Geplaatst ++++++++++++++++++++++++
Kia Ora!
Op dit moment - woensdagochtend 21 maart, de eerste lentedag - raast er een onvervalste sneeuwstorm langs mijn balkonnetje in Utrecht. Drie dagen geleden liep ik nog in shorts & hemdje door Auckland. Ach, het mag dan wel lente zijn, ik heb tenminste na mijn zomervakantie ook nog een gratis wintersportvakantie!
Waar was ik gebleven. O ja, mijn excuusmail. Het leven van een reiziger valt niet mee. Zoveel te zien en zoveel te doen dat er weinig tijd overblijft om fanatiek te mailen. En als die tijd er dan eens wel is, kost het gebruik van internet 9 dollar per uur (ja, aan me ****) of is de betreffende reiziger zo uitgeput dat het aan inspiratie ontbreekt. Bij deze dus een mailtje-na-thuiskomst, maar wel net zo welgemeend als mijn vorige lange mail uit Taupo!
Sinds de dag van De Grote Sprong is er uiteraard weer veel gebeurd. Ik zal proberen de afgelopen maand kort maar krachtig te beschrijven (proberen zei ik…). Na Taupo ben ik verder naar het zuiden afgezakt. Ik heb paardgereden in het prachtige River Valley, kennis gemaakt met het studentenleven in Palmerston North, mijn weg gevonden door een doolhof in een maisveld in Marton en in een middagje Wellington bekeken. Eigenlijk ben ik daar alleen naar het beroemde museum Te Papa geweest, de database van de Nieuw-Zeelandse historie. Je vindt er alles over de Maori- en Kiwi-cultuur. Op dit moment loopt er ook een tentoonstelling over Nederlandse immigranten door de jaren heen, ‘Going Dutch’, compleet met klompen, erwtensoep en muziek van Johnny Jordaan. Overigens stikt het in NZ van de Dutch shops waar je o.a. speculaas, drop en Douwe Egberts koffie kunt kopen. Ook de eigenaren zijn echt Hollands. Die van de shop in Bulls riep: “Dat kost je 5 dollar!” toen ik een foto maakte van zijn winkel. Dacht nog even dat-ie het meende ook…
En toen zat de helft erop. Drie weken in NZ waren omgevlogen en nu lag het hele Zuidereiland nog voor me. Na voornamelijk regen op het Noordereiland (maar toch een lekker temperatuurtje) hoopte ik op een zonnige voortzetting. En die kreeg ik, ondanks dat de westkust van het Zuidereiland bekend staat om z’n regenval. Ook hier weer veel gedaan en gezien. In Het Abel Tasman National Park geweest, een prachtig kustgebied waar de zeehonden zich gedragen als dolfijnen en kunstjes uithalen in het water. Paardgereden in de bijna droge bedding van de Buller River. Op de terugweg ging het in de lengterichting door een creek, dat werd dus natte buikjes halen voor de paardjes. Drie kilometer voor de Pancake Rocks (rotsen opgebouwd uit miljoenen jaren oude flinterdunne aardlaagjes) hield onze bus er trouwens mee op. Help’n drukk’n werkte niet, maar met hulp van andere bussen kwamen we toch nog op tijd op onze slaapplek aan. Een vervangende bus was zo geregeld, alleen jammer dat deze van Japanse oorsprong was en dus qua beenruimte niet was berekend op Nederlanders en Scandinaviërs. Dat werd dus noodgedwongen knus reizen voor de rest van de week!
Het hoogtepunt van het Zuidereiland was mijn helihike op de Franz Joseph Glacier. Je gaat dan met een helikopter de lucht in en na een prachtige scenic flight (wij kregen 2 extra rondjes) land je in de sneeuw bovenop de gletsjer. Je bindt dan sneeuwijzers onder je schoenen en onder leiding van een gids (in ons geval een erg fanatieke die 10 maanden per jaar in de Nieuw-Zeelandse bergen verkeerde en 2 maanden in een berggebied ergens anders op de wereld) maak je dan een wandeling over de gletsjer. Je bent dan letterlijk omringd door ijs, echt fantastisch!
