Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-08-18 22:49

Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst door de TopicStarter : 28-08-18 22:49

Dit is een SA.

Ik heb een tijd getwijfeld over het aanmaken van dit topic, want over dit onderwerp schrijven (of praten) vind ik pijnlijk en confronterend. Toch heb ik besloten om het wel te doen, omdat ik gewoon echt niet goed weet hoe ik moet omgaan met de situatie. Ik kan het hier met mensen in mijn omgeving niet echt over hebben en ik vind het best moeilijk om dit in mijn eentje te moeten dragen. Eigenlijk is dit dus misschien een beetje een ordinair 'ik zoek steun'-topic, maar ik denk dat de kijk en het advies van verschillende bokkers mij wel zouden kunnen helpen.

De situatie is als volgt:
Ik (begin 20, hbo-student, op kamers) heb 2 broertjes en een vader en een moeder. Mijn vader en moeder zijn getrouwd en mijn broertjes gaan naar school en wonen nog thuis. Ik heb een redelijk zorgeloze jeugd gehad, al was er niet zoveel plaats voor warmte en liefde. Ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn ouders van mij hielden en er werd nooit gepraat over dingen. Wel kreeg ik al jong mee dat het niet zo goed ging met mijn vader, omdat hij medicijnen voor 'rust in zijn hoofd' slikte. Mijn ouders hebben hier nooit in woorden uitleg over gegeven, maar op een bepaalde manier was ik me er altijd van bewust dat mijn vader een 'kwetsbaarheid' had. Hier was in het dagelijks leven weinig van te merken, behalve dan dat hij emotioneel onbereikbaar was (maar dat realiseer je je pas later, en dat gold voor mijn moeder ook).

Later, toen ik een jaar of 13/14 was, ontdekte ik per toeval dat mijn vader suicidale neigingen had. Hier schrok ik enorm van, maar ik heb er met niemand over gepraat en omdat hij in het dagelijks leven best normaal was, kon ik mezelf wel geruststellen. Ik stak mijn kop een beetje in het zand: er was niets aan hem te merken, dus er zou waarschijnlijk ook wel niets zijn. Op zich was dit een goede strategie, want in de tussentijd is er niets ernstigs met hem gebeurd. Hij heeft sporadisch hulp gehad, maar wil/kan/durft dit niet door te zetten.

Kort geleden is mijn oudste broertje depressief geworden. Hij kreeg moeite met school, zakte af naar het vmbo en kwam na een tijdje niet meer uit bed om te eten. Op een bepaald moment zijn mijn ouders hulp voor hem gaan zoeken en hij heeft nu intensief therapie en medicatie. Toch gaat het niet zo goed: hij loopt echt als een zombie door het huis (als hij naar de wc gaat of komt eten, want lopen is op zich een zeldzaamheid) en hij kan qua energie en prikkels bijna niets hebben. Mijn ouders doen wat ze kunnen om te helpen, maar ik vind het heel erg verdrietig en schrijnend om te zien.

Nu is het zo dat mijn vader heel veel moeite heeft met deze situatie. Het is te merken dat hij het moeilijk heeft en dit heeft ook veel invloed op de sfeer in huis. Hij is erg teruggetrokken en stil, net als mijn jongste broertje, en hierdoor heerst er bijna een doodse sfeer thuis. Met de voorkennis dat hij psychisch niet echt stabiel en al eerder suicidaal geweest is, is dit best eng. Al helemaal omdat hij een paar weken geleden heeft verteld dat hij nog steeds plannen heeft, die niemand mag weten. Vervolgens zwakte hij dit wel weer af, maar ik weet niet zo goed wat ik wel en niet moet geloven. Mijn vader wil uitdrukkelijk geen hulp. Mijn broertjes hoorden het op dat moment pas voor het eerst. Hier is verder helemaal niet meer over gepraat, en ik maak me dan ook best wel zorgen om ze.

Ondertussen gaat het leven gewoon verder. Ik kan mezelf helemaal gek maken van zorgen over mijn broertjes en vader, ben heel wantrouwig, check 80 keer per dag of er geen aanrijdingen in de buurt van mijn woonplaats zijn geweest en ben eigenlijk best blij als ik weer op mijn kamer in mijn studentenstad ben. Dan wordt de situatie niet onder mijn neus geduwd en kan ik er even van wegkijken. Als ik daar ben is er even 'niets' aan de hand: zolang ik er niks van hoor, gaat het allemaal best prima. Als je het even op die gekke manier bekijkt, heb ik me vanaf mijn 13/14e tot nu ook voor niets druk gemaakt: want in de tussentijd is er niks gebeurd. Dat maakt ook dat ik twijfelde over het aanmaken van dit topic: als ik het opschrijf en er 'een ding' van maak, is het echt. Ik ben ergens ook een beetje bang dat ik me aanstel.

Toch ben ik natuurlijk helemaal niet blij, de zorgen zijn niet weg, het voelt alsof ik met 1000 kilo op mijn schouders rondloop. Ik heb mezelf al best vaak de dood van mijn vader voorgesteld en tegelijkertijd is er 'op zich niets', het voelt soms heel onrealistisch en ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik moet voelen. Ik kan er ook niet echt over praten. Ik heb al wel een tijdje psychotherapie, maar ik voel me hier elke keer alsof ik een zeurverhaal kom afsteken. Ik vind het een opgave om erheen te moeten en ik heb het gevoel dat ik achter iedere zin 'ach, maar komt vast wel goed' moet zeggen, kortom: het werkt voor mij niet echt. Qua sociaal leven heb ik niet zo heel erg veel, ik heb wel vrienden waar ik af en toe wat leuke dingen mee kan doen, maar echt met ze praten kan niet. Ik voel me onbegrepen en emotioneel wat dat betreft heel eenzaam. Het klinkt een beetje egoistisch, maar dit maakt me misschien wel bijna net zo ongelukkig als de zorgen om mijn familie: het gevoel dat ik alleen ben. Ik durf maar weinig te verwachten van andere mensen en maak daardoor niet zo heel erg makkelijk contact, maar ik merk dat ik het wel graag wil. Doordat ik zo alleen ben, verdrink ik ook snel in alle zorgen. Om dat te voorkomen stop ik mijn gevoel maar weg en ik doe ik alsof er niets is, maar ik heb het gevoel dat dat ook niet zo handig is.

