Bokt.nl

Joolien schreef:

Poeh heftig zeg. Heeft jouw moeder hypochondrie? Het lijkt wel of ze wat bij je zoekt wat er niet is...

Weet je at het is, het zijn je ouders, maar je hebt ze niet gekozen. Als je het echt niet trekt, is het toch verstandig om even het contact te verbreken, want ze geven je meer ellende dan positieve vibes. Dat is niet makkelijk, dat weet ik.
En hiervoor kun je wel hulp zoeken, want het lijkt me een vrij ongezonde situatie. Ik denk dat je sneller volwassen zal moeten worden dan eigenlijk nodig is...

Annet_Dottie schreef:

Ik ben zelf ook redelijk optijd uit huis gegaan omdat ik thuis veel ruzies had met beide ouders (ze waren al wel gescheiden maar liep een beetje heen en weer tussen de een en de ander), eenmaal uit huis is het wel verbeterd maar kon ik alsnog knallende ruzies met mijn moeder hebben, de laatste keren zo drastisch dat we elkaar echt een paar weken en zelfs een keer 3 maanden niet hebben gesproken, maar weet je wat, daarna was het wel klaar en nu hebben we nog wel eens ruzie maar sindsdien (is 1,5 jaar geleden) nooit weer zo erg als toen. Ik spreek mijn ouders helemaal niet zo super vaak, met een beetje mazzel 1 keer in de week, ene keer vaker andere keer minder, vind het dus raar dat je ouders gaan zeuren dat je een week niets van je laat horen..
Ik zou hierin oprecht even voor jezelf kiezen en gewoon met ze in gesprek gaan en aangeven dat je het niet trekt allemaal en dat het je heel veel stress kost en dat je voorlopig even geen contact met ze wil en dat jij weer contact op neemt wanneer jij er weer klaar voor bent en dat ook hun die tijd maar moeten gebruiken om na te denken over hoe ze soms tegen jou praten.. Je hoeft geen definitief contact te verbreken toch? Begin inderdaad eens bij een half jaartje ofzo, het blijven je ouders en als het goed is zullen ze jou steunen en je ook de tijd gunnen als jij normaal aan geeft die nodig te hebben even zonder hun.
Succes en sterkte!

Evelijn schreef:

Goed van je dat je met de praktijkondersteuner gaat praten.
Wat zegt je vriend ervan?
Ik zou trouwens geen energie steken in proberen je moeder naar een hulpverlener te krijgen... ja ze zal er vast een hard nodig hebben... maar dat is gewoon niet aan jou (en zonde van je energie). Je zal dus zelf een manier moeten zoeken om hiermee om te gaan.

Trouwens als je vriend en jij een feestje geven en je moeder geeft aan dat zij wel hapjes wil maken dan zou ik ook eerder iets typen "Bedankt voor je hulp" ipv te zeggen dat je daarmee gaat helpen dan plaats je jezelf wel erg onder haar terwijl je vriend en jij toch het feest organiseerde.

lieveli schreef:

Schrijf je moeder eens een brief. Dat je ontzettend van haar houdt en haar waardeert, dat ze heel belangrijk is in je leven. Maar dat je ook wat ruimte nodig hebt, dat je zelf wil bepalen of je naar therapie gaat of je schuur opruimt. Wat het met je doet als ze zo naar is tegen je.

Ik denk niet dat je moeder hypochondrisch is of Munchhausen heeft, maar dat ze overbezorgd en overbemoeierig is, dat ze denkt dat jij iets mankeert omdat je anders bent dan haar. Ik denk ook dat ze zich misschien heel (onterecht) zorgen om je maakt en daarom zo 'irritant' is.

Nynke1 schreef:

Maar denken dat iemand wat mankeert omdat die persoon anders is dan jij zelf is nou niet bepaald een gezonde gedachtegang. We zijn immers allemaal (gelukkig) verschillend.

Lastige situatie voor je, TS. Je wilt duidelijk graag gewoon normaal contact met je ouders. Heb je al eens voorgesteld om samen naar een psycholoog te gaan?

Ik lees net je bericht over het opruimen in de schuur en moest hier stiekem wel om lachen. Mijn moeder doet dit ook nog steeds als ze bij mij is hoor. Dan doet ze de afwas, mijn was, kastjes afnemen. Ik ergerde mij er in het begin mateloos aan en inmiddels heb ik zoiets van; je gaat je gang maar. Probeer dat wat los te laten, dat zal wel een moederlijk iets zijn gok ik. Ik heb namelijk nooit de behoefte om te gaan opruimen en schoonmaken als ik bij haar ben .

stefje schreef:

Wat apart dat je moeder een app aan je vriend stuurt, en niet aan jou...
Ik zou meer afstand gaan nemen van je ouders (als dat nu al niet gebeurt).
En afspreken dat er niet onaangekondigd langsgekomen wordt. Hebben ze je huissleutel?
Dat vinden je ouders wellicht niet fijn, maar tja voor jou moet het ook te doen zijn.
1x per week contact is echt niet weinig voor iemand met een eigen leven. Tja als ze dat weinig vinden dan is dat jammer. Van die klusspullen weghalen klinkt als een boze actie 'zoek het dan maar uit'.
Wellicht is het ook deels nog willen zorgen voor jou en dat ze zich ook zorgen maken...?
Mijn ouders dachten vroeger ook dat ik volledig zou ontsporen (ouder vriendje, het huis uit willen enz.)
Ik was de 'wildste' van de drie kinderen (en dan was ik nog rustig vergeleken bij vriendinnen ).
Overmatige bezorgdheid en een generatiekloof....

Probeer rustig te blijven, denk aan jezelf. Zeg wat je erbij voelt, en wat je wel wilt met je ouders. Sterkte!

mystery1980 schreef:

Hier ook iemand waarbij het nogal eens lastig loopt met mijn ouders. Wat mij erg geholpen heeft is bedenken waar mijn grenzen liggen, die opschrijven en me daaraan houden. Mijn moeder is ook overbezorgd en wilde dus mijn keuken gaan schoonmaken. Ik had besloten dat ze zich in mijn huis aan mijn regels moest houden en heb dus letterlijk gezegd, als jij met je vingers aan mijn keuken durft te zitten zet ik je mijn huis uit. Als ze dan nog niet luistert kun je desnoods de politie laten komen voor huisvredebreuk of daar evt mee dreigen. Jouw plek,jouw huis jouw regels. Als je zo duidelijk een lijn trekt is het misschien even lastig, maar door de duidelijkheid kan het uiteindelijk verbeteren. Ik heb na dit incident bijna een jaar geen contact gehad, daarna een goed gesprek en nu is een kleine aanwijzing genoeg als ze het weer eens probeert. Het kost mij nu duidelijk minder energie. Pb box staat open.

bruintje123 schreef:

Is ts steeds ziek dan? Gemaakt door haar moeder?

bruintje123 schreef:

Tijger ik doelde op de mensen die zeiden of je moeder proxy bij munchausen heeft.

Dat jij er op een keer aan onderdoor gaat is niet gek.

lieveli schreef:

Nou ik dacht dat MbP alleen met fysiek ziek maken te had, maar psychisch valt er ook onder.

Citaat:

Het Münchhausen-by-proxysyndroom

Een vorm van lichamelijke kindermishandeling is het Münchhausen-by-proxysyndroom (MHPS). Deze vorm van mishandeling wordt ook wel Medical Child Abuse genoemd, of Pediatric Condition Falsification. In de meeste gevallen van het Münchhausen-by-proxysyndroom mishandelt de moeder haar kind, maar de plegers kunnen ook vaders, babysitters, verpleegkundigen of adoptiemoeders zijn. De moeder maakt haar kind opzettelijk ziek of beweert dat het ziek is. Bij het Münchhausen-by-proxysyndroom kunnen psychische, sociale of lichamelijke afwijkingen en ziekten veroorzaakt, verzonnen of verergerd worden. Artsen onderzoeken het kind maar kunnen niets vinden. Als ze wel iets vinden, heeft de ouder de ziekteverschijnselen opgewekt, bijvoorbeeld door het kind te vergiftigen.

bron: http://www.nji.nl/Het-Mnchhausen-by-proxysyndroom

Ts, heb je nu misschien niet veel aan, maar het is wellicht interessant om eens met je behandelaar te bespreken.