Na mijn sneeuwavontuur ging het via de Fox Glacier (minder spectaculair) en Lake Matheson oftewel Mirror Lake (je ziet Mt Tasman en Mt Cook glashelder weerspiegeld) naar Wanaka (aan Lake Wanaka) en daarna naar Queenstown oftewel Bungy Paradise. Vlak voor Queenstown stopten we bij de Kawarau Bridge over de gelijknamige rivier, de allereerste (commerciële) bungy site in NZ (men is hier in 1988 begonnen). Bij de eerste sprong die ik zag, zat mijn maag al ergens in mijn keel. En toen werd ik ook nog gevraagd als fotograaf voor mensen die hun fototoestel in de inmiddels afgesloten bus hadden laten liggen. Grapjassen, mocht ik een beetje foto’s gaan zitten maken van busgenootjes die vrijwillig van 43 meter hoogte aan een elastiekje met hun kop de rivier in doken! Het blauwe water maakte alles goed, ik heb me dan ook maar daarop geconcentreerd. Heb ook nog even vanaf het platform gekeken, brr… wat een helden! De volgende dag hoorde ik de verhalen van mensen die die dag de Nevis hadden gesprongen (vanaf 134 meter hoogte uit een kabelbaantje) en toen had ik nog steeds geen spijt dat ik niet had gesprongen. Haha, vanaf 4 km hoogte uit een vliegtuigje springen is toch echt heel wat anders!
In Queenstown wilde ik nog een dagtocht te paard maken. Helaas werd ik geveld door een enorme aanval van hoofdpijn en constante misselijkheid. Hoewel, volgens iemand van de stal was zoiets (met lichtflitsen) geen hoofdpijn maar migraine. Weet ik dat ook weer… In ieder geval is het geen slim idee om dan op een bewegend paard te gaan zitten, ik heb het dan ook na 2 uur voor gezien moeten houden en heb de rest van de dag in mijn hostelbedje doorgebracht. ‘s Avonds ging het gelukkig al een stuk beter en de volgende dag was ik alweer fit genoeg om een dagje naar Milford Sound te gaan, een enorme fjord aan de zuidwestkust. Fiordland is trouwens helemaal een soort Noorwegen, één grote rotskust met ontelbare kilometers lange inhammen. Om bij Milford Sound te komen moet je door de Homer Tunnel, die bijna helemaal met de hand gehakt is, wat je goed kunt zien. Er is ook geen licht in de tunnel, wat onze buschauffeur nog even extra benadrukte door zelf ook een minuutje lang z’n lichten uit te doen. That’s what they call darkness. Op Milford Sound zelf regende het flink, dat werd dus steeds even naar buiten rennen voor een foto als er weer een waterval te zien was, en voor de rest lekker warm binnen zitten op het bootje. Daarna heb ik nog een dagje in Te Anau doorgebracht, mijn meest zuidelijke overnachtingsplek ooit. Dat was wel te merken, want ik heb het daar flink koud gehad (overdag 12 graden, ‘s nachts wil ik niet eens weten). Toen terug naar Queenstown en de volgende dag de lange busrit naar Christchurch. De enige ‘attracties’ onderweg zijn Mt Cook (bij helder weer, bij ons hing er net een wolk voor zodat we alleen het topje konden zien) en twee meren met knalblauw water (Lake Pukaki en Lake Tekapo). Daarna kwamen we via een heel vlak gebied, The Canterbury Plains, in Christchurch aan.
