Ik moest in m'n been prikken. Eerst mams maar laten doen (had bij mijn vader in z'n tandvlees al prikken gegeven, dan is een been toch wat makkelijker, gewoon hops erin, leegspuiten en klaar). Ik viel toen al flauw terwijl ik dus ook echt niet kleinzerig ben, spuiten zijn geen probleem (als ik van te voren ga zeggen dat het eng is wel, maar goed, dat doe ik dus niet ), maar dat was wel even slikken. Toen mams het kon doen en ik ernaar kon kijken heb ik het zelf geprobeerd (moest zes weken spuiten, drie keer per dag dus dan roep je mams niet elke keer, kon ook niet want ik moest ook weer naar school uiteindelijk). Dat ging in het begin ook niet, dan spande ik m'n beenspier aan en dan is het erg pijnlijk. Uiteindelijk ging het wel, tot ik dus erg enthousiast werd en tegen m'n bot aan poerde. Ik weet niet of ik het nu weer zou doen, zonder blikken of blozen dan, want ik ben vorig jaar na een verdovingsspuit bij de kaakchirurg wel knockout gegaan (ik lag al dus dat scheelde ). Je moet gewoon een dosis lef verzamelen en erin prikken. Het is echt het idee en het zit volledig tussen de oren, want op het laatst pakte ik m'n spuit, spoot hem erin en dan keek iedereen heel wazig van wat doet die nou en dan was het al over...