Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-18 21:16

Slachtoffers van pesten

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-18 21:16

Naar aanleiding van een topic waarin pesten een aanleiding is voor wrijving in een familie- en met name de reactie van iemand die later pesters geconfronteerd heeft, open ik dit topic.

Er zijn vast en zeker meer mensen die hun verhaal willen doen, of die gepest worden. Misschien wel (vroegere) pesters die ook willen reageren: waarom?

Het blijft vaak een taboe, stilgezwegen, kennelijk mag je het niet toegeven, of is het nog een heikel punt- jaren later?

Om van wal te steken, en misschien mensen bewust te maken van de gevolgen van pesten; mijn verhaal.

Ik kwam uit 'de stad', en verhuisde naar een dorp. Ik was ienie minie, maar dat maakte kennelijk niet uit. Ik was altijd het buitenbeentje, die 'van buitenaf'.

Dat ik stil was, was vreemd. Dat ik met graag ook met jongens speelde en niet zo geïnteresseerd was in nagellakjes (en er ook niet goed in was op de bassisschool

) maakte me 'vreemd'. Dus er werd over me geroddeld, ik werd buitengesloten en ik was 'raar'. Het waren maar kinderen, dus ik begrijp het achteraf wel. Een introverte 'rare' wordt door zoiets nog introverter.
Mijn leraren aan het einde van de basisschool vonden dat ik maar vmbo moest doen, en hooguit, als ik mijn best deed, mavo kon halen, maar daar moesten we de hoop niet op vestigen.

Ik besloot naar de middelbare te gaan, havo (op mijn sloffen gehaald), en ook daar werd ik gepest. Tja, introvert en bestempeld als rare. Dat moest dan wel.

Heel graag wilde ik erbij horen, maar wist me geen houding te geven. Ik kan me nog helder voor de geest halen dat ik in de klas zat, en mijn 'vrienden' me voor gek aan het houden waren. Ik durfde niets te zeggen.

Er waren uiteindelijk ook mensen waar ik het mee kon vinden, en wij werden gemakshalve als collectief gepest.

'ach joh, een beetje pesten- word je hard van' heb ik weleens gehoord.

Ondanks dat ik wel uiteindelijk een groepje had om mee om te gaan, en dat ik heel ondersteunende ouders heb, ben ik uiteindelijk in een depressie geraakt. Ik heb daarin ook gekeken hoe ik het beste uit het leven kon stappen, voor mij voelde het als een dal van wanhoop waar ik niet meer uit kwam. Het duurde een aantal jaar, maar ik kwam er toch uit.

Het pesten heeft ervoor gezorgd dat mijn zelfbeeld dusdanig laag was dat ik mezelf ondergeschikt aan alles en iedereen vond, en me overal voor liet ge-en misbruiken. Het heeft jaren geduurd (pas rond mijn 21e kwam begon de doorbraak te komen), voordat ik mezelf ok vond. Daarna werd ik tevreden met mezelf en heb ik een hele ontwikkeling doorgemaakt in wat ík eigelijk daadwerkelijk leuk vond, of wilde. Weer wat jaren later durfde ik dat dan ook eindelijk wereldkundig te maken voor iedereen, niet alleen voor mensen die dicht bij me stonden. Ik had ook toen nog een torenhoge en meters dikke muur tegen de buitenwereld

Voor mezelf opkomen was lang niet mogelijk, want ik was toch niets waard? Ik was niemand. De wereld was beter af zonder mij.

Ik werd een perfectionist, moest het beste zijn, want ik wilde in de smaak vallen. Er lag een enorm hoge lat, die ik er zelf neer had gelegd.
Pas de laatste jaren heb ik geleerd dat ik het heel ok vind om fouten te maken- en ik heb er wat grote gemaakt.

Dat heeft me uiteindelijk gewapend tegen een heel aantal mensen later in de gaan. 'Heb je dan echt geen abities dan dat stomme baantje?' 'nogsteeds geen vriend? Ben je lesbo? Is er iets mis met jou?'
Om daartegen te zeggen 'ik hou van mijn baan en ben hier gelukkig in- dat jij dat niet in jouw baan kunt vinden vind ik jammer voor je', of 'als ik ook lesbisch zou zijn is daar niets mis mee. Ik heb geen vriend nodig om mijn leven compleet te maken. Vind ik iemand;geweldig. Vind ik niemand? Net zo geweldig.'

Maar dat heeft jaaaaaren geduurd.
En nee, ik wil daarmee niet anderen de schuld in de schoenen schuiven van mijn ellende, of mijn fouten. Maar pesten heeft mijn zelfbeeld vernietigd, en heeft mede daardoor bijna mijn hele leven lang een schaduw geworpen.

Dus, andere mensen die slachtoffers zijn van pesten, of dat nu nog zijn; laat gerust van je horen. Misschien helpt het mensen, misschien opent het zelfs de ogen van misschien maar 1 pester.

Wellicht wil zelfs een (ex) pestkop reageren?