Christchurch is erg Engels. Ze hebben er een River Avon, waar je net als in Cambridge kunt punteren (of hoe dat ook mag heten). De huizen zien er ook flink Engels uit. Het stratenpatroon is zoals dat van Melbourne, alles in vierkanten. Voor mij een ramp, ik liep steeds verkeerd en herkende niets. In Christchurch een beetje gewinkeld en uiteraard de bekende Christ Church op de foto gezet. Na Christchurch heb ik nog een paar dagen doorgebracht in en om Palmerston North, waar ik lekker naar het strand geweest en heb gegolfd. Oké, het ligt een eindje uit de richting, maar dan heb je ook wat! Daarna met het mini-vliegtuigje (16 zitplaatsen) terug naar Christchurch en met de trein naar Rangiora, zo’n 40 km buiten de stad. Volgens het treinpersoneel ‘a very unusual destination’, er stapt nooit iemand uit, alleen in. Moest dus bij aankomst rennen om mijn tas uit de bagagewagon in veiligheid te brengen…
Mijn laatste daagjes heb ik doorgebracht op de horsefarm van Cathy, die ik tot dan toe alleen via e-mail kende. Zij woont al 17 jaar in NZ en is in die tijd nooit teruggeweest in NL. Op haar land van 10 acre (met de Southern Alps in de ‘achtertuin’) heeft ze behalve een huis en een stal ook 7 paardjes staan (een 8e is op komst). Ik kreeg Marcella te rijden, een paard dat veel aandacht nodig heeft en daar door omstandigheden de laatste tijd een gebrek aan heeft gehad. De eerste dag werd er nog veel gebokt, maar het vertrouwen kwam snel terug en de 2e dag kon ik zelfs al met haar naar buiten. Cathy vertelde me toen dat Marcella nog nooit buiten het erf had gereden (ze is 7), dus met mij had ze haar vuurdoop op de weg. In het begin zat achter alle brievenbussen nog een wilde kabouter, maar op de 3e dag bedacht ze dat auto’s zelfs maar auto’s waren en toen keek ze al nergens meer naar. Ik heb drie dagen lang een heel fijn paardje aan haar gehad en met Cathy en haar moeder was het ook erg gezellig, maar helaas kwam al weer veel te snel de dag des oordeels oftewel mijn vertrek…
Zaterdagavond ben ik naar Auckland gevlogen, waar het alweer een heel stuk warmer was dan in het zuiden. Na nog een dagje in korte broek te hebben rondgelopen en de stad nog even bekeken te hebben was het tijd voor mijn reis terug naar huis. Via Fiji (1 uur wachten), Seoul (5 uur wachten) en Londen (4 uur wachten) kwam ik maandagavond na een reis van in totaal 38 uur op Schiphol aan. Omdat ik van een vlucht uit de UK kwam, werden we opgewacht door een mond- en klauwzeerteam. Ik heb toen maar snel geroepen dat ik helemaal uit NZ kwam en in Londen niets gekocht had (die tomatensandwich zat al in m’n maag), en hoefde gelukkig m’n tas niet binnenstebuiten te keren. Mijn huisgenootje stond me al op te wachten en na nog een uur treinen was ik toch binnen 40 uur weer in mijn vertrouwde flatje. Slapen lukte niet tot dinsdagavond, heb in die tussentijd maar mijn post en e-mail bijgewerkt, de was gedaan en mijn filmpjes weggebracht.
Inmiddels ben ik naar mijn idee goed bijgeslapen, raast de sneeuwstorm nog steeds langs mijn balkonnetje en is in Nederland helaas ook MKZ uitgebroken. Wel raar om weer thuis te zijn (kan niet aan die gele nummerborden wennen), maar ook wel fijn om weer in mijn eigen bedje te slapen en lekker live bij te kletsen. Zodra mijn foto’s klaar zijn, zal ik er een paar inscannen en aan jullie toesturen (zal proberen ze klein te houden). Voor nu: bedankt voor jullie luisterende oren - of liever lezende ogen!
See ya mates!
P.S. Dacht ik toch dat die Kiwi’s vonden dat ik een lekker kontje had… Maar ‘sweet as’ is een afkorting van ‘sweet as a nut’ of wat er dan ook nog meer sweet mag zijn, en betekent net als ‘good as gold’ zoiets als: cool, mooi, best, goed zo etc. etc. BUGGER (Kiwi voor oliebol), viel dat even tegen…
