Sorry als het een lang verhaal wordt.Voor studie zit ik al een halfjaar in het buitenland en had me vast voorgenomen om hier niet serieus te daten of een relatie te starten. Toen ik hier aankwam huurde ik een kamer bij een aardige gozer (huis was van zijn ouders). We konden het goed vinden en zouden dus met z'n 2en gaan wonen en hadden ook de regel dat er niets tussen ons kon gebeuren omdat we roommates waren. Ook had hij rond die tijd een scharrel dus dat kwam goed uit, dacht ik.
Na 4 maanden samenwonen konden we het toch niet ontkennen dat we elkaar erg leuk vonden en hij vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn!
Samen als stel hadden we een hele leuke tijd en ontdekten we nog een extra 'lieve' kant van elkaar. We hadden wat toestanden dat ik tijdelijk moest verhuizen omdat zijn ouders problemen maakten maar dat zou maar tijdelijk zijn, een back-up huis dus. Ik moet bijna al weer terug naar NL en hij zei altijd dat hij geen lange afstandsrelaties wilde omdat hij daar slechte ervaringen mee had (zelfs een lange verloving die uiteindelijk uitging door afstand waar hij veel pijn van heeft gehad). Dat wist ik, maar had gehoopt dat hij het met mij toch wilde proberen. Hij zegt dat we zo naar elkaar zijn toegegroeid dat hij me heel erg gaat missen, en geen lange afstandsrelaties wil omdat hij er heel erg ongelukkig van wordt en er veel problemen bij komen kijken die negatieve invloed op de relatie hebben (je groeit uit elkaar, extra jaloezie, etc). Hij hoopt dat we goede vrienden kunnen blijven, regelmatig kunnen Skypen en elkaar soms kunnen opzoeken en na m'n studie kunnen zien wat er gebeurd.
Hij geeft ook toe dat het heel goed kan dat het leven anders loopt, dat we iemand anders tegenkomen of het uiteindelijk niet gaat werken. Maar hij zegt dat áls we dit kunnen, we wel iets heel moois overhouden. Hij zei dat het heel lang geleden voor hem was dat iets zo goed voelde in een relatie, en dat hij dat bij ons zeker had. Ook vinden we het beiden mooi dat we elkaar zo goed kennen, en juist omdat we elkaars negatieve kanten al wisten we toch samen een relatie wilde starten. Hij zegt dat afstand echt de enige reden is waardoor hij het uitmaakt. We hadden een hele goede en respectvolle break-up, wat voor ons beiden nieuw was (en het natuurlijk zeker niet makkelijker maakt).
Want ja, het is nu 'uit'. We spreken nog wel soms af maar veel minder: eens in de 4 dagen (ik woon nu gewoon in m'n back-up huis). Hij zegt dat hij tijd nodig heeft om over me heen te komen en dat het moeilijker wordt als we elkaar veel spreken. Ik merk zelfs door de telefoon dat hij het er moeilijk mee heeft en weet dat hij me nu al mist. Hij wil ons beiden de tijd geven om er nu al overheen te komen, ook voor zichzelf omdat hij degene is die met een 'lege plaats' achterblijft en ik straks weer in een nieuwe omgeving ben met veel afleiding van studie. Dat hij me minder wilt zien (niet wilt, maar moet van zichzelf) doet natuurlijk ook pijn.
Wat ik van de situatie vind: Ik had heel graag verder gewild als stel en wordt gek bij het idee dat hij me misschien vergeet of dingen met andere meiden gaat doen, al weet ik wel echt dat hij om me geeft. Ik kan het er niet echt met anderen over hebben want er zijn niet zoveel mensen die het weten. Bovendien geven mensen vaak goedbedoelde adviezen als: 'Als hij écht veel om je geeft was hij wel bij je gebleven, hij wilt gewoon vrijheid en doen waar hij zin in heeft.' - Terwijl ik weet dat dit niet zo is. Anders had hij het wel uitgemaakt een paar dagen voordat ik weg zou gaan en niet nu al. Ik respecteer zijn keuze, hij heeft er ervaring mee en weet dat hij er ongelukkig van wordt en ik heb geen ervaring met lange afstandsrelaties. Ik denk dat het mogelijk is al zal het zeker niet makkelijk zijn.
Ookal is hij een van de weinige mensen die ik echt vertrouw, toch ben ik bang dat het misgaat als ik terugga naar NL.. dat we elkaar weinig spreken, dat hij weinig contact met me op gaat nemen.. Dit is zijn keuze en ookal respecteer ik die, ik heb er geen vrede mee. Het voelt alsof ik iets heel dierbaars en moois ben verloren, wat ik moet achterlaten. Ik heb ook totaal geen zin om naar NL terug te gaan (had ik al niet, maar nu al helemaal niet).
Heeft iemand ervaring met zoiets? Tips? Is het raar dat hij geen lange afstandsrelatie wilt? In hoeverre is het gezond om hiermee proberen te leven in NL, met goede vrienden zijn en een 'misschien' voor later? Ik moet als ik terugga nog 4 maanden studie, hij nog 6 of 7..
) Maar op die manier zie je wel nu al een einde aan het lange afstands gedeelte, dat maakt het vast een stuk makkelijker 