Laten we het echter wel respectvol houden naar iedereen!

**Geplaatst**: 10-09-18 21:21

Geplaatst: 10-09-18 21:21

Ik ben ook altijd heel erg gepest, en ben nu samen met een pestkop (niet mijn pestkop, maar hij was vroeger een pestkop).

Ik zal later wat uitgebreider reageren, want het heeft mijn leven getekend, en dat doet het nu nog steeds.
Bij hem ook overigens, hij kent beide kanten van de zweep en daar heeft hij het nu ook nog wel eens moeilijk mee.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:23

Geplaatst: 10-09-18 21:23

Heel veel herkenning. Ook ik ben introvert en werd altijd als raar gezien. Werd veel gepest en buiten gesloten. Dat ik snel emotioneel reageerde maakte het alleen maar leuker. Ik heb altijd een hekel aan gym gehad. Als laatste overblijven bij teams kiezen en nooit de bal krijgen. Ik had gelukkig wel een paar goede vriendinnen wat het draaglijker maakte. Maar ik denk er niet graag aan terug.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:25

Geplaatst: 10-09-18 21:25

Ik wil mijn verhaal liever nog niet kwijt, maar kom wel graag de verhalen volgen. Misschien dat anderen iets vergelijkbaars meegemaakt hebben

**Geplaatst**: 10-09-18 21:26

Geplaatst: 10-09-18 21:26

Ik lees mee.
Ik weet alleen nog niet of ik mijn verhaal ga vertellen. Het is nogal herkenbaar voor de buitenwereld.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:28

Geplaatst: 10-09-18 21:28

Wat een goed idee!

Ik ben zelf ook 5 jaar lang gepest, de hoofdpester was mijn "beste vriendin", het begon in groep 8 en op de middelbare school was ik al binnen een maand een makkelijk doelwit, stil en verlegen. Beetje de "grijze muis" van de klas dus makkelijk te pesten.
Ik had mijn haar toen kort, erg donker haar, dus ook veel zichtbare haren (bovenlip etc.), daarnaast heel weinig borsten, in tegenstelling tot de andere meiden uit mijn klas (of die droegen push up bh's waar ik toen nog niet eens mee bezig was).
We waren sowieso maar met 4/5 meiden in de klas, allen pittige dames alleen ik was wat stil.
Alle dames hadden dus borsten, dure merkkleding, rookten, hadden vriendjes waren al vroeg seksueel actief en droegen make up. Allemaal dingen die mij toen nog niet interesseerden.
Dus ja ik werd toen het "manwijf" of fatima met snor (wat donker uiterlijk door m'n erg donkere haren, ben gewoon Nederlandse), ga zo maar door.
Dat ging uiteindelijk maar door.

Uiteindelijk heb ik me er doorheen gebokst en mijn diploma gehaald met een van de beste cijferlijsten van de klas, toen heb ik mijn middelvinger opgestoken naar de school en de mensen en ben ik (wou ik) verder gegaan met mijn leven.
Was helaas niet zo makkelijk. Daarna ging ik mbo niveau 2 doen, detailhandel, maar ineens toch wel weer heel erg onzeker met al die nieuwe mensen.
Uiteindelijk heb ik Detailhandel een half jaar gedaan toen bleek dat het gewoon niks voor mij was, daarna ben ik administratief medewerker gaan doen en dit vond ik opzich leuk maar het lukte me niet meer, opnieuw onzekerheid, popi-opi meisjes die je weer zo'n blik geven als ik op de middelbare kreeg.
Onzekerheid verbloemen door een grote mond of spijbelen. Uiteindelijk letterlijk blokkades gehad, ik kwam toen nog uit het dorp naar de stad, kwam ik aan in de stad moest ik de bus pakken, blokkeerde ik soms gewoon en stapte ik vol automatisch op de trein naar huis..
Zo ben ik uiteindelijk van school gestuurd.
Toen in 2011 ben ik opnieuw een poging gaan doen, drempel was inmiddels huge, ik was zo onzeker en inderdaad weer, de mooie meisjes, lagen make up, ik had toen overgewicht dus was uberhaupt erg onzeker + het pestverleden speelde nog altijd mee.
De school maakte (in mijn ogen) heel duidelijk na een paar week dat ze mij niet konden helpen met m'n onzekerheid en als ik zo twijfelde moest ik het misschien niet doen. Toen was ik alleen maar blij dat te horen, maar dat betekende uiteindelijk nog steeds geen MBO diploma.
Nu ben ik inmiddels 28, en sinds vorige week eindelijk toch echt een studie gestart, mbo niveau 2, facilitair medewerker, verkort zelfs dus ik hoop over een jaartje dan toch mijn diploma te hebben.
Ik ben nu zeker niet meer het buitenbeentje, heb een goede klik met 90% van de klas en ieder laat elkaar in z'n waarde, ik merk alleen wel dat ik op pesten opzich heel fel ben geworden, er zit 1 meid in onze klas die een ander al heeft lopen kleineren en belachelijk maken, dan begin ik wel te koken.
Dan ben ik dus wel ook iemand die zegt ik ben ook gepest als er wat is kom gerust naar mij toe of ik steun je wel.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:29

