Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Kayleigh_ schreef:Dit is deels wel herkenbaar. Ook al heb ik genoeg vriendjes gehad en was ik daar wel graag intiem mee (kroelen, kriebelen, gewoon lekker frunniken aan elkaar), met anderen kan ik dit absoluut niet. Zodra iemand emotioneel wordt, deins ik terug. Ik kan geen arm om iemand heen slaan of een knuffel geven om iemand te troosten. Daar schaam ik me best wel voor.
Als ik gedronken heb gaat dit overigens beter, dan sla ik wel heel gemakkelijk een arm om iemand heen of knuffel ik.
Met mijn ouders heb ik ook niet zo heel veel moeite mee, hoewel ik ook echt periodes kan hebben dat ik de rillingen krijg van een knuffel.
Als ik vrijgezel ben dan heb ik een soort van bindingsangst, ik geef niet graag mijn vrijheid op dan. Zodra ik gehecht ben aan iemand, verandert die bindingsangst in verlatingsangst. Ik zou dan alles op alles zetten om die persoon voor altijd bij me te houden. Allebei niet gezond dus.
Ik heb geen idee hoe je met deze gevoelens om moet gaan en ik kan je helaas geen handvatten geven. Heb je al eens overwogen in therapie te gaan, als je er veel last van hebt in het dagelijks leven?
Kayleigh_ schreef:Wat ik zelf merk is dat ik ook altijd een behoorlijke periode moet wennen aan het samenzijn. Dat is dat stukje bindingsangst. Dat gaat na een paar maanden over. De eerste tijd kan ik ook niet samen slapen en voelen aanrakingen erg onwennig, echt dramatisch