Na een jaar veel grondwerk en kilometers maken, heb ik me weer eens opgegeven voor de oefen dressuur wedstrijd. Gewoon om te kijken hoe His met de spanning en druk om zou gaan, nu zijn wereld voor de helft zwart is.
We hebben hard geoefend op onze proef en elke dag ging deze beter. Maar het doel van de wedstrijd was enkel ontspanning en eraan blijven rijden.
Zaterdag 8 september was het zover. Gelukkig was het 15 minuten lopen verderop. Dus konden lekker stappend er naar toe. Daar aangekomen is het natuurlijk spannend met al die trailers, kraampjes, frietentent en muziek. Maar hij liet zich erlangs sturen. Met losrijden even wat spanning, maar na wat rondjes lange teugel ging dit beter en kon ik hem oppakken.
Los rijden ging daarna best lekker. De andere paarden om hem heen, deden hem niks. Hij begon op mij te letten en te ontspannen.
De eerste proef bevroor hij al gelijk in de eerste hoek. Die was ook wel spannend aangezien daar het meeste gebeurde buiten de ring. Hij liet zich weer naar voren rijden gelukkig. Na ene paar rondjes bleef die hoek spannend, maar hij ging er redelijk in. Dus we starten!
Helaas bleef de spanning te aanwezig en moest ik soms flink bijzetten zodat hij niet alle kanten op ging. Dus veel stuurfouten en het zag er niet netjes uit. Maar al met al was ik wel tevreden. Hij was bij me gebleven en liet zich redelijk rijden. Maar we zouden nog een proef rijden, dus we hadden nog een kans.
Proef 2, zelfde ring. Nu liep hij veel ontspannender rond, hoewel hij wel nog vrij stug bleef. Maar hij liep de hoek in! Dus we beginnen de proef. Heel soms voelde hij nog wat onzeker onder mij, maar bleef bij me en liet zich veel beter sturen en rijden. Zijn neus duwde hij hier en daar flink eruit, om het volgende moment super de aanleuning te pakken en echt lekker te lopen.
Na het afgroeten was ik zo trots als een pauw. We hadden het geflikt! Hij was bij me gebleven en liet zich sturen. Doel behaald!
Met de uitreiking was ik enkel daar om me papiertjes in ontvangst te nemen. Ik was nieuwsgierig naar het resultaat. Prijs was niet ons doel en had ik me niet op ingesteld. We hadden al gewonnen qua gevoel.
Maar toen er omgeroepen werd dat we in de prijzen waren gevallen, viel me mond vol ongeloof open. Een 4e plaats van de 16? Huh.. Wij? Het ongeloof uitte ik voordat ik het doorhad, waarop iedereen moest lachen. Ik heb de prijs aangenomen en liep verbaasd naar mijn man, die net zo raar opkeek. Ik had heus niet slecht gereden, maar we hadden het echt niet verwacht.
Uiteraard ben ik super, mega, trots op mijn knappe paardje die het toch maar weer geflikt heeft. We hadden het niet durven dromen. Maar ik weet nu wel dat we gewoon echt alles aankunnen als we maar willen! Want ondanks de spanningen, voelde dit allemaal goed aan en had hij totaal geen last van zijn blinde kant.
Vanmorgen mocht ik een aantal plaatjes ontvangen.
Zie hier mijn blije en trotse kop.. Want laten we eerlijk zijn.. Op zo een mega heerlijk paard mogen zitten voelt als een hele eer! Mijn Superman! Mijn History!
Kwaliteit dramatisch verslechterd door het uploaden
1. We beginnen met mijn favoriet:
2.
3.
4.
5.
6. Foto's uit het filmpje, dus slechte kwaliteit
7. Ook een big smile met afgroeten!
