Geplaatst Januari was koud, maar wat stond het frisse ochtendzonnetje Mattie goed. Ik heb werkelijk stad en land afgezocht voor dit halster trouwens. Het was al van de collectie van één of twee jaar ervoor, maar van Harry's Horse paste hij maat cob niet goed. En toen ik eindelijk dit kersthalster in maat full te pakken had, bleek die eigenlijk weer net wat te groot.
Februari (en de maanden erna) stonden helaas in het teken van jeuk en kale plekken. Samen met de dierenarts hebben we van alles geprobeerd en getest, en telkens kwam er niets uit. Ik heb vaak genoeg geroepen dat ik hem liet inslapen; uit ervaring weet ik dat jeuk erger kan zijn dan pijn, en Mattie schuurde zich helemaal kapot. Uiteindelijk konden we het redelijk in de hand houden met dexamethason en prednison, en besloot ik het weideseizoen af te wachten. Ik heb in die tijd bijna geen foto's gemaakt; ik was mijn plezier wel een beetje verloren en had vooral stress van mijn hobby. Helaas herkenbaar voor velen, denk ik zomaar.
In maart hebben we ons allerlaatste ritje gemaakt. Ik had Mattie al met semi-pensioen gezet vanwege zijn lymfomen. Echter waren deze al een tijdje stabiel en zag ik niet in waarom we niet weer het één en ander zouden oppakken. Longeren en grondwerk gingen prima, dus vol goede moed gingen we op pad. Het ging een paar keer super, maar de laatste keer heb ik hem toch te ver buiten zijn comfort zone gepusht, waardoor hij mega aan de rodeo is gegaan. Achteraf weet ik precies wanneer ik eigenlijk gewoon had moeten omdraaien, maar ja...
We zijn er beide zonder kleerscheuren vanaf gekomen, maar ik was sinds dat moment toch te angstig, ook vanwege mijn eigen gezondheid, om er weer op te klimmen.
Overigens is Mattie altijd wel een beetje een hittepetit geweest met buitenrijden, maar niet zo extreem. Ik denk dan ook dat zijn 'emmertje' nu door de jeuk al standaard halfvol zat, waardoor hij minder prikkels van buitenaf kon handelen. Hoe dan ook; ik ben er voor ons beider veiligheid niet meer opgeklommen.
Met april kwam beter weer, en kwam mijn moeder af en toe langs met de hondjes. De chihuahua is echt een kleine kenau die schijt heeft aan alles wat groter is dan haar. Ze hebben ook nog een boomertje die alles wat geen mens, hond of kat is, doodeng vindt. Drie keer raden welke van de twee ratjes je hier dus op de foto ziet.
Mattie vond het in ieder geval gezellig!
Mei betekende land!
Hier loopt Mattie nog met de eczeemdeken; deze heb ik op aanraden van de kliniek gekocht om in ieder geval zijn lijf te beschermen tegen het geschuur, maar uiteindelijk kon hij dus af omdat de jeuk verdween! Zijn staart kon weer gaan aangroeien. Wat een opluchting; ik had namelijk al besloten dat als de jeuk met 24/7 land niet verdween, het einde verhaal zou zijn.Overigens was hij altijd doodsbang voor koeien... maar blijkbaar alleen koeien die we buiten het erf tegenkwamen. Hier zocht hij ze op op er gezellig naast te staan grazen. Dit paard... schiet mij maar lek.
Het halster had hij trouwens niet constant om op het land; volgens mij was dit net de eerste keer dat ze een uurtje erop mochten, en dan is het toch even handig wanneer ze weer naar binnen moeten maar nog niet willen.
Het werd juni. Omdat ik Mattie nog wel een beetje lichaamsbeweging wilde geven, de lymfomen nog steeds stabiel waren, èn de jeuk nu was verdwenen waardoor hij ook mentaal weer meer kon hebben, zijn we weer gaan grondwerken. Dat was leuk, meneer had er echt lol in om weer wat te doen. Als je goed kijkt, zie je ook dat hij weer prachtige appeltjes in zijn zomervacht kreeg.
In juli was het heet! Ik heb hem regelmatig even een verkoelend sponsbad gegeven, daar kon hij echt van genieten. Verder grondwerkten we lekker door. Geen doel, niks. Gewoon lekker bezig zijn.
Overigens hebben we de vliegenmaskers maar heel weinig op te doen. Pas in augustus was het nodig om ze uit de kast te trekken!
