Partner met psychische problemen

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-08-18 11:48

* Dit is een goedgekeurd schaduwaccount *

Mocht iemand me herkennen, geen probleem, stuur een PB, ik ben er open over in real life, maar hoef niet direct met naam en toenaam op internet met dit verhaal, ook ivm privacy van betrokkenen :-)

Ik zal proberen mijn verhaal kort samen te vatten :

Ik ben 20 jaar samen met mijn huidige man, in het begin van onze relatie ging het eigenlijk goed, er waren wel wat dingetjes, maar daar hebben we ons destijds mee gered. We besloten voor kinderen te gaan en dat is gelukt <3 . Toen de kinderen nog heel jong waren heeft hij een naar incident meegemaakt. Daarna merkte ik een gedragsverandering. Was hij altijd al wel wat dominant en eigengereid, nu begonnen de woedeuitbarstingen naar mij toe. Dit was in een periode dat er ook nog andere vervelende zaken speelden. Ik heb destijds aangedrongen op hulp zoeken, maar dat wilde hij niet, volgens hem was er niks mis met hem, maar lag het vaak aan mij. Ik dacht steeds "als dit en dit maar weer anders is dan komt het goed, het is vast stress". Ook dacht ik vaak "als ik nou idd maar meer mijn best doe dan gaat het beter". En vaak ging het dan idd ook een tijdje beter.

In een periode van 10 jaar ongeveer heb ik zelf een aantal keren hulp gezocht (vaak ook gesprekken met ons tweeen) omdat ik de stress thuis niet aan kon. Ook steeds aangegeven bij hulpverlening dat ik het vermoeden had dat er bij mijn partner wat speelde, maar hij gaf nooit aan ergens last van te hebben en het werd vaak op "communicatie tussen ons" geschoven en doordat hij best goed overkomt (en in een gesprek geen woedeuitbarsting natuurlijk) kwamen we daar nooit verder mee.

Een tijd terug is er opnieuw een naar incident gebeurd en werd het allemaal weer erger dan het was. Toen heeft hij toch zelf hulp gezocht en is er PTSS vastgesteld. Echter heb ik altijd het idee gehad dat er toch meer speelde. De behandelingen sloegen niet aan en ondanks dat ik probeerde dat bij de hulpverlening aan te geven werd ik daar eigenlijk toen niet in gehoord.

Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik het niet meer aankon en zo niet verder wilde gaan. Dat leverde een periode met extreem veel emotionele uitbarstingen op, woede, verdriet, zelfmoordaankondigingen... Daarna is het balletje wel verder gaan rollen en is er meer onderzoek gedaan. Nu blijkt er sprake te zijn van een persoonlijkheidsstoornis, (met narcistische trekken).
Er is volle bak ingezet op zowel individuele als gezamenlijke therapie, maar ik ben helemaal op inmiddels, ik leef een beetje op de automatische piloot, probeer voor de kinderen alles zo goed mogelijk te regelen, op mijn werk mn best te doen, maar ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik wil en heb tekenen van chronische stressklachten.

Inmiddels zijn we met de gezamelijke gesprekken zover dat de therapeut heeft aangegeven dat het het beste voor ons beiden is dat we elkaar een tijd rust gunnen. Ik zou dolgraag een tijd apart wonen om eens te ervaren hoe het is om niet steeds rekening te houden met iemand anders. Ik lijk wel helemaal getraind inmiddels: na de uitbarstingen is hij vaak weer helemaal lief, aardig doet enorm zijn best voor alles en iedereen en daar ga ik dan in mee en ga ook weer gewoon door met het dagelijkse leven. Terwijl als ik alles op een rijtje zet wat er allemaal gebeurd is niemand zou zeggen "goh ik zou blijven als ik jou was, dit is zo'n fijne relatie".

Dus ik heb aangegeven inderdaad een tijd rust te willen (als in apart wonen). Maar dat wil hij absoluut niet en wil ook nergens aan meewerken. Ik heb wel veel vertrouwen in de huidige hulpverlening, dus die kunnen me wel helpen hiermee verwacht ik. Maar wat ik zo moeilijk vind is om weg te komen uit de stroming waar ik in lijk te zitten: vaak gaat het thuis ook wel goed, en dan zijn we als gezin ook gewoon fijn bezig. Alleen moet er niks gebeuren wat iets triggert bij hem want dan gaat het dus mis. Ik vind het vreselijk om de kinderen een scheiding aan te doen, om ze uit hun fijne woonomgeving te halen, etc. etc. Maar alles wat ik doe lijkt op een weegschaal te liggen: afspreken met vriendinnen? Dus je gaat liever met hen wat doen dan met mij? Ik doe alles voor jou, waarom kan jij nou niet dit voor mij? Etc.