Het is inmiddels al een vrij lang verhaal geworden. Misschien zijn er bokkers die met vergelijkbare zorgen hebben gezeten, of mensen die tips hebben voor het omgaan met zulke zorgen, of tips voor het makkelijker maken van contact, of mensen die mijn vertrouwen in psychotherapie omhoog kunnen krikken

Ik hoef geen lange psychologische reacties (mag wel natuurlijk), ik weet mezelf zo geen raad met alles dat alle 'hulp', tips en adviezen welkom zijn. In ieder geval bedankt voor het lezen

**Geplaatst**: 28-08-18 23:06

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 28-08-18 23:06

Ik wil je eerst heel veel sterke wensen :(:)

. Ik herken de situatie en het is echt niet makkelijk. Probeer er toch met iemand over te praten. Ik herken ook het gebrek aan vriendinnen hebben waar je echt mee kan praten, maar soms kan dat ook schijn zijn en als je het aan kaart kunnen ze er misschien wel voor je zijn.
Ik ben naar de psycholoog gegaan, later uit huis gegaan, dat heeft nog het meest geholpen. Fijn dat je op kamers zit en daar je eigen plekje hebt.
Je vader wil niet geholpen worden, dat herken ik ook. Daar ben ik zelf ook nooit uitgekomen, maar mijn moeder was ook bekend met de situatie.

**Geplaatst**: 28-08-18 23:11

Geplaatst: 28-08-18 23:11

Poeh, wat een verhaal zeg. Dat gevoel bij alles 'komt wel goed' te moeten zeggen herken ik héél erg, maar langzaamaan leer ik hoe bevrijdend het is zo nu en dan gewoon te zeggen dat iets ronduit klote is of dat ik het ergens moeilijk mee heb. Echt waar, probeer het maar eens.
Ik ben geen psycholoog, kan je dus ook niet teveel nuttige raad geven wat betreft de situatie bij jou thuis, maar ik wil je wel veel sterkte wensen :(:)

. Fijn dat je een eigen plekje hebt waar je je zo nu en dan kunt terugtrekken.

**Geplaatst**: 28-08-18 23:31

Geplaatst: 28-08-18 23:31

Heftig verhaal, sterkte ts!
Knap dat je het zo hebt opgeschreven. Wat betreft de psychotherapie, is het echt de methode die voor jouw gevoel niet werkt of kan het ook liggen aan de persoon tegenover je, dat dat niet echt een match is waardoor je er niet met het juiste gevoel zit? Misschien dat je dit (in beide gevallen) kan bespreken om te kijken of er iets anders is waar je meer aan hebt? (andere therapeut of andere methode)

Dat je je zo alleen voelt is ook erg rot, dat maakt het inderdaad ook niet makkelijker om je zorgen even te vergeten. Misschien kan je bij een sportvereniging om zo meer aanspraak te hebben en nieuwe mensen te leren kennen? Doe je in je studentenstad ook iets met paarden?
Overigens is ook dat iets wat je misschien bij je therapeut kan aankaarten, als je daaraan wilt werken.
Maar ook wat ArankaM zegt, kan je echt niet met die vriendinnen praten of heb je het eigenlijk nog nooit geprobeerd? Misschien dat als jijzelf opener wordt, dat zij dat ook doen en je een betere vriendschap krijgt?
Het zijn zomaar wat ideeën, ik hoop dat je er iets mee kunt, veel succes en sterkte in ieder geval :(:)

**Geplaatst**: 29-08-18 00:12

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 29-08-18 00:12

Hey TS,
Afgezien van alles: waar jij voor moet gaan zorgen is dat je iemand hebt. Waar je tegen kan praten, waar je bij kan huilen en schreeuwen. Anders red je het niet. Ik ken het van de andere kant (i.e. je vader) en echt praat met iemand erover en zorg ervoor dat je back up voor jezelf hebt, anders ga je ze net zo snel achteraan zonder dat je het doorhebt. Mocht je niemand direct hebben, maak een afspraak met je HA. Tegenwoordig hebben ze vaak praktijk psychologen (als opstapje naar GGZ) waar je terecht kan. Neem het alsjeblieft niet licht op en zorg voor je zelf.

Dan het meest stomme misschien: jij kan ze (helaas) niet helpen. Mensen doen een opleiding voor een reden en tuurlijk kun je je vader en broertje ondersteunen in hun weg naar nieuw geluk, maar je kan ze niet zelf redden. Mocht er een mogelijkheid zijn om het gesprek aan te gaan dat je vader moet hulp zoeken, doen. Mocht er een mogelijkheid zijn dat er gezinstherapie vanuit je broertje kan komen, doen. Het is een poedersuiker tijd waar je door heen moet en ik wil je alle sterkte van de wereld wensen :(:)

Mocht je willen PBen, mijn inbox staat altijd open

**Geplaatst**: 29-08-18 01:01

Geplaatst: 29-08-18 01:01

He bah wat een poedersuiker voor je!
Heel begrijpelijk dat je daar een SA voor aanmaakt.
Dat je op kamers woont geeft je in ieder geval de mogelijkheid om eea meer van een afstand te kunnen observeren zonder er middenin te zitten, wat zorgt voor een wat objectiever beeld.
Heel erg lastig dat je ouders zou kil, afstandelijk en gesloten zijn (het klinkt voor mij als een gelovig gezin, wellicht heb ik dat fout of wil je dat niet vermelden, maar dit is wel iets typisch voor dergelijke gezinnen.)

