Arme jij, ik doe zielig mee...
Het word me allemaal ietsje te zwaar...
al die problemen van iedereen
en niemand hier om mij heen...
ik trek het me te erg aan,
dat heb ik altijd al gedaan...
Waardoor ik ook weer in een diepe put beland.
En dan die angst, dezelfde angst als altijd,
hij blijft gluren, ergens in mijn achterhoofd.
Zou er het zelfde gebeuren als een halfjaar geleden?
Dan kan je nee zeggen, maar alles wat ik denk,
is ja. Misschien wel weer...
Maar dat wil, en kan ik niet meer...
het komt allemaal goed, wacht nou maar af wat de tijd met je doet
het is nu nog te vroeg, want alles wat groot is begon ooit klein...
Je hoeft niet meteen een Vlinder te zijn...