Wat wil ik met dit topic? Ik zou graag andere ervaringen met bv persoonlijkheidsstoornissen horen: hoe kan het nou dat iemand zo twee kanten lijkt te hebben? En waarom ben ik daar blijkbaar gevoelig voor? Mijn nuchtere ik zegt "Run Forrest, run!" maar ergens is er ook iets wat me altijd tegenhoudt.
Ik ben er continue mee bezig en mijn gevoel zegt vaak "doe maar weer gewoon, lekker verder gaan zoals altijd" want dan is er de minste stress. Voor een korte periode dan, want daarna gaat er altijd weer ergens wat mis.
En ik wil een beetje mijn ei kwijt. En Bokt heeft nogal wat heldere meningen en daar kan ik best wat van gebruiken volgens mij.


Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-08-18 12:14

Ik ben nu al blij dat ik dit topic heb geopend :o Thanks allemaal alvast.

Bizzybijtje schreef:
Hij heeft je in ieder geval goed onder de duim als ik het zo lees. Wat ontzettend naar TS. De keuze is natuurlijk helemaal aan jou, maar lees je verhaal eens alsof iemand anders het heeft geschreven. Wat voor advies geef je die persoon?


Dit is helemaal waar en ik ben me er nog van bewust ook. Ik weet alleen niet meer wat normaal is, net of ik niet meer weet of mijn mening wel klopt zeg maar. Soms denk ik "ja zit wat in wat je zegt" (hij is echt enorm intelligent, kan superovertuigend overkomen en mij een schuldgevoel aanpraten) en dan voeg ik me maar weer, dan denk ik bv oooh ja ik ben idd pas nog met mn vriendinnen weg geweest, ik blijf nu wel thuis --> want geeft minste stress, dat zit er ook onbewust achter. Als ik advies zou moeten geven: tja, stop hier mee! Dit advies krijg ik ook wel uit mijn omgeving hoor. Maar ik vind het zo moeilijk, ik weet gewoon niet meer beter dan dat het op deze manier gaat.

Het is al heel wat dat ik nu het gesprek aan ben gegaan, want ik ben altijd degene die de rust in huis moet bewaren zeg maar, als hij boos is, is hij boos en zal ook niet direct rekening houden met de kinderen op zo'n moment. En dit soort gesprekken levert gewoon narigheid op, die ik dan weer moet zien te kanaliseren zeg maar.

Robijn: fijn om te horen dat het inderdaad beter is, en dat is idd waar ik tegenaan loop. Ik moet altijd nadenken of ik iets wel of niet ga doen. Terwijl hij dan zegt "ik gun je dat wel, dat weet je toch", een volgend moment is het dan weer "ja ik stel nog wel eens voor om samen wat te doen, maar jij gaat liever met je vriendinnen, net als toen en toen"


Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-08-18 13:09

Toverbal schreef:
Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.


Oh dit is echt wat er steeds in mijn hoofd speelt (en me tot nu toe ook heeft tegengehouden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik "hulp in stelling" moest hebben omdat ik anders niet weet in wat voor situatie ik terecht kom. Inmiddels hebben zowel zijn individuele als onze gezamelijke hulpverleners door wat er speelt (ik wil wel weg maar durf niet goed mede vanwege dit) en merk ik dat ze mij daar in ondersteunen. Ik laat het ook een beetje via die weg lopen, want zij kunnen bij zijn heftige emoties daar wel goed mee omgaan. Hij weet nu al wel een tijdje dat de voortgang van de relatie niet meer vanzelfsprekend is en in het begin heb ik daar ook het nodige mee te stellen gehad (hele heftige emotionele buien, extreem veel huilen, woede, zelfmoordaankondigingen, midden in de nacht weggaan, etc).

Het gekke is dat hij na zo'n bui weer helemaal omslaat, leuk lief aardig is en net doet of er niks gebeurd is, alles gaat zo weer verder. Als ik dat dan probeer te bespreken (nou dat vond ik wel heftig, bijvoorbeeld) dan is het "ja dat probeer ik juist te vergeten, en hoe denk je dat dat voor mij is? jij denkt alleen maar aan de negatieve dingen, jij zegt nooit iets positiefs over mij".