Een interventie of in ieder geval gesprekken met een systeemtherapeut zou denk ik een stuk helpen, maar dan moet je wel iedereen aan boord hebben en dat kan heel heftig worden want dan komt alle vuile was naar boven.

Veel mensen vinden praten moeilijk, want het doet natuurlijk pijn en niemand houdt van pijn, maar het is wel DE manier om zaken te verwerken en beter te maken wat pijn doet.
Jammer dat je vader zo onvolwassen is hierin en zijn probleem niet wil uitgraven en oplossen.
Dat sluit gelijk een heleboel deuren en zorgt voor een hele ongezonde situatie.

Tja wat is wijsheid?
Het punt is dat jij niet alle communicatie in je eentje kan voeren, je kunt anderen niet verplichten hun verantwoordelijkheid te nemen in het hebben van een gezonde gezinsrelatie helaas.
Dat is een zware dobber om te accepteren (weet ik uit ervaring) en het lijkt me gezien de hele situatie geen slecht idee als je zelf bij een psycholoog een traject zou starten. Al zou het alleen al zijn om hier mee te leren omgaan.
Of de rest mee wil of niet is aan hen.
Jij bent verantwoordelijk voor jouw geluk en gezondheid, jouw leven. Zorg goed voor jezelf zowel fysiek als mentaal en probeer je familie hierin los te laten, want op deze manier zullen ze jou alleen maar verder de afgrond in trekken in plaats van er uit.

Mocht je ondanks alles toch een poging willen doen om zaken te redden, waarom dan niet eens gewoon de boel zelf opengooien als je thuis bent?
Gewoon het gesprek aangaan en aangeven dat dit geen gezonde situatie is, je veel van hen houdt en je graag wil dat de situatie ten positieve gaat veranderen.
Dat zal veel stof doen opwaaien en wellicht voor stevig tegengas zorgen dus wees voorbereid.
Heel veel sterkte in ieder geval, en weet dat je niet alleen bent.

**Geplaatst**: 29-08-18 07:03

Geplaatst: 29-08-18 07:03

Ik reageer later uitgebreider. Voor nu alvast een dikke knuffel

**Geplaatst**: 29-08-18 08:03

Geplaatst: 29-08-18 08:03

Ik ken de zorgen wel.
Toen ik 18 was gingen mijn ouders scheiden en mij pa ging er echt aan onderdoor!
Nu 17 jaar later heeft hij het er nog wel eens over dat ie nachtmerries erover heeft maar hij gaat wel ‘goed’ met hem.
Hij heeft geen hulp gezocht hij was er ‘klaar’ mee en heeft vaak geroepen dat als wij het huis uit zouden zijn zijn taak erop zat.
We vonden het vreselijk en waren heel bang en bezorgd,denk dat de jongste van ons gezin met die reden bijna tot zn 30ste heeft thuis gewoond.
Wat mij hielp er doorheen te slepen was denken joh doe dan maar dan zijn we even verschrikkelijk verdrietig maar daarna kunnen wij wel verder met ons leven.
Ik snap dat dat heel hard klinkt en weet ook niet of ik zo daadwerkelijk gedacht zou hebben als t gebeurd was maar voor mij was dat op dat moment iets om me sterker te voelen.
De oudste van ons heeft wel psychische hulp gehad en heeft ook medicijnen ect zij kampt nog wel met depressies.
De jongste is geen prater maar naar wat wij zien gaat het goed met hem en ik volg ook mijn eigen leven,al ben ik wel heel vaak met mijn kinderen bij mijn vader omdat hij dat fijn vindt.

Ts ik wil je heel veel sterkte wensen maar ik kan je helaas niet helpen met goede tips of advizen :(:)

**Geplaatst**: 29-08-18 08:09

Geplaatst: 29-08-18 08:09

Wat een rotsituatie.
Ik snap dat je vader meer last heeft nu je broer die thuis woont depressief is.
Word je vader behandeld?

Voor jou, de angst en onzekerheid is erg.
Mijn moeder heeft meerdere zelfmoordpogingen gedaan.
Op een gegeven moment hoopte ik dat het zou lukken.
Niet om haar kwijt te zijn. Maar om van de angst en onzekerheid af te zijn.

Kan jij niet naar iemand die bekend is met KOPP, kinderen van ouders met psychische problemen?

**Geplaatst**: 29-08-18 09:12

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 29-08-18 09:12

Wat een moeilijke situatie! Dus eerst wil ik je veel sterkte wensen.

Ik heb zelf geen ervaring met eenzelfde situatie, maar ik vraag me af of je geen steun kunt zoeken bij je broertjes, vooral degene die niet depressief is. Dan denk ik vooral aa hem eens uitnodigen in je studentenstad, zodat jullie elkaar spreken buiten de thuissituatie. Nu je broertjes op de hoogte zijn kun je elkaar misschien steunen.

Luuntje noemt het KOPP, dat is misschien ook helpend?

