Geplaatst 
Mijn opa is zo'n lieve man. Ik geef heel erg veel om hem.
Hij zit nu sinds een maand of 4 ofzo in een verzorgingstehuis.
Ik ga altijd zo vaak mogelijk bij hem langs, iig 1 x in de week.
Hij was dement, maar op het begin viel het allemaal nog wel mee.
De laatste tijd ging het wel wat slechter. Maar hij had goede en slechte dagen.
Dagen dat ie me nog herkende, maar ook dagen dat ie niet precies wist wie ik was.
Ook dagen dat ik met hem in de huiskamer zat en hij aan de borrel zat, maar dan vertelde hij even tegen me dat hij mijn taxi wel betaalde, want hij kon me nu niet meer naar Tilburg brengen.
Je lacht om die dingen, maar eigenlijk is het allemaal helemaal niet grappig.Vaak samen zitten lachen. Hem helpen met eten, want dat wilde hij nooit. Proberen zijn bed uit te krijgen.. Hij lag daar wel goed.
Maar ook wel dagen dat hij niets liever wilde als zijn bed uit. Rondwandelen. Beneden zitten met bezoek. Aan de borrel. En ook grapjes maken, die ook echt als grapjes bedoelt waren.
De laatste tijd zijn we veel dichter bij elkaar gekomen. Vroeger vond ik het maar een chagrijnige oude man. Hij had een beetje een hekel aan zijn kleine kleinkinderen, ze waren zo druk.
Maar nu, het is zo'n schat.
Nu hoorde ik net dat hij 2 dagen terug een hersenbloeding heeft gehad. Hij kan niets meer zelf. Amper praten. Moet nu de hele dag in bed blijven liggen. Zal niet meer goed beseffen dat er mensen in de buurt zijn.
Het zal allemaal niet lang meer duren....
Ik vind het zo erg. Het is mijn opa en ik geef gewoon veel om hem.
Ik ga morgen lekker naar hem toe. Ookalz eggen ze dat hij niet meer zal beseffen dat er bezoek is. Ik ben wel bij hem in de buurt dan en ik weet zeker dat hij dat zal merken.
Ik wil hem niet kwijtraken...
Helaas heeft niemand het eeuwige leven. Zelfs de engels onder ons niet...
die viel dus ook helemaal weg, de laatste 2 dagen kon ze zelfs niks meer zien en horen. 
Dus als je je ei kwijt wilt, voeg me gerust toe aan msn hoor. 
Sterkte..... 