(Als ik dit zo typ denk ik tjee in wat voor film zit jij joh... -O- )

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-08-18 13:54

Thanks allemaal voor de berichten en PB's, hier heb ik echt wat aan. Ik ben zo gewend dat mijn partner boos rondloopt (want ik heb iets gedaan/gezegd dat niet leuk is), depressief in bed ligt (want hij heeft het zo moeilijk), dan weer helemaal de leuke man is dat ik niet beter meer weet. Fijn om hier zo feedback te krijgen.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-08-18 15:57

Dankjullie wel allemaal, wederom ook voor de PB's, ik weet niet of ik ze vandaag kan beantwoorden, maar het wordt erg gewaardeerd <3

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-08-18 09:24

Thanks allemaal, ik heb even de PB's beantwoord, erg fijn om alle ervaringen van anderen te lezen.

Snadrem: ons huis staat al gemeld bij de hulpdiensten, een periode terug was het zo erg dat we bang waren dat hij in bepaalde buien zichzelf wat zou aandoen of in zo'n geval met de kinderen in de auto te stappen (heeft ie ook al eens gewild, hij ziet gewoon dan de ernst van de situatie niet), daar is dit ook uit voortgekomen.

Wat naar Percy, lijkt me vreselijk moeilijk. Maar je hebt er mee te maken, hopelijk ben je sterk genoeg om toch het beste voor iedereen eruit te halen...

MissCharlie, dat zit idd wel in de goede hoek, het lijkt er erg op.

Ik heb ook het gevoel dat ik hem in de steek laat als ik er mee stop, hij voelt zich altijd erg eenzaam en alleen op de wereld en dan laat ik hem ook nog vallen, zo voelt het. Maar dit kan ook zo niet langer en ik kan hem ook echt niet helpen.

De kinderen zijn einde-basisschoolleeftijd en zijn ook al eens een tijdje naar zo'n KOPP groep geweest. Ook is er een orthopedagoog bij ons betrokken.

Sinds hij medicijnen heeft is hij doorgaans een stuk minder depressief, ook minder woedeaanvallen dan in die tijd, maar pas geleden is het thuis toch zo uit de hand gelopen dat ik 's nachts met de kinderen naar familie ben gegaan. Daar zijn we dan twee dagen, hij draait ondertussen helemaal bij en de kinderen willen dan "gewoon weer naar huis", en ik, het gansje, ga dan weer met mijn spulletjes naar huis. Dan is iedereen weer even opgelucht en blij en lijkt het weer helemaal goed te gaan. Ik heb ook vaak gedacht "nu is het kwartje gevallen, nu gaat alles veranderen", maar na een tijdje gaat het weer mis.

Vanochtend was hij helemaal verdrietig en wilde wel een knuffel. Dat vind ik dan weer sneu dus dan geef ik een knuffel om te troosten. Vervolgens geeft ie dan aan zo'n behoefte te hebben aan lichamelijk contact, draait helemaal bij en geeft dan weer hele andere signalen af. Niet te volgen wat mij betreft, soms is het net of het een groot toneelstuk is...

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-08-18 12:58

Ja ik heb me heel goed ingelezen in narcisme inmiddels, en de herkenning is 100%. Ik heb echt superveel gelezen over dergelijk onderwerpen, ik heb heel erg de neiging om het te willen begrijpen, het gedrag te kunnen plaatsen. Wat dat betreft ben ik soms inmiddels meer hulpverlener dan partner...

Wat het dan wel raar maakt voor mijn gevoel is dat hij niet altijd zo is, soms is ie ook gewoon een leuke vent namelijk die echt wel veel voor ons doet. Dat refereert dan eigenlijk aan die golfbewegingen die BMHP noemt, dat is heel herkenbaar en dat maakt vaak dat ik er zo van in de war raak. Is dat ook een kenmerk van een stoornis?

@Bigone: nou dat begin ik me dus af te vragen, ik weet dus niet meer zo goed of ik beslissingen neem omdat ik ze zelf wil of omdat dat de minste toestand geeft. Daarom wil ik iig tijd voor mezelf en dan verder met beslissingen nemen. Ik ben nu echt mentaal wel helemaal afgestompt van het opvangen van al die buien en toestanden van de afgelopen periode. Iets wat hij helemaal niet begrijpt overigens ("jij denkt alleen maar aan de nare dingen...")

@Suzanne: volgens mij heb ik nergens gezegd dat ik wil blijven? Dat is namelijk niet zo, ik vind het alleen in de praktijk zo moeilijk, het is net of ik in mn eentje tegen de harde stroming in aan het zwemmen ben... En je hebt helemaal gelijk verder.

