Hij is opgevoed door zijn Nederlandse moeder en ik denk dat de problemen die we hadden meer kwamen door zijn opvoeding dan door zijn achtergrond.
Maar ook hij is vrij jaloers. We hebben er behoorlijk vaak ruzie om gehad, omdat ik gewoon iemand ben die juist heel zelfstandig is en lekker d'r gang wil gaan. En hij wilde liever dat ik elke avond bij hem op de bank ging zitten.
De laatste ruzie (alweer een hele tijd geleden) heb ik hem heel duidelijk gemaakt dat ik geen relatie wil met iemand die me niet mijn gang laat gaan. Nu gaat het een stuk beter, ik doe waar ik zin in heb en ook al vindt hij niet alles even leuk, hij weet dat ik het graag zo wil.
Iedereen die hem kent van 'vroeger' zegt dat hij enorm veranderd is. En dat is hij ook. In positieve zin.
Ik heb ook op het punt gestaan dat ik dacht: "als ik dit allemaal wist van hem was ik er nooit aan begonnen" maar ik heb hem de kans gegeven om te veranderen en nu gaat het eigenlijk hartstikke goed. We wonen nu een poosje samen en onze relatie is veel respectvoller geworden. Was het niet veranderd dan was ik nu ook niet meer bij hem geweest.
Stel jezelf eens voor hoe jouw leven eruitziet als je de rest van je leven bij hem blijft. Is er in die relatie plaats voor JOUW dromen, voor wat JIJ wil? Zoniet, wat blijft er dan van jou over?
dat deed mijn vriend ook. Ik werd er knettergek van. Hij belde namelijk niet voor mij, maar om te kijken wat ik aan het doen was. 
) en daar heb ik ook geen problemen van ondervonden wat de cultuur betreft. Dat ging om andere redenen over die ook in een relatie tussen twee Nederlandse culturen voorkomen. 
Misschien komt het bot over wat ik nu ga zeggen, maar ik zou niks kunnen bedenken wat je echt gaat missen als je bij hem weg bent. Volgens mij denk je alleen maar 'ik had het veel eerder moeten doen'. Kom op Corina, laat je niet zo behandelen joh!! 