En verder voor je eigen psychotherapie: doe je ook iets creatiefs of misschien pmt tijdens je behandeling? Misschien kun je in zo'n situatie meer bezig met je gevoel. In een gesprek kun je heel makkelijk zeggen 'het komt vast wel goed', maar ik denk dat het voor jou meer gaat over een plek geven aan bepaalde gevoelens en leren om te gaan met de emotionele situatie. En dat heeft vaak maar weinig met woorden te maken.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:23

Geplaatst: 29-08-18 14:23

Ten eerste wat goed dat je dit durft te delen!
Ik merk dat het vaak taboe is om erover te praten.

Ik heb het zelf via een andere weg meegemaakt, mijn vader was dan niet echt suïcidaal maar al jaren ernstig ziek en dat heeft geleid naar suïcidale acties, achteraf snap ik hem wel want dagelijks leven met zoveel pijn is niet te doen. Maar steeds ging het verkeerd of hij kapte het op het laatste moment af (wou ons kinderen en kleinkinderen niet missen)

Het was al jaren ziekenhuis in en ziekenhuis uit en steeds weer die onzekerheden die gigantisch aan je vreten (ik wist eigenlijk niet beter dan dat paps ziek was en het merendeel van het jaar in het ziekenhuis verbleef en ik van hot naar her ging)
Toen mijn vader eigenlijk hoorde dat hij uitbehandeld was voor sommige ziekten (hij was een lopend medisch wonder volgens de artsen *iets met onkruid vergaat niet* en had al meerder keren op het randje gelegen, dat je midden in de nacht telefoon kreeg dat als je hem nog wou zien dat je als een sneltrein moest komen omdat het anders te laat was) begonnen de acties.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik net 18 jaar was, mijn moeder was al jaren zijn mantelzorger ipv vrouw en die kon er niet meer tegen (ze lijkt een beetje op je broertje, depressief en geen lol meer hebben aan het leven en op de automatisch piloot om het gezin draaiende te houden, ben echt blij dat ze hiervoor gekozen heeft want ze leefde helemaal op toen ze haar eigen leven terug had)

Voor mij kwamen er nog meer zorgen bij en ik ging op de automatisch piloot vaak om jezelf niet gek te maken, en ach het ging vaak wel goed, hij heeft al zovaak dingen "overleefd" dan komt dit ook wel goed. Ik kreeg te maken met migraine aanvallen en zelf vaak ziek zijn omdat ik toch onbewust er 24/7 mee bezig was en ik kreeg al een paniekaanval als mijn telefoon ging.
Ik heb hiervoor na een tijdje hulp gekregen omdat ik het zelf niet meer trok, werd ook depressief en had weinig lol meer want steeds die zorgen knagen gigantisch aan je.

Ik heb toen ook besloten om uit huis te gaan wonen en op 1km afstand had ik een huisje gevonden dus ik was er binnen 2minuten in geval van nood, dit voelde voor mezelf wel prettig, dichtbij maar toch even afstand. Later is mijn vader verhuisd naar een aanleunwoning zodat er wat hulp overgenomen kon worden van mij.

Na jaren lang vechten tegen de ziekten was het echt op met hem (64 jaar oud, sondevoeding en nog maar 55 kilo, hij werd haast een kasplantje en dat heeft hij nooit gewild, maar de artsen weigerden euthanasie, toen sprak hij ook soms over zijn voorgaande acties en dat vond ik hartverscheurend om te horen maar ergens snapte ik hem goed.
Na veel heen en weer gevecht met artsen hebben we palliatieve sedatie kunnen regelen en is hij in een hospice rustig heen gegaan, inmiddels nu 3 jaar geleden.

Ik mis hem nog dagelijks maar heb er vrede mee dat hij nu geen pijn meer heeft want hij wou zelf echt niet meer leven en dat heeft mij ergens ook zoveel rust gegeven, want dat constante zorgen of hij acties ging doen vreet zo erg aan je.

Hele dikke knuffel voor jou

**Geplaatst**: 29-08-18 15:15

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 29-08-18 15:15

Wat goed dat je dit hebt opgeschreven TS, ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt.

Ik vraag me af wat jij denkt dat er zou gebeuren als je met de mensen om je heen (vrienden) praat over je situatie? Dat ze je raar aankijken of sneu vinden? Uit ervaring weet ik namelijk dat het heel verhelderend kan werken, zowel voor de mensen om je heen als voor jezelf. Mensen kunnen je beter begrijpen en mischien leert het je ook lief voor jezelf te zijn.

Ik lees iemand die doorbikkelt, zich zorgen maakt etc al sinds heel klein, laten we eerlijk zijn dit is niet een normale situatie waarin je bent opgegroeid. Je ouders zouden zich druk om jou moeten maken en niet andersom. Hulp kan hier echt bij helpen, maar ook hier geldt wel dat jij jezelf bloot moet geven on tot de kern te komen. Niet vergoelijken met “het komt wel goed” of “ het valt wel mee”. Het valt niet mee, het is super heftig en jij hebt er last van.

Als deze therapie (of therapeut) het niet is, zoek dan iets wat beter bij je past. Evt via school(?)

Als laatste wil ik je meegeven dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. Jij bent niet verantwoordelijk voor wat je vader (of broertje) wel/niet doet en ik snap dat dat moeilijk is omdat je wilt helpen. Maar heel eerlijk, soms zijn mensen gewoon niet te helpen, daarbij om geholpen te worden moet je wel willen.

Houdt van jezelf en help jezelf, alleen daarmee kan je sterk voor anderen zijn

Super veel sterkte en kracht toegewenst.

