Je hebt je hele leven nog

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Onali

Berichten: 18374
Geregistreerd: 16-03-06

Je hebt je hele leven nog

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-17 23:39

Toen ik 21 was was ik net gediplomeerd ziekenverzorgende en ging ik in de thuiszorg werken. In onze wijk zat ook de hospice en bij mijn sollicitatie werd mij gevraagd of ik bezwaar had om daar in te werken. Aangezien ikzelf weinig tot geen ervaring had met de dood en het (on)bewust altijd uit de weg ging tijdens mijn stages had ik nu zoiets van je bent gediplomeerd het hoort erbij.

In het begin vond ik het doodeng :+ bij de eerste overledene (uiteraard tijdens mijn inwerkdagen) stond ik dan ook echt met mn handen op de rug te denken; kunnen we weer gaan?
Later merkte ik hoeveel dankbaarheid van zowel cliënt als familie er bij komt kijken. Sowieso in de zorg wel, maar bij deze doelgroep net even anders.
Ik werkte in principe al vanaf mijn 17de in de zorg en had al best wat dingen gezien en meegemaakt, maar toen wij de 31 jarige Jeroen in de hospice kregen was het voor ieder van ons team toch even slikken.
Jeroen had een hersentumor en was daardoor halfzijdig verlamd geraakt. Aangezien hij alleen woonde was het voor hem praktischer om naar het hospice te gaan.
Ik weet nog goed dat ik in het begin echt even niet wist hoe ik hier mee kom moest gaan, hij was natuurlijk slechts 10 jaar ouder dan mij. Wat mij het meest aangreep was toen zijn stiefmoeder tegen mij zei; ach meid je hebt je hele leven nog voor je .....

Ja dacht ik toen, dat moet Jeroen ook gedacht hebben op mijn leeftijd. -O-
Hij is na enkele weken in de hospice te hebben gelegen overleden, helaas kon ik niet bij zijn uitvaart aanwezig zijn aangezien ik op vakantie was.

Nu ben ik zelf 34 jaar en werk ik sinds 4 1/2 jaar in de terminale nachtzorg met veel plezier. Ik heb al veel cliënten zien gaan en heb een stapel papier liggen van alle cliënten die ik gekend heb die zijn overleden in die 4 1/2 jaar.
Vaak zijn het mensen van 70+, soms zijn ze wat jonger 50+
In het begin ga je vergelijkingen maken, oh zelfde geboortejaar als mijn opa/ oma. Dan denk je aan de gezondheid van je eigen opa/oma. Dan zijn het de cliënten van dezelfde leeftijd als je eigen ouders, ook daar sta je bij stil, maar na een tijdje wordt het 'gewoon'. (Echt gewoon wordt het natuurlijk nooit, maar je legt je er bij neer.)


En nu? ..... Nu zit ik bij een jongen van 21 jaar. ;(

13 jaar geleden was ik 21 toen ik die woorden te horen kreeg. Je hebt je hele leven nog. Wat verschrikkelijk oneerlijk dat deze jongen niet eens die 13 jaar krijgt die ik er inmiddels WEL op heb zitten.


Dat het leven oneerlijk was dat wist ik al een tijdje, maar op dit moment voelen mijn collega's en ik ons echt machteloos. Gelukkig hebben we steun aan elkaar, dus kunnen we het redelijk relativeren. Het moeilijke gaat nog komen als hij achteruit gaat.


Mijn leven is ook niet altijd makkelijk geweest, ook ik kreeg van dichtbij met kanker te maken en heb dingen meegemaakt. Maar als ik dan deze situatie bekijk ben ik maar al te blij met mijn leven, de dingen die ik gedaan heb, de dingen die ik geleerd heb en vooral de dingen die nog in het verschiet liggen.


Word een beetje een depressieve post zo, wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen is leef je leven, geniet van het leven. Sta stil bij de dingen waar je blij van wordt en doe vooral dingen waar je blij van wordt.
Een heel leven leven is niet voor iedereen weggelegd.

