Geplaatst Laat ik beginnen bij het begin, niet 10 jaar geleden, maar 13 jaar geleden:
Ik was een schattige 12 jarige penny. Echt het stereotype penny: ik had verzorgpony's met verzorgveulens en wist niet hoe je verantwoordelijkheid moest spellen, laat staan dat ik het had
.Links Kane, - 2 maanden oud en rechts penny Ilse op haar verzorgpony
Kane was het veulen van het bijrijdpaard van mijn buurvrouw. Mama Inabelle was een geduldig, rustig maar nogal dominant paard en kleine Kane heeft perfect geërfd. Het was een veulen wat je pennyhart sneller liet kloppen. Aan de ene kant was hij sielug, want mama Inabelle had voernijd en kleine baby Kany mocht niet drinken als ze aan het eten was. Aan de andere kant was hij een echte wilde hengst, brutaal, happerig en losse achterbeentjes als hij zijn zin niet kreeg.
Toen ik 3 jaar later verhuisde moest ik mijn verzorgpony's achterlaten. Ik was druk bezig met zeuren bij mijn vader om het veulen van mijn verzorgpony te kopen, waar mijn vader op tegen was aangezien het maar een D pony was. Uiteindelijk niet gedaan, wat maar goed is ook, want met mij zou kleine Enzo Leco nooit op het EK voor dressuurpony's zijn beland
. Maar ik was dus heel erg zielig, verhuisd naar een grote stad zonder (penny)vriendinnen of pony's.
Toen ik na een maandje de eigenaresse van de toen 3 jarige Kane tegenkwam vertelde ze me dat ze hem wilde verkopen. Hij was als jonkie toch echt nog ongeschikt om mee het bos in te nemen en ze had zelf de tijd en ervaring niet om hem verder op te leiden.
Na jaren zeuren kwam dus mijn droom in vervulling, samen met mijn zusje kreeg ik Kane in oktober 2010.
Kane kwam op een mooie pensionstal met serieuze dressuurruiters. Ik vond het zo vervelend dat die mensen zich bemoeide met ons, maar nu ik eraan terug denk vind ik het niet zo raar.
Stel je even voor dat je op je stal aankomt en je treft daar aan: 3 jarig (zadelmak) puberpaard en twee jonge meisjes (15 en 13) die zonder zadel buiten slootjes gaan springen
.Schatttiiiiiig
2008
2009
We zijn uiteindelijk wel verhuisd van deze stal omdat we graag wat meer aanspraak zouden hebben met leeftijdsgenootjes. De nieuwe stal was prachtig en zo gezellig....
Alleen voor Kane helemaal niks. Weinig buiten, in de winter twee uurtjes per dag alleen op een modderige paddock omdat hij dekens sloopte. Kane veranderde van een brave 4 jarige in een monsterlijke 5 jarige. Waar we eerder zonder zadel door de weilanden konden rijden konden we nu niet eens meer een stukje om het stallenblok wandelen aan de hand. Mijn zusje is toen ook gestopt met rijden nadat Kane haar had gebeten. Op de stalling waren ze er ook niet blij mee dat Kane over de twee meter hoge stalwanden kwam rond etenstijd omdat zijn buurman naar zijn voerbak keek. Langzaamaan kwam bij mij het besef dat het gedrag niet kwam omdat hij een vervelende puber was, maar omdat hij het gewoon echt niet naar zijn zin had. Dus ondanks dat het gezellig en luxe was zijn we na een paar maanden alweer verhuisd.
De volgende stalling hebben we met veel plezier gestaan. Kane had zijn eigen buitenstal met luikje. De stal was voor de rest volledig dicht zodat zn buurvrouw ook niet naar zijn voerbak kon kijken. Hij stond hele dagen buiten met vriendinnetjes en was binnen een week weer een ontzettend lief en braaf paard.
We gingen onze eerste wedstrijdjes rijden, wat resulteerde in een hoop lol en vrijwel geen winst
. 