**Geplaatst**: 29-08-18 17:53

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 29-08-18 17:53

Ik heb je verhaal gelezen en het eerste wat bij me op komt is; deel deze zorgen met je vader. Zeg hem waar je bang voor bent dat het je hele leven beïnvloed en hoeveel het met je doet. Vraag hem gewoon of hij echt plannen heeft en of je je terecht zorgen maakt. Hij heeft de antwoorden.
Iemand moet het bespreekbaar maken. Als iedereen zwijgt wordt het niet kleiner maar groter en zwaarder.
Hoe is dat met je moeder? hoe zwaar moet het voor haar zijn met een man en zoon met vergelijkbare problematiek, kunnen jullie geen steun aan elkaar geven?

Je bent geen kind meer die overal voor moet worden weggehouden, deel het, vooral met degene om wie het gaat.
Dit is een veel te zware last om alleen te dragen. :(:)

**Geplaatst**: 29-08-18 18:37

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 29-08-18 18:37

TS; wat een heftig verhaal! Ondanks alles wat er mis gaat en is gegaan, vind ik het wel heel knap van je moeder dat ze nog steeds de energie kan vinden om door te gaan...
Je vader drukt al heel lang een stempel op jullie gezin en het is niet raar dat dat gevolgen heeft voor bijvoorbeeld je broertje.
Als jij echter het gevoel hebt dat de therapie die je volgt niet helpt, dat je het gevoel hebt te moeten zeggen dat het wel goed komt, terwijl je hier duidelijk niet in gelooft, dan ben je niet bij de juiste therapeut. Iedere keer dat je er komt, zou je je (al is het maar voor even) wat lichter moeten voelen. Dat je je gehoord voelt en dat jouw gevoel mag bestaan! Waar jij in zit, is heel zwaar... en natuurlijk staan vrienden open voor gesprek, maar hoelang kunnen ze dit aanhoren....en hoeveel snappen ze ervan... Is er misschien een lotgenoten forum of bijeenkomst in de buurt waar je woont, zodat je in ieder geval kunt praten met mensen die ongeveer hetzelfde meemaken. Het idee dat je niet de enige bent, kan al steunend werken, maar zij weten mogelijk wel goede therapeuten die je kunnen helpen. Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 29-08-18 18:46

Geplaatst: 29-08-18 18:46

Wat dapper van jou dat je dit ter sprake brengt, dit is de eerste stap naar jouw genezing, ook al voelt het misschien niet zo, wanneer jij je niet goed voelt bij de psychische hulp die je nu hebt dan moet je daar mee stopen en een andere vragen via huisarts, hulp is het eerste steunpunt in dit soort situaties anders blijf je hangen ( helaas ervaring hiermee) een voor jou passende psycholoog/ge kan zo maar het verschil maken in de prioriteiten stellen die voor jou het beste zijn, ook al zijn ze mischien niet het beste voor jouw omgeving ? klinkt hard maar... eerst jij en dan de wereld en iedereen die daar verder nog op rond loopt. Hou je ons op de hoogte ? X

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-18 12:05

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-18 12:05

Hoi iedereen,

Ontzettend bedankt voor alle reacties! Het doet me heel erg goed. Misschien leuk (of nouja, leuk) om te vermelden dat ik meer pb's dan reacties in dit topic heb ontvangen van mensen die de situatie en de zorgen herkennen. Dat is voor mij best verrassend, geeft misschien wel aan dat het vaker voorkomt dan je denkt. Maarja, het is natuurlijk ook niet een onderwerp dat je bij verjaardagen even op tafel gooit.

Vanmiddag heb ik weer het eerste gesprek na de vakantie met mijn psychotherapeut. Ik ben van plan om te vertellen dat ik twijfel over deze aanpak, maar ik weet nog niet precies hoe ik het ga aanpakken. Ik vermoed dat het toch vooral 'de klik' is die mist, en ik vind het best moeilijk om dat aan te geven. Voelt misschien een beetje als een persoonlijke aanval.

Verder wisselt het een beetje om wie er de meeste zorgen zijn. Toen ik dit topic maakte was het mijn vader (vandaar ook de titel), maar de afgelopen dagen is het heel slecht gegaan met mijn broertje. Hij kan alleen maar schreeuwen en boos zijn op zichzelf en op de depressie, en hij heeft meerdere keren geroepen dat hij gewoon naar de trein gaat zodat we van hem af zijn. Dit is dan heel wanhopig en ik vind het echt verschrikkelijk naar om te zien en om aan te horen. Aan de andere kant weet ik ook niet meer zo goed wat ik erbij moet voelen. Gisteren bedacht ik dat ik de tijd eigenlijk wel een jaar vooruit zou willen spoelen, en of de situatie dan beter is of slechter maakt me niet zo heel veel uit. Deze zorgen, stress en onzekerheid zijn gewoon heel naar. Een beetje wat luuntje en cinniz123 zeggen, al voelt dat best fout om te denken.

Verder wat betreft het praten met vrienden: ik heb dat wel geprobeerd, maar de reacties zijn dan vooral 'hmmm' en 'sorry, ik weet niet wat ik moet zeggen'. Dat begrijp ik wel, want ik zou zelf ook niet zo goed weten wat ik zou zeggen, maar toch vind ik dat wel jammer en het is lastig om daar steun uit te halen. Dan is het meer dat ik het vertel en dat ik me daar dan vervolgens rot en schuldig over voel. Eigenlijk heb ik precies datzelfde gevoel bij mijn psychotherapeut, die zegt ook niks zinnigs terug. Inmiddels heb ik zelf wel geconcludeerd dat gewoon bezig zijn het beste voor mij werkt. Dingen doen waarbij ik niet al teveel na kan denken en me erbij neerleggen dat dit de situatie is.

