zo ver gekomen,
daar was het; de hele wereld opgerold in mijn armen.

Ik heb het allemaal laten wegglijden.

Wat moet ik doen nu je weg bent?

Geen back-up plan of tweede kans,
niemand die ik de schuld kan geven.
Alles wat ik hoor in de stilte die achterblijft,
zijn de woorden die ik niet kon zeggen.

Er is een regen die nooit lijkt te stoppen,
er is een muur die ik niet af kan breken.
Wat ik had moeten zeggen kreeg ik niet over mijn lippen,
dus trok ik me terug en nu zijn we hier aan beland.

Nu is het te laat.

Ik zou een manier moeten vinden,
een manier om te zeggen hoe ik me voel.
Nu is er maar een persoon aan wie ik dit vertel,
die persoon ben ikzelf.

Wat moet ik doen,
wat moet ik zeggen?

**Geplaatst**: 21-10-16 23:02

Geplaatst: 21-10-16 23:02

Cooper... trek aan de alarmbel, ga niet mee ten onder... Zorg voor hulp, dit is te zwaar om alleen te dragen. Heel veel sterkte en liefs. :(:)

Mijn liefste... waarom moest jij nou zo zwartgallig zijn... Mijn zielsgenootje, mijn lief, mijn leven... Ik heb je steeds verder zien afglijden, tot je op was, tot je niet meer kon. "Wij" was gewoon niet meer voldoende om je hier te houden, ondanks onze liefde.
Meer dan 3 maand geleden is het nu, dat jij het heft in eigen handen nam. 3 maand al dat ik zonder je verder moet. 3 maand heb ik alles gegeven, ik wist immers dat dit kon gebeuren, ik kon dit wel beredeneren. Dacht ik. Geloofde ik.
Maar mijn lief... ik kan niet ademen zonder je. Ik mis je zo waanzinnig hard. Help me, wil je, help mij hierdoor...

**Geplaatst**: 21-10-16 23:54

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 21-10-16 23:54

Wow cooper wat ontzettend heftig... Heel veel sterkte! :(:)

Mijn probleem lijkt dan zo niets, maar ik gooi het er toch uit...

Je zegt ik begrijp je. Maar je begrijpt me niet. Vanmiddag geef je het zelf toe; je wist niet dat mijn gevoelens voor jou zo diep zaten. Ja, zo diep zitten ze zeker. Ik ben al drie jaar gek op jou, moest me altijd op de achtergrond houden. We hadden ups en downs, vooral het laatste half jaar. Ik kreeg een vriend, terwijl jij vlak daarna ging scheiden. Je wou contact, toen niet meer, nu weer wel en misschien volgende week wel weer niet??

Toen ik met g had, zei je dat een toekomst tussen ons twee misschien wel mogelijk was. Even later ging het uit. Ik nam me voor dat ik voor jou ging, ik had zo lang gewacht, we moesten er nu voor gaan.

En zo leek het te gaan. Maar vanavond ben je opeens op date...maar niet met mij.

Ik had mijn toekomst gepland. Ónze toekomst. Maar je wil niet meer. Je bent vaag. En ik laat met me sollen.
Al 3 jaar.

**Geplaatst**: 22-10-16 16:23

Geplaatst: 22-10-16 16:23

A,

Ik wil je aantrekken en afstoten. Je lief hebben en je kwetsen. Ik wil je laten voelen en tot je doordringen hoezeer je me pijn hebt gedaan. Maar het zal je niks interesseren. Dus ik geef het op en laat je gaan.

Geen woorden meer, geen daden meer. Niks dan stilte tussen ons.

Weet dat ik altijd van je gehouden heb.

**Geplaatst**: 22-10-16 17:27

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 22-10-16 17:27

Laat me niet alleen, ik heb je nodig.. Waarom ging je weg

**Geplaatst**: 22-10-16 17:56

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 22-10-16 17:56

Waarom...
Waarom voelt alles zo zwaar, zo leeg en zo ver weg.
Het idee van 30 zijn kan ik me nieteens voorstellen wil ik mij niet voostellen op deze manier.

Waarom...
Waarom moet je altijd maar doorgaan.
Dingen verwerken, accepteren en weer verder gaan.

Waaom...
Waarom voel ik me zo alleen

**Geplaatst**: 23-10-16 14:39

Geplaatst: 23-10-16 14:39

amoj schreef:
Leven met de angst om iemand te verliezen waar je van houdt, is pijnlijker dan de angst om alleen te blijven.

