Ik vind het moeilijk om vriendinnen te vertrouwen. Ze hebben me al zo vaak laten vallen enzo, dat het soms eventjes duurt voordat ik besef dat iemand een èchte vriendin is. Maar als ik eenmaal diegene als een vriendin beschouwt dan ga ik ook voor ze door het vuur. Als ze me nodig hebben, sta ik dag en nacht voor ze klaar, laat ik alles vallen om ze te steunen. Ik leg dan heel m'n hart en ziel in die vriendschap. Het klinkt nu net alsof mijn hele leven dan om ze draait, maar dit is niet zo hoor

Maar soms merk ik toch dat na jarenlange vriendschap we eigenlijk helemaal niet meer bij elkaar passen. En op dit punt zit ik nu met een vriendin die ik kende van de middelbare school en waar ik al ruim 5 jaar mee om ga. We hebben zoveel plezier met elkaar gehad en zoveel steun aan elkaar gehad. Maar sinds een half jaartje merk ik toch dat we beide totaal andere weg in zijn geslagen.
We spreken elkaar niet zoveel meer en als we elkaar dan eens zien, dan weten we niet zo goed meer waar we het over moeten hebben. Het gaat steeds meer als een 'verplichting' voelen om elkaar eens te zien en spreken. Wantja, ik ben al zo'n tijd met haar bevriend en dat wil ik eigenlijk niet kwijt. Maar op de een of andere manier gaan we toch onze eigen weg met andere vrienden en andere dingen die we doen.
Dus dan komt weer puntje bij het paaltje, vrienden komen en gaan.. Maar ik vind het toch soms zo lastig!
Herkennen jullie dit? Vinden jullie het soms ook zo lastig? Of zijn jullie er wel makkelijk in en zeggen jullie 'Ach, ik heb nog wel meerdere vriendinnen' of blijven jullie de vriendschap voortzetten ook als je weet dat het eigenlijk niet echt meer gaat?