Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-03 13:11

verhaaltje

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-03 13:11

Ik verveelde me en heb even iets geschreven. Eigenlijk wil ik het wel afmaken want ik ben wel benieuwd hoe dit gaat aflopen. Ik schrijf namelijk en dan komt het verhaal vanzelf. tenminste dat verwacht ik. Ik heb nog nooit iets geschreven.

------------------------------------------------------------
Ik werd wakker in een vreemde wereld. Nou ja vreemd. Zo vreemd was het eigenlijk niet. Ik kende deze omgeving heel erg goed. Ik droomde vast en zeker. Dit bed en mijn kamer. Dit was precies de kamer uit mijn dromen. Het leek wel een sprookje. Op dat moment kwam er een vrouw mijn kamer binnen. Ook al had ik haar nog nooit gezien ik wist dat het mijn moeder was. Ze vroeg of ik me vlug wilde omkleden en naar beneden wilde gaan. Ik stapte uit mijn bed. En schoof met mijn voeten in de sloffen onder het bed. Ik wist dat ze er stonden. Ik liep naar de grote spiegel in de hoek. Ik zag er nog hetzelfde uit. Ik kamde mijn zwarte krullen en deed ze op een staartje.

Vlug trok ik mijn kleren aan. In de grote kast vond ik allerlei kleren. Ik hoorde mijn moeder roepen “trek je rijkleren maar vast aan” Rijkleren? Ik had nog nooit op een paard gezeten. Toen ik mijn kleren aan had wierp ik nog vlug even een blik in de spiegel. Maar wat ik toen zag!

Een vreemd gezicht staarde me aan. Wat was dit nu? “Je kent me niet; maar toch moet je naar me luisteren” Zei het meisje in de spiegel. Ze leek wel wat op me. Ze had ook zwarte krullen. Ze had er alleen een witte lok in. “Je droomt nu niet, Dit is mij ook overkomen. Ik werd ook wakker in het bed waar jij net wakker werd. Het lijkt allemaal een droom maar dat is het niet. Over een tijdje word jij ook vervangen. Je kunt jezelf nog redden. Als zo zodadelijk gaat rijden vraag dan of je alleen weg mag. Zilverappel; je pony weet de weg. Rij naar de open plek in het bos. Daar staat een huisje. Alsjeblief luister naar me. Ik wil naar huis’ een traan biggelde over haar wangen. Ik begreep hier helemaal niets van. Ik draaide me om en liep naar de deur. Toen ik weer in de spiegel keek zag ik alleen mezelf. Ik dacht dat ik het me inbeelde en liep gerust verder.

Ik liep de trap af. Wow! Ik woonde nu in een grote villa. Met een hele grote wenteltrap. Een zwembad achter het huis en een eigen pony. Dit was een droom! Ik wilde hier eens goed van genieten. Waarom zou ik het meisje in de spiegel moeten geloven. Alles was zo vreemd. Bij het ontbijt besloot ik dat ik toch maar eens op onderzoek uit moest gaan. Ik vroeg aan mijn moeder of ik alstublieft alleen mocht gaan vandaag. En omdat het zondag was mocht dat. Ik at dus heel vlug en liep naar de stallen. Hoe moest ik weten wie Zilverappel was. Toen ik de stallen in liep kreeg ik mijn antwoord. Ik hoorde een begroetend hinnikje. De staljongen begroette me en hielp me met opzadelen. En daar ging ik. Ik wist toen nog niet dat dit wel eens het grootste avontuur kon worden wat ik ooit zou beleven.

Op pad

Toen ik Zilverappel zag wist ik dat dit een vriend zou worden. Het was een kleine vliegenschimmel. Maar zijn oog keek zo wijs, zo oud. Hij wist vast veel meer dan ik en ik vertrouwde hem meteen. “Zo jongen, we moeten naar de open plek in het bos” Ik was nog niet klaar of we vertrokken in een flinke draf. Ik wist wel dat hij me zou begrijpen. Na een tijdje durfde ik zelfs een galopje aan en het duurde niet lang of we waren bij de open plek in het bos. Onder de hoge bomen in de schaduw stond een huisje. Het was een klein huisje met een rieten dak. Rustig liep ik eropaf. Ik stapte af en zadelde zilverappel af. Hij keek me aan en ik wist dat hij niet weg zou lopen. Ik liep om het huisje heen. Ik zag helemaal niemand. Ik tuurde door de ramen. “Kan ik je helpen” zei een zware stem achter me. Ik had helemaal niets gehoord. Er stond een lange, oude man voor me. Hij had een lange witte baard en een witte jas aan. Hij was kaal maar zijn ogen waren vertrouwd.