Houden van... ik blijf het moeilijk vinden...

En sterkte cooper

**Geplaatst**: 23-10-16 14:53

Geplaatst: 23-10-16 14:53

Tranen in mijn ogen Cooper, trek alsjebliefd aan die noodrem voor jezelf.

**Geplaatst**: 24-10-16 22:20

Geplaatst: 24-10-16 22:20

Lieve -,

Elke dag is voor jou weer een strijd. Elke dag zou ik weer willen dat ik met je mee kon vechten, zodat de pijn wat minder werd. Dat we dat monster in je hoofd konden verslaan.

En ik ben zo trots, ondanks alles wat je hebt meegemaakt, en alle gevechten die je met jezelf hebt, doe je alles wat iedereen van je verwacht. En je doet je best om alles perfect te doen. En je bent nog gefrustreerd ook, als het niet perfect is. Terwijl ik het al benoemenswaardig vind dat je je best doet.

Je hebt me nooit laten vallen. In goeie tijden, slechte tijden, maakt niet uit, je was er. En je bent er nogsteeds.

Je weet niet half hoe dol ik op je ben, en hoe blij ik ben dat je hier nog bent. Je kunt het je waarschijnlijk niet eens voorstellen, en als ik het tegen je zou zeggen zou je me niet geloven. Omdat mensen die dat ook gezegd hebben, je keihard hebben laten vallen.
Niemand durf je echt te vertrouwen, en dat is zo zonde. Er zijn zulke mooie dingen in de wereld die je nu mist, puur door angst. Angst om weer pijn gedaan te worden door iemand waar je van was gaan houden.

Ik hoop dat je ooit de persoon treft die alle nare herinneringen en trauma's zal herschrijven voor mooie, fijne en liefdevolle ervaringen. Die je in laat zien dat het ook goed kan gaan, en dat het ook leuk kan zijn om heel veel van iemand te houden.

Ondanks dat het nu weer een periode minder gaat met jou, blijf ik in je geloven. En ik zal er altijd voor je zijn.

Dikke knuffel en hou vol!

Zo bokkers, dat voelde goed!

**Geplaatst**: 27-10-16 23:23

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 27-10-16 23:23

Lieve vriend,

Ik wandelde net door de woonkamer en k zag daar het ziekenhuisbed staan.
Vorige vrijdag werd de situatie onhoudbaar en is de boel geëscaleerd. Je wilde je medicatie niet meer nemen en we voerden elke dag een strijd die niet vol te houden was. Ik begrijp je weerstand, echt waar. Het moet vreselijk voor je zijn om van een onafhankelijke man te veranderen in een afhankelijk iemand. De medicatie is zwaar en je voelt je er niet prettig bij, maar je hebt ze nodig, geloof me maar.
Ik trok aan de alarmbel en de dokter stelde voor om dagelijks thuisverpleging in te schakelen zodat ik weer je vriendin kon zijn in plaats van je verpleegster. Je weigerde. De dokter wilde je medicatie nemen en je schrok van de spuit, in je ogen veranderde dat spuitje in een mes en je dacht dat ze je wilde doodmaken. Je flipte, helemaal. Je hebt me aangevallen in een poging te vluchten, en ik begrijp je angst, doodsangsten moeten dat geweest zijn, letterlijk vechten voor je leven en ik stond in de weg. Ik barricadeerde de deur omdat het niet veilig was je te laten gaan, je zou de straat op vluchten en in je wanen onder een auto kunnen lopen. Je was zo boos en bang, ik zag het in je ogen, maar voor mij was je niet veilig meer, niet als je agressie naar mij toe gericht was. We moesten de hulpdienst bellen, even naar het ziekenhuis om je medicatie op punt te stellen. Toen je de ambulance zag flipte je opnieuw en ben je gevlucht, ook weer begrijpelijk , maar zo onnodig. De politie erbij, want je zou je nooit "laten vangen". Je bent na anderhalf onderhandelen vrijwillig met de ambulance weggebracht naar spoed en wat was je boos op mij, de meest lelijke dingen heb je me verteld en ik kon er niets aan doen, je wilde me niet meer zien. Vier uur heb ik gewacht, tot je een kamer toegewezen kreeg en langzaam ontdooide je een beetje, je was nog boos, maar ik mocht je een knuffel geven toen ik je kamer verliet, toen ik je achterliet helemaal alleen, daar in het ziekenhuis, de plaats waar je absoluut niet wilde zijn. Verdorie wat heb ik me schuldig gevoeld.