Geplaatst: 10-09-18 21:29

Hier ook een. Het heeft mijn hele jeugd gedomineerd maar gelukkig heb ik op mijn 18e de knop om kunnen zetten.
Ben toen ver weg op kamers gegaan zodat niemand mij van vroeger kende en heb mezelf gedwongen open op de nieuwe mensen af te gaan. Het beinvloed me nu zeker niet meer, ik ben er alleen maar koppiger van geworden als iemand me dwars zit

Het enige is misschien dat ik me bij bepaalde typische „ex-jaarclubjes“ die niet uit hun coole fase zijn gegroeid echt ineens heel min kan voelen, maar dat soort mensen ga ik gewoon uit de weg.
Moet ik toch perse met van die gasten omgaan die perse zo‘n vuistendingetje willen doen ipv een normale hand geven dan zeg ik meestal ook gewoon dat ik daar niet cool genoeg voor ben en steek dan mijn hand uit.
Sociaal handig kan ik denk ik niet genoemd worden, maar of dat oorzaak of gevolg is durf ik niet te zeggen. Ik nijg naar oorzaak.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:39

Geplaatst: 10-09-18 21:39

Wat een heftig verhaal TS... maar ik vind het erg moedig van je dat je hier een topic over opent en ik ben blij om te lezen dat je ondanks alles jezelf wel tegen de buitenwereld hebt kunnen wapenen (op een positieve manier).

Edit: Wat een berichten al, ik kom er niet doorheen

. Maar wat mooi en goed dat bijna iedereen zijn/ haar verhaal wil en kan delen.

Ook ik ben gepest. Nooit zichtbaar, maar ik viel duidelijk overal buiten.
Thuis werd ik gepest omdat ik opgegroeid ben in een gezin vol hoger opgeleiden (mijn ouders, mijn zus en mijn ene broer zijn allemaal gymnasiasten en mijn andere broer havist. Ik kwam net aan op het VMBO terecht).

Mijn ouder hebben het nooit gezien, ze zagen mij als driftkikker en als opstandeling, daar waar mijn broer me doodleuk van de computer weghield als ik mijn huiswerk moest maken.
Ik was niet goed met woorden (ik bedenk altijd veel te laat wat ik had willen/ moeten zeggen) en ik loste dat destijds met geweld tegen mijn broer, of tegen mezelf op.

Op school was ik een buitenbeentje. Ik had een paar vriendinnetjes maar een echt mooie tijd is het nooit geweest (basis- en middelbare school).

Uiteindelijk heb ik iets gevonden waar ik goed in ben: het onderwijs. Mijn hart klopt voor het onderwijs en ik ben gelukkig in de baan die ik heb op een mbo.
Ik kan tegenwoordig steeds beter benoemen wat ik wil en wat ik nodig heb maar overwerking ligt soms nog op de loer. Ik heb geleerd niet te klagen en door te gaan en dat nekt mij soms wel eens.

Verder ben ik op dit moment gelukkig met mijzelf en met mijn relatie, maar helemaal bulken van het zelfvertrouwen zal ik nooit.

Soms ben ik nog wel eens driftig en wil ik mezelf een paar klappen voor mijn hoofd verkopen (wat steeds minder gebeurt, ik kan me steeds beter inhouden) maar in mijn leven heb ik regelmatig met een mijzelf aangedane hersenschudding gelopen.

Dit jaar start ik een hbo opleiding, ik had nooit durven dromen dat ik zover zou komen en toch sta ik hier. En ik ben gelukkig (met ups en downs maar die horen erbij).
Wel ben ik echt super allergisch voor pesten en zelfs bij kleine pesterijtjes gaan mijn nekharen al kriebelen. Ik hou van eerlijkheid.
Ook kan ik er nog steeds niet tegen als iemand mij het gevoel geeft beter/ slimmer/ of hoger te zijn dan ik, dan ga ik direct weer stotteren en kom ik niet op de woorden die ik zo graag zou willen zeggen.

Gelukkig werk ik binnen een fantastisch team, zij staab onvoorwaardelijk achter me. Op het moment dat iemand van buiten ons team mij een ongemakkelijk gevoel geeft helpen ze mij altijd het op te lossen.

Ook ben ik enorm koppig: ik doe werkelijk niets wat ik niet leuk vind. Ik weet heel goed wat ik wil en ik ben moeilijk op andere gedachten te brengen.

Mijn motto tegenwoordig is: iedereen stinkt als hij poept en iedereen gaat met lege handen van deze wereld. We zijn gewoon allemaal gelijk.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:45

Geplaatst: 10-09-18 21:45

Ik ben vroeger ook heel erg gepest, op de basisschool was het pesten het ergst, maar op het VMBO werd het niet echt makkelijker. Ik kan wel stellen dat ik blij ben dat ik het heb overleefd.

