Als je mij denkt te herkennen gelieve dan een pb te sturen en niet in dit topic laten weten.
Op bokt heb ik het zo vaak gelezen
‘Rok omhoog en rennen!’
‘Hij zal nooit veranderen’
‘Hij is nooit meer te vertrouwen’
‘Bij hem weggaan was mijn beste keuze ooit’
Na bovenstaande regels en de topic titel kan je vast raden waar het over gaat.
Vreemdgaan.
Veel mensen hebben het wel eens gedaan, of zijn parter van een vreemdganger (geweest).
Maar bijna nooit lees je de andere kant. Degene die is vreemdgegaan.
Maar ze zijn altijd de boeman, altijd de slechterik.
En dat snap ik, daar heb ik begrip voor.
Maar nooit lees je de andere kant.
En om een of andere vage reden heb ik de behoefte om die kant een keer te laten zien.
Want ik ben die vrouw die alle vrouwen haten. Ik ben die vrouw die een andere man heeft laten vreemdgaan. En dat terwijl ik zelf een relatie heb.
Ja, dat lees je goed, heb.
En toch wil ik een stukje van mijn verhaal delen. Om te laten zien dat het wel kan ofzo.
Ik weet het niet. Maar mijn gevoel zegt dat ik het wil doen.
Een aantal jaar geleden heb ik een geweldige man leren kennen. Al snel hadden we een relatie en alles leek goed. We werden snel serieus maar we zagen elkaar alleen in de weekenden.
Maar doordeweeks was ik vreselijk eenzaam. In die tijd heb ik een man leren kennen. Of nou ja, beter leren kennen eigenlijk. Ik kende hem al een tijdje oppervlakkig. En hij gaf mij aandacht.
Lang verhaal kort, we zijn 2 keer met elkaar naar bed geweest. Maar ik voelde me er heel slecht bij en eigenlijk was hij over grenzen gegaan. Hij wilde mij schijnbaar graag in zn bed en ik heb het laten gebeuren. Later kan ik me er eigenlijk weinig van herinneren.
Een aantal jaar later (begin dit jaar) ben ik gaan samenwonen met mijn vriend en heb ik een andere man leren kennen op mijn werk. We konden het goed vinden en er werd veel geouwehoerd. Het betekende niks voor mij en ik werk met veel mannen in dit bedrijf dus ik verwachtte dat de opmerkingen gewoon de gebruikelijke mannenpraatjes waren. Maar later werd het toch wat meer.
Hij heeft thuis een vrouw en kinderen. We hebben nooit geheimzinnig tegen elkaar gedaan over dat we beide een relatie hadden.
Ik schrok op het moment dat hij mij plotseling zoende. Ik realiseerde me al snel dat ik al een tijdje over een grens was geschoven zonder dat ik het doorhad. Het prutsmuts was serieuzer en persoonlijker geworden. Maar ik stopte het niet. Mijn vriend en ik waren een beetje uit elkaar gedreven en elkaar wat kwijt geraakt. Ik miste aandacht.
Een aantal maanden ging dit door en in die tijd was mijn vriend een aantal keer een dag van huis weg waarbij ik mijn collega heb uitgenodigd. Je kan wel raden, van het een kwam het ander en we belanden in bed. Dit is een aantal keer gebeurd, 3x meen ik mij te herinneren.
Een aantal maanden geleden is de bom gebarsten.
Alles is aan het licht gekomen.
Zijn vrouw was erachter gekomen omdat ze in zijn telefoon had gekeken. Later ben ik erachter gekomen dat het niet de eerste keer was dat hij vreemd was gegaan.
Zijn vrouw had mijn vriend een bericht gestuurd en zo kwam mijn vriend erachter. Ze had mij ook een bericht gestuurd en in paniek heb ik alles verwijderd van mijn telefoon. Lekker handig maar niks meer aan te doen als het eenmaal is gebeurd. Maar zij had screenshots gemaakt van mijn gesprekken met hem waarin nogal expliciete dingen stonden. Daar konden geen leugens nog wat moois van breien kan ik je vertellen.
Achteraf kijkend heb ik veel gelogen in mijn leven. Vanaf jongs af aan. Ik heb nooit geleerd om over gevoelens te praten. Maar ik realiseerde mij dat als ik verder wil met mijn vriend dat ik zo niet verder kan. Ik moet veranderen. Dus alles op tafel. Praten als nooit daarvoor. En dat was moeilijk kan ik je vertellen. Terwijl ik dit typ komt het gevoel van stress weer terug, ik was toen kotsmisselijk van de stress.
Diezelfde avond heeft zij hier nog gezeten met mental support(hij was ergens heen(hoezo vluchtgedrag)). Wat heb ik een bewondering voor die vrouw. Daar zat ze, recht tegenover mij.
Later is ze nog een keer geweest, maar dan samen met hem. Hij zat in elkaar gedoken, weggedraaid van het gesprek. Hij heeft weinig gezegd, maar zijn lichaamstaal sprak boekdelen.
Hij kon het niet aan. Het was allemaal te moeilijk, hij wist het ook allemaal niet meer. Hij is ook geen prater. Ik heb hem nog nooit zo klein gezien.
Maar zij was sterk. Ze wilde antwoorden. Ik heb haar gegeven wat ik kon. Ik heb een groot respect voor haar gekregen.
Inmiddels zijn we aantal maanden verder.
Ik ben begonnen aan therapie om aan mezelf te werken. Ik wil niet dat destructieve persoon zijn dat ik was. Achteraf gezien had ik dat al eerder moeten doen, maar ik was bang. Ik durfde niet aan mijzelf te werken. Ik hou niet van degene die ik was. Ik heb altijd geprobeerd te veranderen. Maar altijd voor een ander. Om zijn plaatje te passen. Maar ik was(en ben) nooit tevreden met mezelf.
Maar mijn vriend heeft mij geaccepteerd met mijn grootste tekortkomingen. Uiteraard niet zomaar. Hij heeft mij echt niet zomaar vergeven. Maar ik durf ook te zeggen dat onze relatie beter is dan ooit. We zijn nog nooit zo close geweest.
We praten nog veel, dagelijks hebben we goede gesprekken. We klimmen langzaam uit een heel zwart gat, maar we zijn er samen door gekomen. Niet zonder consequenties uiteraard, maar daar heb ik meer dan vrede mee.
Ik heb nog een aantal keer kort contact met haar gehad als ze vragen had en ik heb haar antwoorden geprobeerd te geven. Niet antwoorden die ze wilden horen, maar wel eerlijk. Want dat is iets wat ik snel doe, sociaal gewenst gedrag en dat is deels waarom ik hierin verzeild ben geraakt.
En dat was mijn spreekbeurt, iemand nog vragen? ‘:)
Voor vragen, opmerkingen of andere dingen mag altijd een pb gestuurd worden. De toon van de pb zal bepalen of ik ook reageer.
Het kan zijn dat het je opvalt dat er weinig gevoelens in staan. Dit kan kloppen, dat is schijnbaar ook iets dat ik doe volgens mijn therapeut. Dit betekend echter niet dat ik gevoelloos of harteloos ben.