Het besef dringt inmiddels echt wel door dat ik hem idd niet ga kunnen redden, en het ook niet mijn taak is en echt voor mezelf moet kiezen, ongeacht de ellende die eerst zal volgen. Ik ga nu dapper verder met stappen nemen. Overigens heb ik ook hulp voor mezelf, ik probeer een ruggegraat te kweken ;-)

Bedankt allemaal, ik zal proberen jullie hier op de hoogte te houden, maar ik kan niet altijd ongestoord op Bokt, dus soms zal het even duren :-)

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-08-18 13:32

Bralindy schreef:
Bloempje13 schreef:
Ik vind het vreselijk om de kinderen een scheiding aan te doen, om ze uit hun fijne woonomgeving te halen, etc. etc.


Wees eens kritisch en kijk naar dit zinnetje van je OP. Is dit een ‘fijne’ woonomgeving?
Kinderen weten heus wel wat er wel of niet aan de hand is. Dit is geen gezond leefklimaat voor alle partijen.


Klopt hoor, maar hier bedoelde ik eigenlijk meer de fysieke woonomgeving mee (we wonen echt op een prachtige plek waar de kinderen graag zijn). Maar je kan beter gelukkig zijn op een flatje op driehoogachter... Ik ben me er (steeds meer) van bewust dat dit voor de kinderen ook geen goede situatie is en het ze ook alleen maar goed zal doen om ook rust te hebben.

@bigone: was misschien ook meer om de herkenbaarheid wat te verminderen mocht hij toevallig zelf op Bokt komen rond te struinen :o Maar goed om even met de neus op de feiten gedrukt te worden dat veranderen geen optie gaat zijn (die indruk gaf de hulpverlening me wel eigenlijk, dus dan emmeren we toch nog maar even door...)

Om daar op in te haken (veranderen): hij heeft al eens gezegd dat "als hij had geweten dat ik die buien zo erg had gevonden dan had hij dat toch niet gedaan?" Dat was dan zeg maar een paar dagen voor een nieuwe bui. En mijn eerste reactie is altijd het allemaal heel erg verdrietig en sneu voor hem te vinden. Pfff. Was ik maar een haai ipv een schattig goudvisje -O-

@Ibbel: Het stomme is dat ik juist voor de kinderen zo lang ben gebleven... Maar het gaat ook gewoon niet meer voor mezelf nu.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 31-08-18 08:51

Oh wat kunnen jullie het toch prachtig omschrijven (goudvis) :-)

Gisteren weer verder gesproken, het was wel een rustig gesprek op zich en we zijn overeengekomen dat we de hulpverlening wel in gaan zetten voor het "elkaar rust geven" traject, dus daar wil hij dan nu wel aan meewerken. Maar hij geeft bijvoorbeeld dan wel weer aan dat als we definitief zouden scheiden dat ik de kinderen dan maar moet opvoeden, want hij kan dat emotioneel allemaal niet aan en dan wil hij ergens opnieuw gaan beginnen. Dat heeft hij ook al een paar keer eerder gezegd. Dat vind ik zulke heftige uitspraken.

Ik heb ook nog eens nagedacht over waarom ik het zo lastig vind allemaal. Ik heb misschien het gevoel dat zijn gedrag niet zozeer voortkomt uit het feit dat hij echt een slecht mens is als wel dat hij door de stoornis geen normaal gevoelsleven heeft (maar dus wel daarom mij steeds op een bepaalde manier manipuleert). Ik heb er echter wel mee te maken en de uitkomst is evengoed dat het niet meer gaat voor mij.

Maar nu wel weer een stapje verder dus.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 05-09-18 08:48

Nou kleine update hier. Eergisteren hebben we dus samen de mail verstuurd naar de therapeut om aan te geven dat we haar hulp willen inzetten om dus rust voor ons beiden te creeeren. Dit hadden we dus al eerder besproken. Gisteravond begon hij weer een discussie, hij wilde weten hoe het nou zat tussen ons, of er dan nog wat was. Ik heb (weer) aangegeven dat ik tijd/rust nodig heb vanwege alles wat er gebeurd was en dat dat idd zou inhouden dat we dan misschien wel een tijdje apart van elkaar zouden moeten zijn (ik zeg dit eigenlijk niet zo concreet omdat ik dus bang ben dat er drama komt), dat was ook wat we in het vorige gesprek met de therapeut besproken hadden, en ook in het gesprek dat we samen hadden vorige week en afgelopen week nog een keer. Hoe dat er dan precies uit zou zien dat wist ik ook niet en dat zouden we dan met de therapeut bespreken.

Maar het eindigde weer in dikke drama, hij is echt bang voor eenzaamheid, (en vraagt zich vervolgens af hoe het dan moet met de boodschappen en de was en wat zeggen we onze vrienden) en het werd een enorme huilbui. Ook vanochtend was hij weer heel erg emotioneel, wilde de kinderen "het" al gaan vertellen (vlak voor ze naar school gingen...) en is behoorlijk overstuur naar zijn werk gegaan. De afspraak met de therapeut is pas over 2 weken, ik heb geen idee hoe ik het thuis allemaal recht moet zien te houden voor de kinderen, heb ook de individuele hulpverlener maar weer een seintje gegeven.

Het is zo raar, afgelopen week was hij helemaal ok, vrolijk, goed te pas, geen drama, ik dacht óf het is ingedaald en het lijkt hem inderdaad ook beter zo, óf het is stilte voor de storm. Ik vind het zo raar, alle gesprekken met de hulpverleners (die dan wél echt duidelijk zijn) lijken uiteindelijk helemaal niet door te dringen, het komt steeds terug op "maar het gaat nú toch goed, waarom hou je nou niet gewoon van mij". Pfff...

(Overigens lijkt dit topic wel veel op een ander topic waarin een soortgelijk probleem speelt, alleen hier is geen sprake van een verslaving ;-))

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 05-09-18 09:00

Klopt helemaal Goof, maar tot er een concrete oplossing is (= we wonen apart) moet ik voor mijn gevoel zien te voorkomen dat de kinderen allerlei narigheid meekrijgen in de tussentijd, want dat gaat dus nu gebeuren ben ik bang. Hij vindt het geen probleem om heel erg emotioneel te zijn bij de kinderen en dan zijn problemen met mij/de wereld te gaan bespreken...

@Bigone, dankje, waarschijnlijk is hij nu wel echt van slag, maar idd ook vaak genoeg meegemaakt dat hij na een (zeer) heftige bui gewoon meedoet aan een sportevenement. Net of ie dan ineens iemand anders is en de heftige dingen gewoon vergeet.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-09-18 06:11

@Johnie: ja, hij zegt ook bv als het nou 3 weken goed gaat, wil je dan wél weer... vul maar in. Het is net of er tegenover een “misser” een periode goed gedrag moet komen en dat dat alles weer opheft. Hij begrijpt niet dat het niet zo werkt en dat levert ook weer spanningen op, pfff...

@Joolien, erg heftig voor jullie, wat kan zoiets invloed op je hebben... dank voor je bericht. Hij heeft idd wel eens gezegd dat hij “dan maar zo snel mogelijk een andere relatie moest hebben”. Echt paniek als ie zich eenzaam voelt.

@bmhp: ik heb het hier over onze relatietherapeut, er is ook nog een individuele voor hem en ik zie ook nog iemand voor mezelf. De relatietherapeut is overigens zelf ook een stevige psychotherapeut waar ik vertrouwen in heb.

Het lukt me inmiddels beter om het wat afstandelijker te zien en te beseffen hoe maf het allemaal in elkaar steekt bij ons.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-09-18 17:33

Nou ik ga wel zsm kijken wat de opties zijn. Liep vanochtend ook weer uit de hand. Stond ie bij mn jongste te janken omdat ie sentimenteel werd van n liedje. Heb ingegrepen en gezegd dat ie dit niet mag doen. Komt niet over, of ik wel weet hoe hij zich voelt? En ik moest t huis maar uit etc etc. Ik kan dan niet terug losgaan want mn jongste was er ook nog bij, helemaal overstuur. Heb me dus met haar bezig gehouden, zo sneu. Dit kan echt zo niet. Therapeut ingelicht dat ie zich zo gedraagt.

Het tijdelijke aspect van uit elkaar gaan was meer om voor mezelf de stap wat makkelijker te maken, met minder drama, maar dat gaat idd toch niet lukken. Inmiddels ben ik er ook echt van overtuigd dat het echt niet goed komt en is terug bij elkaar komen geen optie meer.

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen, pfff wat kun je toch tegenkomen in je leven zeg...