Nu denk ik wat laten mensen zich makkelijk beïnvloeden door mensen, wat verschrikkelijk dat mensen erbij willen horen en daarbij ook verder gaan dan ze misschien willen. Wat naar dat ze in die periode waarin je zo kwetsbaar bent soms geen uitweg meer ziet of diep ongelukkig door andere mensen. Ik zou willen zeggen de mensen die je pesten die heb je niet nodig. Er is kans op een betere tijd.

Zelf heb ik er ontzettend veel van geleerd. Ik geniet nu van veel dingen en vooral van dingen die de wereld gratis te bieden heeft zoals de natuur en de zon. Ik reis graag, ontdek de wereld en heb ontdekt hoe mooi het leven kan zijn.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:48

Geplaatst: 10-09-18 21:48

Jep hier nog iemand.

Op de basisschool heb ik een klas overgeslagen waardoor ik altijd al de jongste van de klas was. Dit was geen probleem tot we gingen verhuizen. Op mijn nieuwe basisschool begon het al, opmerkingen hier en daar, kleine pesterijtjes, maar niks heel ernstigs. Het grootste probleem kwam toen ik naar de middelbare ging. Ik was daar de jongste van de klas en ik ben sowieso een laatbloeier. Ik liep wat sommige dingen betrof dus ook best achter op de rest van de klas. Hierdoor was ik waarschijnlijk een makkelijk target. Gelukkig had ik daar wel een groep goede vriendinnen wat me ontzettend hielp. Tot ik van school veranderde en daarbij een jaar bleef zitten om bij mijn leeftijdsgenoten in de klas te komen. Op deze school was er een groep meiden welke me systematisch begonnen te treiteren. Schelden, geruchten, klasgenootjes tegen me opzetten, tot het punt van bedreigen. Toen ben ik naar een docent gestapt, deze heeft het goed aangepakt en toen is het eigenlijk grotendeels gestopt. Later op het HBO is er weer een soortgelijke situatie voorgekomen, achter mijn rug on praten, opmerkingen maken en me systematisch buitensluiten zodat ik altijd alleen moest werken (vaak ook bij groepsopdrachten). Dit is ook de reden geweest waarom ik die opleiding dus ook gestopt ben, ik kon dat niet nogmaals aan.

Het heeft bij mij echter blijvende schade aangericht. Voor het pesten was ik altijd vrolijk, extrovert, met iedereen willen praten etc. Het pesten heeft mijn zelfvertrouwen volledig afgebroken, ik was bang voor mijn eigen leeftijdsgenoten. Durfde met niemand meer te praten, wilde nooit opvallen. Het pesten op het hbo heeft zelfs een burnout en een zware depressie als gevolg gehaf. Hierdoor heb ik tot de dag van vandaag nog moeite met vrienden maken, mensen vertrouwen en praten met mensen. Het naarste is dat ik hierdoor nog steeds weinig vrienden heb, maar ik van nature iemand ben die veel behoefte heeft aan sociaal contact. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik mijn vrienden dwars zit,omdat ik veel wil afspreken en veel digen wil doen.

Mijn zelfvertrouwen is nog steeds niet hersteld en ik ben nog steeds heel bang dat mensen weer achter mijn rug om praten. Ook ben ik bang om fouten te maken omdat dat vroeger dus ook weer een reactie van pesters uitlokte. Ook heb ik nog steeds veel moeite met het contact maken met mensen die lijken op de mensen die mij vroeger gepest hebben.

Ik ben in therapie geweest voor de angsten die het pesten veroorzaakt heeft en de daarop volgende depressie. Maar toch is het allemaal nog niet helemaal weg. Ik ga er altijd littekens van overhouden en ik vind het verschrikkelijk. Ik vergeef veel van mensen, maar de mensen die het nodig vonden om mij twee jaar lang het leven zuur te maken en me blijvend te beschadigen, ga ik nooit vergeven. Dat kan ik simpelweg niet.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:48

Geplaatst: 10-09-18 21:48

Ik wil niet mijn hele hebben en houwen op internet gooien maar ik ben vroeger ook gepest en dat heeft zeker gevolgen gehad. Het heeft gezorgd dat ik terechtkwam in foute relaties, ongezonde relaties. En dat ik een heel naar persoon werd, het sloeg eigenlijk de hele andere kant op om. Pas veel later na depressies en diepe dalen is dit helemaal goedgekomen. Ik denk pas sinds mijn 30e dat ik eindelijk ben wie ik moet zijn. Dat ik weet wie ik ben, dat ik sterk ben en dat ik tevreden ben met een innerlijk soort rust. Het maakt me nu ook niet meer uit wat mensen vinden of zeggen. Ook het ontmoeten van pesters doet me niks meer. Ik heb geen antwoorden nodig en ik hoef ook niet te spuien over wat er is gebeurd. Dat is een fase die je doorgaat voor de verwerking. Ik ben deze gelukkig voorbij. Maar pesten heeft zoveel invloed op je leven. Op je zelfbeeld maar ook op de zelfontwikkeling. Dat wordt echt onderschat.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:51

