Het is niet mijn bedoeling om een verhitte welles-nietes-discussie te starten. Ik sta (uiteraard) open voor alle kritische reacties, maar laten we lief en aardig blijven voor elkaar
Ik hoop vooral dat ik niet zweverig overkom, want dat is allerminst mijn intentie.
Van kindsbeen af ben ik altijd al bang geweest wanneer ik alleen ben, alsof ik een soort van 'aanwezigheid' voel. Pas op; niet altijd; op sommige momenten absoluut niet, en op andere momenten gaat mijn hart als een razende tekeer en moet ik echt onder de mensen/dieren komen. Van het ene moment op het andere kan dat angstige gevoel ook gewoon weggaan, en dan ga ik van zelf op zoek naar een logische, rationele verklaring ("Ik las weer te veel enge boekjes / ik ben van streek door wat ik zag op het nieuws / ik maak een stressy periode mee")
Van thuis uit is deze angst nooit gevoed: ik ben opgevoed vanuit het idee dat je je plan moet trekken en zelfstandig moet zijn, en niet te veel moet miepen. Aan de grond van elke angst ligt wel een logische verklaring, en problemen zijn er om opgelost te worden.
Met ouder te worden (ik was toen een tiener), vernam ik echter dat mijn overgrootmoeder, haar zus en mijn moeder dit ook altijd hebben gehad. Omdat ik zelf weet hoe verschrikkelijk stom en vervelend het is om 's nachts wakker te schieten en badend in het angstzweet niet meer te kunnen slapen, heb ik deze gevoelens - die ik de helft van de tijd zelf afdoe als onzin en fantasie - nooit uitgedrukt ten opzichte van mijn broertje en zusje. Echter heeft mijn broertje exact hetzelfde: hij is ontzettend gevoelig en geeft aan altijd bang en onrustig te zijn als hij alleen is. Hij zou nog liever verdorsten dan even alleen 's avonds een glas water te halen beneden.
Ik heb een aantal onverklaarbare zaken meegemaakt (waarvan op één na allemaal positief), maar daar probeer ik nooit lang bij stil te staan. Vooral sinds de dood van mijn overgrootmoeder (door wie ik grotendeels ben opgevoed), lijkt het alsof er soms 'tekenen' zijn dat de dood niet het einde is. De reden waarom ik hier niet te veel bij stil wil staan, is omdat ik ten eerste open sta voor veel: als er iets is als een hiernamaals, dan vind ik dat fantastisch leuk. Ten tweede probeer ik er bewust op te letten dat ik zo geen 'tekenen' ga verzinnen: ik sta graag met beide voeten op de grond. Ten derde: als het werkelijk mijn eigen geest is die zo truukjes met mijzelf uithaalt als beschermingsmechanisme tegen verdriet, dan heeft het wel effect, aangezien het sowieso troost biedt - verbeelding of geen verbeelding. Als iemand meer info wil wil ik dat best uitleggen in een PB, maar anders wordt het wel een heel lange OP
Deze nacht echter maakte ik iets mee wat mij danig overstuur maakte, dat ik het even van mij af moet schrijven.
Een paar maand geleden is een jongen overleden, laten we hem J noemen. J was zo'n negentien jaar, en is verongelukt. J was een klant van mijn moeder, en kwam tegen sluitingstijd altijd een praatje maken (zoals zoveel klanten doen). We hebben J zien opgroeien; J stond altijd paraat om iedereen te helpen, had een gouden hart en ontzettend veel hobby's: van het houden van shetlanders tot waterskieën en met de motor rijden. Hij maakte altijd zo veel plezier en had ontelbaar veel vrienden. Ik heb nog maar zelden een jongen gezien die zo veel hoop en geluk en een goede inborst uitstraalde.
Met ouder te worden kwam J niet zo vaak meer in de zaak van mijn moeder langs, en ik had hem al zeker drie jaar niet gezien.
Toen ik het nieuws hoorde dat hij overleden was, was ik er echt kapot van; ik leek het nieuws niet te kunnen vatten. Het was voor het eerst dat ik het meemaakte dat iemand die zo jong is overlijdt, en hoewel het nieuws op zich gruwelijk erg is, had ik niet verwacht dat het zo'n zware impact op me gehad zou hebben. Ik heb er mij zo enorm rot van gevoeld, 'ook al' kende ik J maar oppervlakkig.
Zoals dat gaat in het leven, dacht ik niet elke dag meer aan J, hoewel ik er natuurlijk af en toe even bij stilstond als ik bijvoorbeeld een familielid van hem zag, of op tv hoorde hoe iemand is verongelukt. Maar verder dacht ik er niet zo veel meer aan - ik kende J immers niet zo goed; hij was eerder een kennis.
