Hoi iedereen,
Ontzettend bedankt voor alle reacties! Het doet me heel erg goed. Misschien leuk (of nouja, leuk) om te vermelden dat ik meer pb's dan reacties in dit topic heb ontvangen van mensen die de situatie en de zorgen herkennen. Dat is voor mij best verrassend, geeft misschien wel aan dat het vaker voorkomt dan je denkt. Maarja, het is natuurlijk ook niet een onderwerp dat je bij verjaardagen even op tafel gooit.
Vanmiddag heb ik weer het eerste gesprek na de vakantie met mijn psychotherapeut. Ik ben van plan om te vertellen dat ik twijfel over deze aanpak, maar ik weet nog niet precies hoe ik het ga aanpakken. Ik vermoed dat het toch vooral 'de klik' is die mist, en ik vind het best moeilijk om dat aan te geven. Voelt misschien een beetje als een persoonlijke aanval.
Verder wisselt het een beetje om wie er de meeste zorgen zijn. Toen ik dit topic maakte was het mijn vader (vandaar ook de titel), maar de afgelopen dagen is het heel slecht gegaan met mijn broertje. Hij kan alleen maar schreeuwen en boos zijn op zichzelf en op de depressie, en hij heeft meerdere keren geroepen dat hij gewoon naar de trein gaat zodat we van hem af zijn. Dit is dan heel wanhopig en ik vind het echt verschrikkelijk naar om te zien en om aan te horen. Aan de andere kant weet ik ook niet meer zo goed wat ik erbij moet voelen. Gisteren bedacht ik dat ik de tijd eigenlijk wel een jaar vooruit zou willen spoelen, en of de situatie dan beter is of slechter maakt me niet zo heel veel uit. Deze zorgen, stress en onzekerheid zijn gewoon heel naar. Een beetje wat luuntje en cinniz123 zeggen, al voelt dat best fout om te denken.
Verder wat betreft het praten met vrienden: ik heb dat wel geprobeerd, maar de reacties zijn dan vooral 'hmmm' en 'sorry, ik weet niet wat ik moet zeggen'. Dat begrijp ik wel, want ik zou zelf ook niet zo goed weten wat ik zou zeggen, maar toch vind ik dat wel jammer en het is lastig om daar steun uit te halen. Dan is het meer dat ik het vertel en dat ik me daar dan vervolgens rot en schuldig over voel. Eigenlijk heb ik precies datzelfde gevoel bij mijn psychotherapeut, die zegt ook niks zinnigs terug. Inmiddels heb ik zelf wel geconcludeerd dat gewoon bezig zijn het beste voor mij werkt. Dingen doen waarbij ik niet al teveel na kan denken en me erbij neerleggen dat dit de situatie is.
Verder vind ik de tips over de huisarts, praktijkondersteuner, hulp vanuit school en KOPP heel fijn. Allemaal dingen waar ik nog niet aan gedacht had. Dus bedankt daarvoor
Om even op wat vragen in te gaan:
marachels schreef:Dat je je zo alleen voelt is ook erg rot, dat maakt het inderdaad ook niet makkelijker om je zorgen even te vergeten. Misschien kan je bij een sportvereniging om zo meer aanspraak te hebben en nieuwe mensen te leren kennen? Doe je in je studentenstad ook iets met paarden?
Overigens is ook dat iets wat je misschien bij je therapeut kan aankaarten, als je daaraan wilt werken.
Ik heb in mijn studententijd al meerdere verenigingen 'versleten', maar ik vind het altijd heel moeilijk om aansluiting te vinden. Ik ben vaak veel meer bezig met hoe ik leuk en aardig overkom dan dat ik geniet en ontspanning vind in wat ik doe. Het was voor mij vaak echt een opgave om erheen te gaan. Ik heb onlangs besloten om te stoppen met deze zelfkwelling en gewoon te wachten totdat er iets in me opkomt wat ik echt heel erg leuk vind om te doen. Mijn psycholoog weet hiervan, dat was in eerste instantie ook de reden dat ik bij hem terecht kwam, maar ik kom (zoals al vaker gezegd) niet echt verder bij hem. Voor mijn gevoel vertel ik mijn verhaal en herhaal ik wat ik al weet, en hij zegt dan vervolgens niet echt iets terug.
BarbaLala schreef:He bah wat een poedersuiker voor je!
Heel begrijpelijk dat je daar een SA voor aanmaakt.
Dat je op kamers woont geeft je in ieder geval de mogelijkheid om eea meer van een afstand te kunnen observeren zonder er middenin te zitten, wat zorgt voor een wat objectiever beeld.