In september ben ik met een vriend naar Oostenrijk geweest. Toen we vertrokken stonden de paarden nog lekker op de weide, maar daar kwam in de laatste dagen van onze vakantie helaas een eind aan. Mattie zijn vriendje raakte licht hoefbevangen waardoor ze de paddock weer op gingen. Gelukkig ging het al binnen een paar dagen weer beter en maakten de paarden er niets van dat het hoofdstuk 'Weide' voor dit jaar was afgesloten.
En toen kwam oktober... Als dierendagcadeautje voor Mattie liet ik de tandarts komen.
Er werden wat kleine haken weggevijld, en verder zag alles er prima uit. Over een jaar mocht hij weer.Maar ja... die middag, terwijl hij stond uit te soezen van de sedatie, zag ik dat er een stukje huid boven de lymfomen wel een beetje een gekke textuur begon te krijgen. Verdorie, werden ze dan toch weer actief... Ik keek het even aan, maar krap een week later stond de dierenarts weer op de stoep om mee te kijken, omdat de 'vreemde textuur' inmiddels een open wond was. Na een korte bespreking kreeg ik wat tijd om na te denken, maar ik wist het eigenlijk al.
Ons verhaal samen was over.
Ik mis Mattie nog steeds ontzettend. Ondanks dat ik er soms best een kluif aan had om hem te begrijpen, en hij mij, was hij wel mijn maatje. Ik heb heel kort overwogen om toch niet meer door te gaan met de hobby, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
Halverwege november hebben we Santos verwelkomd. Totáál niet het paard wat ik zocht. Ik wilde een stabiele ruin, minstens 10 jaar, niet zo rillerig als Mattie kon zijn, maar ook niet helemaal afgestompt. Dus ik ben gaan kijken naar een ruin van 10, die bij het voorrijden toch best rillerig bleek. "Nou ja, dit is denk ik niet echt iets voor jou," zei de verkoopster toen, "maar we hebben dat vosje ook nog staan."
Een vierjarige cruzado ruin uit Spanje. Wel hier beleerd door de verkoopster zelf. Hmm... Nou ja, kijken kan altijd, en we zijn er nu toch al... En ja, ik die 's ochtends in de auto nog heel stellig zei dat je echt niet direct op het eerste gezicht een klik kan voelen met een paard, slikte die woorden nederig weer in.
Vier jaar, maar enorm braaf, nuchter, stabiel, en lief. Bij het proefrijden liep hij ook mooi stabiel, ondanks dat ik even moest wennen aan de bewegingen van een spanjaard vs. die van een draver.
Ik heb besloten dat ik pas weer met hem ga rijden wanneer ik kan lessen bij de vereniging verderop. Tot dan doen we lekker grondwerk. Hij is nog jong zat, en ik heb geen wedstrijddoelen of iets dergelijks, dus hij mag rustig nog even een beetje kleuter zijn. Hij kan ook echt nog zo'n puppy hoofd hebben. Spoiler:
Overigens vind ik hem 'gewoon' bruin ogen en niet perse vos, maar zijn paspoort zegt vos. Voor mij is hij er niks minder leuk om.
Overigens vind ik hem 'gewoon' bruin ogen en niet perse vos, maar zijn paspoort zegt vos. Voor mij is hij er niks minder leuk om.
Hij bemoeit zich met werkelijk àlles. Heel gezellig!
Toen werd het alweer december. Het jaar is bijna om. Een jaar van een lachen en tranen. En gelukkig ook tranen van het lachen. Hoewel het verdriet om Mattie er nog regelmatig even inhakt, ben ik ontzettend blij dat Santos in mijn leven is. Hij voelde direct vertrouwd, en ook met de andere paarden hier is het dikke mik. Hij blijkt wel behoorlijk verlatingsangst te hebben, maar daaraan werken we op zijn tempo. Het gaat steeds 'een metertje beter'.
Hij heeft ook voor het eerst schaatsers gezien! Hij heeft zijn ogen uitgekeken
Lieve Bokkers, bedankt voor het kijken/lezen! Ik kan me voorstellen dat jullie het niet allemaal hebben gelezen. Geen spectaculaire shows, wedstrijdresultaten, fotoshoots, of veulentjes, maar best een saai jaar eigenlijk.
Toch wilde ik het even delen, ook om volgend jaar zelf terug te kunnen kijken. Wij sluiten een kwakkelig jaar in ieder geval af met een lach! Proost!
Dat doe je uit liefde, onvoorwaardelijk. Met tegelijk veel zorgen en tranen… op en neer, want zal het het geluk toch jullie kant op vallen? Sterkte met het loskomen daarvan, je hebt een geweldige nieuwe aanwinst staan. Ik hoop dat het normale zorgeloze ‘gewoon’ weer door hem terug mag komen. 