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-09-18 08:30

@MarjanB: die grens heeft ie helaas ook allang niet meer, dat is begonnen in die periode dat het echt heel erg was, gewoon emotionele buien hebben waar de kinderen bij waren, die hebben daar helaas al echt veel van meegemaakt... Bij de psychiater afspraken gemaakt dat als hij weer zon bui had dat ie dan weg zou gaan, maar dat deed ie gewoon niet. Gaf ik dat aan in een volgend gesprek: "tja, ik kan hem niet aan de hand nemen he". Toen ik een keer zei dat hij nou eens rekening moest houden met de kinderen was het "ja maar ik heb het erger dan de kinderen hoor" :x

Over die psych kan ik ook nog wel wat frustraties kwijt -:(- Die vond bijvoorbeeld dat ik maar moest leren dat een beetje ruzie in de relatie er nou eenmaal bij hoorde, bagatelliseerde incidenten "er is wel wat gebeurd, maar dat was niet zo erg", toen ik zei dat hij zo vaak riep dat ie er een eind aan wilde maken "nee, dat is niet helemaal normaal nee, dat klopt, haha" en dat was het. Maar goed, die regelt nu alleen de medicijnen nog.

Maar goed, ik ben ook van mening dat de kinderen eigenlijk gewoon thuis moeten kunnen blijven. Maar hij wil absoluut niet weg (ik kan nergens heen, jij gaat maar naar je ouders, want ik wil dit helemaal niet).
Dat heb ik dus ook al eens gedaan, maar dan willen de kinderen (ook begrijpelijk) gewoon weer naar huis. En zo zit je dan weer klem, want ik laat ze zo absoluut niet langere tijd alleen bij hem. Hij voelt wel aan dat de hulpverlening wel zal zeggen dat hij uit huis moet. Maar dat wil ie dus niet. Nou ja dan moet het maar zo... Maar ik hoop eigenlijk wel dat het komende gesprek wel mij daar ook mee helpt. Voor mij staan de kinderen gewoon voorop.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-09-18 09:01

Waar een wil is is een weg, als ik hier in de buurt op een camping kan gaan zitten (ik noem maar een dwarsstraat) dan kan hij dat natuurlijk ook. Hij wil alleen niet alleen zijn, dat is het hem.

Prrrr, wat dat betreft heb ik er dan weer geen hoop op dat de hulpverlening ons daarmee concreet gaat helpen. Ik heb al zovaak aan de bel getrokken, maar daar doen ze helaas niks mee. Ze kunnen hooguit proberen door te dringen en helpen met afspraken maken, maar dat gaat wel helaas heel erg moeizaam.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-09-18 09:20

tjaakje schreef:
Wat het lastig maakt in zo'n situatie: wij horen het verhaal alleen van TS haar kant. En ik geloof haar verhaal, 100%. Maar hulpverleners horen het verhaal van haar partner. Haar partner weet zijn vrouw al zoveel jaren te manipuleren, een paar hulpverleners manipuleren is echt niet zo moeilijk voor zo iemand. Zo kom je inderdaad ook bij een uitspraak van een psychiater die zegt dat een beetje ruzie erbij hoort.

Ga niet proberen hem uit jouw leven te verbannen, maar loop weg uit zijn leven. Hij laat zich niet wegsturen. Maar hij kan niets doen tegen jou als jij van hem wegloopt. Dat kost je dan helaas een hele fijne woonplek, maar proberen hem via rechters uit jouw huis te krijgen terwijl hij zo manipulatief is dat hij iedereen om z'n vinger windt gaat een slopende strijd worden.


Klopt, het is pas de laatste periode dat ik er ook enigzins bij betrokken ben, voorheen was dat eerst geen optie ivm privacy enzo. En dan leek het voor de hulpverleners heel goed te gaan, terwijl wij bij wijze van spreken thuis voor pampus lagen. Als ik dat probeerde aan te geven werd het gewoon niet meegenomen.

Ik gun hem uiteindelijk ook gewoon een fijn leven en ik zal hem bv nooit verbieden met de kinderen om te gaan, het is wél hun vader die ook gewoon heus goede dingen doet. Maar voor ons samen als gezin werkt het niet meer en dat is gewoon geen goede situatie. Dus idd ik denk dat in eerste instantie de meest makkelijke optie zelf een andere plek zoeken is.

@bigone wij hebben een koopwoning.

Oh er werd nog gevraagd of mijn omgeving hier van weet: ja naaste familie en vrienden zijn in meer of mindere mate op de hoogte.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-09-18 09:17

Nou idd daar heb ik ook wel over nagedacht... bizarre situatie is het.