Geplaatst: 10-09-18 21:51

Als kinderen gaan pesten hebben ze niet door wat dat op lange termijn doet (wat hun hersens ook nog niet kunnen) en dat is jammer. Ik was altijd het lelijke, dunne nerdje. Het was ook eigenlijk zo dom allemaal. De pestkop had een knipper’relatie’ met m’n beste vriendin. Was het aan, werd ik niet gepest. Was het uit, wel. Maargoed. Net als jij TS m’n zelfbeeld naar de knoppen. Zelfs voor in therapie geweest, maar heb nog steeds een waardeloos zelfbeeld. Als je tot je 15e hoort dat je lelijk bent en nooit een vriendje zal krijgen, gaat dat er niet meer uit. Toch is het ook wel ironisch. Gepest worden omdat je dun en slim bent. Iets wat juist positieve dingen zijn

Hoop toch ooit m’n zelfvertrouwen weer terug te vinden.

**Geplaatst**: 10-09-18 21:51

Geplaatst: 10-09-18 21:51

Wauw, wat herken ik me in jouw verhaal.

Ik ben op zich niet veel gepest, maar er werd op school wel slecht over me gepraat en ik werd wel buitengesloten. Daarnaast heb ik nooit een positief zelfbeeld gekregen door mijn thuissituatie. Die twee hebben elkaar ook in de hand gewerkt, denk ik zo.
Ik had geen interesse in kleding, merken, make-up en jongens (bij de laatste heb ik ook geen idee waarom die interesse in mij zouden hebben). Ik hield niet van de 'populaire bezigheden' in de pauzes. Ik droeg vaak oude en niet-modieuze kleding. Ik zat niet op hockey of korfbal. Ik luister niet naar de gebruikelijke radio-muziek, ik ga niet uit, hang niet graag zodra de mogelijkheid zich voordoet met vrienden rond en ben best een stuudje. Ik was (ben) teruggetrokken en socially awkward.

Ik geef toe dat ik me door mijn minderwaardige gevoel ook rottig naar anderen heb gedragen op de middelbare. Ik weet niet of die mensen mij als 'pestkop' zouden beschouwen, maar ik heb me wel zeker ruw en gemeen gedragen. "Als jij zo tegen mij doet, doe ik zo terug"; "Je vind me een bitch? Dan zal ik maar bewijzen dat ik nog erger ben" ... dat soort gedachten had ik, en het gaf een soort goed gevoel. De randen opzoeken gaf me een soort machtig gevoel. Dat ik eigenlijk een introverte schijtluis met een sociale angststoornis was, probeerde ik ten alle tijden te overschaduwen.

Ik denk dat wanneer iemand 'wilt' pesten, diegene altijd wel iets vindt om het slachtoffer buiten te sluiten. Je bent te dik, je bent te dun. Je draagt alleen maar dure kleding, je draagt alleen maar oude kleding. Je bent lang, je bent klein. Je draagt een bril, je hebt sproeten, je hebt een rare hobby ... Ik denk dat in weinig gevallen pesten een bewuste keuze van een kind is, maar meer een soort uitvlucht om een eigen gevoel van ongelukkigheid en onzekerheid te verdringen, wat later een gedragspatroon wordt.

Uiteraard is dat geen excuus. Pesten is verschrikkelijk en dat er nog een dergelijk taboe op rust is nog veel erger. Ik hoop echt dat er ooit een toekomst komt waarin iedereen geaccepteerd wordt zoals hij of zij is en dat iedereen vrij is om zichzelf te zijn.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:07

Geplaatst: 10-09-18 22:07

Jeetje wat een heftige verhalen zeg!

Ook ik ben gepest. Op de basisschool had ik erg overgewicht en hier werd ik mee gepest. Mijn beste vriendin toendertijd was niks mis mee, maar werd altijd gepest omdat ze een buitenbeentje was. Gelukkig elkaar toen gevonden, wat mijn basisschooltijd toch enigzins leuk heeft gemaakt.

Mijn moeder zag altijd precies wanneer ik weer gepest was. Dan kwam ik stil thuis en moest ze echt uit me trekken dat ik inderdaad die dag was gepest. Mijn moeder is zovaak naar de juf en de directie gegaan maar tevergeefs. Het is dan ook echt door gegaan tot groep 8.

Achteraf heeft het veel meer impact gehad dan ik daadwerkelijk dacht. Als ik terug kijk op de middelbare school, heb ik mezelf automatisch als buitenbeentje opgesteld. Ik werd gelukkig niet gepest, maar door mijn instelling had ik amper vriendinnen. Nu gaat het inmiddels veel beter en stel ik me veel meer open voor anderen.
Wel merk ik dat ik onbewust toch bezig ben met wat mensen van mij denken. Of ze me wel leuk of aardig vinden bijvoorbeeld. Terwijl ik soms ook denk bij mezelf 'meid, lekker boeiend wat ze van je vinden'. Word hier ook zeker sterker in en betrap mezelf steeds vaker op dat het me helemaal niet boeit of iemand me nu mag of niet. Dat is hun probleem en niet dat van mij denk ik maar zo.

