Begin dit jaar stond ineens ons leven helemaal op zijn kop en kwam ik erachter dat mijn man al een aantal jaren gokverslaafd is. De woning stond ineens te koop aangeboden in de krant. Terwijl ik met de kinderen op zaterdagochtend lekker in de speeltuin was kreeg ik telefoon van een vriendin van mij wat er wel niet speelde...
De kinderen heb ik bij de oppas kunnen onderbrengen en zelf met lood in mijn schoenen naar huis want dit kon toch niet waar zijn? Dus toch... Beiden hadden wij na ons huwelijk nog een privé rekening. Van zijn rekening werd de hypotheek betaald en ik had daar geen inzage in.. Stom natuurlijk
achteraf maar alles op basis van vertrouwen.. Heb er gewoon nooit bij stil gestaan...Natuurlijk was er wel eens een betalingsherinnering net per toeval was ook de auto kapot en was daar dan wel een verklaring voor en dan betaalde ik dit gewoon van de gezamenlijke rekening.. Toch is er ruim 2 jaar lang amper hypotheek betaald, ja als meneer weer eens grote bedragen had gewonnen met gokken ging er een groot gedeelte ook naar de bank en zodoende hebben ze nooit op de stoep gestaan.. De meeste post is gewoon meteen de houtkachel ingegaan. Later ben ik natuurlijk het hele huis doorgegaan op zoek naar meer en overal op de meest gekke plekken (onder het aanrecht, boven op zolder, in de meterkast lagen brieven...
Gelijk heb ik de hulp van onze ouders ingeschakeld en hem meegesleept naar de huisarts dit zouden we samen aangaan en het moest goedkomen.. Ik kon niet zomaar opstappen dat kon ik onze kinderen niet aandoen.
Steeds meer kwam er naar boven en zakte de moed mij verder in de schoenen, therapie had meneer niet nodig en het duurde maar even voordat ik telefoon had of meneer zijn afspraken soms vergeten had.. ehh???
Sinds 3 weken ben ik nu samen met de kids verhuist en afgelopen weekend zijn ze bij hun vader geweest die doodleuk plannen voor de toekomst aan het maken is en in het eerste papa weekend worden ze dan ook al geconfronteerd met een nieuwe vrouw in zijn leven en met haar zoontje.
Achteraf blijkt dat ze deze al vaker gezien hebben en ze er doodleuk op uitgaan.. etentjes..shoppen en ik als "alleenstaande" thuisblijf moeder, ik zou namelijk pas weer aan het werk gaan als beide kids naar de basisschool gaan zit doodleuk met de oliebol. Meneer weigert om alimentatie te betalen en mijn uitkering is nog steeds niet rond...
Natuurlijk wil ik wel aan het werk maar eerst mezelf eens bij elkaar rapen. Nu ik eindelijk een plek heb komt er rust en ruimte.. Maar begint ook het hele verwerkingsproces, hierbij komt nog dat mijn paard ontzettend ziek is en momenteel op de kliniek verblijft en dat mijn oma ook al met één been in haar graf staat..
De kinderen snappen er nog maar weinig van ik probeer het ze zo goed mogelijk uit te leggen, ze zijn allang blij dat ze bij mama zijn maar verder zijn er natuurlijk een hoop vragen en de kleinste kan zich nog niet goed uiten en dat resulteert erin dat ze graag de boel op stelten zet en mij vreselijk aan het uitproberen is.. Maar hoe moet ze ook anders omgaan met alle veranderingen en spanning tussen haar ouders op dit moment..
Elk moment dat ik denk dat ik het ergste wel gehad heb staat me wel iets nieuws te wachten.. Het echtscheidingsverzoek is al even de deur uit en hij heeft nog steeds geen eigen advocaat, eigenlijk alleen maar constant bezig zijn kop in het zand te steken en naar de buitenwereld toe gaat zogenaamd alles goed en leeft hij straks nog lang en gelukkig met haar en de kinderen.
Dat wij uit elkaar zijn dat verdriet heb ik wel verwerkt, heel eerlijk is er ook iemand in mijn leven. Dit is echter nog heel pril en de kinderen hebben nog geen idee. Dat hij uiteindelijk ook verder gaat is logisch, stuit me alleen voor de kids wel heel erg tegen de borst dat ze nu met iemand geconfronteerd worden die werkelijk geen idee heeft wat er allemaal speelt en wat zijn situatie nou werkelijk is. Heb vaak op het punt gestaan om eens een mailtje te gaan sturen maar dit ga ik niet doen ze moet er zelf maar achterkomen.. En ik kan alleen maar hopen dat hij zo gigantisch op zijn bek gaat dat ie toch hulp moet gaan zoeken en dat de kids er verder niet teveel onder leiden..
Vind het ook heel moeilijk en doe natuurlijk mijn best om het zo goed en duidelijk mogelijk uit te leggen waarom papa en mama niet meer samen zijn maar er zit bij mij ook zoveel woede dat ik echt voorzichtig moet zijn in wat ik zeg, dit gaat me gelukkig goed af. Tegenover de buitenwereld is het natuurlijk allemaal mijn schuld en houden zijn ouders ook nog eens gigantisch hem het handje boven het hoofd want gezichtsverlies is natuurlijk het ergste wat er is.. Open en eerlijkheid over de situatie is niet aan de orde en de oudste kwam me al vertellen dat het mama's schuld is dat papa zijn centjes kwijt is..
En natuurlijk waar twee leven hebben altijd twee mensen schuld maar hier vraagt echt helemaal niemand om... 