Gisteren weer een “gesprek” gehad, hij wilde duidelijkheid. Prima. Het werd al snel weer naar, ik moest zsm met de kinderen een andere plek zoeken, hij had het overal zo moeilijk mee, had een paar keer eruit willen stappen (had oa ergens bij t spoor gestaan), werd zo emotioneel dat ik bijna de crisisdienst wilde bellen, draaide uiteindelijk weer helemaal bij en wilde natuurlijk helemaal niet dat ik wegging. Pfff. De gesprekken bij de relatietherapeut verdraait hij of kan hij zich niet meer goed herinneren, dus t is net of ik in n parallel universum ben beland op zo’n moment. Maar ik heb gisteren iemand gesproken die mij kan en wil helpen met huisvesting, dat ga ik aanpakken.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-09-18 21:37

Joolien schreef:
Die gesprekken zijn bizar, idd wst ts zegt t mooi, in een andere wereld zitten. Daarom het advies om niet meer met hem in gesprek re gaan, want het levert echt niks op.


Nee klopt, ik kom niet tot concrete afspraken, tenminste, ze worden later weer gewoon "vergeten".

Dit soort gesprekken zuigen je ook echt leeg, ik kan idd alleen maar kijken en denken WTF gebeurt hier nou weer, moet ik hulp gaan bellen/oh nee we zijn weer terug op aarde we gaan weer verder.

Zelf kwaad worden heeft ook geen enkele zin, wordt het alleen maar erger van en het lost helemaal niks op.

Thanks Moonprayer, ik ga even kijken! Bodemloze put syndroom is idd ook iets wat we (mijn moeder en ik) jaren terug zelf hadden gevonden (en de conclusie hadden getrokken dat het zoiets was), maar toen ik aangaf bij degene waar we toen gesprekken mee hadden zei ze "ja maar jij bent de enige die het over zijn jeugd heeft, hij niet, dus dat is het probleem niet". Het is overigens een heel complex iets, er lopen verschillende symptomen door elkaar.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-09-18 21:55

Klopt Binoche, daar ben ik nu ook mee bezig...

Ik heb al zitten kijken naar een handige opnameapp, maar nog geen handige (zonder veel reclametoestanden) kunnen vinden, zal nog eens verder kijken. Vind het ook wel lastig om een beetje ongemerkt dingen te gaan opnemen (want met toestemming wordt het hem niet vermoed ik...)

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 09-09-18 22:01

Nou idd Moonprayer... ik kreeg via PB ook nog een reactie wat zó herkenbaar was, vooral het steeds alles zo draaien dat het mijn schuld is. Voorbeeldje: "nou ik had dit weekend eigenlijk iets met het gezin willen doen, maar jij was met de kinderen weg, dus omdat jij dat deed kon dat dus niet en dat vond ik echt niet leuk. Ehh maar jij was de hele dag in de tuin bezig? Ja en jij komt ook nooit helpen in de tuin!"

Maar goed, het verhaal krijgt een bijzondere wending, er is iemand op zijn sportclub waar hij het (blijkbaar) goed mee kan vinden, daar wou ie gisteravond naartoe om een keer te praten. Prima hoor, zie je vanavond. Nou hij was half 5 thuis en dat vond ie gewoon heel normaal (want ik was immers ook pas naar t dorpsfeest geweest en toen om 3 uur thuis). Nee er was écht niks gebeurd, maar hij mocht bij haar wel huilen en ze wilde hem wél troosten. Jahoor gekke Henkie.

Ik moest ook meteen aan dit topic denken (ik moet trouwens de hele dag aan dit topic denken, ik heb hier zoveel steun aan! Ik ben niet gek, hoera *\o/* ) Het gesprek werd alweer vervelend, er werd weer alles bijgehaald, maar inmiddels kan ik daar dus beter boven blijven staan (ik denk gewoon aan alle berichtjes en pb's :Y) )

Maar ik laat t maar gaan, wordt t makkelijker van volgens mij. Maar ergens voelt het wel raar, word ik weer in de zeik genomen, want dit is niet de eerste keer ook dat er iets gebeurt wat ik (destijds iig) "niet leuk" vond. En dit is gewoon echt te verwachten, ik sta hier niet van te kijken.