Ben er nog lang niet en kan nog best onzeker zijn. Maar ik ben op de goede weg.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:17

Re: Slachtoffers van pesten

Geplaatst: 10-09-18 22:17

Rood haar, brilletje, introvert en hoogebgaafd... ik was een makkelijk slachtoffer. Ik heb nu even niet de energie om een heel verhaal erover te schrijven, maar het heeft me geen goed gedaan.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:19

Geplaatst: 10-09-18 22:19

Mijn broer is echt heel erg zwaar gepest en ook echt fysiek mishandeld geweest op school. Ik wilde om die reden mijn ouders niet lastig vallen met mijn relatief milde klachten en heb het altijd stil gehouden.
Ik zie ook wel in waarom ik uitgekozen ben door de pesters, ik was ook echt wel een geboren buitenbeentje.
Ik maak me wel zorgen om mijn eigen kind want ik zie een kopie van mezelf in haar karakter en daarmee zal ze het wellicht niet makkelijk krijgen.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:20

Geplaatst: 10-09-18 22:20

Ik ben vroeger ook gepest maar ik heb het ver weggestopt nu. Kan me er nog wel flarden van herinneren. Beetje hetzelfde als SusanH alleen dan zonder vriendinnen en pas vanaf mijn derde jaar op de middelbare een groepje waar ik af en toe bij kon zitten. Zij waren gymnasium en ik atheneum, dus ze hadden niet altijd tegelijk met mij pauze. Ik zit op mijn mobiel, dus ik ga er niet heel erg over uitwijden, maar ik ben blij dat ik het weggestopt is. Mijn hoofd wel het zich niet eens herinneren, ik herinner me echt vrij weinig van mijn basisschool, maar schijnt dat ze me daar nogal veelvuldig hebben gepest wegens dat makkelijk boos te maken. Ik had ook maar 1 vriendin in die klas, kan nu met meer mensen uit die klas wel aardig opschieten. Maar ik heb het nooit over het verleden, alhoewel mijn boze uitspattingen bij anderen wel indruk hadden gemaakt, want iedereen herinnert het zich behalve ik. Het is ook echt een laadje waardoor ik weinig zelfvertrouwen heb gekregen, maar dat gaat steeds ietsje beter. Ik haat het nog steeds om in groepen te werken, ik kan gewoon niet samenwerken. Ik ben ook onmogelijk koppig in dingen. Ik snap zelf dan ook niet wat mijn vriend toch in mij ziet dat hij al 4,5 jaar met mij samen is, want ik ben toch onmogelijk qua karakter. In ieder geval, dat is wat ik heb meegekregen vanuit mijn basis- en middelbare school. Sorry voor het rare onsamenhangende verhaal.

Edit; bij mij was het dus voor mij mentaal wel zo heftig dat ik als 14/15 jarige vaak naar achteren naar Alex ging met de gedachte er een eind aan te maken. Maar dan zag ik mijn maatje staan en kon ik het niet, want wie ging er dan voor hem zorgen. Die pony is echt mijn redding geweest, ik weet niet wat ik zou doen zonder hem en ik hoop hem echt nog heel lang bij me te hebben. Meer dan zijn gewicht in goud waard is dat beest. Voor mij was de middelbare school qua pesten dus zoveel heftiger dan op de basisschool. Ik ben blij dat ze me op de universiteit accepteren zoals ik ben en me alleen maar op mijn gemak proberen te stellen. In tegenstelling tot eerst geef ik nu wel heel duidelijk aan als iets me niet lukt en ik hulp nodig heb.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:29

Geplaatst: 10-09-18 22:29

Fijn topic khirshanta, bedankt. Ik herken ook veel in je verhaal en denk dat mensen die introvert zijn veel sneller het doelwit van pesterijen zijn dan extraverte mensen. En dat terwijl ik nu ik ouder ben steeds meer het idee heb dat introverte mensen veel meer innerlijke zelfwaarde hebben dan extraverte mensen die het toch vooral vaak van uiterlijkheden of oppervlakkigheden moeten hebben en bevestiging bij andere mensen zoeken op basis van dit soort dingen.

Zelf begon het pesten bij mij in groep 7 na een verhuizing naar een ander dorp. Opeens was ik de "import" en ook het kleinste jongetje van de klas. Tot en met groep 8 kwam ik regelmatig thuis met blauwe plekken, een kapotte fiets of onder het spuug maar ik durfde het mijn ouders niet te vertellen en als ik het een meester vertelde werd ik niet serieus genomen en kreeg ik eigenlijk het gevoel dat ze vonden dat het mijn eigen schuld was.

Omdat ik best slim was mocht ik gelukkig naar het gymnasium waar ik hoopte van de ellende af te zijn maar omdat 1 van mijn pesters ook daarheen ging en heel makkelijk vrienden maakte begon het pesten daar ook al vrij snel. De eerste dagen fietste ik (zo'n 15 kilometer) nog met de groep mee en ging alles prima en had ik ook al vrienden maar tegen de tweede maand had mijn oude pestkop het voor elkaar dat ik een kwartier na schooltijd wachtte voor ik naar huis fietste om de groep maar niet tegen te komen. En soms stonden ze onverwacht toch ergens langs de route stil en begon de ellende weer. Ik ben bespuugd, de sloot in geduwd, ondergespoten met slagroom en ik heb mijn schooltas vaker weer onder de snelbinders moeten doen dan ik kan tellen. Ik ben zelfs een keer met een zakmes in mijn hand gestoken. Toen begon ik te spijbelen en moest ik door mijn afwezigheid de school verlaten.

Daarna ging ik over naar een havo/vwo klas op een andere school en ook daar begon 1 iemand langzaam aan een beetje te pesten. Ik was er toen zo klaar mee en heb hem aangevallen en een paar rake klappen uitgedeeld. We moesten ons melden bij de directeur en tijdens dat gesprek ben ik met die jongen vrienden geworden. Het vervelende daarna was dat er 2 nog makkelijkere doelwitten in de klas zaten die ook erg gepest werden en als ik van 1 ding spijt heb in dit leven is het wel dat ik het nooit voor hun heb opgenomen en zelfs de pesters een beetje heb aangemoedigd. Dit kwam alleen maar voort uit de gedachte "dan ben ik het in ieder geval niet" en als ex-gepest kind is dat een kleine overwinning. Nu heb ik daar spijt van en probeer ik waar ik kan het altijd op te nemen voor mensen die gepest worden en ja dat gebeurt helaas nog steeds in de volwassen wereld.

Kinderen kunnen ontzettende klootzakken zijn en helaas ontleren sommigen dat niet als ze volwassen worden.

Laatst bijgewerkt door Rawr op 10-09-18 22:52, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-09-18 22:35

Re: Slachtoffers van pesten

Geplaatst: 10-09-18 22:35

Waar ik me ook rot door voelde was een andere zeer gepeste jongen.
Ik heb hem zelf nooit iets gedaan maar ik kon hem ook echt niet in mijn buurt hebben, vond het een heel onaangenaam en onboeiend persoon. Omdat ik altijd de fietsroute nam die niet door pesters genomen werd kwam ik hem dan vaak ook tegen op de niet pest route.
Hij wilde dan met me meefietsen waar ik echt geen zin in had zodat ik dan hem iok probeerde uit de weg te gaan wat wellicht voor hem ook als pesten over gekomen is -O-

**Geplaatst**: 10-09-18 22:39

Geplaatst: 10-09-18 22:39

Ik doe later mijn verhaal.

Ik vind het heel fijn om het erover te kunnen hebben met mensen die het volledig kunnen begrijpen.

Vaak word er niet gezien wat het met iemand doet. En het kan tot jaaaaaren later nog veel effect op je hebben.

**Geplaatst**: 10-09-18 22:45

Geplaatst: 10-09-18 22:45

Ben helaas ook jaren gepest -O-

heb autisme en een hele moeilijke moeder die heel veel steken heeft laten vallen in mijn opvoeding waardoor ik als kind soms erg raar uit de hoek kon komen omdat ik domweg niet wist hoe het wel moest,Daardoor ben ik vooral op de lagere school{zat op een LOM school} heel erg gepest, Men had bedacht dat ik besmettelijk was en "ontsmette"alles wat ik had aangeraakt met een denkbeeldige spuitbus, Ook hadden ze een liedje wat ze de hele godganse dag zongen: Weg met Lotte weg met Lotte want die vinden wij niet leuk {op het deuntje van hallelujah} Nooit hoorde ik ergens bij en vriendjes/vriendinnetjes heb ik in die tijd helemaal niet gehad.

Het heeft mij echt gesloopt als kind en ondanks dat mn moeder er van af wist deed ze er helemaal niks aan -O-

Als kind ben ik al zeer jong het huis uit geschopt en ben op een woongroep terecht gekomen, Ook daar ben ik een flinke tijd getreiterd en had ik ook niemand,Begeleiding die me moest helpen deed helemaal niets en kon nog beter tegen een muur staan gillen, Die had me nog eerder geholpen dan hun.
Op het VMBO was het weer het zelfde, Weer overal buiten gesloten worden en niet mee kunnen komen, Heb dr eigenlijk mn hele jeugd alleen voor gestaan en dat doet nog steeds erg zeer -O-

**Geplaatst**: 10-09-18 22:49

Geplaatst: 10-09-18 22:49

Ik ben ook mijn hele basisschooltijd gepest, inclusief de eerste twee jaar van de middelbare school.

Waar het door komt weet ik niet. Ze moesten me gewoon altijd hebben.