Je opname was voor jou een hel en de ziekenhuismuren maakte je depressief maar dit was zo nodig. De medicatie deed zijn werk, de onderzoeken waren voorbij. We kregen te horen dat de medicatie die zo belangrijk was, het enige wat je nog in leven hield, voor ons ontoereikend zijn geworden. Je krijgt ze niet meer omdat het niets helpt aan je hersenen. We weten allemaal dat dan ook je longen en je uitzaaiingen zonder deze medicatie op drie weken tijd zullen exploderen. Je doodvonnis werd getekend, en hoop werd weggeveegd.
Nog vijf dagen medicatie, en dan zou je lijdensweg pas echt beginnen.

Lieverd, vandaag vonden we per stom toeval in een kleine stomme doos een kostbare verrassing.
Zeven dagen extra, zeven verstopte pillen, die je door je aandoening vergeten was.
Nog dertien dagen hebben we de tijd alvoor ook de rest van je lichaam zal beginnen aftakelen.
Ik moest je mee naar huis nemen, je wilt niet sterven in het ziekenhuis, en je onderzoeken zijn beïndigd. Wat doen we daar dan nog?
Ik heb hemel en aarde bewogen , op een middag tijd thuisverpleging en zorg geregeld, je ziekenhuisbed staat er eindelijk, en ook de rolstoel is gearriveerd, en hoewel je koppig bent en weigert, geloof me , je hebt het nodig.

Nu lig je weer in bed, te slapen na een vermoeiende dag, en de klok tikt langzaam verder, onze tijd raakt stilaan op. Het is zo onwezelijk, het gaat er nog altijd niet in. Hoe kan het toch zo snel verlopen, twee maanden geleden waren we nog op vakantie, en nu, nu ga je dood.
Gelukkig door de medicatie weer een beetje meer helder, weer even een "gesprek", niet zoals het was, maar wel beter dan eerst. Er is hulp aan huis, en we moeten echt afscheid gaan nemen.
Ik weet dat je liever je ogen sluit, verdorie, ik ook.
Maar de realiteit hakt erin, en we kunnen niet meer doen alsof.
Je bed staat klaar, en dit is levensecht.
Verdorie;
ik hou zoveel van jou en ik zal je zo missen.
Maar we hebben nog heel efkes, nog efkes lieve vriend

**Geplaatst**: 27-10-16 23:41

Geplaatst: 27-10-16 23:41

Pfoe, wat vreselijk heftig ... Heel veel liefs en sterkte Cooper!

**Geplaatst**: 28-10-16 00:06

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 28-10-16 00:06

Ooh Cooper... Heel veel sterkte meis... wat kunnen woorden nu betekenen... Zo ontoereikend... Heel veel liefs.

**Geplaatst**: 30-10-16 17:30

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 30-10-16 17:30

Wat een emotionele verhalen. Heb alles in 1 ruk uitgelezen, en heb het niet droog gehouden.

Zelf denk ik nog even na of ik hier wat ga plaatsen.

Dikke knuffel voor iedereen die dat nodig heeft. :(:)

**Geplaatst**: 01-11-16 11:05

Geplaatst: 01-11-16 11:05

ik wil je niet missen
waar de zee het strand verlaat
de duinen mij het zicht ontnemen
in de ontreddering die mij verstaat

ik zie jou nog in de golven
waar de branding mijn lippen
hebben gekust en het opspattend
schuim de liefde tussen ons verstond

toch mis ik jou, ik mis je in de nevel
terwijl ik met de hond jouw silhouet ontwaar
tussen de vele mensen die aangelijnd
het leven eens zullen verlaten

bij het ontwaken ligt het laken koud
aan die kant van jou, ik durf het niet
te raken want mijn hand spreekt de nachten
die ik heb gehuild terwijl de kraters op mijn huid zich vullen met het zoute water uit mijn ogen

lief, het zwijgen vult de ruimte nu woorden
er niet meer toe doen en het hart nog enkel
slaat daar ik bang ben, dat eens de herinnering
aan jou als een schip vergaat en de diepte

oneindig mijn lot in de jouwe zal laten verzinken

**Geplaatst**: 02-11-16 10:08

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 02-11-16 10:08

jeetje Cooper.. weet niet wat ik er op moet antwoorden.. heel erg veel sterkte in deze moeilijke tijd!