Mijn vriend en zijn ouders hebben allebei een klein vakantiehuisje op een klein vakantieparkje in Frankrijk. Het stelt niet echt wat voor, maar toch leuk om eens in de zoveel tijd heen te gaan. De huisjes zijn naast elkaar gelegen. Een aantal meter voor de huisjes staan 2 mooie grote bomen. Nu zijn volgens de moeder van mijn vriend die bomen van hun, terwijl ze gewoon van het park zijn, van iedereen dus. Ze gaf aan dat ze last had van 2 takken en die wilde ze weg halen. Ze zouden zogenaamd zon wegnemen, terwijl dat onzin is, omdat de bomen echt een stukje weg staan van de huisjes. Verder vinden wij het zonde als er (onnodig) aan bomen gezaagd wordt. Hier is al maanden af en toe over gesproken, wij wilden het absoluut niet hebben, mede omdat die bomen gewoon niet van haar zijn. Zij hield echter altijd haar poot stijf en wilde er verder niet over praten.
Nu waren wij er vrijdag en toen begon de vader van mijn vriend over dat er gebeld was vanuit Frankrijk. Waarom? Omdat ze iemand hadden ingehuurd om toch die takken af te zagen. Er was echter iemand, die min of meer het beheer op zich heeft genomen en die had hem tegen gehouden. En terecht natuurlijk, die boom is niet van haar! Wij vonden het echt belachelijk dat ze het toch achter onze rug om had proberen door te duwen. Op het kinderachtige af zelfs. Dus wij vroegen waarom ze het toch gedaan had en wilden er over praten. Toen is ze boos opgestaan, naar de keuken gestampt en gezegd dat ze geen eten meer voor ons zou maken (we eten op vrijdagavond altijd bij hun). Na alles uitgezet te hebben stampte ze de trap op naar boven. Wij zijn toen ook boos vertrokken en ik heb nog geroepen dat dit geen volwassen gedrag was.
Mijn vriend heeft ze later die avond nog opgebeld en goed met z'n vader gesproken, dus dat was allemaal koek en ei. Zijn moeder zei echter alleen tegen hem "ik heb altijd heel veel van je gehouden"... nu niet meer dus?
Denk ik dan...Zondagavond zijn we nog naar de verjaardag van de zus van mijn vriend geweest en daar heeft z'n moeder haar mond niet opgetrokken. Al was het alleen maar sorry of zo geweest.
Ik ben dus behoorlijk pissig en wat mij betreft zoekt ze het voorlopig maar even uit. Nu heeft ze ons dus uitgenodigd voor haar verjaardag zaterdag. Ik voel er eigenlijk helemaal niets voor. Ze heeft zich IMO misdragen, ze ziet ons blijkbaar niet als gelijkwaardige gesprekspartner en dat zit mij erg dwars. Ik heb geen zin op schijnheilig op zo'n verjaardag te zitten.
Overdrijf ik het nou, zou ik vergevingsgezinder moeten zijn?
Wat zouden jullie doen in mijn geval?
Mijn vriend zegt ook dat ze altijd gewend is haar zin te krijgen, nou dat gaat er bij mij simpelweg niet in. 