Zo, dat is heftig. Als ik dat zo lees ben ik blij dat mijn partner zijn probleem wel erkende, er over praatte (wat enorm moeilijk was) en er mee aan de slag ging.
Hij heeft mij nooit fysiek mishandeld, maar het eerste jaar was voor mij wel heel moeilijk.
Juist door wat bigone hier zegt:
Citaat:
Iemand die de beste bedoelingen heeft maar elke keer met wantrouwen of argwaan benaderd word heeft er op een gegeven ogenblik( terecht) genoeg van, zeker wanneer je de oorzaak niet weet. Dus ts moet praten over gevoel en zeker haar voorgeschiedenis vertellen en ook meteen aangeven dat ze dit gevoel van haarzelf heel vervelend vind omdat hij geen enkele aanleiding geeft.
Ik had geen idee waar het vandaan kwam, maar werd gewoon verstikt door zijn jaloerse gedrag. Hij heeft het wel verteld, maar het gedrag veranderde niet. Ik vond het zo oneerlijk. De laatste ruzie die we hadden (inmiddels een tijd geleden), was toen we 2 jaar samen waren. Het leek weer goed te gaan en ineens weer out of the blue "Met wie ben je aan het appen?" "Wie is ... (man) op Facebook?"
Ik ben zó uit mijn stekker gegaan omdat hij me na 2 jaar dus toch niet vertrouwde en heb hem voor het blok gezet: hulp zoeken of opdonderen.
Hij heeft voor het eerste gekozen, maar ik merk dat ik nu heel wantrouwig en voorzichtig ben in het 'houden van' weer toe te laten. Aan het afwachten tot de volgende onterechte beschuldiging. En waarschijnlijk van mijn kant nu onterecht, want de hulp die hij heeft gezocht werkt. Het probleem is nog niet weg, maar het verbetert.
Maar om aan te geven wat het bij mij heeft gedaan als partner van een jaloerse vriend. Het doet echt wat met je. Precies wat bigone zegt. Het voelt zo enorm onterecht als je continu beschuldigd wordt van dingen die je niet doet. En ja, ik kan me dus heel goed voorstellen dat er mensen zijn die er niet meer voor vechten na een periode dat naar je hoofd geslingerd krijgen. Het is frustrerend, oneerlijk en doet echt geen goed aan je relatie.