Deze nacht had ik een heel bizarre droom. Ik was jarig en mijn vriend gaf een soort van feestje voor me met een gekke act. J, die altijd in was voor een feestje en plezier, was daar ook aanwezig, en was ontzettend gelukkig en hield niet op met lachen. Zijn moeder en zus zaten wat verder op, en waren ontroostbaar aan het huilen van verdriet, omdat ze J zo misten. Toen schoot ik wakker - en dit vind ik heel moeilijk om te omschrijven: ik weet dat ik wakker was: ik wist dat ik had gedroomd en dacht nog: 'he wat vreemd, dat ik nou van J droom, wat een bizarre droom was dat zeg' en vroeg me af hoe laat het was en of ik nog even zou kunnen doorslapen, maar toch voelde het aan alsof ik niet helemaal 100 % wakker was...?
Plots verstijfde ik en ik was echt zeker dat J naast me zat op bed. Ik durfde me niet omdraaien en ben helemaal in de dekens gekropen. Toch was ik niet écht bang - wat ik normaal wel ben als ik denk dat ik 'iets voel', dan baad ik in zweet en voel ik mijn hart tekeer gaan. Ik leek te denken 'het is J, hij heeft geen kwaad in de zin, het is niet erg, maar hij hoort hier gewoon niet thuis'.
Ik ben toen voortdurend gebedjes beginnen zeggen (katholiek opgevoed
) en heb gezegd: J, ga naar je moeder en je zus, zij hebben je echt nodig, ik niet, ga aub naar hen toe, want hier hoor je niet thuis'. Het vreemdste was dat ik niet bang was - ik was wel bang van of en wat ik zou zien moest ik me omdraaien en omdat ik wist dat J niet hier hoorde te zijn - maar het was niet te vergelijken met andere nachten. Ik heb dat in mijn halve slaaptoestand voortdurend herhaald tot ik weer in slaap viel, en heerlijk uitgerust wakker werd. Ik voelde me ook zo idioot toen ik opstond: wat een bizarre droom, en dan die hele resem gebedjes, sloeg weer nergens op, dacht ik bij mezelf 
Mijn moeder en ik hadden afgesproken om samen te gaan ontbijten. Ze had zich overslapen, want in tijden had ze niet zo diep geslapen, zei ze. Mijn moeder slaapt normaal heel slecht en onrustig. Toen we wilden afrekenen zei ze plots: jeetje wat heb ik een vreemde droom gehad! Ik droomde van J! Terwijl ik er in tijden niet meer bij heb stilgestaan, raar toch, dat je onderbewuste er nog mee kan bezig zijn?' Ik werd lijkbleek en voelde me onwel. Ik legde haar uit dat ik ook over hem heb gedroomd en hem heb gevraagd weg te gaan. Ze droomde dat J bij haar op de kamer zat, en dat ze hem vertelde dat ze hem zo miste en ze hem een geweldige en door en door goede kerel vond, en dat alles wel goed zou komen; dat zijn mama en zus hem zo missen, maar dat uiteindelijk alles weer goed komt. Toen sliep ze verder als een roosje.
Wat is mijn bedoeling van dit topic? Tja, ik weet het niet zo goed.
Wat moet ik hier nu mee? Is dit toeval? Mijn moeder en ik hebben niet meer over J gepraat in weken; ik ben op kamers en niemand hier kent J. Mijn moeder zegt ook in weken niet meer aan hem te hebben gedacht. Mijn mams neemt me in elk geval niet in de maling, want zij begon over het hele voorval.
Zijn er nog mensen met zo ervaringen?
Wat hebben jullie er mee gedaan?
En als er zoiets is als 'goede geesten', zijn die beangstigende aanwezigheden die ik voel dan 'slechte geesten' - want jeetje, daar ben ik werkelijk doodsbang voor.
Als het allemaal echt was, hoe kan J dan bij mij komen? Ik zag hem in jaren niet; ik heb enorm veel gehuild op zijn begravenis, maar de kerk zat vol, en iedereen was zo emotioneel en kapot van verdriet. Waarom ik dan? Kan je zoiets 'afsluiten' (voor slechte entiteiten), wat zou J van me willen?
Ik ben werkelijk van streek en weet niet wat ik hier mee aan moet vangen. Dat er een hiernamaals is, en dat er 'beschermengelen' zijn, zou mij enorm troosten, maar ergens is het ook best eng. Ik moest het ook nodig even van me afschrijven. Ik hoop werkelijk dat niemand denkt dat ik dit ter plekke zit te verzinnen; in het meest absurde geval is het gewoon toeval - ik ben echt een héél nuchter persoon - alleen lijk ik mezelf daar deze keer echt niet van te kunnen overtuigen.
Ik heb het idee dat wij regelmatig bijzondere 'bezoekjes' krijgen. Ik dacht dat ik de enige was, maar een half jaar geleden begon mijn man er ook ineens over en die gelooft dus écht niet in dat soort dingen.