Verder vind ik de tips over de huisarts, praktijkondersteuner, hulp vanuit school en KOPP heel fijn. Allemaal dingen waar ik nog niet aan gedacht had. Dus bedankt daarvoor

Om even op wat vragen in te gaan:

marachels schreef:
Dat je je zo alleen voelt is ook erg rot, dat maakt het inderdaad ook niet makkelijker om je zorgen even te vergeten. Misschien kan je bij een sportvereniging om zo meer aanspraak te hebben en nieuwe mensen te leren kennen? Doe je in je studentenstad ook iets met paarden?
Overigens is ook dat iets wat je misschien bij je therapeut kan aankaarten, als je daaraan wilt werken.

Ik heb in mijn studententijd al meerdere verenigingen 'versleten', maar ik vind het altijd heel moeilijk om aansluiting te vinden. Ik ben vaak veel meer bezig met hoe ik leuk en aardig overkom dan dat ik geniet en ontspanning vind in wat ik doe. Het was voor mij vaak echt een opgave om erheen te gaan. Ik heb onlangs besloten om te stoppen met deze zelfkwelling en gewoon te wachten totdat er iets in me opkomt wat ik echt heel erg leuk vind om te doen. Mijn psycholoog weet hiervan, dat was in eerste instantie ook de reden dat ik bij hem terecht kwam, maar ik kom (zoals al vaker gezegd) niet echt verder bij hem. Voor mijn gevoel vertel ik mijn verhaal en herhaal ik wat ik al weet, en hij zegt dan vervolgens niet echt iets terug.

BarbaLala schreef:
He bah wat een poedersuiker voor je!
Heel begrijpelijk dat je daar een SA voor aanmaakt.
Dat je op kamers woont geeft je in ieder geval de mogelijkheid om eea meer van een afstand te kunnen observeren zonder er middenin te zitten, wat zorgt voor een wat objectiever beeld.
Heel erg lastig dat je ouders zou kil, afstandelijk en gesloten zijn (het klinkt voor mij als een gelovig gezin, wellicht heb ik dat fout of wil je dat niet vermelden, maar dit is wel iets typisch voor dergelijke gezinnen.)

Een interventie of in ieder geval gesprekken met een systeemtherapeut zou denk ik een stuk helpen, maar dan moet je wel iedereen aan boord hebben en dat kan heel heftig worden want dan komt alle vuile was naar boven.

Veel mensen vinden praten moeilijk, want het doet natuurlijk pijn en niemand houdt van pijn, maar het is wel DE manier om zaken te verwerken en beter te maken wat pijn doet.
Jammer dat je vader zo onvolwassen is hierin en zijn probleem niet wil uitgraven en oplossen.
Dat sluit gelijk een heleboel deuren en zorgt voor een hele ongezonde situatie.

Het is geen gelovig gezin, maar ik begrijp je associatie.

Systeemtherapie is er kort geweest, inderdaad via de behandeling van mijn broertje. En inderdaad was dat heel heftig, want iedereen werd helemaal doorgelicht. Heel emotioneel en ook extreem ongemakkelijk, vooral vanwege mijn vader. Dit gebeurt dan daar, maar daarna wordt er thuis met geen woord meer over gerept. Er wordt eerder een grapje over gemaakt: 'wat een drama was dat he, laten we dat maar niet meer doen'. Mijn broertje en mijn vader hebben ook aangegeven dat ze dit niet meer wilden (omdat ze het te emotioneel vonden), en dat is ook niet meer gebeurd. Maar de behandelaars van mijn broertje zijn dus wel op de hoogte van de situatie dus misschien komt er ooit nog een tweede poging :Y)

Ik zou dat zelf wel fijn vinden en zie het ook als een opening voor mijn vader. Maar dan moet iedereen wel zelf willen.

mirriezz schreef:
En verder voor je eigen psychotherapie: doe je ook iets creatiefs of misschien pmt tijdens je behandeling? Misschien kun je in zo'n situatie meer bezig met je gevoel. In een gesprek kun je heel makkelijk zeggen 'het komt vast wel goed', maar ik denk dat het voor jou meer gaat over een plek geven aan bepaalde gevoelens en leren om te gaan met de emotionele situatie. En dat heeft vaak maar weinig met woorden te maken.

Nee, we praten alleen (vooral ik eigenlijk). Het is heel vrij, al het initiatief moet van mij komen, er is ook niet echt een behandeldoel of een planning of een schema oid. Ik ga het daar vanmiddag ook over hebben, want ik denk dat wat je zegt klopt. Ik weet dat ik aan het uberhaupt voelen al van emoties moet werken en ik heb door dat dit nu op deze manier niets doet voor mij, maar hoe het dan wel moet weet ik eigenlijk niet zo goed. Maar dat ga ik vanmiddag aankaarten. En dan hopen dat hij meer dan 'hmm' terugzegt

Olga89, een heel andere situatie maar toch met veel overeenkomsten. Ik kan me voorstellen dat het heel heftig en hopeloos gevoeld moet hebben. Dankjewel voor je reactie

justkid schreef:
Ik heb je verhaal gelezen en het eerste wat bij me op komt is; deel deze zorgen met je vader. Zeg hem waar je bang voor bent dat het je hele leven beïnvloed en hoeveel het met je doet. Vraag hem gewoon of hij echt plannen heeft en of je je terecht zorgen maakt. Hij heeft de antwoorden.
Iemand moet het bespreekbaar maken. Als iedereen zwijgt wordt het niet kleiner maar groter en zwaarder.
Hoe is dat met je moeder? hoe zwaar moet het voor haar zijn met een man en zoon met vergelijkbare problematiek, kunnen jullie geen steun aan elkaar geven?

