Als kind/puber was ik behoorlijk gevoelig voor groepsdruk dus werd ik ook 'verliefd' op jongens. Mijn eerste zoen was met een jongen en wat vond ik het smerig en wat voelde ik me beroerd erna
In de loop der jaren gingen vriendinnen stappen en snapte ik dat niet zo. Ik vond er echt niks aan. Nou ja, die paar keer dat ik met homo-vrienden 'gay' ging stappen vond ik wel erg gezellig trouwens
Anyway... Ik werd gekoppeld aan een mannelijke collega, we rolden van het een in het ander en op een bepaald moment waren we getrouwd en hadden we kinderen.
Online was ik per toeval in een community terecht gekomen waar veel meiden bi of lesbisch waren. Ik merkte dat dat prikkelde maar ik stopte die gevoelens weer weg onder de noemer "dat denk ik alleen maar omdat ik er veel mee om ga".
Korte tijd later kwam ik tot de conclusie dat ik waarschijnlijk bi was, wat werd bevestigd toen ik een vrouw tegenkwam die ik wel erg leuk vond. Niks mee gedaan natuurlijk want ik had een relatie maar dat was wel even slikken.
Tja en toen een paar jaar later... Ik was steeds een beetje ongelukkiger geworden en op een bepaald moment kwam ik een vrouw tegen die ik leuk vond en die mij ook leuk vond. Wat ik toen voelde... Dat was echt helemaal nieuw. Bij een man had ik dat nooit gehad maar ik stond echt finaal op mijn kop.
Ik ben gescheiden en sindsdien heb ik nooit meer naar mannen omgekeken.
Ik noem mezelf lesbisch. Wel weet ik dat ik ook een relatie zou kunnen hebben met een transgender vrouw maar in mijn ogen is die dan nog steeds vrouw en dus ben ik nog steeds lesbisch.
Bij non-binary kan ik me niet helemaal iets voorstellen eigenlijk.
Qua gender voel ik mezelf meestal vrouw maar soms ook niet helemaal. Ik weet voornamelijk dat ik me géén man voel.
En mijn vriendin is van het stoerdere type maar nog steeds echt vrouw in doen en laten hoor. Dus voor mij toch zeker een "echte vrouw".
Je valt toch juist op vrouwen.