Eigenlijk wilde ik alweer vertrekken. Waar kwam hij nu zo plotsteling vandaan? “kom binnen” zei hij. Ik had helemaal geen zin om die rare man naar binnen te volgen. Maar toen ik naar zilverappel wilde lopen merkte ik dat die weg was. Balen Ik dacht nog wel dat ik hem kon vertrouwen.

Nou ja dan maar naar binnen. Daar zou ik vast wel kunnen bellen. Toen ik naar binnenliep zag ik al dat, dat niet mogelijk was. Het leek wel of ik drie eeuwen terug in de tijd was. Overal potjes en pannetjes en vooral veel stof. Ik nieste. “Ga zitten” hoorde ik weer achter me. Hoe doet ie dat toch. Dacht ik. Ik wilde het net gaan vragen toen hij aan zijn verhaal begon.

“Jij bent dus de nieuwe. Het lijkt wel of jij wel lef hebt nou je moet er wel heel wat voor doen, hoor om weer thuis te komen. Maar mijn zilverappel zal je wel helpen.” Wat nou zijn zilverappel. Wat nou naar huis. Ik wilde niet naar huis. Ik had het hier reuze naar mijn zin. Hij vervolgde zijn verhaal

“lang geleden woonde er een man op het huis waar jij vanmorgen bent wakker geworden. Hij had een hele lieve dochter met zwarte krullende haren. Zijn vrouw had hem jaren geleden verlaten en zijn dochter was het enige wat hem gelukkig maakte. Maar opeens was ze vertrokken. Niemand weet waarheen en niemand weet waarom. De arme man werd wild van verdriet en zweerde dat hij zijn dochter weer zou vinden. Hij probeerde echt alles. Nu was er een vrouw in het dorp en die bedreef de zwarte magie. Zij wilde graag in het grote huis wonen. Maar de man was te verdrietig. Zij haalde meisjes naar het huis. Meisjes die precies leken op zijn dochter. De vrouw haalt het lichaam van de meisjes weg. Maar de ziel kan ze niet weghalen. Die stopt ze in een spiegel. De lichamen heeft ze nodig om zelf jong te blijven. Je begrijpt dat jij ook niet lang hebt. Zodra je een jaar ouder wordt neemt ze je ziel en stopt je in de spiegel net als je voorgangers. Je kunt dan nooit meer naar huis. Je leeft nu in een droomwereld. In deze wereld kan alles en er kan heel weinig.” Er is maar een uitweg en dat is de poort. Maar nog niemand heeft deze poort gevonden. En je moet hem vinden voor je verjaardag. Want dat is de datum waarop je ziel vrijkomt en je ‘moeder’ hem aankan. Je moet nu de keuze maken. Of je zoekt de poort of je geniet nog zolang het kan. Ik moet er wel bij vertellen dat ik je zoveel mogelijk zal helpen. Maar dat er nog niemand is geweest die de poort heeft gevonden.” Ik slikte. Wat een verhaal. Eigenlijk had ik dus geen keus. Mijn verjaardag was al over een paar maanden. Wat moest ik dan doen? “De man vervolgde zijn verhaal, luister naar je hart. Die zal de weg vertellen. Laat je niet verleiden. Ga nu!” Ik keek naar mijn handen. Toen ik opkeek wilde ik hem nog vragen welke kant ik op moest maar hij was al weg. Hoe deed hij dat nu toch?
Ik liep naar buiten en daar stond zilverappel. Bij zijn zadel stonden zadeltassen. Wat vanmorgen een droom leek, leek nu een nachtmerrie.

**Geplaatst**: 05-12-03 17:48

Geplaatst: 05-12-03 17:48

Oeh, hiervan wil ik toch ook wel heel graag weten hoe het afloopt, spannend! Ook een heel apart verhaal, helemaal zelf verzonnen? Wat een fantasie, dat soort dingen komen dus never nooit bij me op!

Dusse, wel een vervolg schrijven hoor!