Na alle lol op die stal werd het wel weer tijd om te verhuizen, want ik ging studeren. Toevallig vond ik mijn nieuwe studie vlakbij mijn oude woonplaats, en vanwege de heimwee zijn we gewoon weer terug naar onze geboortegrond gegaan. Kane kon bij een vriendin in de wei staan, samen met haar merrie en shetlander. Alle verzorging moesten we dan wel zelf doen.
Geweldige tijd gehad, lekker naar buiten met vriendinnen, meedoen met de springlessen en eindeloos door de blubber sjouwen met voer en water. We deden mee aan onderlinge springwedstrijdjes, de jumpcross bij stal Sintels en het jaarlijkse ruiterweekend met de vereniging.
Fanatiek tijdens onderlinge wedstrijdjes
Maar... mijn studie was niet wat ik zocht, en na twee geweldige jaren moesten we toch weer afscheid nemen van ons fijne plekje, want mijn opleiding was in Nijmegen. Ik kon Kane echt niet verkopen, dus hij ging gewoon mee. Ik vond allereerst voor Kane een geweldige stal in Groesbeek, en later voor mezelf een prima kamer dichtbij. Soms vragen mensen mij of ik het niet zonde vond om mijn studententijd in Groesbeek door te brengen in plaats van in Nijmegen, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb zelfs nog een jaar op de pensionstal zelf gewoond.
Het was een paradijs, werkelijk waar. Ik kan het iedereen aanraden. Het gebied rondom Groesbeek is prachtig om buiten te rijden, dus hier begonnen we ook fanatiek mee. Via een stalgenootje hoorde ik over endurance, dat leek mij leuk om eens te proberen.
Zo gezegd zo gedaan, begonnen met een impulsklasse, verslaafd geraakt en na 2,5 jaar klasse 3 kunnen starten, we hadden ons ding gevonden
.
Deze kwam ook nog ergens tussendoor:
Na 3 jaar een geweldige tijd gehad te hebben in Groesbeek was het tijd om weer naar huis te gaan. Mijn vriendin met wie ik eerder een weiland deelde had geen paard meer, dus ik moest opzoek naar een ander plekje. Einde 2017 sprak ik met een vereningsgenootje (ik ben altijd daar lid gebleven) en afgesproken dat Kane tot voorjaar 2018 in Groesbeek zou blijven en daarna naar haar zou verhuizen.
Dat waren de afgelopen 9 jaar. Ik heb verschillende topics gehad waarin deze 9 fantastische jaren wat uitgebreider zijn langsgekomen.
Vorig jaar nog een jaar in the picture topic gemaakt met de plannen voor 2018:
- Verder in de endurance
- Kane terug naar Brabant verhuizen
- Springen weer meer oppakken
- Genieten
Het werd iets anders, als te zien is in het topic 'Pechpaard Kane'.
Kerst 2017 trapte Kane in een schroef, er volgde een operatie waarbij zijn gehele hoef werd uitgelepeld, gevolgd door enkele weken verblijf in de kliniek, gevolgd door boxrust op zijn nieuwe stal, gevolgd door maanden van kreupelheid.
2018 is bijna voorbij. Het was een jaar van onzekerheid, frustratie en geduld. Kane heeft ontzettend geleden en ik voel me er egoïstisch over dat ik hem dit allemaal heb laten doormaken. In 3 weken tijd viel hij bijna 100 kilo af, tijdens de boxrust haalde hij zijn hele hoofd open en vervolgens bleek hij niet beter.
Arme Kany net na de operatie in de kliniek
Het duurde lang, maar na 11 maanden is er dan eindelijk ook goed nieuws:
Kane is helemaal genezen!
De voet zal altijd een zwakke plek blijven en het is de vraag of hij ooit weer fanatiek gereden kan worden, maar voor nu ben ik erg blij dat hij gewoon zonder pijn kan lopen en dat hij ook weer rustig aan het werk mag, want hij raakte wel een beetje verveeld.
9 geweldige jaren, 1 vreselijk jaar en op naar de volgende fantastische jaren.
22-11-2008
25-11-2018
. Blij dat hij er toch bovenop is gekomen. Heftig verhaal. Hoop dat het komende jaar terug een beter jaar zal zijn! 
