Bokt.nl

Darah3 schreef:

Hoe is het met iedereen?


Even vraagje, de sterfdag van mijn moeder komt steeds dichterbij. Het eerste jaar dat voorbij is dan..
Ik heb vrij gevraagd van mijn werk, maar ik weet niet hoe ik invulling aan moet geven aan die dag.
Iemand tips?

mirriezz schreef:

Ik voel me er een beetje rot over, maar ik heb jullie hulp/ervaring/tips even nodig.

Ben ook wel emotioneel op het moment, maar als ik nu niet door zet, dan doe ik dat morgen ook niet.

Ik merk af en toe dat ik verdriet heb om mijn vader. Ik kan echt nog tranen met tuiten huilen, maar ook gewoon door de week heen voel ik me wat onstabiel. Op mijn werk is dat ook te merken. Ik ben niet scherp, snel afgeleid en afwezig.

Ik baal daarvan en wil het beter, maar ook mijn chef wil het graag beter (terecht overigens).

Nu zit ik te denken om iets te doen met rouwverwerking. Ik heb alleen geen idee waar te beginnen. Hebben jullie ervaring met rouwverwerking en waar heb je veel aan gehad, of waaraan juist niet? Ik begrijp dat voor iedereen iets anders goed werkt, maar jullie ervaringen kunnen me helpen zoeken in de juiste richting. Als je iets niet vond werken en die ervaring wilt delen, vind ik het dus ook fijn als je zegt waarom het niet werkte.

Ik vind het vooral zo lastig omdat mijn leven best prima doorgaat, afgezien van slechte concentratie. Ik voel me niet slecht en we praten regelmatig over mijn vader, waarbij ik af en toe wel moet huilen, de ene keer meer dan de andere, maar ik ben ok met dat huilen.

Ik zou het heel lief vinden als jullie ideeën en ervaringen willen delen!

Caitlin_K schreef:

Sterkte allemaal...

Op dit moment in een flinke dip. Continu huilbuien en een vreselijk gevoel van alleen zijn, missen. Over twee maandjes is het twee jaar dat mam overleden is, en het valt nu al pittig zwaar.
Kom dagelijks ook in aanraking met de plek waar ze overleden is aan de hartstilstand (als ik naar de paarden moet) en zit dan ook vaak in de bus mijn tranen weg te knipperen. Heb het gevoel dat het gevoel van missen de laatste tijd veel sterker is, en dat terwijl het al bijna twee jaar geleden is.

Edit: totaal geen ervaring met rouwverwerking, maar op dit moment wel aan het overwegen om eens met de huisarts te praten. Nooit eerder gedaan ook, maar met deze dip, heb ik niet het idee dat ik er "zelf" makkelijk uit kom.

Nottinghill schreef:

Ten eerste, sterkte allemaal.

Nooit gedacht dat ik op deze leeftijd al wat in dit topic zou plaatsen. Helaas is het toch de harde waarheid. Mijn vader is 8 december plotseling overleden aan een hartstilstand. Hij pas 58 jaar. Wel had hij anderhalve maand eerder, een week in het ziekenhuis gelegen omdat hij ketoacidose had door zijn suikerziekte. Zijn bloed is toen verzuurd en dit heeft zijn lichaam waarschijnlijk zwaar toegetakeld. Die avond ging alles nog prima en was er niks aan de hand, ik ben gewoon rustig gaan slapen, heb hem nog een kus gegeven en tot morgen gezegd, tot ik wakker werd geschreeuwd door mijn zusje dat mijn moeder aan het reanimeren was. Hij had mijn moeder wakker gemaakt omdat hij last had van hartkloppingen en langs de huisartsenpost wilde, toen hij de hartkloppingen weer kreeg is hij in elkaar gezakt en nooit meer wakker geworden. En dan stort je wereld in.
In de week voor de begrafenis kon ik alleen maar huilen en werd ik overspoeld door schuld gevoelens over wat ik nooit gedaan heb en wat ik juist wel gedaan had en niet meer terug kon nemen.
Heel vreemd is nu dat het voelt alsof het nooit is gebeurd. Ik voel niks meer en het is alsof hij gewoon boven zit, naar zijn werk is of gewoon wat leuks aan het doen is. Het kan in mijn hoofd niet dat het mijn vader is die is overleden. Als ik naar foto's kijk ben ik niet eens verdrietig, omdat het niet kan dat hij is overleden. Ik snap er echt geen drol van, ik wil juist verdrietig zijn, maar het komt misschien maar 1x per dag even binnen en dan ga ik weer verder met het gevoel dat er niks gebeurd is. Herkennen mensen dit? Ik word er bijna ban van, alsof ik nooit iets om hem heb gegeven, terwijl ik dondersgoed weet dat, dat niet zo is.

SecretLIN schreef:

nee klopt ben dag erna mn oma verloren en zelfde maand andere opa en oma

Nottinghill schreef:

Ik vind er wel troost in dat ik het met mensen kan delen, die hetzelfde hebben mee gemaakt.
Ik heb nu inderdaad ook een beetje dat het leven geen ‘zin’ meer heeft. Ik heb ook een heel groot schuldgevoel, mijn vader was hypochonder en dus altijd bang voor ziektes. Als hij een verkoudheidje had was hij bang voor kanker om het maar zo te zeggen. De afgelopen 2 weken had hij last van rug pijn en was aan het hoesten. Hier bleef hij zo in hangen dat ik op een gegeven moment heb gezegd dat hij zich er over heen moest zetten en zich niet moest aanstellen en weer verder moest gaan met zijn leven. Dit heb ik ook gezegd op de dag dat het gebeurde. Vaak was het ook gewoon zo dat hij overdreven deed en dat had hij het nodig dat je dit zei, maar ik voel me daar nu zo schuldig over. De rugpijn was waarschijnlijk een hartinfarct en het hoesten een soort van voorteken van de hartaanval. Niet iets wat je verwacht bij zo iets ernstigs, maar ik kan het niet van me af zetten. Hoe had ik dat ooit kunnen zeggen. Nu kan ik nooit meer zeggen dat ik het niet zo bedoelde. Wel heb ik die avond nog gevraagd of het wel echt goed met hem ging, daar zei hij ja op. We hebben later in zijn iPad ook niks gevonden waaruit bleek dat hij zich echt zorgen maakte, dus dat bied een beetje troost, ook hij wist het natuurlijk niet.

Ik vind het ook moeilijk om er mee te leven dat hij zo jong is overleden, ook hij heeft hier geen moment bij stil gestaan. Een week later zou hij beginnen met een nieuwe opdracht. Het is gewoon zo oneerlijk..

Het is ook zo vreemd dat je soms gewoon kunt lachen, maar er een soort gevoel in je heerst van pijn, wat niet weg gaat, welke andere emotie je ook hebt.