Eén van de meest memorabele dingen was altijd de kabelbaan op het schoolplein. Dan werd er een rijtje gemaakt en mocht iedereen omstebeurt. Ik kwam echter nooit aan de beurt; als er iemand geweest was (persoon A), vroeg de persoon die voor me stond (persoon B) of persoon A voor haar wilde, en of persoon B dan vervolgens weer voor persoon A mocht. Zo kwam ik nooit aan de beurt.

Overigens deed bijna de hele klas daaraan mee.

Of hoe een paar jongens het leuk vonden om zo hard aan de achterkant van mijn onderbroek te trekken zodat die boven m'n broek uitkwam en vervolgens scheurde.

En zo nog tientallen dingen.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best. Ik heb een veel leuker leven dan al die trieste mensen. Van hen is niets geworden. Van mij wel.

Karma is a bitch.

**Geplaatst**: 10-09-18 23:09

Re: Slachtoffers van pesten

Geplaatst: 10-09-18 23:09

Ik zelf niet, maar een verhaal van een oud klasgenoot van mij heeft erg veel indruk gemaakt.

Ik heb 2 jaar bij haar in de klas gezeten. Kwam over als altijd een vrolijke meid waar je veel lol mee kan maken. Na de opleiding volgde ik der nog een beetje op Facebook, maar verder geen contact. Tot ik op een dag las dat ze was overleden. Zelfmoord... Jaren lang was ze gepest en ze vond het genoeg geweest.. Later bleek dat de 2 jaar bij ons in de klas, de enige 2 jaren waren dat ze niet gepest is en dat ze gelukkig was... Dat hakte er toch wel even in. Pesten maakt zo veel kapot.

**Geplaatst**: 10-09-18 23:10

Geplaatst: 10-09-18 23:10

Gepest door een lerares in groep 3, kinderen deden vrolijk mee. Het pesten is doorgegaan tm de eerste van de middelbare.

Pas de 2e van de middelbare was het over, toen ik naar een andere school ging. Daar kwam het nog heel zelden voor, meer omdat mijn klasgenoten het niet accepteerden.

Ik heb nu een EMDR therapie om onverwerkt zeer te verwerken. Daar maakt dit ook deel van uit.

Ik heb er een eetstoornis aan over gehouden en ik heb veel verborgen agressie.

**Geplaatst**: 10-09-18 23:11

Geplaatst: 10-09-18 23:11

Ik heb autisme en enorme social anxiety waardoor ik altijd een buitenbeentje ben geweest.

Echt overal waar ik kwam werd ik gepest, van school tot handbal, thuis op straat, op de stages.

Ik ben opgesloten, van de fiets getrapt, mijn spullen zijn gestolen of kapot gemaakt, er werden beschuldigingen gemaakt die dan door leraren ineens werden beaamd, er is deo in mijn ogen gespoten, jaren lang werd ik gepest om mijn uiterlijk.
Ik was te dik, had pluizig haar, droeg geen makeup. Ik ben opgewacht, van trappen afgeduwd, een meisje ging zo ver als mij constant volgen maar huis en me dan staan opwachten. En nog zo veel meer dingen zijn er gebeurd dat niet eens te beschrijven is.
En wat ik toen nog het ergste vond is dat niemand mij geloofde, want het was toch maar een beetje plagen dat hoort er bij. Leraren hebben mijn openlijk belachelijk gemaakt voor de klas, moest me niet zo aanstellen. Het heeft me achtergelaten met enorme paniekaanvallen, nachtmerries, en ptss en een zware depressie.

Toen ik 16 werd was ik niet meer in staat om een opleiding te volgen, ik sliep niet meer, at niet meer kon alleen maar huilen en had alleen nog maar paniekaanvallen aan alleen de gedachte om iets voor school te moeten doen.
Ik ben nu 22 en moet helaas zeggen dat alles mij enorm beschadigd heeft. De realisatie dat ik altijd veel ambitie had en vanalles wilde maar er nu helemaal niks meer uitkomt is onwijs confronterend.

En om dan te moeten zien hoe de gene die mij zo hebben gepest in mijn ogen dan, alle kansen krijgen, doet mij onwijs zeer. Voor hun is er niks gebeurd.

En dan zie ik soms die anti pest protecollen en campagnes en die neppe oplossingen die ze aanbieden. En dat stemt me dieptriest want dit soort dingen gebeuren nog elke dag, op iedere school. Waar leraren gewoonweg totaal geen idee hebben hoe ze het moeten oplossen.

Mijn zus doet een opleiding voor leraar en loopt nu stage op een basis school waar ze les geeft aan een klas waar een meisje zit van 11 jaar die al verschillende zelfmoord pogingen heeft gedaan en zich zelf snijd. Wat doet de school hieraan, niks, ze moet zich niet aanstellen volgens de leerkracht die zelfs toegeeft sat ze helemaal klaar is met dat gedrag. Wil alleen maar wat aandacht.
En dan schrik ik heel erg, en kan mijn hart alleen intens pijn doen voor zo'n kind. Dan ben ik echt bang dat dit pesten dan nooit op houd voor niemand.