En dan 2018. Het jaar begon best wel heel prima, zoals was afgesproken. Beide paarden gingen goed, waren blij en gezond.
Feyre speelde voor blonde ijsbeer:
En Flynn genoot van de zeldzame droge dagen:
Feyre bleek de lol van selfies wel in te kunnen zien:
En met Flynn maakte ik vooral eindeloos veel buitenritjes. Met z'n tweetjes of met andere paarden, het was elke keer weer genieten.
Het werd eindelijk weer voorjaar!
Zo kabbelden we wat voort. Flynn schommelde wel wat qua fitheid en gezondheid, maar niets alarmerends. Dacht ik. Feyre groeide en groeide en groeide en groeide.
In juni ben ik op vakantie gegaan, beide paardjes werden goed verzorgd door mijn staleigenaren. En toen.. toen werd het juli. Flynn was niet goed. Viel af, was niet blij en werd naar stal gehaald voor meer toezicht, meer rust en meer eten. Hij verveelde zich alleen de tandjes, dus op 7 juli nog een stapritje met hem gemaakt. Hij vond het práchtig:
En toen werd het 15 juli. De dag dat de wereld zwart werd. Ik zou naar de springwedstrijd van een vriendin, maar het zat me niet lekker dat Flynn niet fit was. Dus eerst naar stal. Daar trof ik een doodziek paard aan. Hij kon niet meer lopen, had een idioot hoge ademhaling en leek heel zwak. Dierenarts erbij, behandeld en hij zou beter moeten worden. Dat werd hij niet. Dus weer de arts erbij, weer een behandeling. Hij zou beter moeten worden, anders kliniek.
Zo stond hij naast me:
Hij knapte niet op, dus trailer geregeld, ingeladen en naar de kliniek. Van Noordlaren naar Emmeloord. Met de belofte dat we hem weer mee naar huis zouden nemen en dat iedereen hem snel weer zou kunnen knuffelen.
Lieve, lieve Flynn. Doodziek, zoveel pijn maar zo godsonmogelijk braaf.
Na uitvoerig onderzoek viel het vonnis. Hartfalen. Niet te genezen. Haalt de ochtend niet. Is al stervende. En dan... dan wordt de wereld zwart. Staat de wereld stil. En tot op de dag van vandaag draait de wereld niet zoals voorheen. Mijn grote, onverwoestbare vriend. Altijd opgewekt, altijd wat willen doen. Daar stond hij, zijn hoofd al koud en zijn ogen met zoveel pijn. Ik heb hem daar direct in laten slapen en vertrok met een lege trailer, zijn halster en twee vlechten en een verdriet wat niet te dragen was weer naar huis. Nog geen jaar na het verlies van zijn mammie was ik ook Flynn kwijt.
Gelukkig had ik nog een klein blond meisje, anders was ik definitief met de paarden gestopt. Zoveel verdriet, zo'n wanhoop...
Mijn ouders hebben er op aangedrongen dat ik snel een nieuw paard weer zou kopen. Niet om Flynn te vervangen, want dat is sowieso onmogelijk. Maar wel om mijn dagen weer wat in te vullen, om weer wat om handen te hebben en om weer een toekomst te kunnen plannen.
Op 9 augustus heb ik haar gekocht: Silver Link. Sil voor vrienden (en vijanden
), een 9-jarige Irish Draught. 
De afgelopen maanden zijn heel dubbel geweest. Zoveel verdriet, zo'n enorme leegte in mijn leven. En het weer op kunnen bouwen met een nieuw paard. Een nieuw avontuur. De voordelen van een warmbloed merken en verzuchten dat Flynn hier toch écht niet bang voor zou zijn geweest. Langzaam maar zeker vindt alles zijn plekje, en is de ergste scherpte van het verdriet voorbij. Komt het plezier met Sil er naast te staan, en is er meer ruimte voor alles in mijn hoofd.
Waar Flynn eerst de stabiele factor was, is dat nu Feytje. Kleine (ha
) blonde Feyre. Zo lief, zo dapper, vriendjes met alles en iedereen. Ik kan niet wachten tot ze volwassen is, omdat ik zo benieuwd ben hoe ze uitgroeit. Maar voorlopig mag ze jong zijn, groeien en spelen en eindeloos knuffelen.
Mijn beide meisjes. Een blond onverschrokken dametje en mijn niet-zo-stoere maar oh-zo-grappige jachtpaard. Ik hoop écht op een onbezorgde(re) toekomst. Een toekomst met beide paarden die nog vele jaren mag duren. Maar erop rekenen doe ik niet meer. Dat heeft afgelopen jaar me wel geleerd. Dus wat 2019 brengt? Ik hoop minder verdriet, minder afscheid nemen en vooral een jaar vol plannen, avonturen en plezier.
En nog één keer een foto van mijn twee grote bonte liefdes. 16 en bijna 11 jaar in mijn leven geweest. Larger than life, en het gemis is er nog elke dag. Ik troost me met de gedachte dat ze nu toch weer samen zijn, en allebei zonder pijn en ongemak nu samen kunnen blijven.
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
Soms moeten dingen zo zijn, want het is inderdaad dat grote bruine paard wat me al bibberend en schrikkend van de rand van die diepe zwarte afgrond heeft weggeduwd. Bizar hoe dingen kunnen lopen. Op naar een mooi 2019! Met gezonde, blije poownies en kraambezoekjes bij een kleine IJslanderbeeb 
Heftig! 
