Geplaatst Ik, als 7-jarig meisje, viel als een blok voor een langharige teckel die mijn hand aflikte toen ik hem wilde aaien.
Deze hond was helaas besproken en mijn hartje was gebroken.
Totdat we verder liepen en helemaal achteraan een boerenfoxje zagen zitten, met een ondeugend koppie en een hele lieve, maar wel angstige blik in zijn ogen.
Toen ik voor zijn kennel ging staan sprong hij tegen het hek op en weer was ik verliefd.
Gelukkig was deze schat nog niet besproken.
Er werd ons wel verteld dat het een hondje was die veel liefde en aandacht nodig had, omdat hij zijn vertrouwen in de mens kwijt was geraakt door mishandeling en verwaarlozing.
Dit arme hondje was gevonden, langs de snelweg aan een boom geknoopt.
Er was veel met hem gebeurt, waarschijnlijk ook geprobeert te verdrinken, aangezien hij een erg grote angst voor water had.
Toch besloten wij dit hondje te helpen. Eigenlijk moest hij nog een weekje blijven voor de entingen e.d. Maar we mochten hem toch mee naar huis nemen.
Een 6-jarig boerenfoxje.. Wat was ik gelukkig.
Al snel was onze Max aan ons gehecht. Toen hij na 3 dagen weer voor een paar daagjes terug moest naar het asiel voor de entingen, castratie en een chip, vond hij dat onwijs erg, maar het moest..
Een paar dagen later kwam hij gelukkig weer thuis en wat was hij blij.
We hebben toen een hele goede band opgebouwd, en iedereen was gek op hem. Zelfs mijn zus, die eerst niets van honden moest hebben.
Ik ging vaak met Max naar het bos, of wandelen in natuur-gebieden. Ook vaak langs de fiets, dat vond hij geweldig.
Helaas worden ze ook ouder.. Inmiddels is onze Max alweer 15 jaar.
Een maand of 4/5 geleden ging het al slechter met Max. Hij hoeste veel, en leek daarbij pijn te hebben. Ook had hij moeite met eten waardoor hij erg mager werd.
We zijn naar de dierenarts gegaan met hem, en de dierenarts heeft hem onderzocht.
Hij had vocht achter zijn longen, en zijn hart functioneerde niet meer goed.
Gelukkig hadden ze er pillen voor, dus die kregen we mee.
Max knapte weer op.
Totdat ik in het ziekenhuis lag, mijn vader kwam op bezoek, en vertelde me dat het weer erg slecht ging. Telkens na een maandje ongeveer leek Max immuum te worden voor de pillen. Ze werkten niet meer. En dan kreeg hij meer pillen.
De planning was om hem in te slapen.
Echter toen ik thuis kwam knapte hij weer op, was weer vrolijk, at weer.. Toch maar aankijken dus.
Maar wel telkens elke maand meer pillen...
De dierenarts had ons wel gezegd, dit heeft geen nut, je kunt er straks we 30 pillen in stoppen, maar daar is Max ook niet blij mee...
Maar toch, we wilde het nog even aankijken.. We houden zoveel van onze Max.
Sinds vorige week gaat het weer heel erg slecht. Slechter dan ervoor. Je kunt niet meer met hem gaan wandelen, als hij buiten komt valt hij flauw. Achter in de tuin gaat nog net.
Verder probeert hij wel te eten, maarhet komt er net zo hard weer uit.
Je ziet aan hem dat hij pijn heeft....
Morgen om 4 uur zou het gebeuren, maar sinds gister avond gaat het wel heel erg slecht.. Vandaar dat wij voor vanmiddag om 4 uur een afspraak hebben gemaakt.
Ik zou graag nog een fijne dag met hem hebben, maar ik weet niet hoe.. Zin om met hem te gaan wandelen, in de bossen, dat vond hij altijd fijn. Maar helaas, dat kan niet meer..
Ik wil dat hij nog aan me denkt als hij er niet meer is, dat hij me nooit zal vergeten..
Vanmiddag is het voorbij.. Het doet me echt zeer. Ik ben zo gek op die hond... Het is gewoon mijn beste vriend....
Lieve Max, ik ga je missen...
Hij heeft een mooi leven bij jullie gehad, en is behoorlijk oud geworden...
He wat rot...
Het was idd een erg lief beessie, altijd vrolijk enzo..