Black is the colour of my true love's hair



Onali

Berichten: 18374
Geregistreerd: 16-03-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-17 02:38

Dank je wel Kally, Mavelle en Nynke.

smit_ilse schreef:
Zoals mijn onderschrift ook zegt, leef alsof het je laatste dag is.


Toevallig hebben jullie allemaal soortgelijke onderschriften. Erg mooi om te lezen en oh zo belangrijk.


Inderdaad Snorlex, vooral in deze zorg hebben zowel cliënt als familie hele mooie wijsheden die ze graag willen delen. Dat maakt deze zorg nou net zo bijzonder. En gelukkig wordt er ook heel wat af gelachen op het sterfbed door en met de familie.


Bij elke cliënt heb je vaak wel iets waar je even bij stil staat, soms speelt de leeftijd mee, soms ook helemaal niet. Maar toen ik 1996 zag staan schrok ik wel.
2 jaar geleden hadden we een meisje van 19, ik was wel ingezet (had mn teamleidster gevraagd of ik dat wilde/ aankon) maar gelukkig voor mij overleed ze de dag voordat ik zou komen.
Ik was achteraf best opgelucht.

Black is the colour of my true love's hair

Onali

Berichten: 18374
Geregistreerd: 16-03-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-17 18:07

Oh wow, ik had zoveel reacties niet verwacht , wilde de situatie gewoon even van me af schrijven.

Het is zeker mooi werk, je krijgt er heel veel voor terug. Afgelopen nacht vroeg mn cliënt dus of ik binnenkort weer spareribs mee wilde nemen. (had dat vorige week spontaan gedaan omdat het 1 van de weinige dingen is die hij nog met smaak kan eten)

Ik zit trouwens bij mensen thuis en af en toe in de hospice hier in de buurt.


Ik ben zelf door mn werk over dingen anders gaan denken, het overlijden, de begrafenis, het laatste stukje, leeftijden, het verleden (WO 2) allerdaagse dingen. Ik praat er gemakkelijk over met mijn ouders en bij mijn paarden kan ik alles lekker loslaten. Vooral in het begin deed ik dat veel, inmiddels is die behoefte wat minder geworden.

Je kan ook hele interessante gesprekken voeren met de uitvaartondernemers, zijn vaak ontzettend leuke mensen ook met hele mooie en grappige verhalen, maar ook met de HAP maak je leuke dingen mee. En er zit soms echt wel wat eye candy bij :') Of het voorstellen van dr. Pannenkoekhuis .....arts. Duurde even voordat het kwartje viel. Familie stond al achter me te gniffelen :=

Vaak als de familie in de lach schiet omdat er een leuke herinnering boven komt schrikken ze gelijk. Oh jee lachen kan nu echt niet. Dan stel ik ze gerust dat er geen goed of fout is, huilen doe je toch wel en juist dat lachen is zo belangrijk, herinneringen ophalen.

In mijn eerste jaar overleed mijn eigen opa en ik was zo boos en teleurgesteld dat ik niet bij die laatste paar uur aanwezig mocht zijn. Mn moeder vertelde dat het heel mooi is geweest, ze hebben gelachen, gehuild. Ondanks dat mn opa het niet meer mee kreeg was hij centraal in al hun verhalen.
Nog geen half jaar later zat ik bij een familie en die deden inderdaad hetzelfde. Ik heb met ze mee zitten lachen en ja ik heb ook wat traantjes weg moeten pinken, maar wat een bijzondere verhalen kwamen er los.
Ik zei toen later tegen mn moeder, ik heb het dan niet mee mogen maken met opa, maar ik heb mijn eigen verdriet kunnen verwerken bij deze mensen. En daar ben ik ze erg dankbaar voor geweest.

Ja het is met tijden echt emotioneel heel zwaar, maar alles wat je ervoor terugkrijgt is net zo belangrijk. Ik mag deel uitmaken voor die laatste uren/ dagen van hele mooie families en dat maakt het voor mij zo ontzettend mooi.

Black is the colour of my true love's hair


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie