Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-16 08:11
De herfst,
De periode waarbij de natuur zich na een tijd van groei en bloei klaarmaakt om alles los te laten en zich uiteindelijk weer te vernieuwen. Blaadjes kleuren en vallen stuk voor stuk van de bomen en de lange zomeravonden worden ingeruild voor frisse avonden waarbij de verwarming weer aankan en de dagen korter worden.
De vrolijke zonnestralen maken plaats voor donkere dagen, en zo maakt mijn leven waar ik intens van kon genieten afgelopen zomer, plaats voor een tijd waarin pijn en verdriet, loslaten,stilstaan en verdergaan dagelijkse kost is. En zoals ik weet dat de zon altijd schijnt ook al verbergt ze zich achter de wolken, zo weet ik ook dat diep binnen in mij nog steeds het licht brand ook al lijkt alles nu zwart en donker.
De laatste twee maanden zijn de zwaarste die ik tot nu toe heb mogen ervaren en ik heb ondanks mijn turbulente verleden nog nooit in zo'n grote storm gezeten als nu. Het lijkt alsof de grond onder mijn voeten wordt weggemaaid en ik met windkracht tien word heen en weer geslingerd.
Gevoelens zoals angst,verdriet,boosheid,machteloosheid en hulpeloosheid zijn dagelijkse kost geworden en er is geen ontsnappen mogelijk, ik zit vast in een woeste stroming en kan niet anders dan me overgeven.
Het leven,
daar waar leven is, is ook de dood. Het zijn twee tegengestelden en toch twee delen van dezelfde medaille. Een medaille die je liever maar van één kant bekijkt en die je liever niet omdraait, maar waar je met geen mogelijkheid kan ontkennen dat de andere kant er ook is. Hoewel, ontkennen en negeren kan wel maar ervan weglopen niet. Niet als de munt wordt opgegooid en de keerzijde zich toont, hard , rauw en onverwacht.
Ik werd geboren, Ik adem, Ik leef en ik ben. Het is zo vanzelfsprekend en normaal dat ik er zelden bij stilsta/stond dat alles zo vergankelijk is. Natuurlijk ben ik me bewust van het feit dat ook ik ooit zal sterven maar toch leef ik alsof ik het eeuwige leven heb. Ik heb ergens de diepgekoesterde illusie onsterfelijk te zijn. Misschien omdat ik zelden echt geconfronteerd geweest ben met de eindigheid van het leven en ben ik daar erg naïef in gebleven of misschien omdat de realiteit te pijnlijk is om onder ogen te zien en het makkelijker is om je ogen te sluiten. De laatste twee maanden is daar verandering in gekomen en word ik gedwongen om te Zien en kan ik me er niet meer voor afsluiten.
Mijn beste vriend is ongeneeslijk ziek, en hoewel ik dat al jaren weet, is het nooit echt helemaal tot me door gedrongen. Ik wist dat er op een bepaald moment slecht nieuws zou komen en daarom hebben we zo bewust mogelijk ons leven geleefd en de dingen gedaan die we deden, goed wetend dat het niet voor eeuwig zou blijven duren, maar hij was nooit echt ziek, en het was nooit echt realiteit. We hebben immers altijd alles kunnen doen zonder beperkingen.
We deelden onze passies, reizen en fotograferen, rondzwerven en avonturieren en we haalden er alles uit wat er in zat. We genoten van alles wat het leven ons te bieden had, met het idee dat wat we nu hadden niet kan afgenomen worden en in ons achterhoofd wetend dat op een dag de realiteit voor onze neus zou staan.
Daar staat ze, de realiteit. Hard en onverbiddelijk.
Plots word je geconfronteerd met het leven en word je gedwongen ermee om te gaan. Te accepteren en los te laten zonder enige controle of mogelijkheid om ook maar iets te doen. En hoewel ik niet degene ben die nu zal sterven heb ik wel het gevoel dat een groot deel mee sterft wanneer mijn beste vriend er niet meer zal zijn. Hij lijd pijn en dus ik ook, hij verdwijnt en een deel van mij ook. Machteloos staan we tegen deze grote kracht die ieder van ons uiteindelijk zal verslaan.
Deze maand heb ik afscheid genomen van een mooie kater die bijna zestien jaar bij ons geleefd heeft en een groot deel van mijn leven gewoon aanwezig was. Oud en ziek, helemaal uitgeput hebben we uiteindelijk de beslissing genomen hem te verlossen uit zijn lijden en ook al hikten we al een jaar tegen deze beslissing aan, de keuze maken was hartverscheurend maar toch de juiste.
De poes die bij mijn beste vriend en mij kwam aangelopen vier maanden geleden na onze reis uit kreta,, verhongerd en alleen , heeft ons twee maanden na aankomst zes babypoesjes geschonken en we waren gek op dat dier. Het was Onze poes, een herinnering aan mijn vriend die bij mij zou verder leven. Twee maanden na de geboorte van deze babypoesjes werd ze plots uit het leven gerukt door een automobiliste die haar niet had zien oversteken. Ze kwam en bracht nieuw leven maar ze liet ondanks dat toch een grote leegte achter.
Vorige zaterdagnacht ging ik met mijn zus even iets drinken, een poging om de moeilijke periode van de laatste tijd even los te laten en gedachten te verzetten. Batterijen opladen om vol goede moed verder te gaan in onze strijd in het leven. En ook daar werden we geconfronteerd met de harde en pijnlijke realiteit.
We waren getuigen van zinloos geweld en keken toe hoe een jongen na een steekpartij het leven liet. Een jongeman die zich enkele uren van te voren niet bewust was van het noodlot dat hem te wachten stond. Klaar voor een avond plezier met vrienden, en plotseling door het leven gegrepen. Samen met vele anderen hebben we gezien hoe hij met hulp van zijn vrienden voor zijn leven vocht en deze strijd verloor. Hij was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment en dit had niet mogen gebeuren, dit is het leven in de meest pure pijnlijke en oneerlijke vorm.
De dood.
Niets is erger dan de dood, dan wetende dat hij komende is .
Plots en onbewust het leven moeten verlaten is verschrikkelijk voor de nabestaanden, er zijn zoveel vragen onbeantwoord en hoe plaats je een verlies als je geen afscheid hebt kunnen nemen?
Maar weten dat de dood in korte tijd aanwezig zal zijn is ook afschuwelijk want hoe neem je afscheid? Hoe kan je jezelf nu klaarmaken voor zo een vreselijk verlies?
De laatste momenten zijn van onschatbare waarde. De kleine dingen die eerst zo vanzelfsprekend zijn worden nu een bron van dankbaarheid en geluk.
Naar buiten kunnen gaan om een frisse neus te halen, je benen die je kunnen dragen om thuis de drempel over te stappen, de smaak van een drankje dat je graag drinkt of een babbel met een goeie vriend, alles is weer belangrijk, en mooi en het is zo intens omdat je niet weet wanneer het de laatste keer is, maar je wil er wel alles uithalen wat er nog in zit. Nog even een knuffel, nog even uitspreken hoeveel liefde je voor de ander voelt, nog even...
Geen tijd voor ruzie, haat en wrok. Geen tijd voor zinloze en energieslopende dingen.
"Leef alsof de dood over je schouder meekijkt".
Het leven is zo kort en kostbaar, zo fragiel en breekbaar.
Als je dat realiseert ben je dankbaar en het plaatst dingen in perspectief. Opeens zie je de zin en onzin en weet je wat belangrijk en onbelangrijk is. Dan verlies je geen tijd meer, dan lééf je.
Dan wil je leven, ook al betekent het dat het pijn doet, en verdriet bezorgd.
Zo geconfronteerd worden met het leven, en de keerzijde ervan is enorm belastend. Het is moeilijk en pijnlijk omdat er zoveel verschillende pijnlijke gevoelens naar boven komen. De spanning is vaak ondragelijk en de angst is loodzwaar. Je wil het tegenhouden en het veranderen maar dat kan niet. Je stroomt mee op de rivier van emoties en je kan je nergens aan vasthouden. De ene moment lijkt het alsof je kapseist en zal verdrinken en de andere moment zit je samen rustig in je bootje te genieten van een mooie zonsondergang. De emoties wisselen zich constant af en vaak voelt het alsof je door de hel vaart. Maar het is niet alleen maar slecht omdat je net daardoor van die kleine dingen geniet die het weer mooi maken. Het is allemaal zo ontzettend dubbel, twee kanten, beide zijde van de medaille.
Ik weet dus ook niet goed of ik nu dankbaar "moet" zijn of niet, dankbaar klinkt zo vreselijk in deze context, ik zal nooit dankbaar zijn voor het verlies dat we te lijden hebben als de dood om de hoek komt kijken. Ik zal het altijd oneerlijk vinden dat er mensen sterven en het is altijd afschuwelijk en pijnlijk. De gevoelens die je voelt zijn verschrikkelijk en het is ondragelijk. Absoluut. Maar het is een deel van het leven en het hoort erbij.
Wel ben ik dankbaar voor de levensles en de wijsheid dat de confrontatie met zich meebrengt, het veranderd je. Het maakt je volwassen, en het zorgt ervoor dat ik nog oprechter, eerlijker en puurder in het leven wil staan. Dat ik dankbaar ben voor wat me gegeven is, dat ik bewuster ben, elke dag, elk moment.
En zoals de herfst veranderd in de winter, en de natuur voor een tijd 'doods' zal zijn. Zal ook mijn leven lange tijd lijken stil te staan en ik de tijd moeten nemen om de dingen te verwerken en te plaatsen, om dan net zoals in de Lente als alles weer stilaan begint te bloeien, mijn eigen krachten weer te bundelen en tot leven te brengen. Zodat ik weer net zoals de zon in de zomer, volop kan schijnen. Dat is de cyclus van het leven, en ik ben slechts een deel van dat geheel.
- Selina
-
- Berichten: 14286
- Geregistreerd: 20-10-13
- Woonplaats: Ede
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 01-11-16 08:19
- N_B_N
- Berichten: 1963
- Geregistreerd: 03-12-10
- Woonplaats: Heijningen
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 01-11-16 08:37
- MonteKarlo
-
- Berichten: 2199
- Geregistreerd: 28-07-10
- Woonplaats: Brabant
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 01-11-16 08:59
- DaraBariton
-
- Berichten: 1304
- Geregistreerd: 15-12-11
- Woonplaats: Noord holland
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 01-11-16 09:49
zo mooi en ook nog waar! - suikermeisje
-
- Berichten: 8346
- Geregistreerd: 19-05-08
- Woonplaats: Tiel
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 01-11-16 10:02
- eekhoornerik
-
- Berichten: 7261
- Geregistreerd: 14-01-04
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 02-11-16 16:24
Heel veel sterkte gewenst, koester die dierbare momenten samen.
- laraxXxemma
-
- Berichten: 4688
- Geregistreerd: 23-11-11
- Woonplaats: Wakkerdam
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 02-11-16 16:36
Ik wens je heel veel sterkte aankomende tijd, het is nogal wat zo in een keer allemaal
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-16 00:16
Gisterenavond is hij in mijn armen overleden.
Ik schrijf hier, om ermee om te kunnen gaan, zeker nog een stuk over.
Voor nu is er verdriet en pijn, en ontroostbaarheid. Eerst even ruimte nemen om de indrukken te verwerken.
Dankjewel voor je gedachten!
- bruintje123
-
- Berichten: 14667
- Geregistreerd: 30-06-14
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 01:51
Gecontroleerd en erg veel kracht toegewenst.
- khirshanta
-
- Berichten: 7565
- Geregistreerd: 28-08-06
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 01:58
Wat een vreselijke tijd, en wat een verliezen heb je geleden. Stuur gerust een berichtje als je even een vreemde schouder nodig hebt.
Heel veel sterkte.
- Dizzy505
- Berichten: 1587
- Geregistreerd: 03-03-12
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 02:14
- IMJ
-
- Berichten: 14685
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 07:07
Nu het gemis inderdaad. De leegte...Neem de tijd voor je verdriet! Hopelijk is er nu iemand die jou vast kan houden.
Gecondoleerd. .
- kim_hester
-
- Berichten: 1092
- Geregistreerd: 06-04-08
- Woonplaats: Dedemsvaart
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 07:45
Maar tegelijkertijd ook zo hard...
Heel veel sterkte met het verlies van je vriend!
- gerlindie
-
- Berichten: 4639
- Geregistreerd: 10-08-10
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 08:02
- Urona447
- Berichten: 2799
- Geregistreerd: 13-05-07
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst: 10-11-16 09:19
- Ayasha
- Blogger
-
- Berichten: 57934
- Geregistreerd: 24-02-04
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Re: Leven en dood, mijn ervaring op dit moment.
Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-16 12:26
De laatste dagen waren echt heel erg zwaar voor je, ik zag het in je ogen. Het was pijnlijk en moeilijk en vermoeiend voor je, maar je bikkelde door. Ik hoor je nog altijd zeggen, 'het gaat wel' tegen de mensen die je kwamen bezoeken, omdat je absoluut niet wilde opgeven. Je wilde sterk zijn en dat ook laten zien en verdomme Je was sterk! Niemand had echt door hoe erg jij aan het strijden was, behalve ik. Dag en nacht was ik bij je en stond ik naast je hulpeloos toe te kijken hoe je vocht. Elke dag opnieuw verloor je een nieuw stukje zelfstandigheid, en werd je meer kwetsbaar, en ik ben met zoveel respect en liefde met je omgegaan omdat ik weet dat je een trotse man bent.
Het ging niet meer he lieverd? Ik heb het vaak gezegd dat je niet meer hoefde te vechten als je niet wilde, dat er oplossingen waren om de pijn te stoppen, maar jij wist ook dat ik het vréselijk zou vinden en je wilde de stap niet zetten omdat je je best deed voor je moeder en mij.
Op zondag kwam je vertrouwde vriend langs, de man waar je naar opkeek en wiens oordeel je zo belangrijk vond en die vroeg aan je of je wilde slapen; toen kwam pas echt de bevestiging, je zei eindelijk tegen iemand anders ook dat je Op was. S'avonds ging ik bij je zitten en zei je me dat je moe en op was en wilde slapen, maar nog efkes. Op maandag belde ik de dokters bij elkaar om een plan te maken, dit kon niet meer zo langer. Je kon je niet meer bewegen van de pijn en je ademhaling , je mond, je lichaam , alles was stuk. Je kon niet meer wandelen en ook je arm niet meer bewegen. Je wist niet meer wat je deed, er gebeurde kleine gekke dingen. Je greep in het niets, je dronk van dingen die niet drinkbaar zijn, je wilde rechtstaan en je viel, en samen met jou probeerde ik toch nog naar de wc te raken omdat je zoo trots was en het echt nog zelf wilde doen ook al kon je dat niet meer. Het frustreerde jou zo dat je geest nog wilde en je lichaam niet meer en elke keer zei je ; dat was verschieten hé, en de volgende keer vergat je het weer. Je zei ook vaak; ik snap het niet. En nee, niemand snapte het, hoe kon je nu zo hulpeloos worden terwijl je twee maanden daarvoor nog bij mij op het vliegtuig zat... En hoe lief je nog was voor iedereen die je hielp : "bedankt hé".
Maandagavond zouden we de pijnpomp aanhangen, je zou dan kunnen slapen, diep slapen, zodat je niet meer bewust je pijn moest dragen. Ik heb die dag je moeder en broer opgebeld zodat ze jou de laatste keer 'wakker' konden zien, je goeie vriend guy is nog langsgeweest, maar je was zo moe.
Die middag zei je nog, "nog 1 dag".
Om negen u zou de verpleegster komen met de medicatie, en de laatste drie u heb je echt op de klok gekeken en afgeteld. Je was niet bang, je was moe en je wilde slapen. Ik zat naast je, verdrietig, en ik huilde en ik vertelde je hoe graag ik je zag, hoe dankbaar ik was dat ik je heb mogen helpen, dat ik je trots zou maken, en ik zweeg, en lag daar maar gewoon, naast je , jou hand in de mijne.
Je vroeg me of ik bij je wilde blijven, en ik zei "ik ga echt niet weg"
De verpleegster kwam en ik dacht dat ik een paniekaanval zou krijgen als ik wist dat je hierna in slaap zou vallen en nooit meer zou antwoorden, maar ik was kalm en jij ook. Ik wist dat je lijden te groot was en dat het voor jou beter was. Dus ze prikte het naaldje en ik kuste je voorhoofd en zei dat alles wel goed zou komen. Je hebt nog een tijd geprobeerd wakker te blijven, gevochten tegen het slaapmiddel, je voelde dat ik er nog niet klaar voor was en waarschijnlijk was je dat zelf ook niet helemaal. Je opende je ogen en viel dan weer even weg. Ik streelde je over je hand en je hoofd en zei dat je mocht slapen, dat je niet bang hoefde te zijn, dat je de rust zou krijgen die je nodig had. "ik houd de wacht". Ik beloofde je dat ik alles in de gaten zou houden en ervoor zou zorgen dat de dingen gebeurden zoals dat moest gebeuren. Ik vertelde je hoe vreselijk het was, dat slapen beter was omdat je daar nog kon dromen dat we gingen wandelen en plezier maken, in je dromen was er geen pijn en werkte je lichaam nog wel mee, hier was het voor jou niet meer leuk, je hoefde niet te blijven.
Ik lag naast je, de hele tijd. Ik hield je hand vast, de hele tijd. En je zei me nog dat je me graag zag, je hebt me nog bedankt , je kuste mijn hand en toen voel je in slaap, jou hand in de mijne. Jij stond op de moeilijkste moment in je leven, en ik was bij je en af en toe huilde ik, en je vroeg twee keer aan me ; gaat het nog? ... terwijl jij ging sterven dacht je nog aan mij.
Ik weet nog hoe verschrikkelijk moeilijk ik het vond om hand in hand naast je te liggen en het idee dat ik die hand ooit los moest laten, het was de laatste keer dat je zélf mijn hand hebt vastgenomen. Ik vond het zo irrealistisch. Op dat moment was je niet meer bij bewustzijn en wist ik dat je nooit meer wakker zou worden. Je geest was nu vrij en je voelde geen pijn, alleen je lichaam was nog aanwezig en moest de tijd krijgen om op te geven. Ik heb gehuild, maar ik wist dat het beter was.
Die nacht ben ik naast je gekropen en hebben we samen geslapen. Ik heb je arm over me heen gelegd en je hand vastgenomen. Ik zag dat je nog 1 keer mijn hand zocht.
De volgende morgen werd ik wakker, en je lichaam was er nog, maar jijzelf werd niet wakker.
Samen met mijn moeder heb ik jou gewassen en ik heb je gemasseerd. Ik ben vaak bij je gaan zitten die dag, maar tegelijkertijd was het vréselijk om je zo te zien want je lichaam ging snel achteruit. Ik voelde dat het niet lang ging duren.
Mijn zus was nog even op bezoek geweest om me te steunen, en toen zij vertrok en ik de deur achter haar dichtdeed voelde ik dat ik naar boven moest. Ik weet nog dat ik twijfelde omdat ik bang was dat mijn mama boos zou zijn, ze vond immers dat ik moest loslaten en wist ook hoe afschuwelijk het zou zijn voor me, en de aftakeling van je lichaam was niet aangenaam. Maar ik moest.
Ik heb muziek opgezet, je lievelingsliedjes, en ik ben naast je gaan zitten en masseerde je arm. Ik hoorde je ademhaling vertragen met steeds meer tussenpozen en ik voelde dat je ging sterven. Ik riep mama om te komen kijken, en als verpleegster wist ze de volgende stappen en bekeek ze je lichaam en zei ze, het zal niet lang meer duren maar het is niet nu.
Ik vroeg haar of ze in de schommelstoel in de hoek van de kamer wilde zitten omdat ik voelde dat het wél voor nu was.
Ik ben naast je gaan liggen, en streelde je hoofd en arm. Ik hield je vast en zei dat je mocht gaan, je hoefde niet meer te vechten, je had je rust echt wel verdiend, ik zou me wel redden, ik hou van je, ik ben dankbaar, dag lieve schat, geniet van je laatste reis. Je ademhaling stokte, een hele diepe zucht. Nog 1 keer, en toen je die adem uitblies wist ik dat het voorbij was, je was er niet meer
Tien minuten heeft het geduurd, je bent ontzettend snel gegaan , en ik was bij je.
Ik ben zo dankbaar dat je me toegelaten hebt, dat ik naast je mocht zitten en er zijn, want je wist hoe moeilijk ik het vond en ik dacht dat je zou sterven als ik in een andere kamer was of zou slapen. Nee, je hebt op me gewacht en me naar boven geroepen toen mijn zus naar buiten liep.
22.44u stond de tijd stil, op 8 november. Inderdaad 1 dag later.
Ik had verwacht dat ik op dat moment zelf zou sterven van verdriet, maar dat was niet zo. Ik huilde en heb nog even naast je gelegen, maar ik was rustig, want dat was de moeilijkste moment die ik ooit in mijn leven zal meemaken, het was tezelfdertijd ook de allermooiste. Het is een geschenk dat ik echt samen met jou deze weg mocht wandelen van begin tot eind, die onvoorwaardelijkheid die we voor elkaar voelden, de overgave die nodig was om alles overboord te gooien en samen te ervaren, het vertrouwen, de liefde... zoiets maken weinig mensen mee. Ik wist dat het beter was voor jou en daarom kon ik het accepteren. Gedurende de hele weg ben ik er nooit echt klaar voor geweest, en dat voelde je. Toen ik er klaar voor was dat je in slaap viel, ben je in slaap gevallen, toen ik er klaar voor was dat je echt zou sterven, ben je gestorven. En je hebt mij toegelaten, dat is bijzonder. Ik hou zoveel van je.
Er werd vanalles geregeld en mijn mama en de thuisverpleegster hebben jou opgefrist en je de mooie kleding aangetrokken die ik voor je klaar gelegd had. Je mooie hemd en nette broek. Ik had nog een zakdoek in je zak gestoken.
Je werd mooi gemaakt zodat ik je nog even kon zien voor de begrafenis ondernemer je zou meenemen. Ik ging naar boven en kwam de kamer in en ik schrok! Ik schrok me een bult, ik had niet verwacht dat je opeens zo veranderd zou zijn, zo doods. Damn dat was schrikken en deed pijn. Ik liep weg en draaide terug; gaf je een hand en een kus op je hoofd en rende huilend naar beneden. Mama zei nog , verdorie ik had je niet alleen mogen laten gaan, laten we samen gaan. Ik moest, ik kon niet anders, je was er niet meer en je lichaam nog wel en dat was akelig, maar ik moest ook op dat punt afscheid van je nemen. Dus ik ben even naast je gaan zitten, op de grond naast je bed, op een plaats waar ik de afgelopen maanden uuuren heb doorgebracht. Ik legde mijn hoofd op je arm en je arm werd nat van mijn tranen. Ik gaf je nogmaals een laatste knuffel. Mam had wortel, onze knuffel onder je arm gestoken, ik nam hem mee en hij was nog warm , je laatste warmte. Toen ben ik naar buiten gegaan en heeft de begrafenisondernemer je meegenomen.
Ik heb weinig geslapen die nacht.
De volgende dag ging ik samen met je mama en broer naar de begrafenisondernemer. Je wilde geen poespas, crematie in intieme kring. We spraken nog met elkaar over wat je wilde, en je wensen waren duidelijk, dus ik zat daar bij aan tafel om te zorgen dat het ging zoals jij wilde, en op dat moment was je bij me en stuurde je heel goed mijn gevoel aan.
We besloten met een tiental vrienden, die meer familie voor je zijn dan je eigen familie, en je broer en moeder een fles cava open te trekken en op jou te drinken, want cava typeert je.
Je mam zei dat daar iets bij gegeten moest worden, warme hapjes of broodjes... Nee voelde ik vanbinnen, nee nee nee dat wil je niet! Ik geef aan dat dat niet was wat je wil... je mam wil iets te eten dus komen we overeen dat er wat koude hapjes zoals kaas ofzo zou zijn.
Dan zegt je mam dat ze een bidprentje wil meegeven. Weer erge weerstand in mijn lichaam, néé hij wil duidelijk geen prentjes. Maar wat willen we dan wel? Iets wat we kunnen geven als aandenken zonder formeel te zijn... oké, je hield van stenen rapen en had honderde stenen, als we nu je naam eens op een steen schreven en dit in een mandje legden zodat mensen zelf de steen konden kiezen die ze aantrok? Ja,, dat was een goed idee!
Je moeder zei dat je bij je vader wilde staan , in een kastje op het kerkhof. Néé, ik voelde dat je je eigen ruimte nodig had. Ik gaf weer duidelijk aan dat je dat niet zou hebben gewild, maar blijkbaar heb je altijd gezegd tegen hen dat je dat wel wil. Ik voelde de weerstand, maar oké, dan zo maar, en toen zei de man; dat gaat niet want zijn vader staat bij de oudstrijder.. Oef, opluchting, je kreeg toch je eigen plek.
Je urne mocht ik kiezen omdat ik zo voor je gezorgd had, maar ik zei dat zijn moeder dat beter kon. Ze koos een groene lelijke grote, ik voelde dat dat niet oké was, ik draaide rond en keek en zag opeens een zwarte staan met een vogel erop, jaa dat is em! Je bent en was zo vrij als een vogel, het symboliseert jou wel.
En zo kozen we jou laatste afscheid, hoe onwerkelijk allemaal.
-Soms kan ik de waarheid niet toelaten omdat het zo moeilijk en pijnlijk is. Soms stort ik in en heb ik huilbuien en moet ik letterlijk janken en krimpt mijn lichaam in elkaar van de pijn. Dan wil ik alleen maar onder mijn lakens kruipen en zelf sterven. Leven zonder jou, het lijkt zo onmogelijk.
Maar zoals ik zei tegen jou; zolang je maar blijft ademen, krijg ik nu telkens door; marijke blijven ademen. Soms voelt het alsof je verdwenen bent en mijlenver vandaan, maar vaak voel ik jou aanwezigheid, en word ik gestuurd, dan krijg ik opeens een beeld van jou waarop je naar me kijkt en me dingen ingeeft die belangrijk zijn.
Het is hartverscheurend, nooit meer jou kunnen vasthouden, aanspreken, nooit meer samen Zijn.
Ik mis je en het is afschuwelijk en ik voel me ook echt ontroostbaar, en op sommige momenten moet ik echt mijn gevoel afsluiten en niet meer denken omdat ik dit niet dragen kan.
Het is moeilijk lieverd, maar als ik dan terugblik naar je laatste dagen en weken, dan mag ik niet egoistisch zijn. Je hebt gevochten, en nu is het mijn beurt.