Heel erg lastig dat je ouders zou kil, afstandelijk en gesloten zijn (het klinkt voor mij als een gelovig gezin, wellicht heb ik dat fout of wil je dat niet vermelden, maar dit is wel iets typisch voor dergelijke gezinnen.)
Een interventie of in ieder geval gesprekken met een systeemtherapeut zou denk ik een stuk helpen, maar dan moet je wel iedereen aan boord hebben en dat kan heel heftig worden want dan komt alle vuile was naar boven.
Veel mensen vinden praten moeilijk, want het doet natuurlijk pijn en niemand houdt van pijn, maar het is wel DE manier om zaken te verwerken en beter te maken wat pijn doet.
Jammer dat je vader zo onvolwassen is hierin en zijn probleem niet wil uitgraven en oplossen.
Dat sluit gelijk een heleboel deuren en zorgt voor een hele ongezonde situatie.
Het is geen gelovig gezin, maar ik begrijp je associatie.
Systeemtherapie is er kort geweest, inderdaad via de behandeling van mijn broertje. En inderdaad was dat heel heftig, want iedereen werd helemaal doorgelicht. Heel emotioneel en ook extreem ongemakkelijk, vooral vanwege mijn vader. Dit gebeurt dan daar, maar daarna wordt er thuis met geen woord meer over gerept. Er wordt eerder een grapje over gemaakt: 'wat een drama was dat he, laten we dat maar niet meer doen'. Mijn broertje en mijn vader hebben ook aangegeven dat ze dit niet meer wilden (omdat ze het te emotioneel vonden), en dat is ook niet meer gebeurd. Maar de behandelaars van mijn broertje zijn dus wel op de hoogte van de situatie dus misschien komt er ooit nog een tweede poging Ik zou dat zelf wel fijn vinden en zie het ook als een opening voor mijn vader. Maar dan moet iedereen wel zelf willen.
mirriezz schreef:En verder voor je eigen psychotherapie: doe je ook iets creatiefs of misschien pmt tijdens je behandeling? Misschien kun je in zo'n situatie meer bezig met je gevoel. In een gesprek kun je heel makkelijk zeggen 'het komt vast wel goed', maar ik denk dat het voor jou meer gaat over een plek geven aan bepaalde gevoelens en leren om te gaan met de emotionele situatie. En dat heeft vaak maar weinig met woorden te maken.
Nee, we praten alleen (vooral ik eigenlijk). Het is heel vrij, al het initiatief moet van mij komen, er is ook niet echt een behandeldoel of een planning of een schema oid. Ik ga het daar vanmiddag ook over hebben, want ik denk dat wat je zegt klopt. Ik weet dat ik aan het uberhaupt voelen al van emoties moet werken en ik heb door dat dit nu op deze manier niets doet voor mij, maar hoe het dan wel moet weet ik eigenlijk niet zo goed. Maar dat ga ik vanmiddag aankaarten. En dan hopen dat hij meer dan 'hmm' terugzegt
Olga89, een heel andere situatie maar toch met veel overeenkomsten. Ik kan me voorstellen dat het heel heftig en hopeloos gevoeld moet hebben. Dankjewel voor je reactie
justkid schreef:Ik heb je verhaal gelezen en het eerste wat bij me op komt is; deel deze zorgen met je vader. Zeg hem waar je bang voor bent dat het je hele leven beïnvloed en hoeveel het met je doet. Vraag hem gewoon of hij echt plannen heeft en of je je terecht zorgen maakt. Hij heeft de antwoorden.
Iemand moet het bespreekbaar maken. Als iedereen zwijgt wordt het niet kleiner maar groter en zwaarder.
Hoe is dat met je moeder? hoe zwaar moet het voor haar zijn met een man en zoon met vergelijkbare problematiek, kunnen jullie geen steun aan elkaar geven?
Je bent geen kind meer die overal voor moet worden weggehouden, deel het, vooral met degene om wie het gaat.
Dit is een veel te zware last om alleen te dragen.
Op de een of andere manier kan ik alleen maar heel hard 'nee, nee, nee' denken bij dit voorstel. Ik begrijp dat je het voorstelt en het lijkt me op zich ook best een goed plan, maar ik voel me zo ontzettend emotioneel onveilig bij mijn beide ouders dat ik dit niet zomaar kan doen. Met mijn moeder is het contact vooral zakelijk en praktisch, ze houdt me van alles op de hoogte en we begrijpen van elkaar wel dat het niet leuk is, maar echt verbinding is er niet.
Lange post geworden volgens mij, ik zal op pb'tjes misschien iets later reageren. En ik zal jullie op de hoogte houden, in ieder geval erg bedankt voor alle reacties tot nu toe!