Geplaatst 
Tinker Jil is nu alweer 2 jaar mijn knappe verzorgpony, we begonnen enorm onzeker aan ons avontuur, rustig aan samen een beetje in de bak rondhobbelen, het vertrouwen weer op zien te bouwen, opnieuw leren ontspannen en het plezier in het paardrijden terugvinden waren hoofddoel. Om een beetje een idee te geven: ik durfde tijdens de eerste keren samen rijden in de bak niet eens aan een los teugeltje rond te stappen, had erg veel angst gekregen na een paar vervelende ervaringen met een ander paard in combinatie met mijn doemdenken
Hier reed ik haar een kleine 3 maanden en begon de ontspanning en het plezier langzaam terug te komen:
Al snel maakten we samen onze eerste buitenritjes wat nog wel héél erg spannend was!
Als je iets maar graag genoeg doet dan zet je door, dus hebben we heel veel geoefend met de nodige tegenslagen maar we kunnen nu eindelijk weer een beetje genieten. Momenteel maken we zelfs bitloos het bos onveilig!
Dan nu de geweldige herfstfoto's in het bos waar ik super blij mee ben
Toen ging het zadel eraf want mevrouw werd wat ongeduldig van het poseren en steeds heen en weer rijden
Daarna de stoute schoenen aangetrokken en nog heel even zonder zadel opgestapt. Ik weet het; geen cap / geen bit / geen zadel zo in het bos dat is niet bepaald veilig, maar die paar minuten dat ik er zo heel even op zat, dat is voor mij wel het ultieme bewijs dat het vertrouwen al flink gegroeid is! ! Dus de volgende foto's zijn dan ook extra bijzonder
en een leuk berichtje vinden wij heel fijn! 