Je bent geen kind meer die overal voor moet worden weggehouden, deel het, vooral met degene om wie het gaat.
Dit is een veel te zware last om alleen te dragen.

Op de een of andere manier kan ik alleen maar heel hard 'nee, nee, nee' denken bij dit voorstel. Ik begrijp dat je het voorstelt en het lijkt me op zich ook best een goed plan, maar ik voel me zo ontzettend emotioneel onveilig bij mijn beide ouders dat ik dit niet zomaar kan doen. Met mijn moeder is het contact vooral zakelijk en praktisch, ze houdt me van alles op de hoogte en we begrijpen van elkaar wel dat het niet leuk is, maar echt verbinding is er niet.

Lange post geworden volgens mij, ik zal op pb'tjes misschien iets later reageren. En ik zal jullie op de hoogte houden, in ieder geval erg bedankt voor alle reacties tot nu toe!

**Geplaatst**: 30-08-18 12:24

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 30-08-18 12:24

Het delen van je angst en verdriet is wel belangrijk.
Zulke heftige problemen zijn te zwaar om alleen te dragen.

Maar ik zou het niet delen met je broer of vader. Zij zijn al ziek.
En ik denk dat hun reacties teveel kanten kan opgaan.
Ook Kanten waardoor jij je nog rotter voelt.

Goede psycholoog of iemand anders waarmee je een klik hebt is wel handig.

Mijn zusje en ik, beiden 40+ hebben veel last van onze jeugd met gescheiden oudersen borderline moeder.
Dit belemmert ons nu.
Wij denken er allebei over om hulp in te schakelen.

Echt, schaam je niet voor je gevoelens. Ook niet dat je broer en vader dood beter af zouden zijn.
Die gevoelens en gedachten zijn er om je te beschermen.

**Geplaatst**: 30-08-18 15:56

Geplaatst: 30-08-18 15:56

Wat een heftige situatie TS.
De zorgen snap ik wel. Ik ben een vriendin (ook bokker) verloren door suïcide; talloze pogingen tot het daadwerkelijk lukte.

Heb je al wel eens gedacht om met 113 te bellen? Dat is niet alleen voor suïcidale personen, maar ook voor de mensen in hun omgeving.

**Geplaatst**: 30-08-18 17:05

Geplaatst: 30-08-18 17:05

JoyCiej007 schreef:
Wat een heftige situatie TS.
De zorgen snap ik wel. Ik ben een vriendin (ook bokker) verloren door suïcide; talloze pogingen tot het daadwerkelijk lukte.

Heb je al wel eens gedacht om met 113 te bellen? Dat is niet alleen voor suïcidale personen, maar ook voor de mensen in hun omgeving.

Lieve TS, wat heb jij een last mee te dragen zeg! Dat vreet je energie iedere dag. Heb zelf niets gelijkaardig meegemaakt (andere zaken), maar wat ik wel al ervaren heb, is dat zorgen extreem vermoeiend worden na al die jaren. Dat is ook deels waarom je je zo alleen voelt; alles wordt een opgave. Je bent zeker niet de enige die dit voelt. Er zijn heel veel mensen 'samen alleen' helaas.

Ik heb het bericht van JoyCiej007 even aangehaald omdat ik dat laatste deel een heel goede tip vind. Een paar maanden geleden deed een vriend van me heel erg gek; hij begon iedereen uit zijn leven te verwijderen, zowel via facebook als via bericht, zette onze gemeenschappelijke hobby stil en dat allemaal op 1 namiddag. Ik en andere mensen uit onze vriendengroep waren natuurlijk doodongerust. Ik heb besloten de hulplijn te bellen en dat was echt een goed idee. Zoals JoyCiej007 zegt hebben ze niet alleen advies voor mensen die zelf problemen hebben, maar ook voor hun dierbaren.

Misschien is het een goede tweede stap om nogmaals je verhaal te doen anoniem aan de telefoon, zoals je hier ook al doet, en het nog echter te maken. Ik begrijp volledig dat dat eng is en je dat wilt vermijden, maar ik denk dat het je enorm gaat helpen als je eenmaal aan het praten bent! De drempel is hoog, dus onthou vooral dat je het jezelf het niet kwalijk mag nemen als het niet meteen lukt en probeer in de plaats van kwaad zijn op jezelf nog een keer.

Ik denk dat je therapeut het wel zal begrijpen als je eerlijk zegt geen klik te voelen. Je kan ook eerlijk zeggen dat je niet zeker weet waar het aan ligt, maar dat het op deze manier niet helpt en dan even kijken wat hij/zij daarmee doet. Je kan dan nog steeds besluiten om te zeggen dat je wil stoppen met komen. In ieder geval doe jij niets verkeerd door dat vriendelijk duidelijk te maken

dat maken ze zeker vaker mee.

**Geplaatst**: 30-08-18 18:05

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 30-08-18 18:05

Volgens mij kun je tegenwoordig ook live chatten met een medewerker van 113.
Ze zijn ook telefonisch 24/7 bereikbaar en goed opgeleid om dit werk in alle vertrouwen en discretie te doen.

