Ik wil een beetje mijn verhaal hier kwijt en kijken of er mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal en misschien beetje steun zoeken en gezelligheid.
Ik ben nu reeds 7 jr met mn vriend samen. Ik heb alleen de laatste tijd ontdekt dat het niet werkt op het moment, we zijn echt teveel uit elkaar gegroeid. Nu heb ik besloten een tijdje op mezelf te gaan per volgende week en heb het dus allemaal verteld aan mn vriend. Alleen is hij het ergste type van niet praten en geen emoties tonen.
Nu ben ik vandaag voor de tweede keer wezen kijken bij het huisje/grote uitgebouwde stacaravan waar ik vanaf volgende week in ga. Ik heb hem meegenomen, omdat het geen definitieve breuk is, maar ik wel moet nadenken en tot mezelf moet komen. Ik daarna huilen en hem doet het helemaal niets zegt ie. Natuurlijk wel dat ik weg ga, maar het huisje zelf niets.
Ik heb wel vriendinnen hoor, maar toch heb ik momenteel een gevoel van eenzaamheid. Mn hele basis even onder mijn kont weg gehaald, heb ik wel zelf gedaan, maar toch. Op deze manier verder leven ging ook niet, zijn beide ongelukkig.
Ik ga een tijdje op mezelf om weer dichter bij mezelf te komen en te ontdekken wat ik wil en wat voor gevoelens ik nog heb. Dit brengt echter ook met zich mee dat ik het ontzettend spannend vind en echt moeilijk en ik echt bang ben om me nog eenzamer te gaan voelen. Ook juist omdat je nu zult gaan merken wie je echte vrienden zijn en ik daarvoor dus ook bang ben. Heb nooit veel vrienden gehad ivm pestverleden en laatste jaren wel wat vriendinnen opgebouwd, maar zal nu dan achter komen hoe en wat.
Gewoon alles met elkaar ben ik onzeker, bang, eenzaam, verdrietig en alles wat eromheen komt kijken... Het is een stap voor zelfontwikkeling en ik kan er zeker niet slechter van worden, maar dan nog, soms heb je even van die dipjes, zoals ik die nu heb.
Nou misschien herkennen mensen zich in mijn verhaal of voelen zich ook wel eens eenzaam, join the club
