Gefeliciteerd Linda,
Ik ben alweer een tijdje (10,5 jaar) samen met mijn hubbie, we zijn inmiddels 5,5 jaar getrouwd. Ik ben op mijn achttiende gaan samenwonen, ik zat toen in mijn stagejaar MDGO agogisch werk. Het jaar daarna deed ik eindexamen, toen woonde ik al een jaar samen. Dat ging prima hoor, maar ook omdat ik de opleiding heel leuk vond en de stof makkelijk opnam.
Ik was nog best jong en daarom heb ik het samenwonen 'opgebouwd'. Eerst was ik er alleen in het weekend. Na een maandje van vrijdag t/m zondag. Een maand later de donderdag erbij. Weer later de woensdag erbij. Dat ging heel goed.
Mijn man is 18 jaar ouder dan ik, het was een rare tijd. Aan een kant werd ik heel snel volwassen, aan de andere kant had ik mijn ouders nog heel erg nodig. Was bovendien enigst kind en vond het ook zielig voor hen.
Op de dag dat ik echt samenwoonde huilde ik tranen met tuiten. Ik vond het geweldig, maar ik wilde ook nog bij mijn ouders zijn.
Ik heb nog tijdenlang dagelijks mijn mamsje opgezocht, echt elke avond. Gelukkig gaf Bob mij ook die ruimte, anders had het niet gewerkt.
Inmiddels sta ik op gezonde voet met mijn ouders. Ik heb een heel hechte band met ze, spreek en zie ze nog steeds heel veel, maar niet meer voor ieder wissewasje en ik hang ook niet meer zo aan ze.
Inmiddels ben ik zelf moeder en dan is het toch weer anders allemaal.
Achteraf ben ik heel blij dat ik zo langzaam in het samenwonen ben gegroeid.....
Het is echt heel leuk, ik wens je veel plezier!!!!!!