**Geplaatst**: 30-08-18 18:28

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 30-08-18 18:28

Klopt je kan ook chatten met 113, fantastische organisatie (heb voor mijn werk met ze te maken voor de duidelijkheid)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-18 15:50

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-18 15:50

113 kende ik, maar ik had nog niet bedacht dat ik die ook zelf kon benaderen voor advies. Bedankt voor de tip

Het gesprek met mijn therapeut ging gelukkig beter dan verwacht. Ik had me op het ergste voorbereid (dat hij niks terug zou zeggen), maar hij begreep het gelukkig en ik had ook het idee dat hij zich verder in het gesprek had aangepast op wat ik had aangegeven. Ik kwam er (eigenlijk voor het eerst) met een goed gevoel vandaan, terwijl ik nog nooit zo verdrietig ben geweest tijdens een gesprek. Het is fijner om rotgevoelens te hebben dan om helemaal niets te voelen. Tegenstrijdig, maar ook fijn

Met mijn broertje gaat het gelukkig weer iets beter. Nu is hij weer aanspreekbaar. Het gaat alle kanten op wat dat betreft, nu is het even positief. Maar ik vind het lastig om daar blij mee te zijn, want het kan morgen weer de andere kant op schieten.

**Geplaatst**: 31-08-18 16:14

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 31-08-18 16:14

Zo te horen denk ik echt dat je baat hebt bij contact met 113.

Wat ik even niet begrijp uit je vorige post is je gevoel over je therapeut. Uiteraard is iedereen anders, en elke vorm van therapie ook. Maar ik begrijp niet echt dat je verwacht dat hij "niets zegt"?

Misschien heb ik er over heen gelezen, maar hoe lang/vaak ben je inmiddels bij deze therapeut geweest? Het is nooit leuk, je gaat er ook zeker niet voor pijn in je kleine teen naar toe, maar wat mij wel belangrijk lijkt is dat je na een sessie wel met een bepaald opgelucht/positief gevoel naar huis gaat, ookal is het vaak ook erg zwaar en emotioneel.

Ik heb zelf ook diverse therapieën gevolgd, en ben nog steeds in behandeling bij inmiddels echt een onwijs fijne vrouw.
Er zaten er echter ook sommige tussen..... (praktijkondersteuners van de HA maar ook peuten van een andere instantie waar ik gelukkig weg ben nu).

Het moet wel klikken op de 1 of andere manier; je bouwt toch een soort vertrouwensband op waarin je soms heel diep in jezelf, je emoties en gevoelens moet gaan.

Zelf moet ik er ook niet aan denken dat iemand "niets zegt" terwijl ik me toch enorm kwetsbaar opstel en bloot geef...

Maar nogmaals; dat is voor iedereen anders.

Ik ga nu soms ook nog naar mn peut alsof ik een enkele reis naar de slachtbank maak, maar dat is meer omdat ik sommige dingen moeilijk vind om te behandelen en dat ik weet dat ik soms dagenlang of een week moet bijkomen (ik volg emdr).

Je moet je wel echt "goed" voelen bij die persoon. Zo niet, op je strepen gaan staan en iets of iemand anders gaan zoeken.

Maar zo te lezen was de laatste afspraak wel oké, dat is fijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-18 20:11

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-18 20:11

Oh ja, dat is inderdaad een beetje vaag uitgelegd van mij. Maar hij is dus nogal stil. Als ik binnenkom zegt hij 'hoi' en verder ligt het initiatief bij mij. Ik zou eigenlijk eens moeten uittesten wat er gebeurt als ik vervolgens 5 minuten lang ook niks zeg

Verder is het inderdaad precies wat je zegt, ik vind het best naar om gevoelige informatie te delen en daar vervolgens niet écht een reactie op te krijgen. Ik heb me wel eens afgevraagd of het misschien een tactiek is, therapeutische stilte? Ik vind het lastig in ieder geval. Als ik bijv. vertel dat het heel erg slecht is gegaan met mijn broertje en hij zegt alleen 'hmmm', dan krijg ik de neiging om er 'achja, daar is niet zoveel aan te doen, komt wel goed' achteraan te plakken. Terwijl ik dat helemaal niet echt meen.

Maar ik heb dus aangegeven dat ik dat allemaal niet zo fijn vind en dat begreep hij. Dus ik ben benieuwd hoe het verder gaat...

**Geplaatst**: 31-08-18 20:44

Re: Mijn vader wil niet meer leven

Geplaatst: 31-08-18 20:44

Snap ik precies, zou ik ook hebben. Bijna alsof je bij geen (inhoudelijke) reactie het zelf maar gaat bagatelliseren.
Laat dat nou net zijn wat ik in mn eigen hoofd en dagelijks leven zelf al doe.

Als je geen reactie nodig hebt kun je ook een uur tegen de muur, je hond of je paard gaan banketstaaf.. die rekenen geen tarief

Even serieus; of het een bepaalde tactiek is weet ik niet, maar persoonlijk hoef ik zo'n peut dus niet te hebben.

Een simpel "hej, hoe is t nu met je?" Is onder een thee of koffie toch wel fijn binnen komen. Meestal bespreken we waar nodig ook situaties of gebeurtenissen die op mij van grote invloed zijn geweest.

Belangrijkste is dat je je serieus genomen voelt.

Zo vind ik het lang niet altijd prettig als er soms wordt doorgevraagd waarom ik me dan zo voel of iets vind, maar heej, het helpt wel en uiteindelijk leer ik mezelf beter begrijpen en uitdrukken door die "speldenprikjes". Laat dat nou net de bedoeling ook zijn.

Maar goed dat je igg hebt aangegeven het zo niet prettig te vinden. Vergoedt of niet; het is al zwaar genoeg om er heen te gaan en het is uiteindelijk wel de bedoeling dat t ook helpt. Enkel een luisterend oor vind je elders ook wel...

Wil hiermee niets af doen aan je peut hoor; maar wees er op verdacht dat je soms zelf moet ingrijpen om hulp, en specifiek de juiste hulp, te krijgen. Uiteindelijk ben jij degene die zich geholpen moet voelen met therapie.