Maar later op de dag hebben we ook nog even rustig gepraat, hij had eerst 's middags nog een verstandshuwelijk voorgesteld (dus wel samen blijven wonen "voor de kinderen" maar geen relatie) maar dan kan ik zeker voor m gaan zorgen terwijl hij de bloemetjes buiten zet. Later nog een keer klein gesprekje, bleef ie ook wel rustig bij en het dringt wel door nu dat het niet meer goed komt. Hij zei zelfs dat ie ergens ook wel begreep dat ik moeite met m had. Maar ik heb het idee dat dat begrip nu aanwezig is omdat ie aandacht gehad heeft.

Manman wat n verhaal...

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 09-09-18 22:17

Pfff ja, dit is onder het motto van "jij kan overal terecht en ik heb geen vrienden en ik heb iemand nodig waar ik ook mee kan praten", tja in principe heb ik dáár geen problemen mee, maar volgens mij zit er gewoon meer achter. En het is gewoon zó bizar allemaal, ik heb ook eigenlijk geen idee wat ik er mee moet.
Hij zegt ook ja jij wil toch niks meer met mij (ik heb twee jaar terug al mijn twijfels over de relatie uitgesproken) dus waarom zou dat een probleem zijn als het zo was? Zit ook wat in natuurlijk. Maar dit is natuurlijk ook gewoon een stukje "ik weet niet meer wat normaal is". Kan een boek schrijven over dit soort dingen en hij had overal argumenten voor (vooral dat ie het dan heeeel erg moeilijk had met iets en tja dan had ik ook nog weer medelijden.

Maar ik ga er ook niet al te veel energie in stoppen, dat kan ik beter voor de kinderen en de huisvesting gebruiken...

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-09-18 08:18

Ik weet het niet zo goed of er nou echt wat is gebeurd, maar aan de andere kant, hij heeft jaren terug ook gelogen over zoiets. Dus ook al is het echt zo, ik vertrouw het dus gewoon niet, en het is ook gewoon een heel raar verhaal natuurlijk.

En ik zat nog te denken, dat ik zo kalm blijf, volgens mij is dat een soort overlevingsstrategie ofzo, als ik alles echt tot me laat doordringen wat er in de loop van de tijd is gebeurd dan ben ik gewoon ff uit de roulatie denk ik. Ik heb ook wel een aantal gesprekken gehad met iemand, maar hiervoor ga ik ok nog een keer naar een psycholoog. Het is ook net of ik alles in een rugzak gestopt heb en af en toe komt er wat uitpiepen, dan moet ik weer aan een of andere nare situatie denken.

Ik lees overigens in alle reacties dat het gedrag zo herkenbaar is als narcistisch, het gekke is dat we destijds bij de psych zaten na de test en die las het rappot even door en zei "nouuuu, narcistisch, dat vind ik eigenlijk wel meevallen, of niet?" en ja toen zat ik te bedenken dat hij toch ook inderdaad wel veel voor ons deed en zei ik ook zoiets van ehhhh nee niet zo. Maar ja, weet ik veel... Maar zo ging het dus de hele tijd, ik maar zeggen "het klopt niet" en iedereen zei tegen me, nee hoor, niks aan de hand, het is dit of dat en daar kunnen jullie aan werken. En dan denk je op een gegeven moment inderdaad van nou, toch maar weer beter mn best doen.

Momenteel is het weer rustig thuis en daar kan ik daar weer geen peil op trekken want dan denk ik meteen dat ie alles weer "vergeten" is en ik alles weer opnieuw moet gaan beleven. Maar ik ga lekker door en heb veel hulp vanuit familie, dat is echt zo lief.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-09-18 08:40

Dat klopt ook, zei ik ook nog laatst, het maakt ook niet uit welk labeltje erop zit, het gaat erom of ik er mee kan/wil leven of niet. Nou nee dus.

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-09-18 11:19

Nou, het stond toch wel echt duidelijk in het rapport: "diagnose: stoornis x met narcistische trekken", maar de psych vond dat dus reuze meevallen. (Die vond het eigenlijk allemáál wel reuze meevallen wat daar in stond). Maar die dacht ook dat er iets met mij was omdat ik aangaf niet meer tegen de woedeuitbarstingen te kunnen 8)7

Ja dan denk je wel ff in een foute film te zijn terechtgekomen. Heb je zo hard gevochten om eindelijk bij stevige hulpverlening uit te komen, krijg je dit -O-

Bloempje13
Berichten: 222
Geregistreerd: 14-07-18

Re: Partner met psychische problemen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-09-18 11:33

Doorverwezen via de huisarts omdat de vorige eerstelijnspraktijk niet voldoende hulp kon bieden. Dit is bij een GGZ instelling, de andere therapeuten zijn hier ook bij aangesloten.